ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ: "ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ"

-Σε έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς καινοτόμο, πρωτοπόρο στο είδος σου, εκκεντρικό, ταυτόχρονα ροκ και λαϊκό, «αλήτη», αλλά και πολύ ευαίσθητο. Ήταν επιδίωξη σου στην πορεία της καριέρας σου να κάνεις «διαφορετικά» πράγματα ώστε να ξεχωρίσεις και, ενδεχομένως, να προκαλέσεις; Ή ήταν αποφάσεις της στιγμής και λειτουργούσες πάντα σ αυτά-αλλά και γενικότερα στη ζωή σου-με βάση το ένστικτο; 

-H αλήθεια ενός καλλιτέχνη είναι αυτό που έχει μέσα του και αυτό καλείται να εκφράσει. Καμιά φορά, αυτό μπορεί και να είναι αντιφατικό-για να μην πω τις πιο πολλές φορές-, αλλά, αν τελικά το διαχειριστείς σωστά, δημιουργικό. Κάπως έτσι λοιπόν πορεύομαι: δεν με ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα ευρήματα. Άλλωστε, ο κόσμος έχει ένστικτο και ξεχωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.

-Σε προβλημάτισε ποτέ «τι θα πει το κοινό μου αν κάνω κάτι που ίσως να έρχεται σε κόντρα με τα γούστα και την αισθητική του»;

-Μα, δεν υπάρχει ένα κοινό με μια και μόνο συγκεκριμένη αισθητική-και ευτυχώς κιόλας. Σε μια πορεία καριέρας-γιατί φέτος κλείσαμε αισίως, όπως ξέρετε, 20 χρόνια δισκογραφίας- ψάχνεσαι, ανακαλύπτεις καινούργια «θέλω» και πειραματίζεσαι. Από την άλλη, αυτό που μετράει, εκτός από την αλήθεια, είναι και η συνέπεια. Κάπως έτσι προσπαθώ να πορεύομαι.

-Υποθέτω πως, με παρόμοιο τρόπο, αντιδρούσες ακόμη και όταν, πιτσιρικάς ακόμη, τραγουδούσες στην Πάτρα λαϊκά τραγούδια φορώντας μοντέρνα ρούχα και σκουλαρίκια, σε ένα «κόσμο» όπου βασίλευαν οι γραβάτες και τα σκουρόχρωμα κοστούμια…Πως απαντούσες, λοιπόν, στις «συμβουλές» συναδέλφων και μαγαζατόρων να «προσαρμοστείς» στα μέχρι τότε στιλιστικά δεδομένα;
-Πολύ απλά, έκανα αυτό που πίστευα. Μπορεί να έτρωγα τα μούτρα μου, μπορεί όμως και να δικαιωνόμουν...
-Υπάρχει ένας αστικός μύθος που λέει ότι 12 μόλις χρόνων ακόμη, είχες πει «με αυθάδεια» στη Μαρινέλλα ότι εσύ και εκείνη είστε συνάδελφοι…Πως αυτή γέλασε και σου απάντησε «πέρασε μέσα εσύ» και πως τότε είχες μπει σε καμαρίνι για πρώτη φορά στη ζωή σου…Είναι αληθινό αυτό το περιστατικό;

-(γελάει) Ναι, είναι αληθινό. Μικρός ήμουν, δεν είχα, όπως καταλαβαίνετε, καμιά αίσθηση…κινδύνου.

-Πάντα αυτό ήθελες να κάνεις στη ζωή σου, Γιώργο; Να γίνεις τραγουδιστής; Γιατί σε κάποιες παλαιότερες συνεντεύξεις σου δήλωσες πως μέσα σου «έχεις και το ψώνιο του ηθοποιού»…

-Και τα δυο τα ήθελα! Τελικά υπερίσχυσε το «θέλω» για το τραγούδι, αλλά ποτέ δεν είναι αργά…
-Θεωρείς πως θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα στη ζωή και στην πορεία της καριέρας σου, αν δεν σε ανακάλυπτε ο Νίκος Μουρατίδης, ο οποίος μάλιστα αναφερόμενος σε σένα είχε πει στο παρελθόν: «Ήταν ακόμη ένα στοίχημα που ήθελα να κερδίσω. Να φτιάξω εξαρχής έναν άγνωστο καλλιτέχνη»;

-Τι να πω; Η ιστορία δε γράφεται με «αν». Μεγαλώνοντας, κατάλαβα-και αυτό το λέω πλέον και στους νεωτέρους μου-ότι έχει μεγάλη σημασία να είσαι σφουγγάρι και να παίρνεις από ανθρώπους που αντιλαμβάνεσαι ότι ξέρουν παραπάνω πράγματα από σένα, μερίδιο από τον πλούτο της γνώσης τους.

-Τι σου λείπει περισσότερο από εκείνη την «αθώα» ενδεχομένως για σένα, εποχή; Τι κρατάς και τι πετάς;

-Μου αρέσει που μεγαλώνω, δεν φοβάμαι το χρόνο και νιώθω πολύ ήρεμα μ’ αυτό. Παρόλα αυτά, πάντα σκέφτεσαι με γλυκύτητα τα χρόνια της αθωότητας γιατί, όπως είπα και πριν, πολύ απλά δεν έχεις την αίσθηση του κινδύνου. Και αυτό έχει μια γοητεία...
 

-Πρόσφατα, με μία μεγάλη συναυλία στη Νίκαια, γιόρτασες τα 20 σου χρόνια στη δισκογραφία. Τι σημαίνουν αυτά τα 20 χρόνια για σένα;

-Πάρα πολλά! Και προσωπικά και επαγγελματικά…Το κυριότερο, όμως, είναι τα τραγούδια που έγραψαν για μένα κορυφαίοι άνθρωποι και δημιουργοί-αυτή είναι η περιουσία μου  και, στις πιο πολλές περιπτώσεις, και η βιογραφία μου.

-Θεωρείς πως, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της πορείας σου, είχες φτάσει και εσύ σε υπερβολές, λόγω της τότε εποχής, της ταχύτητας των πραγμάτων και της ηλικίας σου; Πως κάποια στιγμή άφησες κάποια πράγματα να «ξεφύγουν» και να σε «παρασύρουν»;

-Φυσικά! Δεν το έκρυψα ποτέ και δεν συνηθίζω ούτε να ξεχνώ, ούτε να ανασκευάζω, ούτε να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Όλα είναι περιουσία μας κι όλα έχουν μια συνέχεια μεταξύ τους-και τα καλά και τα κακά και τα όμορφα και τα άσχημα. Αυτή είναι η ζωή μας. 

-Κατά καιρούς έχεις μιλήσει για τα σκαμπανεβάσματα που πέρασε η ζωή και η καριέρα σου-εποχές στην πορεία σου που μάλλον σε βοήθησαν να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα, μπαίνοντας πια στα 40 σου χρόνια. Ποια ήταν η πιο δύσκολη φάση αυτής της διαδρομής;

-Κάποια στιγμή ένιωσα πως κάπου χάθηκα-ήταν λίγο μετά το 2000-, και είχα την ανάγκη να μείνω περισσότερο μόνος με τον εαυτό μου, με λιγότερα φώτα και μεγαλύτερη περισυλλογή. Ξεκίνησα πολύ μικρός, όπως ξέρετε, και πολλά πράγματα περνούσαν από μπροστά μου και μέσα μου χωρίς να έχω τη δυνατότητα, αλλά και το χρόνο, να τα επεξεργαστώ. Έγινε, όμως, και αυτό. Και καλώς έγινε. Τίποτα δεν είναι για πέταμα. 

-Έφτασες ποτέ σε σημείο να καταλάβεις στην πορεία πως, για μία περίοδο της ζωής σου, έκανες κακό στον εαυτό σου; Και πως το αντιμετώπισες; Στο αναφέρω αυτό γιατί, σε συνέντευξή σου, δήλωσες πως από το 1999 έως το 2003, πέρασες πολύ δύσκολα με σένα…

-Και αυτό συνέβη. Αλλά τελικά από αυτές τις δυσκολίες-κι εγώ, ευτυχώς, κάποια στιγμή το κατάλαβα-, κρατάς το καλό, που είναι η αυτογνωσία η οποία σε οδηγεί να βρεις δυνάμεις που δεν ήξερες πως υπάρχουν μέσα σου και να πας παρακάτω. Αυτό κρατάω, το θετικό. 

-Γενικά, πως αντιμετωπίζεις πλέον τις δυσκολίες που έρχονται στη ζωή σου, Γιώργο; Απομονώνεσαι; Έχεις κάποιους ανθρώπους στους οποίους εξομολογείσαι αυτά τα οποία βιώνεις εξωτερικεύοντας όσα έχεις μέσα σου και ξορκίζοντάς τα;

-Και μαζί και μόνος, που λέει και το τραγούδι. Οι φίλοι είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε, αρκεί να ακούνε και να νιώθουν αγάπη για σένα. Εκεί ακουμπάς. Δεν ξορκίζεις. Γιατί, ό,τι ξορκίσεις, επιστρέφει, και μάλιστα δριμύτερο.

-Στο παρελθόν μίλησες ακόμη και για φάση κατάθλιψης, την οποία βίωσες συνειδητοποιημένα και πως αυτή η περίοδος σε έφερε σε σημείο να μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου ξεκάθαρα…Σκέφτηκες ποτέ να επισκεφθείς ψυχολόγο; Ή το έχεις κάνει ήδη;

-Ναι, το έχω κάνει. Τα πάντα βοηθάνε, αρκεί να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλους τους τομείς της ζωής. Σημασία έχει να μην είσαι παθητικός, να παίρνεις βαθιά αναπνοή και να προχωράς. 

-Θεωρείς τον εαυτό σου «δύσκολο άνθρωπο» στο να σε καταλάβει και να σε κατανοήσει κάποιος; Και, το ίδιο «δύσκολος», είσαι και στις επαγγελματικές και στις προσωπικές σου σχέσεις;

-Τον πιο εύκολο άνθρωπο του κόσμου με θεωρώ, και τώρα, μεγαλώνοντας, το νιώθω πιο πολύ-τόσο εγώ, όσο και οι δικοί μου άνθρωποι. Αρκεί να υπάρχουν ειλικρινείς και ανιδιοτελείς σχέσεις.

-Εντύπωση πάντως μου κάνει πως θεωρείς τον εαυτό σου «άπειρο» σε θέματα ερωτικών σχέσεων…Γιατί; Δεν σε ενδιέφερε ποτέ να εξελίξεις τον εαυτό σου σε αυτό τον τομέα της ζωής σου; Ή ήταν ανέκαθεν προτεραιότητά σου η καριέρα;

-Όπως σας είπα, ξεκίνησα πολύ μικρός αυτό που λέτε «καριέρα», έχασα «τεύχη» στα οποία άλλοι συνομήλικοι μου μεγάλωσαν πιο «φυσιολογικά». Η ζωή, όμως, έτσι είναι: κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Θα ήταν και άδικο και πληκτικό να κερδίζαμε στα πάντα. Πάντα υπάρχει, όμως, καιρός για να αναπληρώσεις, αρκεί να το θέλεις.

-Μετανιώνεις που έφτασες στα 40 σου να δηλώνεις πως «η μεγαλύτερη σχέση που είχα κράτησε ένα μόνο χρόνο»; Το θεωρείς, κατά κάποιο τρόπο, «αναπηρία» σου αυτό;

-Είναι και αναπηρία και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Αλλά σας είπα, ποτέ δεν είναι αργά. 

-Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μάθαμε ποτέ κάτι για κάποια σχέση σου, όλα αυτά τα χρόνια;

-Όχι. Ο λόγος ήταν γιατί εμένα αυτές οι μπούρδες-ποιος, με ποια, πότε και που-, δεν με αφορούν. Πλήττω βαθύτατα με αυτές τις ιστορίες και προτιμώ να ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι τι κάνω στη ζωή μου και στο σπίτι μου. Θα βγω και θα πω στον κόσμο κάτι που τον αφορά, όχι κάτι που αφορά μόνο εμένα.

-Ακόμη και η ύπαρξη παιδιού θα σε ενδιέφερε στο μέλλον;

-Αν νιώσω την ανάγκη και την ευθύνη αυτή, θα το κάνω. Αλλά δεν θα συμβεί τυχαία και γιατί έτσι μας ήρθε. Σέβομαι πολύ την ανθρώπινη ζωή.

-Σε μία εποχή που επαναπροσδιορίζονται οι αξίες, ο τρόπος διασκέδασης των ανθρώπων και η διαχείριση των χρημάτων, εσένα πόσο σε άλλαξε όλο αυτό;

-Ήμουν πάντα αλλιώς-αυτό που λένε down to earth-, δεν με εξίταραν οι περιττές πολυτέλειες και η ξιπασιά. Η κρίση μας δίνει τη δυνατότητα να κοιτάξουμε πίσω στις αξίες μας και να μην νομίζουμε ότι με πέντε φράγκα παραπάνω είμαστε κάτι ιδιαίτερο.

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Ιούλιο του 2013.