Η ζωή του Μάριου μοιάζει να χωρίζεται σε δύο περιόδους, εντελώς διαφορετικές: Τότε- πριν από 8 χρόνια- ήταν ο νέος και ωραίος ζεν πρεμιέ αυτός που έγινε ξαφνικά διάσημος και αναγνωρίσιμος, the next best thing. Τώρα, δεν τον αφορά η δημοσιότητα, κοιτάει από απόσταση τη δουλειά του, μοιάζει να είναι κάποιος άλλος- πιο συνειδητοποιημένος- δεν τον νοιάζουν τα περιττά. Ο Μάριος, στα 31 του, δείχνει πια να ξέρει τι ακριβώς θέλει απ την ίδια τη ζωή.
-Έχεις κάνει λάθη μέχρι τώρα σε αυτή τη δουλειά;
-Πάρα πολλά! Ακόμη και αυτά όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στην έννοια «λάθος», ακόμη και αυτά τα «λάθη» είναι μέσα στις επιλογές μας. Από τη στιγμή που παίρνουμε την απόφαση να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο δρόμο πρέπει να είμαστε και έτοιμοι να τον υποστηρίξουμε.
-Ακόμη και αν περιλαμβάνει κακές επιλογές;
-Ακόμη και αν περιλαμβάνει κάκιστες επιλογές. Εγώ τις υποστηρίζω, κάθε επιλογή μου την υποστηρίζω, την ώρα που είναι να διαβείς το δρόμο της πρέπει να την υποστηρίξεις. Εκ του αποτελέσματος βγαίνουν πολλά συμπεράσματα.
-Πόσο μεγάλη είναι η δική σου ευθύνη σε αυτές τις κακές επιλογές;
-Έχω ολοκληρωτικά την ευθύνη. Εγώ θα μπορούσα να επιλέξω να κάνω ή να μην κάνω κάτι, όμως μετά από 8 χρόνια σε αυτό το χώρο και χωρίς να έχω κάνει πολλές δουλειές- από επιλογή μου- πιστεύω ότι είναι καλό για έναν ηθοποιό να κάνει λάθη και να δοκιμάζεται μέσα από αυτά. Πρέπει να πέσεις λίγο, να φας σκατά, για να μπορέσεις να ξανασηκωθείς. Μόνο έτσι μπορείς να γίνεις καλύτερος και να γεννήσεις. Ακόμη και σαν άνθρωπος.
-Τι σε κάνει να ξανασηκώνεσαι;
-Ίσως το πείσμα μου, ένας τσαμπουκάς που με πιάνει απέναντι στα πράγματα που λέω ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν είναι τόσο μικρά μπροστά στην όλη εικόνα. Πάνω απ όλα είναι να είμαστε καλά, μία επιτυχία παραπάνω ή λιγότερη δεν κάνει τη διαφορά.
-Υπήρξαν στιγμές στη ζωή σου που δεν ήσουνα καλά;
-Πολλές. Και κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα ότι η ευτυχία μετριέται σε στιγμές, η ζωή μας είναι μία μακρά περίοδος δυστυχίας με μικρές στιγμές ευτυχίας. Αυτές όμως τις λίγες στιγμές ευτυχίας πρέπει να τις αφήνεις να γράφουν μέσα σου και να αντισταθμίζουν όλη αυτή τη δυστυχία που βλέπεις γύρω σου ή βιώνεις εσύ ο ίδιος.
-Όταν ξεκινούσες και ήσουνα ο νέος, ο ωραίος, ο ζεν πρεμιέ, ο καινούργιος πρωταγωνιστής, ένιωσες να χάνεις- άθελά σου- το παιχνίδι; Ήταν τότε που «έχασες» τον εαυτό σου;
-Ήταν κάτι που είχα βιώσει τότε. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με τον Μάριο του τότε, τότε έκανα πράγματα που τώρα δεν θα τα είχα κάνει. Είναι και η αντιμετώπιση του ίδιου του συστήματος απέναντι στα προϊόντα της, το θέαμα είναι ένα προϊόν μέχρι να βγει το επόμενο.
-Ποια ήταν τα λάθη σου;
-Τότε γούσταρα που τα έκανα. Όλα. Αν ξαναγύριζα πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα γιατί θα είχα εκείνα τα μυαλά. Ίσως θα ήθελα- με τα μυαλά που έχω σήμερα- να έχω τη στάση που έχω τώρα απέναντι στα πράγματα. Δεν δίνω συνεντεύξεις πια- πολύ σπάνια- αποφεύγω την δημοσιότητα, την έκθεση, τις φωτογραφήσεις. Απέχω πλήρως τα τελευταία χρόνια από όλο αυτό που συμβαίνει.
-Για ποιο λόγο απέχεις;
-Γιατί είναι κάτι που δεν με αφορά. Ως ηθοποιός πρέπει να με αφορά μόνο η δουλειά μου. Δεν πρόκειται ποτέ να απαντήσω, για παράδειγμα, σε ερωτήσεις που αφορούν την προσωπική μου ζωή, το τι κάνω ή το τι δεν κάνω. Την προσωπική μου ζωή τη βιώνω εγώ ο ίδιος. Τότε, ας πούμε, με ενδιέφερε τι θα πει ο απέναντί μου, τώρα πια δεν με ενδιαφέρει, δεν με αφορά κάτι τέτοιο.
-Κάποιοι τότε είχαν πει ότι είχες ξεφύγει, ότι είχες καβαλήσει το καλάμι.
-Διασκέδαζα πάρα πολύ τότε με την όλη κατάσταση, αλλά ποτέ δεν ένιωσα ότι είμαι κάτι ιδιαίτερο. Είχα ανθρώπους γύρω μου που με συγκρατούσαν και είχα μάθει και εγώ ο ίδιος να είμαι προσγειωμένος. Απλά τότε ό,τι έκανα το βίωνα διαφορετικά.
-Μία από τις κακές σου επιλογές ήταν και τότε που είχες υποδυθεί τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τότε που γραφόταν ότι έρχονταν γυναίκες και σου φιλούσαν τα χέρια;
-Καταρχήν, είναι ψέμα το ότι έρχονταν οι θεατές και μου φιλούσαν τα χέρια, αυτό δεν συνέβαινε. Συγκινούνταν με το έργο, αλλά μέχρι εκεί. Τότε δεν ήταν κακή επιλογή αυτή η παράσταση, αλλά τώρα πιθανότατα να μην το έκανα. Κάθε επιλογή μου όμως τη στήριξα.
-Υπάρχουν πράγματα που έγιναν στην αρχή της πορείας σου και σε στεναχώρησαν;
-Όλα αυτά τα έχω αφήσει πολύ πίσω μου.
-Είσαι ένας άλλος τώρα;
-Επί της ουσίας δεν αλλάζεις, αλλάζει η χωροταξία του εαυτού σου απέναντι στα πράγματα. Τώρα είμαι σε μία φάση πολύ πιο μεστή.
-Πως προέκυψε στη ζωή σου το θέατρο;
-Τυχαία. Η ενασχόληση μου με την ηθοποιία προέκυψε από την αγάπη μου για το σινεμά, αυτό ήταν το έναυσμα. Ακόμη και τώρα η μεγάλη μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος παρόλο που έχω κάνει μόνο μία – από κινηματογραφικής άποψη- δουλειά, τον «Τελευταίο άρχοντα των Βαλκανίων». Γυρίστηκε σε φιλμ, ήταν γαλλικής παραγωγής και προβλήθηκε από την ΕΡΤ.
-Μικρός τι ήθελες να γίνεις;
-Ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, έπαιζα πολύ μπάσκετ, επηρεασμένος ίσως από τους θριάμβους του 87. Ήταν ένα άθλημα που λάτρευα, με συγκινούσε.
-Τα τελευταία χρόνια τι έκανες;
-Συμμετείχα σε αυτή τη γαλλική παραγωγή που προβλήθηκε από την ΝΕΤ, και στη σειρά «Φιλοδοξίες» για τρία χρόνια.
-Σου λείπει το θέατρο;
-Όχι. Μπορεί να σου ακούγεται περίεργο, αλλά εμένα δεν είναι η ζωή μου το θέατρο. Για να σου λείψει κάτι πρέπει να μπορείς να εκφραστείς μέσα από αυτό. Θα μου έλειπε μόνο αν ήθελα να κάνω ένα ρόλο και δεν μπορούσα να τον κάνω, δεν υπάρχει κάτι που να με συγκινεί αυτή την περίοδο. Το θέατρο είναι όμορφο και ιδιαίτερο και για να το κάνεις πρέπει να υπάρχει λόγος. Πολλές φορές κάνουμε θέατρο χωρίς λόγο, ενώ τηλεόραση κάνουμε για τα χρήματα- αυτός, ναι, είναι ένας λόγος. Δυστυχώς το θέατρο δεν μπορείς να το κάνεις ούτε για τα χρήματα ούτε για να γίνεις γνωστός προς τα έξω. Υπάρχουν πολλές παραστάσεις που συμβαίνουν χωρίς λόγο.
-Για τα χρήματα κάνεις τηλεόραση;
-Δεν είναι ο πρώτος λόγος. Ο πιο σημαντικός λόγος που κάνω τηλεόραση είναι γιατί μου αρέσει να το κάνω και το κάνω. Η «καρδιά ενός αγγέλου» είναι από τα πιο αξιόλογα σήριαλ που έχουν γυριστεί τελευταία.
-Ποιος λόγος θα σε έκανε να επιστρέψεις στο θέατρο;
-Η συνεργασία με έναν καλό σκηνοθέτη, με έναν άνθρωπο που θα με έκανε να πάω λίγα βήματα παρακάτω. Αυτό μου έμαθε ο δάσκαλός μου και ένας από τους φιλοσόφους του χώρου, ο Μίνως Βολανάκης. Με έναν τέτοιο άνθρωπο θα μπορούσα να κάνω θέατρο και μόνο θέατρο.
-Όταν είδαν κάποιοι τις φωτογραφίες σου είπαν ότι θα μπορούσες να είσαι μοντέλο, ότι έχεις μεγάλη φωτογένεια. Αισθάνεσαι ωραίος;
-Τι ωραίος; Είμαι σε μία περίοδο της ζωής μου που δεν υπάρχει καν αυτό για μένα. Δεν υφίσταται. Η μεγαλύτερη παγίδα για έναν ηθοποιό είναι να εγκλωβιστεί στην εμφάνισή του.
-Νομίζω πως στο παρελθόν ήσουνα και εσύ εγκλωβισμένος μέσα σ αυτό.
-Πιτσιρικάδες όλοι μπορεί να περάσουμε από αυτή τη φάση. Τώρα πια δεν με αφορά, είναι κάτι που έχω αφήσει πολύ πίσω μου. Δεν με ενδιαφέρει να αρέσω. Ένα από τα «λάθη» που είχα κάνει παλιά είναι ότι με ενδιέφερε να αρέσω και να είμαι αρεστός. Ο ηθοποιός καταστρέφεται από τον ίδιο του τον εαυτό και από την εικόνα του, η εικόνα τη μία στιγμή υπάρχει και την άλλη δεν υπάρχει. Όταν σβήσουν τα φώτα δεν έχει κανέναν δίπλα του, ούτε καν την εικόνα του. Εγώ δεν πιστεύω ούτε στην εξωτερική, ούτε στην εσωτερική ομορφιά, αυτά είναι παραμύθια για σεμνότυφους. Πιστεύω στην παρουσία του ανθρώπου, αυτό που πάει να βγάλει, στην ενέργεια που έχει ο άλλος.
-Αυτό αναζητάς και σε μία ερωτική σχέση;
-Σε μία ερωτική σχέση δεν αναζητώ τίποτα, είτε συμβαίνει, είτε όχι. Θέλω όταν συμβαίνει κάτι να συμβαίνει από μόνο του, να μην το οδηγώ εγώ σ αυτό.
-Θέλεις να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια, παιδιά;
-Ο γάμος σαν έννοια δεν μου λέει πολλά πράγματα, η συντροφικότητα όμως, το να περάσω τη ζωή μου με μία γυναίκα μου λέει πάρα πολλά. Το να είμαι με τη σύντροφό μου και να υπάρχει δέσιμο μου λέει πολλά, το να υπάρξει και παιδί μέσα από αυτό είναι ακόμη πιο δυνατό. Αυτό δεν χρειάζεται να έχει απαραίτητα και κοινωνική επισημοποίηση. Ο γάμος δεν είναι κάτι που σκέφτομαι τώρα, αύριο όμως το πρωί μπορεί να πάω να παντρευτώ και να μην πω τίποτα σε κανέναν, μόνο στη γυναίκα που αγαπώ. Γενικότερα δεν μου αρέσουν όλα αυτά τα μοντέλα, δεν με εκφράζουν.
-Στα down σου πως είσαι;
-Ξέρεις τι κατάλαβα όλα αυτά τα χρόνια; Μεγαλύτερη αξία στη ζωή έχουν τα down παρά τα up. Για μένα, ένας από τους λόγους που θα πω ότι άξιζε που πέρασα από αυτή τη ζωή είναι για τα άσχημα που έχω ζήσει, για τα σηκώματα που έχω κάνει. Το δυσκολότερο δεν είναι όταν είσαι επάνω να παραμείνεις εκεί, το δυσκολότερο είναι όταν είσαι κάτω να σηκωθείς. Αυτό χρειάζεται μεγάλη δύναμη. Τώρα πια δεν γονατίζω τόσο εύκολα. Όταν περνάω μία δύσκολη φάση έχω ένα σάκο του μποξ και τον πελεκάω, ξεσπάω πάνω σε ένα σάκο και αδειάζω. Ευτυχώς που γνωρίζω από πολεμικές τέχνες και δεν ματώνω (χαμογελάει).
-Τώρα πως είσαι;
-Πάρα πολύ καλά. Γενικότερα νιώθω ότι είμαι και δεν είμαι σ αυτό το χώρο. Πάντα ήμουνα με το ένα πόδι έξω, μου αρέσει πολύ να υποδύομαι έναν χαρακτήρα αλλά δεν αισθάνομαι καλά στα πέριξ.
-Μου δίνεις την εντύπωση ότι δεν είσαι άνθρωπος καριέρας, ότι δεν σε αφορά κάτι τέτοιο.
-Σε καμία περίπτωση. Τι καριέρας; Τι σημαίνει «καριέρα»; Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Η στιγμή με αφορά, είτε στη ζωή, είτε στη δουλειά μου.
-Έχεις κάνει ακραία πράγματα στη ζωή σου;
-Πολλά. Είναι κάποιες πολύ προσωπικές μου στιγμές που δεν θέλω να αναφέρω. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μία φορά που από τα νεύρα μου πήρα τους δρόμους με τα πόδια, έφυγα από την Αθήνα και έφτασα στο Μαραθώνα για να βουτήξω στη θάλασσα.
-Γιατί δεν χτύπησες το σάκο του μπόξ;
-(γέλια) Τότε δεν υπήρχε. Πήρα τα βουνά και τα λαγκάδια.
-Ποια είναι η προτεραιότητα στη ζωή σου τώρα;
-Να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ, να είμαι καλά και να με ευχαριστεί αυτό που κάνω. Μόνο αυτά.
Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town τον Οκτώβριο του 2007 (οι φωτογραφίες είναι του Βαγγέλη Κύρρη). Δες επίσης συνέντευξή του στο blog, με τίτλο "Δεν είμαι προιόν κανενός" που δημοσιεύθηκε στο Down Town τον Απρίλιο του 2011).
