Ο 26χρονος δημοσιογράφος εξομολογείται σπαρακτικά όλα όσα ζει σήμερα λόγω της νευρικής ανορεξίας, από την οποία υποφέρει τα τελευταία δύο χρόνια.
-Πως έφτασες να ζυγίζεις σήμερα 39 κιλά;
-Το πρόβλημά μου δημιουργήθηκε σταδιακά. Μέχρι τα τέλη του 2008 ζύγιζα 145 κιλά, δεν αισθανόμουνα όμως καλά με τον εαυτό μου, μου έλεγαν οι άλλοι ότι είμαι χοντρός, ότι δεν είμαι ωραίος, ένιωθα ότι δύσκολα θα με προσεγγίσει κάποιο άτομο ερωτικά λόγω της εμφάνισής μου, κάποιοι «φίλοι» με κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μου για τα κιλά μου κι έτσι ουσιαστικά αρρώστησα αφού, επιδιώκοντας να γίνω γρήγορα αρεστός, ξεκίνησα να μην τρώω σχεδόν τίποτα. Ό,τι έτρωγα- ακόμη και ένα φρούτο- μετά πήγαινα στην τουαλέτα για να το αποβάλω, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα καταφέρω να γίνω κι εγώ σαν τα μοντέλα που έβλεπα στην τηλεόραση με τα τέλεια κορμιά και τους γραμμωμένους κοιλιακούς. Έτσι, για δύο χρόνια, έκανα καθημερινά εμετό οτιδήποτε έτρωγα. Κάποια στιγμή, τέλη του 2009, ήμουνα σταθερός στα 70 κιλά. Και παρέμεινα σε αυτά, για έξι μήνες.
-Κατά τη διάρκεια των έξι αυτών μηνών, συνέχιζες να υποφέρεις από νευρική ανορεξία;
-Ναι. Ακόμη και τότε που, υποτίθεται, ήμουνα σε «φυσιολογικά» κιλά, δεν σταμάτησα να αποβάλλω το φαγητό και συνήθως το απέφευγα. Το φαγητό είχε γίνει ο εχθρός μου. Θυμάμαι πως, όσοι με έβλεπαν έπειτα από πολύ καιρό, μου έλεγαν «ουάου, μπράβο, έχασες πολλά κιλά, σου πάει», αλλά κανείς τους δεν ήξερε ότι είχα χάσει αυτά τα κιλά λόγω νευρικής ανορεξίας.
-Γιατί μισούσες το φαγητό;
-Ήθελα να διορθώσω την εικόνα μου προς τα έξω, να γίνω ωραίος. Επειδή δούλευα μπροστά και πίσω από τις κάμερες, θεωρούσα ότι το να είμαι αρεστός ως εξωτερική παρουσία θα με ανέβαζε στην υπόληψη των υπολοίπων, θα με μάθαινε πιο εύκολα ο κόσμος που παρακολουθούσε τις εκπομπές στις οποίες εργαζόμουνα, θα με έβαζαν πιο εύκολα στην παρέα τους οι συνάδελφοί μου, θα με αγαπούσαν.
-Το βασικό σου πρόβλημα ήταν η ανάγκη σου να σε αγαπάνε;
-Ναι. Επειδή δεν πήρα όση αγάπη επιθυμούσα από τα παιδικά μου χρόνια, κυρίως από τον πατέρα μου Κοσμά- τον οποίο δεν γνώρισα ποτέ μου-, πίστευα ότι χάνοντας κιλά θα έμπαινα σε έναν συγκεκριμένο κύκλο ανθρώπων ώστε να εισπράξω αυτό που μου έλειπε από παιδί. Η αναγνωρισιμότητα, το να με ξέρει ο κόσμος, το να γίνω γνωστός και να βγαίνω ως μία συμπαθητική, λεπτή παρουσία στην τηλεόραση, έγινε η προτεραιότητά μου γιατί θεωρούσα ότι αυτό θα κάλυπτε τα κενά μου. Το αποτέλεσμα ήταν μία μεγάλη μοναξιά.
-Αυτούς τους έξι μήνες που είχες μείνει σταθερός στα 70 κιλά, ποια ήταν η σχέση σου με το φαγητό;
-Δεν είχα καμία διάθεση να φάω, συνέχιζα να πιστεύω ότι είμαι χοντρός, ότι πρέπει να χάσω κι άλλα κιλά. Θυμάμαι ότι όλη τη μέρα δεν έτρωγα τίποτα, έπαιρνα το βράδυ από κάποιο σούπερμαρκετ ένα κιλό μήλα για να φάω και, στο πρώτο μήλο που έτρωγα, μετά από δέκα λεπτά, έτρεχα στην τουαλέτα για να το κάνω εμετό. Δεν μπορούσα να κρατηθώ. Αισθανόμουνα άσχημα που είχα φάει, ένιωθα φοβερές ενοχές, φοβόμουνα μήπως ξαναπαχύνω και τιμωρούσα τον εαυτό μου με αυτό τον τρόπο. Το να χάσω κιλά μου είχε γίνει εμμονή.
-Και πως έφτασες από τα 70 κιλά, να ζυγίζεις τώρα 39;
-Η νευρική ανορεξία είχε γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Εγώ δεν σταμάτησα ποτέ να αποβάλλω το φαγητό και, κάποια στιγμή, άρχισα και πάλι, να χάνω όλο και περισσότερα κιλά. Δεν σου κρύβω ότι χαιρόμουνα, έλεγα στον εαυτό μου «ευτυχώς δεν θα παραμείνω 70 κιλά, δεν θα είμαι ένας χοντρός»...
-Όταν κοιτούσες τον εαυτό σου στον καθρέφτη, την περίοδο που ήσουνα 70 κιλά, τι έβλεπες;
-Έβλεπα έναν άνθρωπο που πρέπει να αδυνατίσει, που πρέπει να γίνει ωραίος, πιο αδύνατος, πιο όμορφος, να παίρνει τα ωραία ρούχα που βλέπει στις βιτρίνες και που είναι πάντα για ανθρώπους με συγκεκριμένα κιλά. Ένιωθα ότι μου περισσεύουν κιλά και πρέπει να τα χάσω.
-Σήμερα τι βλέπεις;
-Με τη βοήθεια κάποιων γιατρών, γνωρίζω ότι δεν πρέπει να χάσω άλλα κιλά και θα το προσπαθήσω. Ωστόσο, ακόμη δεν μπορώ να πάρω τροφή, παίρνω μόνο κάποιες βιταμίνες. Ακόμη και όταν με πιέζουν οι γιατροί να τρώω, μετά πηγαίνω στην τουαλέτα για να αποβάλω το φαγητό (κλαίει). Ας μην κρυβόμαστε. Ξέρω ότι, από τη στιγμή που μπήκα σε αυτό το τριπάκι, θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγω. Φοβάμαι ότι θα πεθάνω κάποια στιγμή.
-Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;
-Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου! Είμαι όλη τη μέρα στο κρεβάτι, χάνω τα μαλλιά μου, αισθάνομαι τρομερή αδυναμία, κοιμάμαι μόνο 3-4 ώρες και, ακόμη και αυτές τις ελάχιστες ώρες που με παίρνει ο ύπνος, βλέπω συνέχεια εφιάλτες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία πια για μένα.
-Πως είναι τώρα η καθημερινότητά σου;
-Εδώ και δύο μήνες, από τότε που σταμάτησα την εκπομπή μου στο Kontra λόγω μίας λιποθυμίας που είχα υποστεί στο πλατό, βρίσκομαι συνέχεια στο σπίτι μου στην Εκάλη. Δεν βγαίνω καθόλου απ αυτό. Στο σπίτι μου μπαίνουν μόνο κάποιοι γιατροί.
-Η μητέρα σου, η Κατερίνα;
-Όχι. Δεν θέλω να με δει σε αυτή την κατάσταση, μέσα στο σπίτι. Προτιμώ να μιλάμε στο τηλέφωνο και να την καθησυχάζω ότι «όλα είναι καλά».
-Πιστεύεις, ακόμη και τώρα, στα 39 σου κιλά, ότι είσαι χοντρός;
-Δεν είμαι τέλειος. Ξέρω όμως ότι, αν δεν σταματήσω έγκαιρα αυτό που κάνω, θα μου δημιουργηθεί σοβαρό πρόβλημα. Προσπαθώ. Η ψυχολογία μου πια είναι πάρα πολύ άσχημη, σκέφτομαι διάφορα και συνειδητοποιώ άλλα τόσα.
-Δηλαδή;
-Σκέφτομαι πόσο πολύ έχω μετανιώσει για όσα έχω κάνει στα επαγγελματικά μου, για όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου! Ντρέπομαι! Μπορεί, όλα αυτά, να μου έφεραν πολύ καλά λεφτά, αλλά ξέρω ότι καταστράφηκε πια, μια για πάντα, η επαγγελματική μου υπόσταση. Πιστεύω ότι για μένα έχουν κλείσει όλες οι πόρτες. Προτού κλειστώ στο σπίτι, ο κόσμος με κοιτούσε περίεργα στο δρόμο, μου έκανε άσχημους χαρακτηρισμούς, κουβαλάω ακόμη την ταμπέλα του «μάνατζερ της πορνοστάρ», με έλεγαν «ο Μένιος της πορνοστάρ», πολλά τέτοια. Εκπροσώπησα ένα πρόσωπο που ακολούθησε τη λογική του πορνό, για το οποίο η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη να το αποδεχτεί. Έκανα λάθος. Στην αρχή γελούσα με όλα αυτά, αλλά μετά στεναχωριόμουνα πάρα πολύ. Εγώ ήμουνα ένας δημοσιογράφος που εργαζόταν μαζί με την Τατιάνα Στεφανίδου, για πέντε χρόνια στον ΑΝΤ1- στις εκπομπές «Αξίζει να το δεις» και «Αποκάλυψη τώρα»-, άλλα δύο χρόνια ως υπεύθυνος καλεσμένων της εκπομπής «Τελεία και παύλα» με την Ντέσσυ Κουβελογιάννη και, μέσα σε έξι μήνες, τα κατέστρεψα όλα, διέλυσα ό,τι είχα χτίσει. Αυτό πιστεύω θα με συνοδεύει για μια ζωή. Για όσο θα καταφέρω ακόμη να ζω (συγκινείται).
-Ενσυνείδητα δεν τα έκανες όλα αυτά την Άνοιξη όταν, μαζί με την Αλεξανδράτου, ήσασταν τα πιο προβεβλημένα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης;
-Κανείς δεν με πίεσε. Ήταν όμως το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου! Σήμερα, εξαιτίας όλων αυτών, βιώνω μία τρομερή κατάθλιψη, μία φοβερή μοναξιά, δεν έχω διάθεση για το οτιδήποτε, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, με πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα, χτυπιέμαι, δεν ξέρω τι να κάνω, έχω φτάσει σε αδιέξοδο.
-Είχες υπέρμετρη φιλοδοξία για να γίνεις γνωστός;
-Ήταν και αυτό. Κυρίως όμως, ήθελα να εισπράξω αγάπη από τον κόσμο, να με αναγνωρίζει στο δρόμο, να μου μιλάει, να δείχνει το ενδιαφέρον του σε μένα, να γίνω «κάτι». Σήμερα όμως, επειδή έκανα αυτό που έκανα, πολλοί άνθρωποι, όταν τους πήρα για να τους ζητήσω το οτιδήποτε, ακόμη και να πάω απλά να τους επισκεφθώ, ντρεπόντουσαν για μένα, μου έκλεισαν την πόρτα. Και αυτή την εικόνα που έχουν τώρα για μένα, δεν πρόκειται να την αλλάξουν.
-Σήμερα μιλάτε με την Αλεξανδράτου;
-Καμία επαφή.
-Έχεις φίλους;
-Όχι. Είμαι χάλια ψυχολογικά, δεν θέλω να βλέπω κανέναν αυτή την περίοδο. Σκέψου ότι, όταν ήρθατε για τη φωτογράφησή μας- κάτι που έκανα για να γίνει αυτό παράδειγμα προς αποφυγήν στα νέα παιδιά-, είχε να μπει στο σπίτι μου άνθρωπος, εκτός των γιατρών, ήδη δύο μήνες. Δεν θέλω να βλέπω κανέναν! Είμαι 24 ώρες μέσα στο σπίτι. Δεν ανοίγω σε κανέναν την πόρτα μου. Εξάλλου, για να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν είχα φίλους. Ακόμη και στο διάστημα της μεγάλης προβολής και υπερέκθεσης, οι άνθρωποι που βρίσκονταν κοντά μου το έκαναν για να προβληθούν, για να κάνουν κάποια δουλειά ή για να αποκομίσουν χρήματα από τη συνεργασία της ομάδας.
-Ήσουνα πιο ευτυχισμένος, όταν ήσουνα 149 κιλά;
-(συγκινείται). Ναι, ήμουνα πιο ευτυχισμένος (κλαίει). Δούλευα σαν το σκυλί έξι μέρες την εβδομάδα στον ΑΝΤ1, την Κυριακή πήγαινα βόλτες με συναδέλφους μου ή για φαγητό σε κάποια ταβέρνα στου Ψυρρή, το βράδυ πήγαινα επίσκεψη στη μαμά μου, πληρωνόμουνα με κανονικά χρήματα, είχα φίλους, ζούσα μία φυσιολογική ζωή. Τότε δεν ντρεπόμουνα για μένα. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω. Μακάρι…Ακόμη και με καθόλου λεφτά, ακόμη κι αν ήμουνα 200 κιλά. Πιστεύω ότι ο εφιάλτης μου, δεν θα τελειώσει ποτέ. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω.
-Γιατί δεν νοσηλεύεσαι σε κάποια κλινική;
-Δεν θέλω ακόμη. Προς το παρόν, θέλω να το παλέψω μόνος μου.
-Πιστεύεις στο Θεό;
-Πολύ! Αυτές τις μέρες ήρθα πολύ κοντά Του. Μετάνιωσα για πολλά, Του ζήτησα συγνώμη. Συγνώμη επίσης θέλω να ζητήσω από όλους εκείνους τους ανθρώπους που κακοχαρακτήριζα για έξι μήνες στα πλαίσια του «παιχνιδιού δημοσιότητας» που είχα με την συγκεκριμένη κυρία. Όλα ήταν λόγια, τίποτα παραπάνω. Υπήρχαν άνθρωποι που με είχαν τιμήσει στο παρελθόν δίνοντάς μου αποκλειστικές συνεντεύξεις, βοηθώντας με στη δουλειά μου, κι εγώ τους απάντησα με πολύ άσχημους χαρακτηρισμούς. Παρασύρθηκα. Είχα γίνει ένα κωλόπαιδο! (κλαίει).
-Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι στη ζωή σου που αγαπάς;
-Δεν ξέρω τι σημαίνει αγάπη.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Δεκέμβριο του 2010.
