Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΚΚΕ, ο βουλευτής και ηθοποιός- από το 1953- Κώστας Καζάκος, ξέρει πως τίποτα δεν κερδίζεται στη ζωή αναίμακτα.
Στον τοίχο δεξιά από το γραφείο του, στον πρώτο όροφο του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» στην οδό Ακαδημίας, σε κορνίζες και ασπρόμαυρα πορτρέτα οι άνθρωποι που τον επηρέασαν και τον ακολουθούν: Ο Κάρολος Κουν, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, η Τζένη Καρέζη (με την οποία είχαν παντρευτεί το 1957), ο Αριστοτέλης, ο Αισχύλος. Αριστερά, προσωπικές του στιγμές με τα τρία μικρά παιδιά του, με τον Κωνσταντίνο, την εγγονή του, τη σύζυγό του, Τζένη Κόλλια. Στη διαπίστωση «ευτυχισμένος άνθρωπος είστε, κύριε Κοζάκο!», εκείνος χαμογελάει. «Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου ζωή, ναι. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με όλα όσα αφορούν την πατρίδα μας, ιδιαίτερα τον τελευταίο καθαρό. Αλλά, αγωνιζόμαστε», λέει.
-Μετανιώνετε που ασχοληθήκατε με την πολιτική;
-Το αντίθετο. Πέραν από το καθαρό πολιτικό μέρος, υπάρχει και το ανθρώπινο ενδιαφέρον- ειδικά αυτή την περίοδο με τα οξυμένα προβλήματα. Πολλές φορές, είναι απογοητευτική η κατάσταση που επικρατεί μέσα στη βουλή, αλλά είναι ταυτόχρονα και μία συμπυκνωμένη εικόνα της κοινωνίας μας. Δυστυχώς, η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, δεν είναι καθόλου καλή. Έχουμε πάρει τον κατήφορο! Ο κόσμος κάθεται και υπομένει αυτή την βάναυση κατάσταση που τον έχει φέρει στα όρια της εξαθλίωσης αφού, δυστυχώς, δεν έχει διέξοδο για να υπερασπιστεί πια τη ζωή του. Το ΚΚΕ, όμως, δεν είναι σαν τα άλλα κόμματα: Έχει διαφορές, έχει άλλους στόχους, άλλες διαδικασίες. Εμείς ξέρουμε ότι μόνο αγωνιζόμενοι, μπορούμε να αλλάξουμε κάτι στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Ο λαός μας έχει πληγωθεί βαθύτατα στην αξιοπρέπεια του, στο φιλότιμό του- του τα χουν πάρει όλα πια, γκρεμίστηκε το οικοδόμημα. Χρειάζεται συνεχής αγώνας!
-Πως εξηγείτε όμως το γεγονός ότι το ΚΚΕ στις δημοσκοπήσεις έχει ένα ποσοστό της τάξης του 12%, ενώ το ΠΑ.ΣΟ.Κ, που ψήφισε το μεσοπρόθεσμο, αγγίζει το 25%;
-Είναι πολύ αισιόδοξο που το ΚΚΕ, έχει κάτι παραπάνω από 10% αφού, μην ξεχνάτε, ότι είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσει ο κόσμος το ΚΚΕ. Γιατί, όταν όλοι του χαϊδεύουν τα αφτιά, τον ξεγελάνε, τον εξαπατούν με ψεύτικες ελπίδες και τον κοροϊδεύουν σε σημείο που να μην καταλαβαίνει σε τι παγίδες πέφτει κάθε φορά και έρχεται ένα κόμμα που του λέει «πρέπει να βγεις στους δρόμους, πρέπει να αγωνιστείς!», δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Λάβετε υπόψιν σας ότι σε όλη την Ευρώπη δεν υπάρχει σχεδόν Κομμουνιστικό κόμμα. Εκτός από το ελληνικό και το κυπριακό. Το κύρος όμως του ΚΚΕ μέσα στο λαό, να ξέρετε ότι είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εκφράζεται μέσα από το ποσοστό του.
-Θα θέλατε να είστε ξανά υποψήφιος στις επόμενες εκλογές;
-Αυτό δεν έχει για μας σημασία. Με αυτή την προοπτική στη χώρα μας, δεν επιλέγεις πόστα. Αν το κόμμα θεωρεί ότι είσαι χρήσιμος σε αυτό το πόστο, πας στο συγκεκριμένο. Ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος, μακρύς και ο λαός μας είναι πολύ φοβισμένος, τρομοκρατημένος και χρειάζεται κουράγιο και στήριγμα του ηθικού του.
-Δεν φοβάστε κι εσείς μήπως σας γιαουρτώσουν, επειδή είστε βουλευτής;
-Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τους κομμουνιστές! Άλλωστε, οι κομμουνιστές ούτε συνεργάζονται ούτε ευνοούν όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα. Δεν έχουμε καμία σχέση με τους υπόλοιπους. Τα χουμε χάσει πια όλα και αυτό θα έχει βάθος χρόνου.
-Αν δεν ήσασταν στη βουλή, θα γιουχαΐζατε εσείς κάποιον βουλευτή;
-Δεν βγαίνει τίποτα με αυτό τον τρόπο, δεν θα ήταν κάτι που θα επέλεγα. Το να αντιδράσεις, να παλέψεις και να αντισταθείς σε αυτή την κατάσταση είναι όμως, όχι δικαίωμα, υποχρέωση του πολίτη και πρέπει να γίνεται οργανωμένα.
-Δύο βουλευτές, επέστρεψαν πριν από ένα μήνα το αυτοκίνητο που τους παραχωρεί η βουλή. Εσείς πως μετακινήστε;
-Με το αυτοκίνητο που πάντα είχα. Δεν άλλαξα το αυτοκίνητό μου, για να πάρω με leasing κάποιο άλλο. Εγώ ούτε βουλευτικό αυτοκίνητο έχω ούτε και θέλω. Εμείς άλλωστε έχουμε άλλη σχέση με τους μισθούς, τα αυτοκίνητα, τις παροχές: Παίρνουμε μόνο ό,τι μας είναι απαραίτητο για να επιβιώσουμε. Τα υπόλοιπα είναι παροχή προς τις οργανώσεις του κόμματος.
-Εσείς δεν παίρνετε τη βουλευτική αποζημίωση των πεντέμισι χιλιάδων ευρώ, για την οποία μίλησε η κ. Πιπιλή στο People;
-Τι είναι αυτά που λέτε; Ποιες πεντέμισι χιλιάδες; Εμείς, οι βουλευτές του ΚΚΕ, παίρνουμε μόνο τα χρήματα που παίρνουν και τα επαγγελματικά στελέχη του κόμματος. Το ποσό που μου λέτε, δεν υπάρχει για μας.
-Μιλώντας ο γιος σας, ο Κωνσταντίνος, στη Real News, δήλωσε απογοητευμένος από την κατάσταση λέγοντας «σκέφτομαι να φύγω από την Ελλάδα». Πώς το αντιμετωπίζετε αυτό;
-Αυτό είναι ένα ρεύμα που έχει δημιουργηθεί, το να φεύγει δηλαδή ο κόσμος σε αναζήτηση τύχης. Μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο θέατρο, στην τηλεόραση- που δεν γίνονται πια παραγωγές-, κοιτάει ο καθένας μία διέξοδο. Ο Κωνσταντίνος παλεύει με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο στη ζωή του και εμένα με κάνει υπερήφανο το κουράγιο και η δύναμη που έχει. Γιατί, ενώ έχει κατακτήσει μία θέση στο επάγγελμα του ενός ώριμου καλλιτέχνη, έχει και τη μουσική του, η οποία είναι το πάθος του από τα νεανικά του χρόνια. Έχει γίνει πολύ καλός κιθαρίστας, η φωνή του έχει μεστώσει και είναι και σε αυτό το κομμάτι πολύ καλός. Παλεύει πλέον και με το ένα και με το άλλο για να επιβιώσει. Έχει υποχρεώσεις, έχει παιδί, έχει οικογένεια. Πρέπει λοιπόν να παλέψουμε εδώ: Εδώ είναι ο τόπος μας, εδώ μεγαλώσαμε, εδώ γεννηθήκαμε. Είναι απαίτηση να έχουμε εδώ τη δουλειά μας και τη ζωή μας, όχι αλλού. Την πατρίδα δεν μπορείς να την πετάξεις, για να πας να βρεις αλλού την τύχη σου. Η τύχη σου πρέπει να εξαρτάται από την τύχη της πατρίδας σου.
-Αν σας έλεγε ο γιος σας ο Αλέξανδρος, στα 18 του, ότι τον εκφράζουν περισσότερο οι θέσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ, πως θα αντιδρούσατε;
-Δεν μπορώ να ξέρω τι επιρροές θα έχει το παιδί και πώς θα έχει διαμορφωμένη τη συνείδησή του. Το παιδί, όμως, θα πρέπει ακολουθήσει αυτό που του λέει η συνείδησή του, η δική μου η προσπάθεια θα είναι να πλουτίζεται, ώστε ίσως να δει με καθαρό μάτι αυτό το οποίο εγώ πιστεύω ότι είναι κάτι άλλο. Δεν μπορώ, όμως, να επιβληθώ στο παιδί και να του πω «θα βλέπεις έτσι».
-Δεν είστε αυστηρός με τα παιδιά σας;
-Καθόλου! Δεν έχουν ακούσει ούτε φωνή, ούτε μάλωμα μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουν ελεύθερα, άνετα, είναι μία υπέροχη εικόνα να τα βλέπεις να παίζουν και ταυτόχρονα να είναι υπεύθυνα. Χωρίς καταπιέσεις, χωρίς προγράμματα, χωρίς περιορισμούς. Το σημαντικότερο που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά, είναι ο απόλυτος σεβασμός στην προσωπικότητά τους.
-Θα αποτρέπατε κάποιο από τα μικρότερα παιδιά σας να ασχοληθεί με το θέατρο;
-Όχι. Οι συνθήκες είναι κακές για όλα τα επαγγέλματα. Το να είναι κανείς καλλιτέχνης βέβαια είναι ένα σκοτεινό θέμα που δεν είναι ακριβώς επιλογή- είναι αναγκαστικό πολλές φορές. Το παιδί όμως θα πρέπει να το βοηθήσεις να βρει την κλίση του, να το πας εκεί που θα αποδώσει πιο πολύ, εκεί που θα είναι αποτελεσματικό.
-Θα θέλατε να μεγαλώσετε περισσότερο την οικογένειά σας;
-(γελάει) Όχι πια. Η Μάγια είναι η τελευταία. Ευτύχησα να έχουν τα παιδιά μου μία μαμά η οποία είναι η πιο συγκινητική που μπορεί να υπάρξει αφού η αφοσίωσή της, η υπομονή της, η ανεκτικότητά της και πάνω απ όλα η αγάπη της, είναι υποδειγματική. Είναι τέλεια με τα παιδιά, γι αυτό και εκείνα είναι ευτυχισμένα. Όσο μεγαλώνουν αποκτούν συνείδηση της πραγματικότητας και συντονίζονται. Μικρά μπορεί να χαλάνε τον κόσμο αλλά, όσο μεγαλώνουν, είναι χαρούμενα και καταλαβαίνεις ότι αισθάνονται ασφάλεια. Τότε είναι που λες «δεν έχει πάει τίποτα χαμένο».
-Από τη Τζένη Καρέζη, τι κρατήσατε;
-Η Τζένη ήταν ένας πολύτιμος άνθρωπος, με πολύτιμα στοιχεία, με μεγάλες αρετές, με προσωπικότητα, με ήθος, με αποτελεσματικότητα στη δουλειά της, με ταλέντο. Είναι ολόκληρη ζωή η Τζένη και το παρελθόν το κουβαλάς, δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις. Κι είναι μεγάλη ευτυχία να κουβαλάς τέτοια «φορτία» στη ζωή σου. Άλλωστε, το πολυτιμότερο στη ζωή είναι οι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει, εκείνοι με τους οποίους έχουμε έρθει σε επαφή- είτε έχουμε ζήσει μαζί τους, είτε μας έχουν επηρεάσει.
-Συνεχίζετε να συγκινείστε όταν βλέπετε την φωτογραφία της Τζένης Καρέζη;
-Η συγκίνηση δεν είναι τέτοιας μορφής, όπως ήταν τον πρώτο καιρό. Τώρα έχει «τακτοποιηθεί», έχει μπει στη θέση της, είναι μέρος της συνείδησης μου.
-Θα διαγράφατε κάτι από τη ζωής ας;
-Τίποτα. Όλα έπαιξαν ρόλο- και οι ανατροπές και τα δυσάρεστα. Αν, όμως, όλα αυτά βρουν το δρόμο τους, την έκφρασή τους, μέσα από τη δουλειά σου, τη ζωή σου, τη συμπεριφορά σου, είναι χρήσιμα και λες «καλώς έγιναν». Γιατί και τα λάθη μας, καλώς γίνονται. Αρκεί να έχουμε τη δυνατότητα να τα βλέπουμε, να τα παίρνουμε μυρουδιά και να τα διορθώνουμε. Τα πράγματα δεν είναι ευθύγραμμα, αλλά μπορεί μετά από κάτι δυσάρεστο να γίνει ένα μεγάλο άλμα προς τα επάνω. Οφείλεις να είσαι σε ετοιμότητα.
-Είστε ευτυχισμένος από τη ζωή σας;
-Όταν βλέπω τα παιδιά μου, λέω «τι πλούτη είναι αυτά! Τι θησαυροί!». Θα αντάλλασσες αυτό, με όλα τα πλούτη του κόσμου; Με τη δουλειά μου επίσης, κάνω συνεχώς σχέδια: για παραστάσεις που θέλω να ανεβάσω, για δημιουργικά πράγματα. Έχω πολλά στο μυαλό μου, τα οποία όλα με κρατούν σε εγρήγορση.
-Τηλεόραση παρακολουθείτε;
-Σπάνια. Τις ώρες που παίζει η τηλεόραση, εγώ συνήθως δεν είμαι στο σπίτι. Να φανταστείς ότι στο «Βέρα στο δεξί» που έπαιζα, που κράτησε τρία χρόνια, είναι ζήτημα αν εκείνα τα τρία χρόνια να είδα δύο επεισόδια. Μου το έδιναν σε κασέτες, αλλά πού να προλάβω να το δω; Τώρα ξυπνάω καμιά φορά, μέσα στη νύχτα, ανοίγω την τηλεόραση στις έξι η ώρα και βλέπω τη φάτσα μου στο σήριαλ, από τις επαναλήψεις. Τώρα το βλέπω πρώτη φορά (γελάει)
-Θα μπαίνατε ξανά στη διαδικασία των καθημερινών γυρισμάτων;
-Φυσικά! Εμένα μου αρέσει πολύ η δουλειά! Αυτά είναι αστεία πράγματα. Αντέχω τα πάντα!
Ήταν όλοι τους παιδιά μου
«Τα παιδιά πρέπει να πληροφορούνται, να μαθαίνουν, να αποκτούν κριτήρια. Να μπορούν να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε δύο πράγματα ποιο είναι το πιο χρήσιμο, το πιο ανθρώπινο. Η ζωή με ευλόγησε και έχω 4 παιδιά: Τον Κωνσταντίνο, τον Αλέξανδρο που είναι 14 χρόνων, την Ηλέκτρα 9 χρόνων και τη Μάγια που είναι τριών. Έχω και μία εγγονή, από το γιο μου τον Κωνσταντίνο, τη Τζενούλα, που είναι 11 ετών και είναι ένας μίσχος. Τα παιδιά μου, είναι η δύναμή μου. Θέλω τον κόσμο μου που να νοιάζομαι γι αυτόν, που να τον προστατεύω, που να τον φροντίζω, που να έχω την ευθύνη του. Αυτό με γεμίζει. Για όλο τον κόσμο!», λέει ο βουλευτής του ΚΚΕ.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Αύγουστο του 2011.
