Η παντοδύναμη γυναίκα της ελληνικής τηλεόρασης, εκείνη που διηύθυνε
για πολλά χρόνια πολλούς έλληνες και άλλες τόσες ελληνίδες stars, μιλάει εξομολογητικά για την πιο γενναία
απόφαση της ζωής της ώστε να δώσει, μέσα από το παράδειγμά της, ελπίδα και
πίστη και σε άλλες γυναίκες που περιμένουν να κρατήσουν στα χέρια τους το πρώτο
τους παιδί.
-Ο πιο δύσκολος δρόμος της ζωής σου ήταν η διαδικασία του να
αποκτήσεις το πρώτο σου παιδί;
-Ήταν και αυτός ένας από τους δύσκολους δρόμους της ζωής
μου, που τελικά είχε αίσιο τέλος. Για μεγάλο χρονικό διάστημα προτεραιότητα στη
ζωή μου ήταν η καριέρα, η δημιουργία εκπομπών, η ανάδειξη παρουσιαστών και παρουσιαστριών
που σήμερα παραμένουν στην πρώτη γραμμή της ελληνικής τηλεόρασης. Είχα τη Ζήνα
στο βάθρο, η οποία δεν έπρεπε ποτέ να πέσει από αυτό. Ενώ έλεγα «θέλω να γίνω
μάνα» ουσιαστικά δεν το θελα, γιατί όταν κάτι θέλεις πολύ σαφώς και γίνεται,
εννοείται πως το καταφέρνεις. Μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά, όπως συμβαίνει
με πολλές γυναίκες, «ξεχάστηκα» στη διαδρομή της ζωής μου. Όταν, λοιπόν, κάποια
στιγμή συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό ήταν μάταιο και πως εκείνο που κατά βάθος
ήθελα-αλλά δεν τολμούσα να το δω στην αλήθεια του-ήταν να γίνω μάνα, τότε το
παιδί δεν ερχόταν. Γιατί δεν γίνονται όλα κατά παραγγελία.
-Πως είναι δυνατόν να είχες «ξεχάσει» να ζήσει το δώρο της
μητρότητας;
-Γιατί είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν ήθελα ακόμη να γίνω
μάνα, ότι ίσως δεν ήμουν ακόμη έτοιμη. Τι κάνουν συνήθως οι «γυναίκες
καριέρας»; Φτιάχνουν ένα παραμύθι και βαδίζουν με βάση αυτό σε όλη τους τη ζωή.
Και αυτό είναι κάτι που κάνουν οι περισσότερες γυναίκες που δουλεύουν στα media-είτε μπροστά είτε πίσω
από τις κάμερες. Ευτυχώς για μένα, κάπου γύρω στα 37 με 38 μου, συνειδητοποίησα
ότι αυτό που ήθελα πια από τη ζωή μου ήταν να αποκτήσω το πρώτο μου παιδί.
Περισσότερο απ το να είμαι «επαγγελματίας». Ξεκίνησα, λοιπόν, να το παλεύω, αλλά
το παιδί δεν ερχόταν. Και κατάλαβα ότι, για να κάνω το παιδί μου, έπρεπε να
αποτοξινωθώ από τις τοξίνες της εργασίας, της «καρέκλας», των «εικόνων», του
καθημερινού άγχους. Ξέρεις τι είναι να έχεις μία εξουσία και αυτή τελικά να
μεταβάλλεται για σένα τον ίδιο σε αποκούμπι και πατερίτσα για κάθε τι δύσκολο
που μπορεί να σου συμβαίνει; Η εξουσία σε κάνει να ξεχνάς την ψυχή σου κι εγώ,
υπήρξαν στιγμές, που είχα ξεχάσει τα πραγματικά μου «θέλω». Τα είχα κάπου
καταχωνιάσει. Ήξερα ότι υπήρχαν αλλά αρνιόμουν να τα βγάλω στην επιφάνεια.
Γιατί φοβόμουν ότι θα πήγαινε πίσω η καριέρα μου.
-Ήταν θέμα ανασφάλειας αυτό;
-Όχι. Ήταν θέμα προτεραιοτήτων. Και, για εκείνη τη δεδομένη
στιγμή, η προτεραιότητα μου ήταν η δουλειά μου. Πίστευα ότι είμαι σημαντική
επειδή είχα μία πολύ καλή δουλειά.
-Μπήκες στη διαδικασία των εξωσωματικών;
-Βεβαίως. Έκανα 9 μάταιες εξωσωματικές.
-Δεν έχασες, κάποια στιγμή, το κουράγιο σου;
-Έχασα και το κουράγιο μου αλλά και την εμπιστοσύνη μου
στους γιατρούς. Έπεσα κι εγώ «θύμα» κάποιων γιατρών που τους πίστεψα χωρίς να
μου εξηγούν τα «γιατί», που μου έλεγαν «έχεις το πρόβλημα εσύ» χωρίς όμως να
μου το αιτιολογούν. Απελπίστηκα! Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι τίποτα από αυτά
που μου είπαν δεν είχα, αλλά δικές τους αδυναμίες τις χρέωναν στους άλλους.
Μάνα έγινα με τη βοήθεια και την ευλογία της Παναγίας.
-Πότε είχες κάνει την τελευταία σου εξωσωματική;
-Στα 39 μου. Είχα παραιτηθεί από το Alter, το τηλεοπτικό κανάλι στο οποίο
ήμουν διευθύντρια προγράμματος, και ήμουν αποφασισμένη να μην εργαστώ πουθενά
για κάποιο χρονικό διάστημα-και παρά τις προτάσεις που είχα-γιατί γνώριζα πια
ότι η τοξικότητα της τηλεόρασης με πήγαινε σε άλλα πράγματα. Σκέφτηκα τότε να
κάνω άλλη μία εξωσωματική, την τελευταία μου, και από εκεί κι έπειτα να τα αφήσω
όλα στο Θεό. Στην τελευταία μου εξωσωματική, ο γιατρός μου είπε «ακόμη κι αν
δεν μείνεις έγκυος, υπάρχει κι άλλος τρόπος: Να μείνεις έγκυος με δανεικά
ωάρια». Θύμωσα πάρα πολύ-και με τον εαυτό μου και με την διαδικασία στην οποία
είχα μπει. Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που τη στιγμή που τον πληρώναμε με τον άντρα μου, μας μίλησε για «δανεικές μήτρες».
Δεν σεβάστηκε τις ενέσεις, τις ορμόνες, την απεγνωσμένη μου προσπάθεια, τα
λεφτά που μόλις είχαμε σκάσει. Είπα, λοιπόν, «αν δεν τα καταφέρω ούτε
αυτή τη φορά, θα εναποθέσω την ελπίδα μου μόνο στο Θεό. Γιατί μόνο Εκείνος
ξέρει». Γύρισα στο παρελθόν μου, σε όλα αυτά που μου έμαθε η μάνα μου ότι
πρέπει να κάνω στα δύσκολα, πως το μοναδικό μου καταφύγιο στα δύσκολα είναι
μόνο η εκκλησία και ο Θεός, και προσευχήθηκα. Πήγα στον πνευματικό μου, του
μίλησα και μου είπε τη μαγική φράση: «Ζήνα, δεν υπάρχει περίπτωση, αν το θέλεις
πολύ, να μην γίνεις μάνα. Δεν θα πιστέψεις, ούτε για μία στιγμή, ότι δεν θα
γίνεις μάνα». Εννοείται πως και η ένατη εξωσωματική απέτυχε. Κι έτσι εναπόθεσα
όλες μου τις ελπίδες στην Παναγία. Και το θαύμα έγινε. Από τη μέρα που μίλησα με
τον πνευματικό μου, μέσα σε 6 μήνες έμεινα έγκυος.
-Τι διαδικασία ακολούθησες;
-Αγάπησα καταρχήν αυτό που θα ήθελα να κυοφορήσω, χάιδευα
την κοιλιά μου και το περίμενα. Εξομολογήθηκα, νήστευα, προσευχόμουν. Θα έλεγα,
λοιπόν, σε όλες εκείνες τις γυναίκες που περιμένουν να φέρουν στον κόσμο το
πρώτο τους παιδί «αρκεί να το ζητήσεις. Ο Θεός ξέρει πως θα σου το φέρει και
πως»... Ξέρεις, κάποια στιγμή, όταν είχα φτάσει «στην κορυφή της ελληνικής
τηλεόρασης», όπως μου έλεγαν οι άλλοι, γύρισα πίσω, ονειρεύτηκα τα παιδικά μου
χρόνια και σκέφτηκα «Ζήνα, αυτό ήθελες από τη ζωή σου;». Όταν αναρωτήθηκα αυτό
το πράγμα έκλαψα με σπαραγμούς και έκανα μία εβδομάδα να κοιμηθώ. Και ήταν τότε
που συνειδητοποίησα ότι ήμουν στο λάθος δρόμο, σε λάθος επιλογή, σε λάθος
«θέλω». Μηδένισα, λοιπόν, το κοντέρ και είπα «Ζήνα, πιάσε τα όλα από την αρχή.
Άλλαξε τις προτεραιότητές σου, άλλαξε τις πεποιθήσεις σου και προχώρα». Εγκυμονούσα
για 7 μήνες, κάθε μέρα κινδύνευα να χάσω το παιδί μου, μπήκα στο νοσοκομείο,
αλλά τελικά το θαύμα της Παναγίας έγινε και τελικά γέννησα την κόρη μου, την
Ευσταθία-Μαρία.
-Θα επέστρεφες ποτέ στη μεγάλη καριέρα που ήδη διέγραψες;
-Δεν θα το έκανα αυτό στον εαυτό μου, και μάλιστα για τόσες
ώρες που έχω δουλέψει-περισσότερες από 15 καθημερινά. Σκέψου ότι «παιδιά» μου
είχαν γίνει κάποια στιγμή οι εργαζόμενοι στα κανάλια που δούλευα, οι
παρουσιαστές, οι δημοσιογράφοι, οι κάμεραμεν, οι άνθρωποι στο control. Αλλά είχα λάθος παιδιά.
Δημιούργησα μία «οικογένεια» άλλη από αυτή που θα έπρεπε να είχα...Τώρα πια έχω
αποφασίσει πως ό,τι και αν συμβεί, ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου, οι ώρες που θα
είμαι με τον άντρα μου και το παιδί μου είναι ιερές. Μέχρι τότε, ξέρεις, ήταν
σαν να μην σεβόμουνα τον εαυτό μου, σαν να τον είχα απέναντι και να του έριχνα
πιστολιές, όπως κάνουν στα άλογα κούρσας που οφείλουν πάντα να κερδίζουν. Κι
εγώ θεωρούσα ότι δεν είχα κανένα δικαίωμα στην αποτυχία.
-Ήσουν δυστυχισμένη, αλλά δεν το ήξερες;
-Ένιωθα ότι δεν δικαιούμαι να είμαι ευτυχισμένη. Είχα
φτιάξει ένα παραμύθι και το είχα βαφτίσει «αλήθεια».
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Δεκέμβριο του 2012. Το μυθιστόρημα της Ζήνας Κουτσελίνη «Ο πιο δύσκολος δρόμος»
κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία, από τις εκδόσεις Α. Α. Λιβάνη. Το
site που
διευθύνει είναι το www.entertv.gr
