«Από την άκρη της πόλης», «Δεκαπενταύγουστος», «Όμηρος», οι πιο γνωστές (και πολυβραβευμένες ταινίες σε όλο τον κόσμο) του πιο «παράξενου» και εναλλακτικού σκηνοθέτη στην Ελλάδα, αυτού με τον οποίο όλοι (μα όλοι!) οι Έλληνες ηθοποιοί θα ήθελαν κάποια στιγμή να συνεργαστούν μαζί του- ως παρακαταθήκη, ως εμπειρία.
Στο «Μεγάλη Βρεττανία» μας κοιτούσαν περίεργα: Και οι δύο με φθαρμένα τζινς, φθηνά μπουφάν, αξύριστοι, λέτσοι ανάμεσα στους πλούσιους της Αθήνας. Του είπα να φύγουμε, να πάμε κάπου άλλου, δεν αισθανόμουν όμορφα, φανταζόμουν το ίδιο κι εκείνος παρόλο που πέρα από το τυπικό «χαίρω πολύ» δεν είχαμε προλάβει να πούμε κάτι άλλο, ούτε καν να του εξηγήσω πως ο «Όμηρος» του μου άλλαξε πολλά κομμάτια της ζωής μου. Συμφώνησε, περάσαμε το lobby και βγήκαμε. Στο Σύνταγμα ξεκίνησε να βρέχει, ήμασταν χωρίς ομπρέλα, νερά έτρεχαν επάνω μας για λίγο, θυμήθηκα ένα γωνιακό ξενοδοχείο- λίγο παρηκμασμένο και γερασμένο- «να πάμε εκεί» του είπα. Ήταν πολύ ήρεμος και ευγενικός για να καταλάβω μέσα στα 10 μόνο λεπτά της γνωριμίας μας- ως υποψία, έστω- πόσο εξομολογητικός θα ήταν μετά το καπουτσίνο του που παράγγειλε- σοκαριστικά αληθινός για κάποιους. Και ξεκινήσαμε τη συνέντευξη. Διακόψαμε αρκετές φορές έως ότου συνέλθει, για να σκεφτώ κι εγώ- όσο γινόταν- πιο νηφάλια, πιο συγκεντρωμένα (μιάμιση ώρα κουβέντα) μέχρι να τελειώσουμε. Αποχαιρετιστήκαμε πολύ εγκάρδια, του χρωστούσα και το ήξερε. Χαμογέλασε και με χτύπησε στον ώμο. Καταλάβαινε. Ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος στο τι έλεγε και που απευθυνόταν: Τα μάτια του σκηνοθέτη δεν γελιούνται ποτέ…
-Θυμάσαι μία ωραία εικόνα που έζησες τελευταία;
-Δεν ζω εύκολα ωραίες εικόνες, πολύ δύσκολα μου συμβαίνει αυτό, πολύ σπάνια. Θυμάμαι για παράδειγμα, πριν από λίγο καιρό που βρισκόμουν στο Σίδνευ σε μια παραλία με έλατα και πεύκα, όπου κατέβηκα παρέα με τα ανιψάκια μου για να κολυμπήσουμε. Αυτή όμως είναι μάλλον μία ωραία ανάμνηση, όχι μία ωραία εικόνα που μου ζητάς, γιατί εκεί- σε εκείνο το μέρος- εγώ θυμήθηκα τα δικά μου παιδικά χρόνια.
-Πως ήταν η παιδική σου ηλικία;
-Ζούσα σε ένα προστατευμένο ελληνικό περιβάλλον μεταναστών στο Σίδνευ, σε ένα μεγάλο διώροφο σπίτι με πολλά δωμάτια που οι γονείς μου νοικιάζανε σε όσους Έλληνες ερχόντουσαν στην Αυστραλία για να εργαστούν. Ήταν σαν ένα κοινόβιο. Στα 8 μου χρόνια ήρθαμε με τον αδελφό μου στην Ελλάδα για να ζήσουμε με τον παππού και τη γιαγιά μου σε ένα χωριό στη Λακωνία, λίγο έξω από τη Σπάρτη. Ο παππούς μου ήταν σκληρός και η γιαγιά μου- που ήταν γλυκύτατη- ζούσε στο πετσί της όλη την καταπίεση μίας αγροτικής και αμόρφωτης οικογένειας. Επιστρέψαμε στην Αυστραλία για ένα χρόνο και ξαναγυρίσαμε στην Ελλάδα – μόνιμα πια- λίγο μετά από ένα ατύχημα που είχε πάθει ο πατέρας μου.
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής σου;
-Η εφηβεία. Η μετάβαση από το παιδικό στο εφηβικό και η συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητας, αυτό που στην Ελλάδα λέμε «ιδιομορφία». Ταυτόχρονα ήταν και μία ευχάριστη περίοδος γιατί καταφέραμε με τον αδελφό μου- που επίσης είναι gay- να δημιουργήσουμε στο σχολείο μία ομάδα αλληλοϋποστήριξης, αυτό δηλαδή που δεν μπορούσαμε να έχουμε, δυστυχώς, από την οικογένειά μας.
-Πως αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους είπες ότι είσαι gay;
-Πολύ άσχημα, με βία. Ήταν ένα φαινόμενο ακατανόητο γι αυτούς, ένα φαινόμενο φθοράς και καταστροφής. Αυτά όμως ήταν τα πρότυπα που είχαν οι ίδιοι, στη συνέχεια τους δικαιολόγησα. Με το πέρασμα των χρόνων βέβαια- αναγκαστικά- συνήλθαν κι αυτοί. Στα 17 μου πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω, σε πιο ελεύθερες αλλά – και πάλι- δύσκολες εποχές. Ακόμη και εκεί όμως να φανταστείς- με τόση ελευθερία- εγώ ζούσα δύσκολα. Ξέρεις τελικά τι πιστεύω; Νομίζω ότι έχω μια ικανότητα να τραβάω τη δυστυχία επάνω μου, να περπατάω χέρι χέρι με τη δυστυχία. Αλλά δεν με πειράζει πια, οι στιγμές χαράς είναι πολύ μετρημένες στη ζωή μου, γνωρίζω ότι στα γονίδιά μου είμαι τύπος μελαγχολικός.
-Πως αντιμετωπίζεις τη δυστυχία σου;
-Πολύ άσχημα.
-Με αντικαταθλιπτικά;
-Ναι. Είμαι μανιοκαταθλιπτικός. Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου τα ζω με μία ένταση και με μία ενοχή. Μετά από τόσα χρόνια μάλιστα, υπέκυψα και ξεκίνησα πρόσφατα ψυχανάλυση. Το ξέρω- ούτως ή άλλως- ότι είμαι πολύ ενοχικός τύπος και πρέπει τα πράγματα να τα πάρω κάπως ελαφρά. Όχι εν σώματι, εν καρδία.
-Τι σου δημιουργεί ενοχές;
-Ότι δεν είμαι αρκετά καλός, ότι δεν έχω κάνει αρκετά πράγματα και υπάρχουν χιλιάδες άλλα που δεν πρόλαβα να κάνω, ότι έχω ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Αυτό είναι αρκετά καταστροφικό και με αποτρέπει από το να χαρώ καθημερινά πράγματα που είναι μέσα στη ζωή.
-Ο έρωτας δεν σου έφερε χαρά;
-Έζησα τέσσερις μεγάλους έρωτες που μου έφεραν μεγάλη χαρά όπως και αναρίθμητες ερωτικές επαφές. Ίσως, τώρα που το σκέφτομαι, η βουλιμία γύρω από τον έρωτα να φανερώνει το ανεκπλήρωτο, να αισθάνομαι ότι η μέρα δεν έχει αρκετές ώρες ώστε να καταναλώσω και να γευτώ όλο αυτό τον έρωτα που έχω ανάγκη.
-Χάνεις πολύ χρόνο μ αυτό.
-Το καταλαβαίνω. Όσο μεγαλώνω προσπαθώ να αναλώνομαι λιγότερο αλλά συνάμα ο έρωτας είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Είναι ανώριμο πάντως να μην βάζεις φρένο σε όλο αυτό. Το ξέρω.
-Τι σε σπρώχνει να θέλεις να γνωρίζεις κάθε φορά καινούργια σώματα;
-Καταρχήν, η περιέργεια. Με το πέρασμα όμως των χρόνων κατάλαβα ότι κάθε φορά γνωρίζω το ίδιο άτομο, το ίδιο πρόσωπο, το ίδιο σώμα, το ίδιο βλέμμα. Θέλω, δηλαδή, να γνωρίζω άτομα που να έχουν ένα ιδιαίτερο πολιτιστικό εκτόπισμα, ποτέ δεν έχω δημιουργήσει ερωτική σχέση με άτομο που νιώθει απόλυτα ενταγμένο σε μία κοινωνία ή σε μία πολιτιστικά «υγιή» πραγματικότητα. Στη Βρετανία θυμάμαι οι έρωτες μου ήταν με Ιρλανδούς ή με παιδιά από την περιφέρεια, όχι με Λονδρέζους. Στην Ελλάδα δεν με αφορούν οι Κολωνακιώτες, δεν με νοιάζουν οι «κανονικοί» Έλληνες. Με ενδιαφέρουν τα άτομα που δεν είναι απόλυτα ενταγμένα στην κοινωνία και συνάμα δεν νιώθουν απόλυτα ικανοποιημένα με τη ζωή τους. Οι καθησυχασμένοι και οι χαρούμενοι δεν με ενδιαφέρουν ούτε ως φίλοι ούτε ως εραστές.
-Ένιωσες ποτέ ως άνθρωπος απόλυτα ολοκληρωμένος;
-Ποτέ! Η ολοκλήρωση θα με οδηγήσει σε οκνηρία και αυτό θα είναι καταστροφικό για τη δουλειά μου, εγώ θέλω να έχω μία νεύρωση. Με τα χρόνια, βέβαια, προσπαθώ να αποκτήσω μία ηρεμία, αισθάνομαι πως είναι αυτό που σήμερα χρειάζομαι. Το προσπαθώ, αλλά είναι δύσκολο. Ζηλεύω αυτούς που είναι ήρεμοι, και ξέρω ότι αυτό είναι αναγκαίο –πια- για τη ζωή μου. Δεν αντέχω πια.
-Θυμάσαι μία ωραία περίοδο της ζωής σου που έζησες πρόσφατα;
-Γνώρισα ένα συγκλονιστικό παιδί πριν από μερικούς μήνες το οποίο είχε ζήσει 5 χρόνια στο Λονδίνο και μιλούσε τα αγγλικά με λαϊκή προφορά. Αυτό το βρήκα συναρπαστικό! Με είχε εξιτάρει το γλωσσικό του ιδίωμα. Τώρα έχει χαθεί.
-Σε πλήγωσε αυτό;
-Πολύ. Αλλά καταλαβαίνω ότι κι αυτό είναι μέσα στη μοίρα, μέσα στο πεπρωμένο. Κάποια στιγμή χωρίζεις. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει «για πάντα».
-Πως ζεις τους χωρισμούς σου;
-Πολύ επώδυνα. Ειδικά των μεγάλων ερώτων, παρόλο που δεν είμαι μονογαμικός τύπος. Όταν χωρίζω υποφέρω για αρκετά χρόνια, παθαίνω τεράστια κατάθλιψη. Παρόλο που αρχικά μου φαίνεται ως μία προσωπική ελευθερία και μπορεί για λίγο να χαρώ, κατά βάθος πέφτω πολύ και τότε πρέπει να δημιουργήσω, να σηκωθώ και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Εμένα δεν μου είναι εύκολο να συμπράξω με κάποιον, γιατί για μένα ο έρωτας δεν είναι να μένω με κάποιον για να μην φαίνομαι μοναχικός, απλά για να έχω παρέα: Ο έρωτας για μένα είναι κάτι ιδιαίτερο. Τον πρώτο καιρό των χωρισμών λοιπόν, απομονώνομαι πλήρως, κόβω σχέσεις, δεν απαντώ στο τηλέφωνο, κλείνομαι στο σπίτι, δεν σηκώνομαι απ το κρεβάτι.
-Δεν σου λείπει η ελαφρότητα, Κωνσταντίνε;
-Γελάω κάπως, αλλά αυτό χρειάζεται ένα φοβερό κουράγιο και εγώ δεν το έχω. Η ελαφρότητα δεν είναι κάτι εύκολο για μένα. Παλιότερα τους χωρισμούς τους ξεπερνούσα μέσα από τα ναρκωτικά και το ποτό, αλλά τώρα τα έχω κόψει όλα αυτά, και το μαύρο και τα ecstasy, όλα.
-Πως πήρες την απόφαση;
-Τα βαρέθηκα. Ίσως να μην τα άντεχε άλλο το νευρικό μου σύστημα γιατί ήμουνα μέσα σ αυτά από 14 ετών.
-Τι σου πρόσφεραν εκείνη την εποχή τα drugs;
-Ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω, ήταν η αίσθηση του άλλου, να είσαι απέξω και να κοιτάς μέσα τη γυάλα. Απ την άλλη μου προσέφεραν και μία φοβερή ερωτική έξαψη, υπήρχε μία αλληλουχία μεταξύ έρωτα, ναρκωτικών, χαράς, ακραίων στιγμών και βίας. Ήταν ένα σύνολο. Τώρα που το σκέφτομαι, η ζωή μου μέχρι τώρα ήταν σαν να σχοινοβατώ, να κινδυνεύω να πέσω και την τελευταία στιγμή να γραπώνομαι μην πέσω στο κενό. Σαν επιδέξιος ακροβάτης.
-Έκανες ποτέ απόπειρα αυτοκτονίας;
-Δεν ήθελα ποτέ να αυτοκτονήσω. Ποτέ δεν μου πέρασε απ το μυαλό, ακόμη και στις πιο ακραίες μου στιγμές. Εγώ έπαιρνα ηρωίνη όχι για να χαλαρώσω ή για να βρεθώ σε νιρβάνα, αλλά για να βρίσκομαι σε ένταση. Ξεκινούσα Πέμπτη και κατέληγα Δευτέρα- τέσσερις μέρες σερί- χωρίς ύπνο. Το καταλαβαίνεις; Ήθελα να είμαι αεικίνητος, όχι να βλέπω οράματα. Στη ζωή μου αρέσει η ενέργεια, η δημιουργία, το να διαβάζω, να σκέφτομαι, να είμαι σε δράση, να γνωρίσω ένα συγκλονιστικό άτομο και να το αγαπήσω.
-Μπορείς να αγαπήσεις;
-Εντονότατα. Αλήθεια. Εντονότατα! Με φοβερό πάθος και αφοσίωση. Δεν προδίδω στην ουσία τους τις φιλίες και τους έρωτές μου.
-Ποιους ανθρώπους αγαπάς πιο πολύ στη ζωή σου;
-Διάφορους εραστές που έγιναν στη συνέχεια φίλοι και τους αισθάνομαι δικό μου σώμα- ίδια συνείδηση με τη δική μου- να ξέρω πως σκέφτεται ο άλλος χωρίς καν να μιλάει επειδή ήδη έχει υπάρξει κομμάτι της δικής μου ζωής. Αγαπώ επίσης παράφορα τη μητέρα μου και τον αδελφό μου. Έχω πίστη στην αγάπη, στην αφοσίωση και στην αυτοθυσία.
-Αγαπήθηκες αρκετά στη ζωή σου;
-Ναι, αλλά δεν ξέρω αν έχω αποδώσει αυτή την αγάπη με την ίδια ένταση και αφοσίωση που μου δόθηκε. Ίσως σε αυτό το σημείο να έχω προδώσει αρκετούς, να ήμουν ανίκανος να αποδεκτώ τον έρωτα.
-Σαν μάχη.
-Σαν πόλεμος! Μερικές φορές μου είναι δυσβάσταχτο να αποδεκτώ τον έρωτα του άλλου, και εκεί ο άλλος παθαίνει ένα τραύμα- το αντιλαμβάνομαι εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει- αλλά αυτό τελικά είναι αναπόφευκτο.
-Πηγαίνεις στα πορνό σινεμά της Ομόνοιας;
-Ναι.
-Για ποιο λόγο;
-Το πρωί ή το μεσημέρι που τα bar είναι κλειστά μπορώ να πάω εκεί και να κάνω sex, είναι πολύ εύκολο και πολύ γρήγορο, είναι ένα ξέσπασμα. Από εκεί και πέρα μου αρέσει να πηγαίνω εκεί και να παρατηρώ τον κόσμο, τις εντάσεις, το πώς κινείται ο άλλος, πως ζουν οι άνθρωποι στο σκοτάδι και στο ημίφως. Αυτό το πράγμα έχει τρομερό ενδιαφέρον γιατί βλέπεις πως ο άλλος αποκτά θάρρος να κάνει πράγματα που δεν θα έκανε στο δρόμο.
-Για ποιο πράγμα έχεις μετανιώσει στη ζωή σου;
-Δεν έχει νόημα να μετανιώνεις για οτιδήποτε, είναι κάτι ατελέσφορο και μάταιο. Για μεγάλα πράγματα δεν έχω μετανιώσει.
-Εγωιστικό;
-Ανθρώπινο.
-Γιατί κάνεις ταινίες;
-Γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Απ την άλλη πάντα ήθελα να αποφύγω τη μοίρα του πατέρα μου που ήταν εργάτης σε φάμπρικα. Είμαι πολύ τυχερός που δεν αναγκάστηκα να κάνω στη ζωή μου κάτι που δεν ήθελα να κάνω, δούλεψα σε πράγματα στα οποία ήθελα να δουλέψω, και -κουτσά στραβά- επιβιώνω.
-Ποιο ήταν το τελευταίο σου λάθος;
-Σήμερα φέρθηκα πολύ άσχημα σε μία πωλήτρια, σε ένα μαγαζί όπου πήγα. Για λόγους εγωιστικούς. Το μετάνιωσα μετά, ήθελα να ζητήσω συγνώμη, αλλά ήδη είχα απομακρυνθεί από το μαγαζί.
-Θα μπορούσες να επιστρέψεις.
-Δεν επέστρεψα.
-Τι εκτιμάς πιο πολύ σε έναν άνθρωπο;
-Την εξυπνάδα, την καλοσύνη και στο τέλος την ομορφιά. Η ομορφιά με εντυπωσιάζει επιφανειακά και μπορεί να πω «αυτός είναι ένα κούτσουρο, αλλά είναι ένα ωραίο κούτσουρο!», αλλά μετά αυτό περνάει πολύ γρήγορα. Δεν αναζητώ την παιδεία, ψάχνω τη σπιρτάδα στο βλέμμα, έναν άλλον τρόπο που βλέπει ο άλλος τον κόσμο.
-Ποιοι είναι οι όμορφοι άνθρωποι στον έρωτα;
-Αυτοί που έχουν αστραφτερά μάτια, ένα ιδιαίτερο σχήμα προσώπου και αυτός να έχει να διηγηθεί μία ωραία ιστορία. Ένα πρόσωπο με ωραίο βλέμμα, τέλεια δόντια και ωραίο χαμόγελο – δηλαδή ένα πρόσωπο μανεκέν-δεν μου λέει τίποτα αν δεν κουβαλάει μία ιστορία. Όχι κατ ανάγκην ταλαιπωρημένη ιστορία, μία ιστορία που να στην πει να σε πάει πιο μπροστά.
-Πως είσαι αυτή την περίοδο;
-Πέθανε ο πατέρας μου και αισθάνομαι το σπάσιμο του κύκλου, νιώθω ότι είμαι ο επόμενος, ότι δεν έχω κάποιον μπροστά μου που να περιμένει φυσιολογικά το θάνατο. Αυτό συνάμα όμως- όσο παράξενο κι αν σου ακούγεται- με κρατάει και στη ζωή, σαν κάτι που μου λέει κάθε πρωί «σήκω τώρα απ το κρεβάτι σου, ξυρίσου και βγες έξω να αγαπήσεις γιατί αυτό δεν είναι για πάντα, κούκλα μου. Δεν θα είσαι εδώ για πάντα!». Ο θάνατος του πατέρα μου, μου έδωσε ζωή. Όσο θλιβερό και αν σου ακούγεται. Το να αναζητάς συνεχώς το έντονο- κάτι που έκανα εγώ στο παρελθόν- είναι τελικά κάτι ανώριμο. Η ηρεμία είναι σπουδαίο αγαθό και εγώ δεν θέλω ποτέ να αυτοκαταστραφώ.
-Είσαι πολύ ευαίσθητο πλάσμα, έτσι δεν είναι;
-Πολύ! Προσπαθώ να μην το δείχνω στους παραέξω γιατί- το ξέρω- αν το καταλάβουν θα με τσακίσουν.
-Για πιο λόγο έκλαψες τελευταία φορά;
-Πριν από ένα μήνα με είχε πάρει κάποιος από μία τράπεζα, μου μίλησε πολύ άσχημα και κλείνοντας το τηλέφωνο έβαλα τα κλάματα. Ήταν κάτι πολύ ασήμαντο και πολύ χαζό. Μπορεί να ήταν και η αφορμή για να βγουν αρκετά άλλα πράγματα στη φόρα- από μικρές αφορμές βγαίνουν πάντα τα πιο πηγαία και τα πιο συγκινητικά πράγματα. Σου κάνει καλό να κλαις, θα ήθελα να ξεσπάω πιο συχνά, να ησυχάζω.
-Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ελληνίδες τραγουδίστριες;
-Η Βίκυ Μοσχολιού και η Ρίτα Σακελλαρίου. Λατρεύω το «Αυτός ο άνθρωπος αυτός».
-Λέει μετά ο στίχος «αυτός ο άνθρωπος αυτός, ήταν ο άλλος μου εαυτός». Το έχεις πει ποτέ εσύ αυτό για κάποιον άνθρωπο;
-Βέβαια! Αφού μου συμβαίνει το εξής καταπληκτικό: Όταν είμαι πολύ ερωτευμένος υιοθετώ τις κινήσεις και τους μορφασμούς του άλλου. Γίνομαι ο άλλος, ξεκινώ να του μοιάζω. Μου λένε οι φίλοι μου «σε είδα με τον τάδε, μαλάκα είστε ίδιοι!».
-Τότε τι σε εμποδίζει να είσαι πιστός στις σχέσεις σου;
-Κοίτα, όταν είμαι ερωτευμένος δεν μπορώ να ερωτευτώ άλλον. Απλώς όταν ξεκινώ μία σχέση δεν μπορώ να είμαι πιστός ερωτικά, όταν όμως περνάνε οι εβδομάδες, οι μήνες, γίνομαι απόλυτα πιστός και εξαρτημένος από τον άλλον. Εκεί την πατάω. Γι αυτό και όταν χωρίζω, παθαίνω ακρωτηριασμό, σαν αν μου έχουν κόψει ένα μέλος του σώματός μου. Πονάω σαν ένα πρεζόνι που δεν βρίσκει τη δόση του. Πονάω ασύλληπτα! Νομίζω ότι είμαι δυνατός, αλλά δεν είμαι…(συγκινείται).
-Τι είναι η απόλυτη ευτυχία για σένα;
-Οι ελάχιστες στιγμές της ζωής μου που είμαι εδώ και δεν θέλω να είμαι κάπου αλλού, ούτε πέντε λεπτά πιο πριν, ούτε πέντε λεπτά πιο μπροστά. Όταν είμαι στο τώρα, όταν έχω αδειάσει και αισθάνομαι ικανοποίηση. Αυτό μου συμβαίνει όταν δημιουργώ, όταν δίνω στοργή, τρυφερότητα ή αγάπη. Όταν δεν νιώθω ανησυχία ή ανάγκη φυγής.
-Τι κάνεις όταν είσαι απόλυτα ευτυχισμένος;
-Ακούω μουσική, περπατώ στο δρόμο, χαμογελάω, πιάνω κουβέντα με τους περαστικούς, δεν νευριάζω, νιώθω οικειότητα με τα πράγματα και συγχωρώ τα πάντα. Νιώθω σαν ένας μικρός Θεός! Συμπάσχω με τα πάντα και τα πάντα είναι αποδεκτά και ωραία! Είναι και σαν αλισβερίσι αυτό, όταν είσαι εσύ καλά, μεταφέρεις την αύρα σου στους άλλους και σου συμπεριφέρονται και οι άλλοι καλά.
-Σήμερα πως είσαι;
-Ωραία. Είδα το πρωί τον αδελφό μου, κάναμε μία πολύ ωραία συζήτηση, πήραμε μαζί πρωινό και κάναμε μία ωραία βόλτα στην Αθήνα μαζί συνομιλώντας. Τον αγαπάω πολύ τον αδελφό μου και νομίζω ότι κι αυτός μ αγαπάει.
-Του το λες πόσο πολύ τον αγαπάς;
-Αμέ! Του το λέω. Νιώθω μία ηρεμία όταν είναι αυτός εδώ.
-Τι φοβάσαι;
-Την αποτυχία, τη μοναξιά, το να γεράσω και να είμαι μόνος μου ή να είμαι σωματικά ευάλωτος.
-Έχεις κάνει ποτέ κακό σε άνθρωπο;
-Άθελά μου έχω πληγώσω ανθρώπους και δεν έχω ανταποκριθεί με τον τρόπο που ίσως ο άλλος να περίμενε από εμένα.
-Οι έρωτές σου, σου καθόρισαν την ζωή σου; Αυτή την αίσθηση μου δίνεις.
-Μόνο οι έρωτες μου καθόρισαν τη ζωή μου. Θέλω και στο μέλλον να συμβαίνει αυτό, δεν έχω πρόβλημα να έρθει ένας μεγάλος έρωτας και να με οδηγήσει οριστικά έξω από τον κινηματογράφο. Φτάνει να τον ζήσω! Μόνο έτσι αναδημιουργείς τον εαυτό σου- μπαίνοντας από τη μία σχέση στην άλλη- είσαι εσύ σε χιλιάδες άλλα κομμάτια που είναι ο άλλος.
-Πάντα έλεγες δημόσια τόσες αλήθειες για τη ζωή σου;
-Πάντα, γι αυτό αποφεύγω πολύ τις συνεντεύξεις. Υπάρχουν πράγματα που ούτε εγώ ο ίδιος δεν θέλω να τα αντιμετωπίσω ή να τα συνειδητοποιήσω, τώρα θα αποχαιρετιστούμε και θα σκέφτομαι όλα αυτά που με έκανες να σου πω. Πάντως, αυτά που σου ανέφερα, εγώ δεν τα βρίσκω καθόλου σοκαριστικά. Για μένα είναι πολύ τετριμμένα και πολύ καθημερινά Αυτή είναι η αλήθεια της δικής μου ζωής.
Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου- ένθετο "Υστερόγραφο"- τον Φεβρουάριο του 2008.
