Πολλοί του είπαν «χαίρω πολύ» μέσα από τη μουσική που έγραψε για το «2» του Δημήτρη Παπαιωάννου. Γι αυτούς όμως που τον γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως αυτό είναι μία μικρή μόνο κουκκίδα στο φαινόμενο των 90ς- αυτό των "Στέρεο Νόβα"- (που έγινε επιβεβαίωση τα τελευταία χρόνια), ένα εξαιρετικό ταλέντο που ξέρει να μιλάει μόνο με νότες, λέξεις, εικόνες, αλλά- κυρίως- πολύ βαθύ συναίσθημα. Όπως ακριβώς είναι και η ζωή του.
Πέντε λεπτά μέχρι το σπίτι στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, εκεί όπου θα μιλούσαμε, πάνω σε ένα διθέσιο καναπέ με κίτρινο ύφασμα. Κάθεται απέναντι μου. «Όχι», του λέω, «σε θέλω δίπλα μου». Υπάκουος. Δεν έβγαλα κανένα χαρτί, δεν κράτησα καμία από τις παλιές σημειώσεις, τίποτα δεν θα ρωτούσα απ αυτά, καταλάβαινα- πια- ότι είναι καιρός ο Κωνσταντίνος να μιλήσει- αποσπασματικά έστω- για τη ζωή του, για πράγματα που δεν είπε ποτέ, να βάλει σε πεζό λόγο τους στίχους που έκανε ποίηση. Στις λέξεις που θα διαβάσετε υπάρχουν ενδιάμεσα κενά λίγων δευτερολέπτων, αναπνοές, σκέψεις, τίποτα δεν είχε ευθεία ροή, διακοπτόταν, επανερχόταν σαν μνήμη ξανά και ξανά. Ό,τι μου είπε στη μία ώρα που καθίσαμε μαζί είναι αληθινό (και μοναδικό), το ένιωσα- θα το καταλάβετε κι εσείς- αυτή είναι άλλωστε και η μόνη αλήθεια που ξέρει να αφηγείται χρόνια τώρα «το παιδί που δεν έχασε ποτέ την πίστη του». (Κωνσταντίνε, σ ευχαριστώ…).
-Οι στίχοι στα τραγούδια σου έχουν πολλές αναφορές στην αγάπη. Αυτό είναι το ζητούμενό σου;
-Βλέπω την αγάπη σαν ένα δρόμο, όχι όμως με την έννοια του «σ αγαπώ, μ αγαπάς». Απ τη στιγμή που ξεκινάει κάποιος να σέβεται και να εκτιμά λίγο τον εαυτό του, αυτήν αναζητά. Η αγάπη είναι ένας δύσκολος δρόμος, αλλά μ ενδιαφέρει πολύ αυτός ο δρόμος. Η αγάπη- απ τη στιγμή που αρχίζεις να τη συνειδητοποιείς- είναι μία επαναστατική πράξη, καλυτερεύει τον κόσμο γύρω μας, μαλακώνει τα πράγματα.
-Έσπασαν πολλά κομμάτια μέσα σου μέχρι να την ανακαλύψεις;
-Δεν έχω ανακαλύψει κάτι. Προσπαθώ.
-Τι σημαίνει αυτό το συναίσθημα για σένα;
-Μου έχει διώξει το φόβο, τον οποιοδήποτε φόβο είχα μέσα μου. Γίνομαι πιο ευρυγώνιος μ αυτό το συναίσθημα, γνωρίζοντας ότι – κατά κάποιο τρόπο- προχωρώ προς αυτό το δρόμο.
-Τι αισθάνεσαι όταν γράφεις; Είναι κάτι λυτρωτικό για σένα;
-Γράφω πολύ δύσκολα- δεν γράφω εύκολα- γι αυτό και αργώ να βγάλω δικά μου άλμπουμ, δεν είμαι πολύ παραγωγικός. Μου είναι πιο εύκολο να φτιάξω με τη μουσική ένα μουσικό κόσμο, αλλά με τα λόγια μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όσο περνούν τα χρόνια, βγαίνω δύσκολα στο λόγο. Δεν ξέρω αν είναι λυτρωτικό αυτό, είναι σίγουρα μια βασανιστική δουλειά, δεν ξέρω πως γίνονται όλα αυτά που κάνω για να σου πω την αλήθεια. Μπαίνω σε μια διαδικασία όπου ακούω μουσική, αρχίζω και γράφω, ακούω έναν ήχο και θέλω να πω κάτι σ αυτό. Είναι μια παράξενη διαδικασία μουσικής και στίχου μαζί, στη διάρκεια της οποίας με κάποιο τρόπο λυτρώνομαι.
-Όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή, το μετατρέπεις αμέσως μετά σε μουσική;
-Δεν γράφω αυτόματα τα πράγματα που μου συμβαίνουν στη ζωή. Οτιδήποτε βλέπω και νιώθω δεν το κάνω μουσική. Αφήνω τα πράγματα να περάσουν, να καταλαγιάσει μέσα μου όλο το συναίσθημα και όλα τα πράγματα που ζω, για να μην γράψω φορτισμένος. Όταν γυρνάω πίσω και το κοιτάω βλέπω ένα ολόκληρο πράγμα από αυτό που έζησα. Νομίζω ότι είναι πιο δίκαιο εκείνη τη στιγμή να γράψει κάποιος κάτι. Είναι σαν τα μάτια του κυνηγού που κοιτάνε μόνο να βρουν το στόχο. Αυτό δεν το θέλω. Όταν καταλαγιάζουν τα συναισθήματα είσαι πιο ανοιχτός να δεις πως έγιναν τα πράγματα, πως συνέβησαν, τα κοιτάς με έναν πιο μαλακό τρόπο. Έρχονται από μέσα μου όλα αυτά, ή μπορεί ακόμη να είναι και μία εικόνα που συνέβη πριν από πολλά χρόνια και μοιάζει σαν να ξυπνάει ξαφνικά και να με ταρακουνάει.
-Μικρός αυτό ήθελες να κάνεις;
-Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, δεν είχα μια εικόνα για τον εαυτό μου και αυτό ήτανε πάρα πολύ βασανιστικό. Δεν ήμουνα και το καλύτερο παιδί, ήμουνα ένα δύσκολο άτομο νομίζω. Εκτός απ αυτό, ήμουνα και δυσλεκτικός κάτι που ανακάλυψα πολύ αργότερα, γιατί δεν ήτανε της μόδας τότε η δυσλεξία. Είχα φοβερά προβλήματα με την εκπαίδευση, ήμουνα πάντα ο τελευταίος μαθητής, ένας πολύ κακός μαθητής. Δεν μ ενδιέφερε να επικοινωνώ και ιδιαίτερα. Είχα μόνο την παρέα μου που με κάλυπτε για να διασκεδάσω και να εκτονωθώ. Απ το σπίτι μου έχω φύγει 18 χρόνων. Μουσική τότε δεν ήθελα να κάνω με τίποτα, ήτανε το τελευταίο που σκεφτόμουνα. Η φωτογραφία, η ζωγραφική, τα διαβάσματα μου, με έφεραν αργότερα στο δρόμο της μουσικής. Δεν ξέρω τελικά αν τα καταφέρνω με όλα αυτά.
-Μέχρι τα 30 σου τι έκανες;
-Σπούδαζα, έκανα γραφικές τέχνες, ζωγραφική, ιστορία τέχνης. Δούλευα σε διάφορα περιοδικά- ξεκίνησα απ το Penthouse- σαν γραφίστας και σαν σελιδοποιός. Παράλληλα δούλευα σε πιτσαρία, σε μάρμαρα, σε μάντρες, έπρεπε να βγάλω βασικά το ψωμί μου και παράλληλα να βρω τα χρήματα για να κάνω την παραγωγή στο πρώτο μου άλμπουμ.
-Το πρώτο άλμπουμ των «Στέρεο Νόβα» ήτανε μία από τις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές;
-Είχα πάρα πολύ μεγάλη χαρά τότε! Πάνω σε ένα βινύλιο, είχαν αποτυπωθεί αυτά που είχαμε φτιάξει. Μου φαινόταν πολύ σπουδαίο τότε το γεγονός ότι βγήκε ο πρώτος μας δίσκος. Κάθε φορά συγκινούμαι όταν βλέπω ένα ωραίο αποτέλεσμα μιας δουλειάς μου αλλά δεν είναι όπως ήταν την πρώτη φορά. Τίποτα δεν είναι σαν την πρώτη φορά που το έκανες. Θυμάμαι που έτρεχα πάνω σε ένα βουνό και ένιωθα πολύ ευτυχισμένος.
-Τι σου δίνει χαρά σήμερα;
-Πολύ απλά πράγματα. Σήμερα μου έδωσε χαρά που μίλησα με τη μάνα μου και μου είπε ότι είναι καλά. Μετά θα βγω με κάποιους φίλους. Δεν ζητάω και πολλά πράγματα απ τη ζωή μου, ένα μικρό πράγμα μπορεί να μου δώσει πολύ μεγάλη χαρά. Δεν κάνω όνειρα για τη ζωή, θέλω να ζω απλά.
-Μπορεί να ζει κάποιος χωρίς όνειρα;
-Όνειρα έκανα μέχρι 25 χρόνων, είχα βάλει κάποιους στόχους, να κατακτήσω κάποια πράγματα. Ήτανε πολύ δύσκολο γενικά να επιβιώσω, κατάγομαι από πολύ φτωχή οικογένεια. Για να πάρω το πρώτο μου ποδήλατο ή την πρώτη μου κιθάρα δούλευα τα Καλοκαίρια στα εργοστάσια. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω κάτι, ότι θα γίνω κάποιος. Ούτε και τώρα πιστεύω ότι είμαι τίποτα σπουδαίο, αισθάνομαι σαν οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο, δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι ξεχωριστό στη ζωή μου.
-Παραμένεις μοναχικός;
-Δεν νομίζω ότι είμαι μοναχικό άτομο. Είμαι ταυτόχρονα κοσμοπολίτης και κοσμοκαλόγερος. Δεν μ αρέσει η μοναξιά, δεν μ απασχολεί. Ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη μοναχικότητα συνειδητοποιείς ότι είσαι μία μονάδα μέσα στον κόσμο, ότι έχεις γεννηθεί έτσι και ότι θα φύγεις έτσι. Μοναξιά δεν νιώθω, η μοναχικότητα μου αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, είμαι μοναχικό άτομο και στις σχέσεις. Μου αρέσει να υπάρχει αυτό, μου αρέσει να είμαι και μόνος μου μέσα στις σχέσεις.
-Υπάρχουν άνθρωποι που σε ξέρουν πολύ καλά;
-Οι φίλοι μου, όχι όμως και όλοι.
-Τα τραγούδια σου σε ξέρουν καλύτερα απ τους φίλους σου;
-… Ναι. Είναι κωδικοποιημένος ο εαυτός μου μέσα σ αυτά.
-Είσαι αισιόδοξος;
-Πολύ!
-Έτσι ήσουνα πάντα;
-Δεν ήμουνα, έγινα με το χρόνο. Το θεωρώ βλακεία να μην είναι κάποιος αισιόδοξος, είναι χάσιμο χρόνου.-Πότε το κατάλαβες αυτό;
-Όταν βγήκα απ το σκοτάδι, κι όταν προσπάθησα να βγω απ το σκοτάδι.-Ήταν επώδυνη αυτή η διαδικασία;
-Είναι πολύ άσχημο να ζεις σ ένα πηγάδι. Έτσι ένιωθα κάποια στιγμή, ότι ζούσα σ ένα πηγάδι. Θέλησα πολύ να βγω έξω κι όταν βγήκα ήμουνα πολύ ευγνώμων. Έστω κι ας μην είχα τίποτα, κι ας έβλεπα μόνο ένα σύννεφο στον ουρανό. Η ζωή που ζούμε είναι πάρα πολύ δύσκολη αλλά νομίζω ότι μόνο η αισιοδοξία θα φέρει την επανάσταση και τις σωστές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον πλανήτη μας. Ξέρω ότι ο κόσμος είναι δυστυχισμένος, ότι υπάρχει όλη αυτή η συμφορά, ότι γίνονται όλοι αυτοί οι πόλεμοι και με στενοχωρεί αφάνταστα όλο αυτό που γίνεται. Η παγκόσμια συνείδηση που έχω, η αντίληψη των πραγμάτων, είναι αυτά που με οδηγούν να κάνω ό,τι κάνω στη δουλειά μου. Έτσι είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα. Πιστεύω στην επανάσταση και στις αλλαγές των νέων ανθρώπων οι οποίοι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας. Πιστεύω στο καλό, ότι υπάρχει το καλό και δεν υπάρχει μόνο το κακό που δημιουργούν οι άνθρωποι. Άλλωστε, οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει το κακό και αυτό το ξέρουμε όλοι.
-Που βρίσκεται το καλό;
-Μέσα μας. Το καλό υπάρχει όταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι την αγάπη. Είναι η αρχή για να ξεκινήσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, το χώρο που είσαι, το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι και αργότερα τα πάντα. Είναι η αρχή για να ξεκινήσεις να εκτιμάς.
-Μόνοι μας βγαίνουμε απ το σκοτάδι ή χρειαζόμαστε βοήθεια;
-Μόνοι μας. Η θέληση μας αρκεί όταν μας αγκαλιάζει το σκοτάδι.
-Αυτό το σκοτάδι δεν είναι δημιουργικό για έναν καλλιτέχνη;
-Εξαρτάται. Είναι και δημιουργικό μέχρι κάποια όρια. Όλα έχουνε κάποια όρια. Από εκεί και μετά όμως, γίνεσαι σκοτεινός.
-Γιατί δεν δίνεις συνεντεύξεις, Κωνσταντίνε;
-Γιατί δεν έχω καμιά ιδέα για τον εαυτό μου, δεν ασχολούμαι με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να δίνω απαντήσεις.
-Το συνειδητοποιείς ότι έχεις πολλούς ανθρώπους που σε θαυμάζουν;
-Σιγά σιγά, ναι. Με συγκινεί αυτό που γίνεται. Πιστεύω ότι αυτοί που με ακούνε πραγματικά, καταλαβαίνουν τη μουσική μου και την αντιλαμβάνονται, είναι οι άνθρωποι που είναι σαν εμένα. Είναι σαν αδέλφια μου, είναι σαν να μαστε μία φυλή που έχει ένα σημάδι στο μέτωπο. Μου αρέσει γιατί κι εγώ παίρνω απ αυτούς πολλά πράγματα. Αν δεν είχα αυτό το κοινό να με υποστηρίζει, μπορεί και να έκανα άλλες επιλογές. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι που με αγαπάνε καθόριζαν και τον τρόπο που ήμουνα μέσα στα media, αυτοί μου χάραξαν το δρόμο. Έτσι κι αλλιώς εγώ δεν θα γινόμουνα ποτέ ο απόλυτος star γιατί δεν υπάρχει στη φύση μου αυτό το πράγμα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.-Την καθαρότητα στα μάτια των ανθρώπων που έρχονται και σου μιλάνε πως την καταλαβαίνεις;
-Κατευθείαν. Είναι πολύ εύκολο αυτό. Καταλαβαίνω όταν κάποιος έχει μια θετικότητα και θέλει να γίνει ένα σωστό, ένα ωραίο άτομο. Έχω κεραίες, τις έχω από πολύ μικρός αυτές.
-Τι σου λείπει σήμερα;
-Τίποτα. Είμαι μια χαρά.
-Είναι ευτυχία αυτό που ζεις τώρα;
-Η ευτυχία είναι πολύ μεγάλη λέξη.
-Προτιμάς τη χαρά;
-Ναι, είναι λίγο πιο μικρή της ευτυχίας. Κάποιες φορές ξυπνάω και είμαι χαρούμενος, αλλά την ευτυχία τη νιώθω κάπου πολύ βαθιά μερικές φορές. Είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και νομίζω πως ξέρω πια τι είναι η ευτυχία. Την αισθάνομαι.
-Σε ποια λόγια που έχεις γράψει είσαι εσύ περισσότερο μέσα σ αυτά;
-Σε όλα. Ουσιαστικά όλα μου τα τραγούδια είναι ένα τραγούδι, δεν έχει διαφορά το ένα με το άλλο, απλώς τα χω κόψει σε κομμάτια. Ένα πράγμα διαπραγματεύομαι, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό. Δεν κάνω και κάτι σπουδαίο, δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε που ήμουνα 15- 16 χρονών. Μέσα μου έχουν συμβεί πολλά πράγματα, αλλά μου αρέσει να κρατάω εκείνη την εικόνα, του ανθρώπου πριν να μεταλλαχθεί σε κάτι.
-Σου λένε συχνά ότι είσαι ένα παιδί;
-Αν μου το πούνε δεν το δέχομαι, δεν είμαι παιδί. Πάντα ήμουνα πολύ μεγάλος, το μυαλό μου ήτανε πολύ διεστραμμένο, πήγαινα τα πράγματα πάρα πολύ μακριά. Μικρός ήμουνα μεγάλος, είχα τη συμπεριφορά μεγάλου, αλλά ταυτόχρονα έπαιζα κιόλας.-Την αθωότητα που έχεις όμως στα πράγματα την έχουν μόνο τα παιδιά.
-Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της μεγάλης διαστροφής που έχει το κεφάλι μου. Δεν ξέρω τις λειτουργίες του, αλλά ξέρει να το κάνει καλά.
-Σ αρέσει σήμερα που είναι ηλιόλουστος ο καιρός;
-Μ αρέσει πάρα πολύ! Θέλω να βρέξει όμως γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της λειψυδρίας. Ξυπνάω μερικές φορές ανοίγω τη βρύση και λέω «ωχ Θεέ μου, το χαλάω τώρα το νερό», και λυπάμαι
-Σου αρέσουν τα Καλοκαίρια;
-Πολύ. Μ αρέσει η ζέστη, την αντέχω.-Βλέπεις τηλεόραση;
-Δεν έχω τηλεόραση. Βλέπω σπάνια όταν πάω κάπου σε κάποιο σπίτι, και εκεί καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να τη δω καθόλου, την απεχθάνομαι. Ακούω ραδιόφωνο κάποιες φορές όταν ξυπνάω τα πρωινά, έχω κάποιους μουσικούς σταθμούς που μου αρέσουνε. Κάποιες φορές διαβάζω εφημερίδα.
-Όταν θες να διασκεδάσεις τι κάνεις;
-Μ αρέσει να μαγειρεύω, να φτιάχνω το φαγητό μου μόνος μου. Είμαι χορτοφάγος. Δεν μ αρέσουν καθόλου τα ρεστοράν και το φαγητό που έχουν σ αυτά. Προτιμώ τις ταβέρνες. Αν θα βγω μου αρέσει να είμαι όρθιος κάπου, να μην κάτσω, γιατί είμαι παιδί της disco και της techno. Σε όλη μου τη ζωή τη διασκέδαση την εννοούσα βγαίνοντας έξω από το σπίτι μου και χορεύοντας. Μου αρέσει να είμαι σε κίνηση και να μην κάθομαι.
-Πως αισθάνεσαι τώρα;
-Αισθάνομαι πολύ ωραία. Μου αρέσει πάρα πολύ που είσαι εδώ μαζί μου. Χαίρομαι.
-Παίρνεις συχνά χαρά απ τους ανθρώπους;
-Παίρνω πολύ μεγάλη χαρά απ τους ανθρώπους γιατί μόνο αυτοί μπορούν να μου δώσουνε χαρά. Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Αυτοί είναι η χαρά.-Αν δεν έγραφες μουσική και αν δεν ζωγράφιζες, τι θα ήθελες να κάνεις;
-Θα μ άρεσε να είμαι κάπου και να κάνω έρευνες, να μελετάω συμπεριφορές, και ταυτόχρονα να δημιουργώ τέχνη. Μπορεί να ήμουνα ένας καλός κοινωνιολόγος.
-Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;
-Τίποτα.
-Ούτε το θάνατο;
-Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Καθόλου. Το θεωρώ βλακεία να φοβάσαι το θάνατο.-Στα 80 σου πως θες να είσαι;
-Αν υπάρχω, ένας γέρος που να είμαι κάπου όπου βγαίνουν νέοι δημιουργοί. Μπορεί όμως και να χω κουραστεί στα 80 μου μ όλα αυτά, και να είμαι στο χωριό μου ή κάπου αλλού μακριά, δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή.
-Το τυχερό σου αστέρι ποιο είναι, Κωνσταντίνε;
-…Είναι μια ψυχή που είναι εκεί, εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό είναι το τυχερό μου αστέρι.
-Οι στίχοι στα τραγούδια σου έχουν πολλές αναφορές στην αγάπη. Αυτό είναι το ζητούμενό σου;
-Βλέπω την αγάπη σαν ένα δρόμο, όχι όμως με την έννοια του «σ αγαπώ, μ αγαπάς». Απ τη στιγμή που ξεκινάει κάποιος να σέβεται και να εκτιμά λίγο τον εαυτό του, αυτήν αναζητά. Η αγάπη είναι ένας δύσκολος δρόμος, αλλά μ ενδιαφέρει πολύ αυτός ο δρόμος. Η αγάπη- απ τη στιγμή που αρχίζεις να τη συνειδητοποιείς- είναι μία επαναστατική πράξη, καλυτερεύει τον κόσμο γύρω μας, μαλακώνει τα πράγματα.
-Έσπασαν πολλά κομμάτια μέσα σου μέχρι να την ανακαλύψεις;
-Δεν έχω ανακαλύψει κάτι. Προσπαθώ.
-Τι σημαίνει αυτό το συναίσθημα για σένα;
-Μου έχει διώξει το φόβο, τον οποιοδήποτε φόβο είχα μέσα μου. Γίνομαι πιο ευρυγώνιος μ αυτό το συναίσθημα, γνωρίζοντας ότι – κατά κάποιο τρόπο- προχωρώ προς αυτό το δρόμο.
-Τι αισθάνεσαι όταν γράφεις; Είναι κάτι λυτρωτικό για σένα;
-Γράφω πολύ δύσκολα- δεν γράφω εύκολα- γι αυτό και αργώ να βγάλω δικά μου άλμπουμ, δεν είμαι πολύ παραγωγικός. Μου είναι πιο εύκολο να φτιάξω με τη μουσική ένα μουσικό κόσμο, αλλά με τα λόγια μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όσο περνούν τα χρόνια, βγαίνω δύσκολα στο λόγο. Δεν ξέρω αν είναι λυτρωτικό αυτό, είναι σίγουρα μια βασανιστική δουλειά, δεν ξέρω πως γίνονται όλα αυτά που κάνω για να σου πω την αλήθεια. Μπαίνω σε μια διαδικασία όπου ακούω μουσική, αρχίζω και γράφω, ακούω έναν ήχο και θέλω να πω κάτι σ αυτό. Είναι μια παράξενη διαδικασία μουσικής και στίχου μαζί, στη διάρκεια της οποίας με κάποιο τρόπο λυτρώνομαι.
-Όταν συμβαίνει κάτι στη ζωή, το μετατρέπεις αμέσως μετά σε μουσική;
-Δεν γράφω αυτόματα τα πράγματα που μου συμβαίνουν στη ζωή. Οτιδήποτε βλέπω και νιώθω δεν το κάνω μουσική. Αφήνω τα πράγματα να περάσουν, να καταλαγιάσει μέσα μου όλο το συναίσθημα και όλα τα πράγματα που ζω, για να μην γράψω φορτισμένος. Όταν γυρνάω πίσω και το κοιτάω βλέπω ένα ολόκληρο πράγμα από αυτό που έζησα. Νομίζω ότι είναι πιο δίκαιο εκείνη τη στιγμή να γράψει κάποιος κάτι. Είναι σαν τα μάτια του κυνηγού που κοιτάνε μόνο να βρουν το στόχο. Αυτό δεν το θέλω. Όταν καταλαγιάζουν τα συναισθήματα είσαι πιο ανοιχτός να δεις πως έγιναν τα πράγματα, πως συνέβησαν, τα κοιτάς με έναν πιο μαλακό τρόπο. Έρχονται από μέσα μου όλα αυτά, ή μπορεί ακόμη να είναι και μία εικόνα που συνέβη πριν από πολλά χρόνια και μοιάζει σαν να ξυπνάει ξαφνικά και να με ταρακουνάει.
-Μικρός αυτό ήθελες να κάνεις;
-Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, δεν είχα μια εικόνα για τον εαυτό μου και αυτό ήτανε πάρα πολύ βασανιστικό. Δεν ήμουνα και το καλύτερο παιδί, ήμουνα ένα δύσκολο άτομο νομίζω. Εκτός απ αυτό, ήμουνα και δυσλεκτικός κάτι που ανακάλυψα πολύ αργότερα, γιατί δεν ήτανε της μόδας τότε η δυσλεξία. Είχα φοβερά προβλήματα με την εκπαίδευση, ήμουνα πάντα ο τελευταίος μαθητής, ένας πολύ κακός μαθητής. Δεν μ ενδιέφερε να επικοινωνώ και ιδιαίτερα. Είχα μόνο την παρέα μου που με κάλυπτε για να διασκεδάσω και να εκτονωθώ. Απ το σπίτι μου έχω φύγει 18 χρόνων. Μουσική τότε δεν ήθελα να κάνω με τίποτα, ήτανε το τελευταίο που σκεφτόμουνα. Η φωτογραφία, η ζωγραφική, τα διαβάσματα μου, με έφεραν αργότερα στο δρόμο της μουσικής. Δεν ξέρω τελικά αν τα καταφέρνω με όλα αυτά.
-Μέχρι τα 30 σου τι έκανες;
-Σπούδαζα, έκανα γραφικές τέχνες, ζωγραφική, ιστορία τέχνης. Δούλευα σε διάφορα περιοδικά- ξεκίνησα απ το Penthouse- σαν γραφίστας και σαν σελιδοποιός. Παράλληλα δούλευα σε πιτσαρία, σε μάρμαρα, σε μάντρες, έπρεπε να βγάλω βασικά το ψωμί μου και παράλληλα να βρω τα χρήματα για να κάνω την παραγωγή στο πρώτο μου άλμπουμ.
-Το πρώτο άλμπουμ των «Στέρεο Νόβα» ήτανε μία από τις πιο ευτυχισμένες σου στιγμές;
-Είχα πάρα πολύ μεγάλη χαρά τότε! Πάνω σε ένα βινύλιο, είχαν αποτυπωθεί αυτά που είχαμε φτιάξει. Μου φαινόταν πολύ σπουδαίο τότε το γεγονός ότι βγήκε ο πρώτος μας δίσκος. Κάθε φορά συγκινούμαι όταν βλέπω ένα ωραίο αποτέλεσμα μιας δουλειάς μου αλλά δεν είναι όπως ήταν την πρώτη φορά. Τίποτα δεν είναι σαν την πρώτη φορά που το έκανες. Θυμάμαι που έτρεχα πάνω σε ένα βουνό και ένιωθα πολύ ευτυχισμένος.
-Τι σου δίνει χαρά σήμερα;
-Πολύ απλά πράγματα. Σήμερα μου έδωσε χαρά που μίλησα με τη μάνα μου και μου είπε ότι είναι καλά. Μετά θα βγω με κάποιους φίλους. Δεν ζητάω και πολλά πράγματα απ τη ζωή μου, ένα μικρό πράγμα μπορεί να μου δώσει πολύ μεγάλη χαρά. Δεν κάνω όνειρα για τη ζωή, θέλω να ζω απλά.
-Μπορεί να ζει κάποιος χωρίς όνειρα;
-Όνειρα έκανα μέχρι 25 χρόνων, είχα βάλει κάποιους στόχους, να κατακτήσω κάποια πράγματα. Ήτανε πολύ δύσκολο γενικά να επιβιώσω, κατάγομαι από πολύ φτωχή οικογένεια. Για να πάρω το πρώτο μου ποδήλατο ή την πρώτη μου κιθάρα δούλευα τα Καλοκαίρια στα εργοστάσια. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γίνω κάτι, ότι θα γίνω κάποιος. Ούτε και τώρα πιστεύω ότι είμαι τίποτα σπουδαίο, αισθάνομαι σαν οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο, δεν αισθάνομαι ότι κάνω κάτι ξεχωριστό στη ζωή μου.
-Παραμένεις μοναχικός;
-Δεν νομίζω ότι είμαι μοναχικό άτομο. Είμαι ταυτόχρονα κοσμοπολίτης και κοσμοκαλόγερος. Δεν μ αρέσει η μοναξιά, δεν μ απασχολεί. Ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στη μοναχικότητα συνειδητοποιείς ότι είσαι μία μονάδα μέσα στον κόσμο, ότι έχεις γεννηθεί έτσι και ότι θα φύγεις έτσι. Μοναξιά δεν νιώθω, η μοναχικότητα μου αρέσει. Έτσι κι αλλιώς, είμαι μοναχικό άτομο και στις σχέσεις. Μου αρέσει να υπάρχει αυτό, μου αρέσει να είμαι και μόνος μου μέσα στις σχέσεις.
-Υπάρχουν άνθρωποι που σε ξέρουν πολύ καλά;
-Οι φίλοι μου, όχι όμως και όλοι.
-Τα τραγούδια σου σε ξέρουν καλύτερα απ τους φίλους σου;
-… Ναι. Είναι κωδικοποιημένος ο εαυτός μου μέσα σ αυτά.
-Είσαι αισιόδοξος;
-Πολύ!
-Έτσι ήσουνα πάντα;
-Δεν ήμουνα, έγινα με το χρόνο. Το θεωρώ βλακεία να μην είναι κάποιος αισιόδοξος, είναι χάσιμο χρόνου.-Πότε το κατάλαβες αυτό;
-Όταν βγήκα απ το σκοτάδι, κι όταν προσπάθησα να βγω απ το σκοτάδι.-Ήταν επώδυνη αυτή η διαδικασία;
-Είναι πολύ άσχημο να ζεις σ ένα πηγάδι. Έτσι ένιωθα κάποια στιγμή, ότι ζούσα σ ένα πηγάδι. Θέλησα πολύ να βγω έξω κι όταν βγήκα ήμουνα πολύ ευγνώμων. Έστω κι ας μην είχα τίποτα, κι ας έβλεπα μόνο ένα σύννεφο στον ουρανό. Η ζωή που ζούμε είναι πάρα πολύ δύσκολη αλλά νομίζω ότι μόνο η αισιοδοξία θα φέρει την επανάσταση και τις σωστές αλλαγές που πρέπει να γίνουν στον πλανήτη μας. Ξέρω ότι ο κόσμος είναι δυστυχισμένος, ότι υπάρχει όλη αυτή η συμφορά, ότι γίνονται όλοι αυτοί οι πόλεμοι και με στενοχωρεί αφάνταστα όλο αυτό που γίνεται. Η παγκόσμια συνείδηση που έχω, η αντίληψη των πραγμάτων, είναι αυτά που με οδηγούν να κάνω ό,τι κάνω στη δουλειά μου. Έτσι είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα. Πιστεύω στην επανάσταση και στις αλλαγές των νέων ανθρώπων οι οποίοι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα γύρω μας. Πιστεύω στο καλό, ότι υπάρχει το καλό και δεν υπάρχει μόνο το κακό που δημιουργούν οι άνθρωποι. Άλλωστε, οι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει το κακό και αυτό το ξέρουμε όλοι.
-Που βρίσκεται το καλό;
-Μέσα μας. Το καλό υπάρχει όταν αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι την αγάπη. Είναι η αρχή για να ξεκινήσεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, το χώρο που είσαι, το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι και αργότερα τα πάντα. Είναι η αρχή για να ξεκινήσεις να εκτιμάς.
-Μόνοι μας βγαίνουμε απ το σκοτάδι ή χρειαζόμαστε βοήθεια;
-Μόνοι μας. Η θέληση μας αρκεί όταν μας αγκαλιάζει το σκοτάδι.
-Αυτό το σκοτάδι δεν είναι δημιουργικό για έναν καλλιτέχνη;
-Εξαρτάται. Είναι και δημιουργικό μέχρι κάποια όρια. Όλα έχουνε κάποια όρια. Από εκεί και μετά όμως, γίνεσαι σκοτεινός.
-Γιατί δεν δίνεις συνεντεύξεις, Κωνσταντίνε;
-Γιατί δεν έχω καμιά ιδέα για τον εαυτό μου, δεν ασχολούμαι με τον εαυτό μου. Δεν θέλω να δίνω απαντήσεις.
-Το συνειδητοποιείς ότι έχεις πολλούς ανθρώπους που σε θαυμάζουν;
-Σιγά σιγά, ναι. Με συγκινεί αυτό που γίνεται. Πιστεύω ότι αυτοί που με ακούνε πραγματικά, καταλαβαίνουν τη μουσική μου και την αντιλαμβάνονται, είναι οι άνθρωποι που είναι σαν εμένα. Είναι σαν αδέλφια μου, είναι σαν να μαστε μία φυλή που έχει ένα σημάδι στο μέτωπο. Μου αρέσει γιατί κι εγώ παίρνω απ αυτούς πολλά πράγματα. Αν δεν είχα αυτό το κοινό να με υποστηρίζει, μπορεί και να έκανα άλλες επιλογές. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι αυτοί οι άνθρωποι που με αγαπάνε καθόριζαν και τον τρόπο που ήμουνα μέσα στα media, αυτοί μου χάραξαν το δρόμο. Έτσι κι αλλιώς εγώ δεν θα γινόμουνα ποτέ ο απόλυτος star γιατί δεν υπάρχει στη φύση μου αυτό το πράγμα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό.-Την καθαρότητα στα μάτια των ανθρώπων που έρχονται και σου μιλάνε πως την καταλαβαίνεις;
-Κατευθείαν. Είναι πολύ εύκολο αυτό. Καταλαβαίνω όταν κάποιος έχει μια θετικότητα και θέλει να γίνει ένα σωστό, ένα ωραίο άτομο. Έχω κεραίες, τις έχω από πολύ μικρός αυτές.
-Τι σου λείπει σήμερα;
-Τίποτα. Είμαι μια χαρά.
-Είναι ευτυχία αυτό που ζεις τώρα;
-Η ευτυχία είναι πολύ μεγάλη λέξη.
-Προτιμάς τη χαρά;
-Ναι, είναι λίγο πιο μικρή της ευτυχίας. Κάποιες φορές ξυπνάω και είμαι χαρούμενος, αλλά την ευτυχία τη νιώθω κάπου πολύ βαθιά μερικές φορές. Είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και νομίζω πως ξέρω πια τι είναι η ευτυχία. Την αισθάνομαι.
-Σε ποια λόγια που έχεις γράψει είσαι εσύ περισσότερο μέσα σ αυτά;
-Σε όλα. Ουσιαστικά όλα μου τα τραγούδια είναι ένα τραγούδι, δεν έχει διαφορά το ένα με το άλλο, απλώς τα χω κόψει σε κομμάτια. Ένα πράγμα διαπραγματεύομαι, αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό. Δεν κάνω και κάτι σπουδαίο, δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε που ήμουνα 15- 16 χρονών. Μέσα μου έχουν συμβεί πολλά πράγματα, αλλά μου αρέσει να κρατάω εκείνη την εικόνα, του ανθρώπου πριν να μεταλλαχθεί σε κάτι.
-Σου λένε συχνά ότι είσαι ένα παιδί;
-Αν μου το πούνε δεν το δέχομαι, δεν είμαι παιδί. Πάντα ήμουνα πολύ μεγάλος, το μυαλό μου ήτανε πολύ διεστραμμένο, πήγαινα τα πράγματα πάρα πολύ μακριά. Μικρός ήμουνα μεγάλος, είχα τη συμπεριφορά μεγάλου, αλλά ταυτόχρονα έπαιζα κιόλας.-Την αθωότητα που έχεις όμως στα πράγματα την έχουν μόνο τα παιδιά.
-Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της μεγάλης διαστροφής που έχει το κεφάλι μου. Δεν ξέρω τις λειτουργίες του, αλλά ξέρει να το κάνει καλά.
-Σ αρέσει σήμερα που είναι ηλιόλουστος ο καιρός;
-Μ αρέσει πάρα πολύ! Θέλω να βρέξει όμως γιατί υπάρχει ο κίνδυνος της λειψυδρίας. Ξυπνάω μερικές φορές ανοίγω τη βρύση και λέω «ωχ Θεέ μου, το χαλάω τώρα το νερό», και λυπάμαι
-Σου αρέσουν τα Καλοκαίρια;
-Πολύ. Μ αρέσει η ζέστη, την αντέχω.-Βλέπεις τηλεόραση;
-Δεν έχω τηλεόραση. Βλέπω σπάνια όταν πάω κάπου σε κάποιο σπίτι, και εκεί καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να τη δω καθόλου, την απεχθάνομαι. Ακούω ραδιόφωνο κάποιες φορές όταν ξυπνάω τα πρωινά, έχω κάποιους μουσικούς σταθμούς που μου αρέσουνε. Κάποιες φορές διαβάζω εφημερίδα.
-Όταν θες να διασκεδάσεις τι κάνεις;
-Μ αρέσει να μαγειρεύω, να φτιάχνω το φαγητό μου μόνος μου. Είμαι χορτοφάγος. Δεν μ αρέσουν καθόλου τα ρεστοράν και το φαγητό που έχουν σ αυτά. Προτιμώ τις ταβέρνες. Αν θα βγω μου αρέσει να είμαι όρθιος κάπου, να μην κάτσω, γιατί είμαι παιδί της disco και της techno. Σε όλη μου τη ζωή τη διασκέδαση την εννοούσα βγαίνοντας έξω από το σπίτι μου και χορεύοντας. Μου αρέσει να είμαι σε κίνηση και να μην κάθομαι.
-Πως αισθάνεσαι τώρα;
-Αισθάνομαι πολύ ωραία. Μου αρέσει πάρα πολύ που είσαι εδώ μαζί μου. Χαίρομαι.
-Παίρνεις συχνά χαρά απ τους ανθρώπους;
-Παίρνω πολύ μεγάλη χαρά απ τους ανθρώπους γιατί μόνο αυτοί μπορούν να μου δώσουνε χαρά. Μου αρέσουν οι άνθρωποι. Αυτοί είναι η χαρά.-Αν δεν έγραφες μουσική και αν δεν ζωγράφιζες, τι θα ήθελες να κάνεις;
-Θα μ άρεσε να είμαι κάπου και να κάνω έρευνες, να μελετάω συμπεριφορές, και ταυτόχρονα να δημιουργώ τέχνη. Μπορεί να ήμουνα ένας καλός κοινωνιολόγος.
-Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;
-Τίποτα.
-Ούτε το θάνατο;
-Δεν τον φοβάμαι το θάνατο. Καθόλου. Το θεωρώ βλακεία να φοβάσαι το θάνατο.-Στα 80 σου πως θες να είσαι;
-Αν υπάρχω, ένας γέρος που να είμαι κάπου όπου βγαίνουν νέοι δημιουργοί. Μπορεί όμως και να χω κουραστεί στα 80 μου μ όλα αυτά, και να είμαι στο χωριό μου ή κάπου αλλού μακριά, δεν ξέρω πως θα τα φέρει η ζωή.
-Το τυχερό σου αστέρι ποιο είναι, Κωνσταντίνε;
-…Είναι μια ψυχή που είναι εκεί, εδώ και πολλά χρόνια. Αυτό είναι το τυχερό μου αστέρι.
Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου, ένθετο "Υστερόγραφο", Απρίλιος 2007.
Η απάντηση του Κωνσταντίνου:
gianni se ype efharisto gia afti tin poly oraia synedefxi pou kanameefharisto gia to megalo kai ypsilo standar dimosiografias pou exeiski afto giati spania mou symvainei ki otan symvainei einai pragmatika megalogia mena.se efharisto agori mou kai sou efhomai oti potheis mesa ap tin kardia mou.kapoia mera tha synantithoume.se efharisto mesa ap ti kardia mou.tha tin dimosiefso sto movement kai sto site moubravo sou.
