ΜΙΝΑ ΟΡΦΑΝΟΥ: "ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΣΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ"

Την είχαμε γνωρίσει στην «Στρέλλα» ως «η πρωταγωνίστρια που γεννήθηκε αγόρι». Στο μεταξύ, η Μίνα βραβεύτηκε για το ταλέντο της, έδωσε δεκάδες συνεντεύξεις, έγινε εξώφυλλο, πρωταγωνίστησε σε σήριαλ, έγινε αναγνωρίσιμη, έπαιξε σε θεατρικές παραστάσεις, αφοσιώθηκε στην τέχνη της. Μόνο σε ένα δεν άλλαξε όλα αυτά τα χρόνια: Στην αθωότητα και στην αλήθεια που κουβαλάει στην ψυχή της.

-Τι άλλαξε στη ζωή σου από τη μέρα που ξεκίνησε η καθημερινή προβολή του σήριαλ «Βασιλιάδες» απ’ το Mega;

-Έχω περισσότερες προτάσεις για το θέατρο. Κατά τα άλλα, δεν άλλαξε κάτι στη ζωή μου.

-Ούτε σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα;

-Όσο είσαι στην τηλεόραση σε αναγνωρίζουν. Μόλις φύγεις για ένα διάστημα, μετά από ένα μήνα σε ξεχνάνε όλοι. Να φανταστείς τώρα δεν με γνωρίζουν εύκολα-μπορεί απλά να βλέπουν και να σκέφτονται «είναι;», «δεν είναι;», αλλά μέχρι εκεί.
-Κατά καιρούς, οι περισσότεροι ηθοποιοί που έπαιζαν στους «βασιλιάδες» έχουν πει ότι θα κινηθούν νομικά για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους. Το ίδιο θα κάνεις κι εσύ;

-Δεν ξέρω τι έχουν κάνει οι άλλοι, προσωπικά έχω πάει σε δικηγόρο. Για να ζητήσω τα λεφτά που έχω δουλέψει.

-Είναι πολλά λεφτά;

-Είναι ο ιδρώτας μου! Κι είναι πολλά…

-Για τι ποσό μιλάμε περίπου;

-Πάνω από 30 χιλιάδες ευρώ. Για μένα προσωπικά είναι τόσα. Κι άμα τα βάλω κάτω-και με την ψυχική οδύνη και με όλα όσα έλεγαν στα συμβόλαια, ότι «αν φύγεις από το σήριαλ πληρώνεις 4 εκατομμύρια πρόστιμο»-τότε θα έπρεπε να τους πάρω άλλα 4 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά επειδή ξέρω ότι θα πάρω από τα τρία το μακρύτερο, τουλάχιστον να πάρω τα λεφτά για τα οποία έχω δουλέψει...

-Είχες απορρίψει, δηλαδή, άλλες δουλειές επειδή υπήρχε αυτή η ρήτρα στο συμβόλαιό σου;

-Ναι, βέβαια. Μεταξύ αυτών απέρριψα και το «Dancing», επειδή ήταν στον ΑΝΤ1. Και τελικά τι κατάφεραν να κάνουν; Μία τρύπα στο νερό και να μείνω κι απλήρωτη.

-Αν σου έκαναν τώρα πρόταση για το «Dancing» θα συμμετείχες;

-Όχι, δεν θα το κανα. Ούτε τότε θα το έκανα, άσχετα αν υπήρχε ή όχι έγκριση από το Mega. Δεν θα πήγαινα ποτέ σε ένα τέτοιο παιχνίδι, να ξεβιδώνομαι στο χορό και να προμοτάρω τη μούρη μου ως χορεύτρια, απ τη στιγμή που δεν είμαι.

-Μα, γίνεται για φιλανθρωπικό σκοπό όλο αυτό!

-Άμα θέλω να κάνω φιλανθρωπικούς σκοπούς τους κάνω και από μόνη μου, δεν χρειάζεται να τους κάνω δημόσια. Εξάλλου, η έκθεση ζωγραφικής που διοργάνωσα πριν από ένα μήνα, με έργα δικά μου, είχε γίνει για φιλανθρωπικό σκοπό. Βοηθούσα και συνεχίζω να βοηθάω τον κόσμο, αλλά δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα πάρω την κάμερα για να τα τραβήξω όλα αυτά και να τα δείχνω. Οι φτωχοί και οι πεινασμένοι, ξέρεις, δεν είναι μόνο για να τους θυμόμαστε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Το θέμα είναι να τους θυμόμαστε όλο το χρόνο.

-Κι όλο αυτό το διάστημα που δεν μπορούσες να συντηρηθείς από τη δουλειά σου στην τηλεόραση, πως επιβίωνες;

-Από την τέχνη μου. Και από κάποια έτοιμα που είχα. Μην ξεχνάς ότι είμαι καλλιτέχνης, φτιάχνω πίνακες και τους πουλάω σε ειδικό κοινό. 

-Δεν δυσκολεύτηκες ποτέ στη ζωή σου οικονομικά;

-Όχι. Καταγόμουν από μία οικογένεια που δεν είχε οικονομικό πρόβλημα και δεν χρειάστηκε ποτέ να δανειστούμε ή να πέσουμε σε ανάγκη. Ο πατέρας μου, άλλωστε, έχει φιλοτεχνήσει όλο το γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου, το σπίτι της Μελίνας Μερκούρη με ξυλογλυπτική, αριστοκρατικά και επιβλητικά τέμπλα σε σπίτια και εκκλησίες, έχει βραβευτεί από τη Βάσω Παπανδρέου...Ζούσαμε αξιοπρεπώς.

-Μετάνιωσες που, κάποια στιγμή, έφυγες από το σπίτι σου στην Κάλυμνο για να πας να ζήσεις στη Ρόδο και να εργαστείς εκεί σε καταστήματα τουριστικών ειδών;

-Ποτέ. Άμα δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα, σήμερα δεν θα ήμουνα εγώ.

-Σταθμούς στη ζωή σου ποια γεγονότα θεωρείς;

-Κανέναν. Σταθμός είναι κάτι που υπάρχει πίσω σου και ανατρέχεις σ αυτόν κάθε λίγο και λιγάκι. Κι εγώ έχω μάθει να πηγαίνω πάντα μπροστά. Δεν κοιτάω ποτέ πίσω μου.

-Διαγράφεις εύκολα γεγονότα ή ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου;

-Ναι. Έχω βάλει πολλά «χ» στη ζωή μου. Και δεν σου μιλάω μόνο για τη ζωή μου καθεαυτή, αλλά κυρίως για ανθρώπους. Είτε μπούλης είσαι και σε κοροϊδεύουν, είτε η κοκαλιάρα της γειτονιάς, είτε gay, είτε τρανς και σε χλευάζουν και μετά γίνεις γνωστός, ξαφνικά όλοι σε ξέρουν. Έλα μωρέ! Αλλά αυτό δεν το ‘χει μόνο η Ελλάδα, το έχει όλος ο κόσμος: Όπου φτύνουμε κολλάμε.

-Και σε σένα επέστρεψαν άνθρωποι επειδή ξαφνικά έγινες αναγνωρίσιμη;

-Αμέ! Κι όταν επέστρεψαν, εγώ δεν τους έκλεισα την πόρτα. Τους είπα ένα «γεια», αλλά μέχρι εκεί. Το οποίο δεν χρωστούσα κιόλας.

-Είναι λιγότερος ο ρατσισμός που αντιμετωπίζεις πια;

-Δεν μου έχει τύχει ποτέ να περπατήσω στο δρόμο και να γυρίσει ο άλλος να μου πει «Φτου σου, τραβεστί!». Τώρα, αν το πει πίσω από την πλάτη μου, αυτό δεν το ξέρω. Ας παίρνουν παράδειγμα την προσωπικότητα, το να είσαι καλός άνθρωπος, το να θες να βοηθάς κι όχι ότι «άλλαξε». Θα πρέπει να μην είμαστε πουριτανοί, να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας. Το αν θέλω εγώ, για παράδειγμα, να γίνω 500 κιλά, αυτό αφορά εμένα και μόνο.

-Το θέατρο σε βοηθάει στην καθημερινότητά σου;

-Όχι. Γιατί όταν πηγαίνω στο θέατρο, όπως καλή ώρα συμβαίνει τώρα με την παράσταση «Να μ αγαπάς τα Σάββατα!», δεν είμαι η Μίνα αλλά ο ρόλος. Κι είναι πολύ μεγάλη μου τιμή το να μου κάνουν προτάσεις για να παίζω σε παραστάσεις. Το θέατρο για μένα είναι μία άμεση επαφή με το κοινό, στην οποία δεν επιτρέπεται η βλακεία, η σαχλαμάρα και το ψέμα.

-Στις συνεντεύξεις που κάναμε στο παρελθόν, πάντα μου έλεγες «δεν μου λείπει ένας έρωτας στη ζωή μου». Για ποιο λόγο; Είσαι τόσο πολύ αυτάρκης;

-Το να ερωτευτούμε είναι το πιο εύκολο πράγμα. Μπορούμε να καθίσουμε σε μία καφετέρια, να βλέπουμε τους ωραίους άντρες που περνάνε και να λέμε «αχ, τι ωραίος που είναι αυτός, τον ερωτεύτηκα. Κι αυτόν τον ερωτεύτηκα, παρόλο που συνοδεύεται». Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι να βρεις έναν άνθρωπο-κάτι που πλέον σπανίζει-που να είναι δίπλα σου, να σ αγαπάει και να μένει μόνο με σένα, πιστός για πάντα. Όχι όταν γυρίζεις την πλάτη σου να γράφει μήνυμα στο κινητό ή σε κάποιο site για το που θα βρεθεί με ένα άλλο αμόρε του. Πήγαινε μία βόλτα και ρώτα παντρεμένες και ανύπαντρες ή παντρεμένους και ανύπαντρους αν είναι ή όχι ευτυχισμένοι με τη σχέση τους ή με το γάμο τους. Ελάχιστοί θα σου απαντήσουν-με το χέρι στην καρδιά-καταφατικά.

-Με αυτή, όμως, τη σκέψη δεν αποκλείεις τον εαυτό σου στο να γνωρίσει έναν άντρα στο μέλλον και να τον ερωτευτεί;

-Άμα είναι να κάτσει κάτι, θα κάτσει. Εξάλλου, δεν το κυνηγώ.

-Πόσο καιρό είσαι μόνη;

-Δύο χρόνια. Αλλά η ζωή μου είναι πάρα πολύ γεμάτη. Σηκώνομαι το πρωί, θα μαγειρέψω, θα ζωγραφίσω, θα καθαρίσω, θα βγω για καφέ…Είμαι ενεργός άνθρωπος, δεν είμαι φυτό. Και ξέρεις κάτι; Όσο σκληρό κι αν σου ακούγεται, είμαι σίγουρη ότι στο μέλλον θα είμαι μόνη μου. Και οι περισσότεροι gay θα είναι μόνοι τους μια ζωή. Είναι σπάνιο δύο gay να είναι μαζί μέχρι τα γεράματά τους. Εξάλλου, να βλέπουμε και την πραγματικότητα: Δεν είμαστε το ζευγάρι που θα παντρευτούμε και θα κάνουμε και παιδιά! Πρώτα απ όλα δεν μπορούμε να φέρουμε παιδί στον κόσμο-και αυτό είναι ήδη μία μοναξιά. Είμαστε εξαρχής, λοιπόν, μοναχικοί τύποι.

-Δεν σε φόβιζε ποτέ η μοναξιά;

-Όχι. Είναι ωραία η μοναξιά! Κι είναι ωραία όταν ξέρεις να τη διαχειρίζεσαι.

-Έχεις σκεφτεί να υιοθετήσεις ένα παιδί;

-Το είχα σκεφτεί στο παρελθόν, μ είχε πιάσει αυτή η κάψα, αλλά τώρα, όσο μεγαλώνω, λέω «άσε καλύτερα, να το κάνουν άλλοι για μένα». Δεν θέλω πια να υιοθετήσω παιδί.

-Δεν σε έπιασε ποτέ αυτό που αισθάνονται οι περισσότερες γυναίκες «αχ, να μπορούσα να κάνω ένα δικό μου παιδί»-αν και γνώριζες, εκ των πραγμάτων, ότι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί;

-Όχι. Εξάλλου, όταν μία γυναίκα έχει δυσκολία στο να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, σημαίνει ότι τα ορμονικά και τα μητρικά της έχουν ένα θέμα. Δυστυχώς, εγώ ούτε μήτρα έχω ούτε ορμονικά έχω. Που σημαίνει ότι, όσο και αν χτυπιέμαι κάτω, δεν πρόκειται να κάνω παιδί! Οπότε αποδέχομαι το γεγονός και πάω παρακάτω.  

-Θα παντρευόσουν ποτέ;

-Δεν μου χει γίνει ποτέ πρόταση. Αν μου γίνει, κι είναι και αξιόλογο το άτομο, θα το σκεφτώ. Γιατί όχι;

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Απρίλιο του 2013.