Η «Καταπληκτική ζωή», ήταν το πρόσχημα. Το πρώτο βιβλίο του Αντώνη Τσιπιανίτη μιλούσε για ένα μέλλον με αφθονία υλικών αγαθών και πείνα πραγματικών αισθημάτων. Αυτό που – ίσως- να μην είναι πολύ μακριά μας, να αγγίζει το μέλλον που φτάνει με ταχύτητα μετεωρίτη.
Το πρώτο βιβλίο του Αντώνη ήταν ένα διαρκές party: Με χάπια, sex, χορό ποτά και ανθρώπους εξαρτημένους από την ευτυχία που τους χαρίζεται απλόχερα, μάννα εξ ουρανού. Όλα αυτά όμως είναι επιδερμικά και αφορμές για ένα μικρό χαμόγελο 20 μόλις σελίδων μέχρι το «πραγματικό party»- αυτό που θα ακολουθήσει απνευστί μέχρι το τέλος-, γιατί όσοι το πάρουν στα χέρια τους υποψιασμένοι και ζαλισμένοι από την έντεχνη υπερβολή του «τα έχουμε όλα ίσον είμαστε πανευτυχείς», θα καταλάβουν στον ιστό του δέρματός τους αυτό για το οποίο μιλάει ο Economist στο τελευταίο του αφιέρωμα στην αναζήτηση μιας προσωπικής (αλλά και παγκόσμιας, αφού «ο κόσμος γίνεται καλύτερος αν οι άνθρωποι γίνουν καλύτεροι») ευτυχίας. Είχα φτάσει στη σελίδα που ο Αντώνης απ το στόμα του ήρωά του αναρωτιόταν «Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Είμαι 32 χρόνων… Έχω αγαπήσει πραγματικά κάποιον; Μ έχει αγαπήσει πραγματικά κάποιος; Υπάρχει πιθανότητα να μου συμβεί ποτέ αυτό; Τι νόημα έχουν όλα αυτά χωρίς να τα μοιράζεσαι με κάποιον που υπάρχει για σένα κι εσύ γι αυτόν;». Και ύστερα ξεκινούσαν τα χαστούκια. Απανωτά.
-Κάνει εντύπωση που το πρώτο σου βιβλίο δεν είναι αφιερωμένο στη μητέρα σου, σε συγγενείς ή σε φίλους αλλά στη Μαλβίνα Κάραλη. Για ποιο λόγο;
-Επειδή ήμασταν φίλοι. Για την ακρίβεια ήμασταν αυτό που η ίδια εννοούσε όταν έλεγε ότι «στη ζωή ψάχνουμε να βρούμε τους συνενόχους μας και είμαστε πολύ τυχεροί όταν το καταφέρνουμε». Κι εγώ ήμουν πολύ τυχερός που ένας άνθρωπος τόσο ιδιαίτερος όπως η Μαλβίνα με άφησε να δω μέσα της, να εισέλθω στο εσωτερικό του εαυτού της και να μάθω αυτά που σε πολύ λίγους ανθρώπους τα αποκαλύπτουμε. Θα σου φανεί παράξενο αλλά από τότε που πέθανε δεν έχει περάσει μέρα που να μην την έχω σκεφτεί. Κι αν κάποια πράγματα στο βιβλίο μου είναι όπως είναι οφείλονται σε κάποιο βαθμό στα όσα συνειδητοποίησα συναναστρεφόμενος τη Μαλβίνα. Την περίοδο που έγραφα το βιβλίο την σκεφτόμουν όχι μόνο κάθε μέρα αλλά και πολλές φορές στη διάρκεια της μέρας.
-Γιατί πιστεύεις ότι από το μέλλον μας θα λείπει η αγάπη;
-Δεν πιστεύω ότι θα λείπει η αγάπη. Φοβάμαι όμως ότι θα έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο να αγαπάς και να σε αγαπούν. Ήδη αυτό συμβαίνει. Γενικά, οι άνθρωποι ασχολούμαστε με χαζομάρες και αναβάλλουμε συνέχεια να ασχοληθούμε με την ουσία της ζωής. Κι εγώ το κάνω. Και παρόλο που συνέχεια υπενθυμίζω στον εαυτό μου που πρέπει να εστιάζω, ξεχνιέμαι και ασχολούμαι με άλλα πράγματα Χρειάζεται μεγάλη ετοιμότητα για να μην «αφήνεσαι». Θεωρώ πια ταλέντο όταν μπορεί κανείς να το καταφέρει σε μόνιμη βάση. Κι από ό,τι έχω καταλάβει αυτό το ταλέντο δεν το έχω. Φοβάμαι πως όταν θα έχω γεράσει, αν γίνει αυτό, θα μετανιώσω πολύ και πικρά για το χρόνο που άφησα να φύγει αναξιοποίητος.
-Πως θα την αναγνωρίζουμε στο μέλλον την αγάπη;
-Δεν έχω τόση φαντασία (γέλια), θα σου μιλήσω για το παρόν. Νομίζω λοιπόν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο τι κάνουμε από τη στιγμή που θα συναντήσουμε την αγάπη. Κάνουμε δηλαδή τα λάθος πράγματα. Μαζεμένα το ένα μετά το άλλο. Λες και κατά βάθος έχουμε πιστέψει ότι δεν θα μας συμβεί ποτέ ή όταν δεν την αξίζουμε κι έτσι όταν συμβεί, είμαστε απροετοίμαστοι, τα χάνουμε και συμπεριφερόμαστε άτσαλα. Και το συνηθέστερο λάθος είναι ότι η «σχέση» εξαντλείται γύρω από το σεξ. Τα σώματα συναντιούνται πάντα πιο εύκολα από ό,τι οι ψυχές.-Η έλλειψη αγάπης που μπορεί να οδηγήσει κατά τη γνώμη σου; Μπορεί να φτάσει ακόμη και σε όλα αυτά τα ακραία που περιγράφονται στο βιβλίο;
-Αυτά που μας λείπουν μας διαμορφώνουν. Ένας άνθρωπος που πεινάει και δεν έχει να αγοράσει φαγητό μπορεί να γίνει επικίνδυνος στην προσπάθεια να κλέψει για να χορτάσει την πείνα του. Το ίδιο και ο άνθρωπος που έχει στερηθεί την αγάπη για πολύ καιρό. Γενικά, όταν μια βασική ανάγκη δεν καλύπτεται με υγιή τρόπο θα καλυφθεί με νοσηρό.
-Πως μπορεί ένας άνθρωπος να γράφει αυτό το βιβλίο και να ζει «φυσιολογικά»;.
-Με βιβλίο ή χωρίς, όλοι λίγο πολύ είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε «φυσιολογικά», από τη στιγμή που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας όπως θα τη θέλαμε. Σε ό,τι με αφορά, η αλήθεια είναι πως το ίδιο ερώτημα το έχω κάνει κι εγώ στον εαυτό μου. Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι πως ακριβώς επειδή έγραψα το βιβλίο μπορώ να συνεχίσω τη «φυσιολογική» ζωή μου. Μία άλλη θα μπορούσε να είναι το γνωστό «Σκάσε και κολύμπα»…Την πιο ειλικρινή όμως δεν μπορώ να την πω.
-Μπορεί κάποιος να γράφει κάτι τόσο σκοτεινό και το επόμενο πρωί να πηγαίνει στην τράπεζα και να πληρώνει λογαριασμούς;
-Αυτό είναι το μόνο εύκολο, Γιάννη! Το δύσκολο είναι να ξεμπερδεύουμε με τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχουμε με τον εαυτό μας. Κι όχι μόνο επειδή δυσκολευόμαστε να βρούμε τις λύσεις αλλά επειδή συχνά δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια ποιο πραγματικά είναι το πρόβλημα με τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Άσε που σε κάποιες περιπτώσεις δεν θέλουμε και να το μάθουμε…
-Έχεις «κλέψει» εικόνες, ατάκες και συμπεριφορές ανθρώπων από τους οποίους έχεις πάρει συνέντευξη στο παρελθόν για να τους αναπαραστήσεις ως ήρωες στο βιβλίο σου;
-Μου φάνηκε πολύ χρήσιμη η εμπειρία που απέκτησα όταν εργαζόμουν στο περιοδικό Symbol του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και κάποια στιγμή μου ανέθεσε ο Στάθης να κάνω και τα κοσμικά. Είδα πολλά από τον κόσμο των πλουσίων, αρνητικά και θετικά, και αυτά πιστεύω ότι μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα για να αποδώσω τη σκληρότητα αυτών των ανθρώπων αλλά και τη δίψα τους για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και για πραγματική αγάπη. Μια ανάγκη που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων διαπίστωσα ότι μένει στην ουσία ανικανοποίητη. Όχι πως στους μη πλούσιους η αγάπη ρέει άφθονη αλλά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα.
-Γράφεις ότι «τα γεγονότα σε αυτό το βιβλίο δεν είναι πραγματικά, τα συναισθήματα όμως είναι». Τι σου γέννησε αυτά τα συναισθήματα;
-Κυρίως η σκληρότητα που γίνεται όλο και μεγαλύτερη στις σχέσεις των ανθρώπων και επίσης η μάταιη αναζήτηση της αγάπης. Γνωρίζουμε ανθρώπους και κάθε φορά πείθουμε τον εαυτό μας ότι επιτέλους βρήκαμε αυτόν ή αυτήν που θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί και τελικά ούτε ένας μήνας δεν περνά και χωρίζουμε. Και αυτό γίνεται συνέχεια μέχρι που πια χάνουμε το κουράγιο μας και παύουμε να προσπαθούμε. Και τότε, για να καλύψουμε το κενό που δημιουργεί η απουσία του άλλου κάνουμε πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα και ουσιαστικά μας βλάπτουν. Γινόμαστε δηλαδή επιθετικοί με τον εαυτό μας, για να τον τιμωρήσουμε για τη μοναξιά μας.-Είσαι τελικά αισιόδοξος άνθρωπος, Αντώνη;
-Με εκφράζει απόλυτα ο στίχος που λέει «έκαναν οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου».Εγώ, επειδή δεν με φοβίζει ο θάνατος, θα έλεγα ότι έχω κάνει οίστρο της ζωής το φόβο της φθοράς, η οποία με φοβίζει πολύ. Το να είναι δηλαδή ο άνθρωπος παροπλισμένος από το πέρασμα του χρόνου και την αδυναμία που φέρνουν τα γηρατειά και να μην μπορεί να συμμετέχει δυναμικά στη ζωή. Γι αυτό και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου καμία απαισιόδοξη σκέψη. Όσο μπορούμε να είμαστε ακμαίοι πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά και να ρουφάμε τη ζωή χωρίς να χάνουμε χρόνο σε ανόητες σκέψεις.
-Επειδή ήμασταν φίλοι. Για την ακρίβεια ήμασταν αυτό που η ίδια εννοούσε όταν έλεγε ότι «στη ζωή ψάχνουμε να βρούμε τους συνενόχους μας και είμαστε πολύ τυχεροί όταν το καταφέρνουμε». Κι εγώ ήμουν πολύ τυχερός που ένας άνθρωπος τόσο ιδιαίτερος όπως η Μαλβίνα με άφησε να δω μέσα της, να εισέλθω στο εσωτερικό του εαυτού της και να μάθω αυτά που σε πολύ λίγους ανθρώπους τα αποκαλύπτουμε. Θα σου φανεί παράξενο αλλά από τότε που πέθανε δεν έχει περάσει μέρα που να μην την έχω σκεφτεί. Κι αν κάποια πράγματα στο βιβλίο μου είναι όπως είναι οφείλονται σε κάποιο βαθμό στα όσα συνειδητοποίησα συναναστρεφόμενος τη Μαλβίνα. Την περίοδο που έγραφα το βιβλίο την σκεφτόμουν όχι μόνο κάθε μέρα αλλά και πολλές φορές στη διάρκεια της μέρας.
-Γιατί πιστεύεις ότι από το μέλλον μας θα λείπει η αγάπη;
-Δεν πιστεύω ότι θα λείπει η αγάπη. Φοβάμαι όμως ότι θα έχει γίνει ακόμη πιο δύσκολο να αγαπάς και να σε αγαπούν. Ήδη αυτό συμβαίνει. Γενικά, οι άνθρωποι ασχολούμαστε με χαζομάρες και αναβάλλουμε συνέχεια να ασχοληθούμε με την ουσία της ζωής. Κι εγώ το κάνω. Και παρόλο που συνέχεια υπενθυμίζω στον εαυτό μου που πρέπει να εστιάζω, ξεχνιέμαι και ασχολούμαι με άλλα πράγματα Χρειάζεται μεγάλη ετοιμότητα για να μην «αφήνεσαι». Θεωρώ πια ταλέντο όταν μπορεί κανείς να το καταφέρει σε μόνιμη βάση. Κι από ό,τι έχω καταλάβει αυτό το ταλέντο δεν το έχω. Φοβάμαι πως όταν θα έχω γεράσει, αν γίνει αυτό, θα μετανιώσω πολύ και πικρά για το χρόνο που άφησα να φύγει αναξιοποίητος.
-Πως θα την αναγνωρίζουμε στο μέλλον την αγάπη;
-Δεν έχω τόση φαντασία (γέλια), θα σου μιλήσω για το παρόν. Νομίζω λοιπόν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο τι κάνουμε από τη στιγμή που θα συναντήσουμε την αγάπη. Κάνουμε δηλαδή τα λάθος πράγματα. Μαζεμένα το ένα μετά το άλλο. Λες και κατά βάθος έχουμε πιστέψει ότι δεν θα μας συμβεί ποτέ ή όταν δεν την αξίζουμε κι έτσι όταν συμβεί, είμαστε απροετοίμαστοι, τα χάνουμε και συμπεριφερόμαστε άτσαλα. Και το συνηθέστερο λάθος είναι ότι η «σχέση» εξαντλείται γύρω από το σεξ. Τα σώματα συναντιούνται πάντα πιο εύκολα από ό,τι οι ψυχές.-Η έλλειψη αγάπης που μπορεί να οδηγήσει κατά τη γνώμη σου; Μπορεί να φτάσει ακόμη και σε όλα αυτά τα ακραία που περιγράφονται στο βιβλίο;
-Αυτά που μας λείπουν μας διαμορφώνουν. Ένας άνθρωπος που πεινάει και δεν έχει να αγοράσει φαγητό μπορεί να γίνει επικίνδυνος στην προσπάθεια να κλέψει για να χορτάσει την πείνα του. Το ίδιο και ο άνθρωπος που έχει στερηθεί την αγάπη για πολύ καιρό. Γενικά, όταν μια βασική ανάγκη δεν καλύπτεται με υγιή τρόπο θα καλυφθεί με νοσηρό.
-Πως μπορεί ένας άνθρωπος να γράφει αυτό το βιβλίο και να ζει «φυσιολογικά»;.
-Με βιβλίο ή χωρίς, όλοι λίγο πολύ είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε «φυσιολογικά», από τη στιγμή που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν μπορούμε να ζούμε τη ζωή μας όπως θα τη θέλαμε. Σε ό,τι με αφορά, η αλήθεια είναι πως το ίδιο ερώτημα το έχω κάνει κι εγώ στον εαυτό μου. Μία απάντηση θα μπορούσε να είναι πως ακριβώς επειδή έγραψα το βιβλίο μπορώ να συνεχίσω τη «φυσιολογική» ζωή μου. Μία άλλη θα μπορούσε να είναι το γνωστό «Σκάσε και κολύμπα»…Την πιο ειλικρινή όμως δεν μπορώ να την πω.
-Μπορεί κάποιος να γράφει κάτι τόσο σκοτεινό και το επόμενο πρωί να πηγαίνει στην τράπεζα και να πληρώνει λογαριασμούς;
-Αυτό είναι το μόνο εύκολο, Γιάννη! Το δύσκολο είναι να ξεμπερδεύουμε με τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχουμε με τον εαυτό μας. Κι όχι μόνο επειδή δυσκολευόμαστε να βρούμε τις λύσεις αλλά επειδή συχνά δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια ποιο πραγματικά είναι το πρόβλημα με τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Άσε που σε κάποιες περιπτώσεις δεν θέλουμε και να το μάθουμε…
-Έχεις «κλέψει» εικόνες, ατάκες και συμπεριφορές ανθρώπων από τους οποίους έχεις πάρει συνέντευξη στο παρελθόν για να τους αναπαραστήσεις ως ήρωες στο βιβλίο σου;
-Μου φάνηκε πολύ χρήσιμη η εμπειρία που απέκτησα όταν εργαζόμουν στο περιοδικό Symbol του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου και κάποια στιγμή μου ανέθεσε ο Στάθης να κάνω και τα κοσμικά. Είδα πολλά από τον κόσμο των πλουσίων, αρνητικά και θετικά, και αυτά πιστεύω ότι μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα για να αποδώσω τη σκληρότητα αυτών των ανθρώπων αλλά και τη δίψα τους για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή και για πραγματική αγάπη. Μια ανάγκη που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων διαπίστωσα ότι μένει στην ουσία ανικανοποίητη. Όχι πως στους μη πλούσιους η αγάπη ρέει άφθονη αλλά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα.
-Γράφεις ότι «τα γεγονότα σε αυτό το βιβλίο δεν είναι πραγματικά, τα συναισθήματα όμως είναι». Τι σου γέννησε αυτά τα συναισθήματα;
-Κυρίως η σκληρότητα που γίνεται όλο και μεγαλύτερη στις σχέσεις των ανθρώπων και επίσης η μάταιη αναζήτηση της αγάπης. Γνωρίζουμε ανθρώπους και κάθε φορά πείθουμε τον εαυτό μας ότι επιτέλους βρήκαμε αυτόν ή αυτήν που θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί και τελικά ούτε ένας μήνας δεν περνά και χωρίζουμε. Και αυτό γίνεται συνέχεια μέχρι που πια χάνουμε το κουράγιο μας και παύουμε να προσπαθούμε. Και τότε, για να καλύψουμε το κενό που δημιουργεί η απουσία του άλλου κάνουμε πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα και ουσιαστικά μας βλάπτουν. Γινόμαστε δηλαδή επιθετικοί με τον εαυτό μας, για να τον τιμωρήσουμε για τη μοναξιά μας.-Είσαι τελικά αισιόδοξος άνθρωπος, Αντώνη;
-Με εκφράζει απόλυτα ο στίχος που λέει «έκαναν οίστρο της ζωής το φόβο του θανάτου».Εγώ, επειδή δεν με φοβίζει ο θάνατος, θα έλεγα ότι έχω κάνει οίστρο της ζωής το φόβο της φθοράς, η οποία με φοβίζει πολύ. Το να είναι δηλαδή ο άνθρωπος παροπλισμένος από το πέρασμα του χρόνου και την αδυναμία που φέρνουν τα γηρατειά και να μην μπορεί να συμμετέχει δυναμικά στη ζωή. Γι αυτό και δεν επιτρέπω στον εαυτό μου καμία απαισιόδοξη σκέψη. Όσο μπορούμε να είμαστε ακμαίοι πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά και να ρουφάμε τη ζωή χωρίς να χάνουμε χρόνο σε ανόητες σκέψεις.
Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου, ένθετο "Υστερόγραφο", το 2007, όταν είχε κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο του Αντώνη.
