Η 50χρονη ηθοποιός εξομολογείται όλα όσα έζησε- αλλά και όσα ξεπέρασε μέσα της- σε σχέση με τον καρκίνο.
Κάποιοι το λένε «κακό», κάποιοι «αρρώστια», άλλοι απλώς «μοιραίο» ή «καρμικό». Κάποιοι παραλύουν στην ανακοίνωση της διάγνωσης, άλλοι υψώνουν περισσότερο το ανάστημά τους- κυρίως το ψυχικό, όσα αποθέματα τους έχουν απομείνει μετά το πρώτο σοκ- για να αντιμετωπίσουν το γεγονός σαν εχθρό που πρέπει να παροπλιστεί άμεσα (ώστε να μην αυξηθεί επικίνδυνά η «δύναμη» του, λόγω δειλίας στην «άμυνα»), να εξολοθρευτεί, να νικηθεί για πάντα και, αν γίνεται, να μην επανέλθει ποτέ στα σύνορα μιας προσωπικής και υγιούς ευτυχίας που- νομίζαμε- πως ήμασταν εμείς οι αιώνιοι προνομιούχοι της. Η συνέντευξη με την Νατάσα, ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει από το θεατρικό έργο «τα κορίτσια με τα μαύρα» του «Αλίκη»- στο οποίο από φέτος πρωταγωνιστεί-, να ακολουθήσει στην καριέρα της, στα παιδικά της χρόνια, στον ευτυχισμένο γάμο με το σύζυγό της, στα παιδιά που δεν έκαναν- μία «φυσιολογική», δηλαδή, ροή κουβέντας. Αλλά, η πρώτη της πρόταση, εκείνη την Πέμπτη 6 Οκτωβρίου που συναντηθήκαμε, τα ανέτρεψε όλα: «Με συγχωρείς για τις αλλαγές στην ώρα του ραντεβού μας, αλλά σήμερα είχα το μνημόσυνο του πατέρα μου. Κλείσαμε δύο χρόνια από τότε που τον χάσαμε, χτυπημένο από την επάρατο. Είναι αυτό που πιστεύω πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ στη ζωή μου! Όταν έχασα τον μπαμπά μου, σκέφτηκα “κι εγώ τώρα τι θα κάνω στη ζωή μου;”. Παρέλυσα. Το αστείο ήταν ότι είχε κάνει μία εγχείρηση καρδιάς το 98, πήγαινε στον υπέρηχο και έλεγε “εμείς στο σόι μας δεν έχουμε τέτοιες αρρώστιες…”». Όσα λόγια της ακολούθησαν, είχαν συνεχώς ένα κρυμμένο δάκρυ στην άκρη των ματιών της, μία συγκίνηση που ήταν όμως ταυτόχρονα και λύτρωση. Κάποια στιγμή και κλάμα.
-Εσύ φοβάσαι μήπως σου διαγνώσουν κάποια στιγμή καρκίνο, όπως συνέβη και με τον πατέρα σου;
-Πάρα πολύ! Γιατί έχασα και την αδελφή της μαμάς μου από καρκίνο του μαστού, σε ηλικία 60 χρόνων. Δεν ξέρω αν είναι κληρονομικό ή όχι, όπως δεν γνωρίζω- έτσι όπως είναι οι συνθήκες της ζωής μας- ποιος άνθρωπος προφυλάσσεται από τον καρκίνο και ποιος εκτίθεται στον κίνδυνο. Ωστόσο, το Χειμώνα είχα και εγώ μία περιπέτεια, με έναν πολύποδα στο έντερο. Ευτυχώς χειρουργήθηκα έγκαιρα και όλα πήγαν καλά αλλά, αν το άφηνα, θα εξελισσόταν σε κάτι χειρότερο. Θυμάμαι ότι, για ενάμιση χρόνο πριν- την περίοδο αφότου έχασα τον μπαμπά μου-, έκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα τον πατέρα μου μόνο στις τελευταίες του στιγμές στο νοσοκομείο ή την ώρα που «έφευγε»- δεν μπορούσα ποτέ να τον «δω» ζωντανό. Ωστόσο, όταν έμεινα κι εγώ στο νοσοκομείο, μου συνέβη κάτι απροσδόκητο: Μία μέρα έκλεισα πολύ απαλά τα μάτια μου και τον «είδα» να μπαίνει στο δωμάτιό μου- όπως τον ήξερα και τον λάτρευα- πολύ αισιόδοξο, πολύ χαρούμενο, πολύ «ζωντανό», με ένα τεράστιο κόκκινο κασκόλ γύρω από το λαιμό του που του είχα κάνει δώρο. Μόνο τότε ησύχασα. Μόνο τότε είπα «πρέπει να σταματήσω να θρηνώ και να προχωρήσω μπροστά». Γιατί και ο μπαμπάς μου αυτό θα ήθελε.
-Θυμάσαι την περίοδο που έκανε χημειοθεραπείες;
-Πολύ έντονα! Το «κόλπο» μου, για να του δίνω κουράγιο, ήταν να πηγαίνω πάντα στο νοσοκομείο φορώντας πάντα κάτι κόκκινο: Κόκκινα παπούτσια, κόκκινη μπλούζα, κόκκινη τσάντα, κόκκινο φόρεμα. Αυτό- υποσυνείδητα ίσως-τον ηρεμούσε. Γιατί το κόκκινο τον είχε συνοδεύσει στη ζωή του, αν σκεφτείς ότι είχε περάσει Μακρόνησο, εξορία και ήταν μια ζωή στον αγώνα για το δίκιο. Του είχα τεράστια αδυναμία, ήταν ο ήρωάς μου, ήταν το πρότυπο μου, ήταν όλα μου.
-Πως σου ανακοίνωσε ότι είχε καρκίνο;
-Τηλεφωνιόμασταν κάθε μέρα στις 9 το πρωί και στις 5 το απόγευμα. Μία μέρα, με πήρε στο απογευματινό μας «ραντεβού» και μου είπε «ξέρεις, θα με χάσεις δυο τρεις μέρες. Πρέπει να πάω στο Σωτηρία να κάνω μία εξέταση, μία αξονική, έφτυσα λίγο αίμα». Εγώ δεν του είπα τίποτα. Διαβάζοντας μετά τα χαρτιά το κατάλαβα.
-Μιλούσατε ανοιχτά για την αρρώστια του;
-Ναι. Και δεν την φοβόταν καθόλου. Συνεχώς μου έλεγε «το μόνο που δεν φοβάμαι είναι τον καρκίνο. Αυτόν τον έχω ήδη νικήσει». Ένας άνθρωπος ο οποίος πήγε 17 μόλις χρόνων στην εξορία και δεν υπέγραψε για να βγει, τι να του πει ένας καρκίνος; Μέχρι την τελευταία στιγμή αστειευόταν με όλους, γιατί δεν πίστεψε ποτέ- σε καμία περίπτωση-, ότι τελικά θα φύγει.
-Στις τελευταίες του στιγμές πώς ήσουν;
-Σε αυτές τις περιπτώσεις αναγκάζεσαι να κάνεις την υπέρβαση. Μέσα στο δωμάτιο που νοσηλευόταν γελούσα, έξω από εκεί έκλαιγα. Μου έλεγε η γυναίκα του Γιάννη Ξανθούλη, που είναι φίλη μου, ότι μέσα στο δωμάτιο- αυτούς τους 8 μήνες που νοσηλευόταν- ήμουν σαν ένα φως που μετακινιόταν γύρω από το σώμα του. Ήταν περήφανος για μένα…Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός, πίστευε ότι τα πράγματα ήταν πιο αξιοκρατικά. Μετά εξεπλάγην και πικράθηκε, σε σημείο που να μην θέλει πολύ να πηγαίνει και να βλέπει θέατρο. Θύμωνε. Γιατί μέσα στην καλοσύνη του ήταν πολύ έξυπνος, αλλά ταυτόχρονα και πολύ αγαθός άνθρωπος. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το ταλέντο ίσως και να μην πρωταγωνιστεί πια στις μέρες μας, ότι για να προχωράς χρειάζεται και ένα άλλο «πακέτο»- χειρισμών ή δημοσίων σχέσεων. Έχω συμβιβαστεί ότι ίσως και να μην το χω αυτό το «πακέτο».
-Ο σύζυγός σου, ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της επώδυνης διαδικασίας που έζησες με την αρρώστια;
-Ο Σταύρος είναι το στήριγμά μου, το ίσιωμα μου, ο προστάτης, και- όπως μου είχε πει ο πατέρας μου- το δώρο που του έκανα. Γιατί ο μπαμπάς μου λάτρευε τον άντρα μου, όπως και ο σύζυγός μου εκείνον. Εγώ μεγάλωσα μόνη μου- ήμουνα μοναχοκόρη-, ήθελα τον μπαμπά μου πάντα αποκλειστικά και, μοιραία, θα είχα την αποκλειστικότητά του και στον πόνο. Τελικά, δεν ήμουν μόνη εκείνες τις στιγμές. Η συμβολή του άντρα μου, των φίλων μου και κάποιων συναδέλφων μου ήταν καταλυτική.
-Η δική σου αρρώστια που ακολούθησε τον θάνατο του πατέρα σου, μήπως προήλθε από τον πόνο σου για εκείνον;
-Πολύς πόνος... Θυμάμαι, για πάρα πολύ καιρό, οι διαδρομές μου ήταν Αμπελόκηποι- νεκροταφείο Καισαριανής και κάποιες σκόρπιες ολιγόλεπτες συνομιλίες με φίλους στα τηλέφωνα. Οι γιατροί λένε ότι το δεύτερο μυαλό μας είναι το έντερο. Μπορεί. Αυτό που με έσωσε, όμως, ήταν ότι πήγα αμέσως, εξετάστηκα, χειρουργήθηκα και έτσι το πρόλαβα. Μία απλή εξέταση δεν είναι τίποτα, αν είναι να αποφύγουμε τα χειρότερα.
-Όταν ακούς σήμερα την λέξη «καρκίνος» τρομάζεις;
-Ναι. Με σημάδεψε πολύ…Αλλά προτιμώ το «καρκίνος» απ το «κακό». Γιατί είναι πιο ειλικρινές. Ξέρεις, όσο αντιμετώπιζε ο μπαμπάς μου τον καρκίνο, εγώ δεν άλλαξα την καθημερινότητά μου: Βλεπόμασταν όπως και πριν, τηλεφωνιόμασταν τις ίδιες ώρες, κάναμε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Δεν ήθελα να του δημιουργήσω την αίσθηση ότι «τώρα σε χάνω», ότι «κάτι συμβαίνει». Αυτό που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μία μεγάλη αγκαλιά, πολλή αγάπη- χωρίς να τρελαίνουμε τον άλλον- και να του δείχνουμε ότι είμαστε εκεί για εκείνον, ανά πάσα στιγμή.
-Υπήρξε κάτι στο οποίο σε βοήθησε ο καρκίνος;
-Ναι. Στο να κάνω ξεκαθαρίσματα ανθρώπων. Όποιος υπάρχει τώρα, θα υπάρχει για πάρα πολλά χρόνια στη ζωή μου.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Οκτώβριο του 2011.
