Μετά από 20 χρόνια στη δημοσιογραφία, η Τζούλη ανακάλυψε με την αστρολογία ένα δικό της, πολύ ιδιαίτερο, αγαπημένο και αυτόφωτο σύμπαν. Χωρίς εκλείψεις, χωρίς ανάδρομους. Μόνο με «επουράνιες προστασίες».
Ποτέ δεν πίστευε ότι, κάποια στιγμή, μετά από χιλιόμετρα κειμένων στα μεγαλύτερα ελληνικά περιοδικά της Ελλάδας, θα αποκτούσε fans από μία εβδομαδιαία στήλη αστρολογίας σε free press. Σχεδόν σοκαρίστηκε στο πρώτο «είσαι η Τζούλη των ζωδίων;» που άκουσε. «Η μοναδική φορά που ψωνίστηκα στη ζωή μου- και αυτό κράτησε μόνο για μία μέρα- ήταν όταν δημιουργήθηκε fan club στο facebook με τίτλο "Τζούλη Αγοράκη, μέχρι να πάρω σύνταξη!"», λέει γελώντας η παρουσιάστρια της καθημερινής εκπομπής του ΑΝΤ1 «Αστρολόγος», καθισμένη στο διθέσιο καναπέ του σπιτιού της, στο Παλαιό Ψυχικό.
-Από παιδί ήθελες να ασχοληθείς με την αστρολογία;
-Αν μου το έλεγες πριν από 5 χρόνια θα γελούσα, θα σου έλεγα «έλα, ας σοβαρευτούμε λίγο!». Εγώ ήθελα πάντα να γράφω, αυτό μου άρεσε. Μαθήτρια ακόμη, εξέδωσα την πρώτη μου ποιητική συλλογή και στα 19 μου ξεκίνησα να δουλεύω στο περιοδικό «Αντί», όπου έγραφα για κινηματογράφο. Μετά πήγα στον «Flash», αργότερα στον «Planet»- ήμουν του ελεύθερου ρεπορτάζ. Ακολούθησαν τα περιοδικά οι εφημερίδες- μεταξύ των οποίων και οι σημαντικότατες συνεργασίες μου με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο, τον Άρη Τερζόπουλο και τον Παναγιώτη Χατζηστεφάνου- και ξαφνικά λίγο μετά το ξεκίνημα της Lifo, πριν από 5 χρόνια, ξεκίνησα να γράφω για ζώδια. Εκεί, άλλαξε εντελώς η πορεία μου. Μέχρι τότε έγραφα συνεντεύξεις, στήλες, κείμενα- σχεδόν σε όλα τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τότε-, ταξιδιωτικό ρεπορτάζ- έκανα τουλάχιστον 7 γυρνώντας σε πολλές χώρες του πλανήτη, για το το Marie Claire, την Καθημερινή, το Έθνος-, αλλά τα ζώδια ήταν κάτι το εντελώς καινούργιο για μένα. Με προστάτευσε η άγνοια τότε, αλλιώς μπορεί και να μην το κανα. Ξαφνικά έγινα η «είσαι η Τζούλη Αγοράκη που γράφει τα ζώδια;» και εγώ απαντούσα «όχι, είμαι η Τζούλη Αγοράκη που γράφω τόσα χρόνια στα περιοδικά, που έχω γράψει βιβλία κλπ». Τα ζώδια, όμως, με έκαναν τελικά γνωστή σε ένα πιο ευρύ κοινό.
-Υποτιμούσες μέχρι τότε την αστρολογία;
-Καθόλου! Αλλά, μέχρι τότε, ήμουνα «Δεσποινίς Ντοστογιέφσκι»- με τα βιβλία μου, τους αγαπημένους μου συγγραφείς, τις μελέτες και τις σπουδές μου. Δεν πήγα εγώ στα άστρα, ήρθαν αυτά σε μένα. Έκανα στη συνέχεια μαθήματα αστρολογίας, μελέτησα αρκετά και σήμερα είναι κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα. Είναι «ο άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα», όπως λέει η ποιήτρια η Έμιλυ Ντίκινσον.
-Η δημοσιογραφία πού σε βοήθησε;
-Μου έφτιαξε στομάχι, με έκανε πιο δυνατή, με έφερε στο κέντρο της γραφής μου. Ακόμη και τα ζώδια είναι μία άσκηση γραφής για μένα, γιατί το θεωρώ ένα πολύ δύσκολο είδος γραφής, αφού θα πρέπει, μέσα σε 10 σειρές, να αναλύσεις 12 διαφορετικούς ζωδιακούς χαρακτήρες, να πεις μία σύντομη ιστορία η οποία να έχει χιούμορ, πρόβλεψη και λίγη παρηγοριά. Στη δημοσιογραφία μαθαίνεις να κολυμπάς μόνη σου χωρίς σωσίβια και είναι μία δουλειά γεμάτη ανασφάλειες. Παλιά λέγαμε για τους ηθοποιούς ότι μένουν κάθε χρόνο χωρίς δουλειά, το ίδιο όμως λέμε τώρα και για τους δημοσιογράφους.
-Τι ίδιο συνέβη και με σένα στο παρελθόν;
-Θυμάμαι ότι είχα περάσει πολλά διαστήματα στη ζωή μου σε οικονομικό Βατερλό. Καθότι σπάταλη, ο μήνας περνούσε και έψαχνα στις τσάντες μου μήπως βρω πέντε ευρώ ή δύο ή τρία, για να βγει κάπως ο μήνας ή το ενοίκιο. Αλλά, όπως λέει και ο Χριστιανόπουλος, «μικρό ταλέντο κουράζεται, μεγάλο περιμένει». Επειδή αυτή η δουλειά είναι ταυτισμένη με τους ανθρώπους, είχα να κάνω πάντα με τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ισορροπίες- και αυτό ήταν το δύσκολο για μένα, αλλά και συνάμα γοητευτικό.
-Τι κρατάς από αυτή τη δουλειά;
-Τους ανθρώπους που γνώρισα και με βοήθησαν. Ο Πάνος Παναγιωτόπουλος μου έδωσε τη φοβερή συμβουλή «να φοράς πάντα δύο παπούτσια σ αυτή τη δουλειά», δηλαδή ποτέ να μην στηρίζεσαι από έναν εργοδότη. Αυτό ήταν σοφή κουβέντα. Αλλά, καμιά φορά, έχεις μόνο ένα παπούτσι το οποίο είναι τρύπιο, βγαίνει απέξω το ένα δάχτυλο και παγώνει. Δυστυχώς, σε σέβονται πιο πολύ σ αυτή τη δουλειά, όταν ξέρουν ότι δεν τους ανήκεις. Και για να τους ανήκεις, καλό είναι να σε πληρώνουν καλά, διαφορετικά δεν θα είσαι ποτέ πιστή σύζυγός, θα είσαι πάντα ερωμένη. Κι όποιος δίνει τα περισσότερα, θα ανήκεις σε εκείνον. Απ την άλλη, ο Άρης Τερζόπουλος, είναι για μένα ο εστέτ, ο «πρίγκιπας της δημοσιογραφίας», ο large εκδότης που δεν είχε κανένα σύνδρομο κατωτερότητας, που το μυαλό του ήταν πιο μπροστά από την εποχή του. Μου έλεγε «στη δημοσιογραφία πρέπει να είσαι πάντα δύσκολη, να μην διαπραγματεύεσαι εύκολα. Καλύτερα να μην έχεις να φας ένα μήνα, αλλά την πόρτα θα στην χτυπήσουν πιο δυνατά αν έχεις καταφέρει να κρατήσεις έναν χαρακτήρα». Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, ήταν μεγάλος δάσκαλος, όταν του έγραψα το πρώτο κείμενο, με φώναξε, μου το είχε γεμίσει με κόκκινο στυλό και μου είπε «μωρή βλάχα, τι είναι αυτά; Όλο αποσιωπητικά και θαυμαστικά; Ποιος στα χει μάθει αυτά;». Aιφνιδιάστηκα με την αντίδραση του, αλλά κάθισα, διάβασα, και είδα ότι μόνο έτσι το κείμενό μου θα γινόταν καλύτερο- όπως και έγινε. Ο Γιώργος Χειμωνάς, σε σχέση με τη γραφή, έλεγε «αν σε καταλάβει ένα παιδί και το συγκινήσεις, τότε έχεις γίνει καλός συγγραφέας». Αυτό με ακολουθεί. Αυτό και το χιούμορ. Γιατί εγώ, ποτέ δεν πήρα ποτέ τον εαυτό μου στα σοβαρά, αποφεύγω τη σοβαροφάνεια. Πάντα με τρόμαζαν οι άνθρωποι που είναι σοβαροφανείς.
-Κάποιοι αναρωτήθηκαν: «μα, τώρα με την κρίση, καινούργια εκπομπή αστρολογίας»;
-Μα, ακριβώς αυτή την εποχή, χρειάζεται μία αστρολογική εκπομπή. Θέλουμε ανάσες- οι οποίες μπορεί να είναι αστροανάσες-, να δούμε τα πράγματα πιο αισιόδοξα, πιο ευοίωνα. Αν πεις ένα πρωί «πω πω, σήμερα είναι παλιομέρα», θα σου τύχουν στο τέλος άλλα δέκα δυσάρεστα. Αυτή η εκπομπή προσπαθεί με την αστρολογία να χωρέσει και έναν νέο θετικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης της ζωής. Μια νέα εποχή ανθρώπων που μαθαίνουν να εκπαιδεύουν τις σκέψεις τους. Γιατί όχι; Να μην πάρουμε μία αστρική χειρολαβή σ αυτό που ζούμε σήμερα;
-Ο Κώστας Λεφάκης έλεγε στο People «από το 2015, η Ελλάδα θα γίνει παράδεισος». Το συμμερίζεσαι;
-Εκτιμώ πολύ τον Κώστα Λεφάκη, είναι γκουρού, αλλά εγώ είμαι ερασιτέχνης αστρολόγος θα ήταν επικίνδυνο να επιχειρήσω τέτοιου είδους προβλέψεις. Θεωρώ, όμως, ότι, αν σοβαρευτούμε όλοι και γίνουμε πιο υπεύθυνοι, η Ελλάδα θα δει καλύτερες μέρες. Τουλάχιστον αυτό μου υπαγορεύει το αισιόδοξο «εγώ» μου.
-Υπάρχουν κακά ζώδια;
-Όχι αλλά η σοφία έγκειται στο πως να διαχειριστείς τον χάρτη σου σε όφελος σου Υπάρχουν καλές και κακές θέσεις που αν δεν δείξεις προσοχή μπορεί να στο χαλάσει όλο το εργόχειρο. Σαν να τραβάς απότομα μία κλωστή και τελικά να το ξηλώνεις όλο. Υπάρχουν χάρτες στους οποίους βλέπεις πολύ μαυρίλα αλλά κάπου θα υπάρχει και ένα δειλό φως.
-Αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι;
-Όχι, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουν εκατό φορές παραπάνω. Αυτό, όμως, ίσως κάνει το δρόμο τους πιο γοητευτικό. Εγώ ευγνωμονώ το σύμπαν για όσα έχω περάσει, για όλες τις ταλαιπωρίες, τους χωρισμούς μου, για όλες τις απώλειες, ακόμα και για κάποιες απολύσεις μου.
-Είσαι μοναχικός άνθρωπος;
-Είμαι σκεπτόμενος άνθρωπος. Μου αρέσει να διαβάζω και να γράφω πολύ. Είμαι σαν το Γούντι Άλεν που κάνει πλάκα όλη μέρα, το βράδυ κάθεται μόνος του σε ένα μπαρ και σχεδόν μελαγχολεί. Το μόνο που μπορεί να με ξεσηκώσει από το σπίτι μου είναι να μου πεις «πάμε ένα δούμε μια καλή ταινία στο σινεμά!». Δεν είμαι καθόλου party girl.
-Είσαι σε σχέση;
-Είμαι σε αρμονία. Η Αρβελέρ έλεγε «ο έρωτας είναι αγώνισμα ψυχής». Έχω διακριθεί στο αγώνισμα αυτό. Ο έρωτας θα έλεγα ότι είναι ευφορική οδύνη. Έχω γνωρίσει και την ευφορία και την οδύνη. Μετά από κάποια χιλιόμετρα λοιπόν, σε αυτό το αγώνισμα, στάθηκα τυχερή και είμαι εδώ και χρόνια με ένα σύντροφο που επιτέλους δεν χρειάζεται να ξαπλώνουμε καθημερινά στο κρεβάτι του Προκρούστη. Συμβαδίζουμε. Χωράμε μέσα στον ίδιο έρωτα- πάντα με πολλή δουλεία και χιούμορ.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Αύγουστο του 2011.
