Μία από τις μεγάλες κυρίες του σινεμά και του θεάτρου, ζει την κάθε της μέρα σαν να είναι η πρώτη της νέας της ζωής.
Αγνώριστη. Με μαλλί εξαιρετικά κοντό, όχι πολύ γκρίζο, «απαραίτητο», μου λέει, «για το ρόλο που υποδύομαι στο Θέατρο Τέχνης, μία τραβεστί πόρνη στο “Αρχαιότερο επάγγελμα” που είναι μία αλλαγή στο σκηνικό μου», φοράει μαύρα ρούχα, σκουρόχρωμο φουλάρι και μαύρα γυαλιά με γκριζόμαυρο σκελετό. Συστηνόμαστε, με κοιτάει καλά-καλά, καθόμαστε σε ένα μικρό café στη στοά του βιβλίου, ψάχνει τον αναπτήρα της μέσα στην μαύρη τσάντα («που στο καλό τον έχω βάλει πια;»), δανειζόμαστε έναν από το κορίτσι της ασφάλειας στο χώρο που της τον χαρίζει, επειδή «είναι η κυρία Κοντού και είναι πολύ Κυρία», ανάβει τσιγάρο, το πρώτο από τέσσερα που θα ακολουθήσουν στην επόμενη μία ώρα που θα μιλούσαμε. «Συγνώμη που φοράω μαύρα γυαλιά, εγώ αντιπαθώ να μου μιλάνε άνθρωποι που καλύπτουν τα μάτια τους, αλλά έχω πάθει μία αλλεργία από το μακιγιάζ», λέει. Τραβάει μια βαθιά ρουφηξιά από το πρώτο τσιγάρο της, της μιλάω για τις ταινίες της, χαμογελάει. «Προτεραιότητα μου μέχρι σήμερα ήταν η ίδια η ζωή μου, αλλά μέσα σ αυτήν ήταν και η δουλειά μου. Δεν τα ξεχωρίζω. Το ένα είναι αλληλένδετο με το άλλο».
-Από παιδί θέλατε να γίνεται ηθοποιός;
-Το αρχικό μου όνειρο ήταν ο κλασσικός χορός, τελείωσα τη σχολή, πήρα μία υποτροφία για να συνεχίσω στο εξωτερικό, αλλά οικογενειακά και οικονομικά θέματα δεν με άφησαν ώστε να το συνεχίσω. Έτσι, ξεκίνησα με το χορό αρχαίας τραγωδίας του τότε Βασιλικού θεάτρου που ήταν κάτι συγγενικό με αυτό που αγαπούσα. Το ένα έφερε το άλλο. Μετά πήρα την άδεια σαν εξαιρετικό ταλέντο, άρχισαν οι προτάσεις για θέατρο και σινεμά. Η σημερινή μου πείρα μου λέει ότι δεν μπορείς να αποφύγεις ό,τι σου είναι γραμμένο. Αλλού ξεκίνησα, αλλού βρέθηκα- και αργότερα, όταν ασχολήθηκα με την πολιτική-, αλλά είμαι ευχαριστημένη.
-Το μέλλον σας το ονειρεύεστε μέσα στο θέατρο;
-Τώρα που μεγάλωσα δεν ονειρεύομαι το μέλλον, γιατί η ζωή μου έχει αποδείξει ότι εμένα μου τα φέρνει η τύχη κάπως τα πράγματα. Σαν να είναι γραμμένα. Το μόνο που ονειρεύομαι είναι να είμαι γερή, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Από εκεί και πέρα, έχω πάρα πολλά ενδιαφέροντα: Ζωγραφίζω, γράφω, ταξιδεύω, έχω συγγενείς, φιλίες δυνατές. Η καθημερινότητά μου είναι απλή, σαν τη δική σας: Ξυπνάω συνήθως νωρίς, τρώω, ασχολούμαι πολύ με το σπίτι, μαγειρεύω πολύ και τα πάντα- η σπεσιαλιτέ μου είναι οι γλυκόξινες πιπεριές με κοτόπουλο-, μετά θα πάω βόλτες, θα γυμναστώ λιγάκι, για κανά δεκάλεπτο, θα φροντίσω τις γλάστρες μου και τα λουλούδια στη βεράντα μου.
-Που μένετε;
-Σε ένα ρετιρέ, δίπλα από το Γηροκομείο Αμπελοκήπων. Είμαι αεικίνητη. Να, τώρα, εδώ και δύο μέρες, φτιάχνω κεριά σε διακοσμητικά ποτηράκια για τις φίλες μου και το χαίρομαι ιδιαίτερα.
-Πάντα ήσασταν τόσο αισιόδοξη στη ζωή σας;
-Όχι. Γύρω στα 50 μου πέρασα δύσκολα, αναρωτιόμουνα ποια είμαι, που πάω, τι θέλω.
-Λόγω ηλικίας;
-Νομίζω, ναι. Μία κρίση ηλικίας πέρασα, λιγάκι καθυστερημένη. Υπήρξα τυχερή όμως που την έπαθα, γιατί έτσι αναγκάστηκα να ψαχτώ. Επειδή ήμουν ένα πάρα πολύ όμορφο κορίτσι, όταν άρχισαν στα 50 μου τα πρώτα σημάδια ταράχτηκα, δεν ήμουν προετοιμασμένη φαίνεται, όσο θα έπρεπε. Έβαλα τον εαυτό μου κάτω, συζητήσαμε πολλές φορές για πράγματα που είχα στο κεφάλι μου, για παιδικά τραύματα, για έρωτες, για διαζύγια και τότε ακριβώς άφησα το θέατρο διότι σκέφτηκα ότι, λόγω των ταινιών μου, δεν μπορούν να με φανταστούν σε κάτι άλλο και όλες οι προτάσεις ήταν μόνο για κωμωδία ή για επιθεώρηση. Κι έτσι, ασχολήθηκα με το δήμο της Αθήνας, με το «Μητέρα», με την πολιτική. Έγινε ένας ωραίος κύκλος, κέρδισα ένα μεγάλο κομμάτι αυτογνωσίας, συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα, έγινα πολύ ευχαριστημένη που είχα αυτή την ηλικία και αυτό το σουλούπι και ξαναβρέθηκα στην πηγή μου.
-Πως ήσασταν νέα;
-Είχα πολλές ανασφάλειες, επαγγελματικές, προσωπικές, ερωτικές. Τώρα δεν έχω καμία απολύτως ανασφάλεια, όλα βαίνουν καλώς τώρα. Ζω εν ειρήνη με τον εαυτό μου. Ό,τι με απασχόλησε μπήκε σε μία τάξη και απαντήθηκε. Είναι πολύ όμορφο να μεγαλώνεις και να περνάς ωραία.
-Παρακολουθείτε ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, στις οποίες πρωταγωνιστήσατε;
-Μόνο για 5 λεπτά. Τις έχω χορτάσει πια. Ούτε φωτογραφίες κρατάω, ούτε αρχεία, ούτε τίποτα από εκείνη την εποχή, είμαι κατά των κειμηλίων και των αφιερωμάτων. Είμαι πολύ νέα ακόμη για να κρατάω ενθύμια, δεν με απασχολεί το παρελθόν. Μπορεί να λέει η ταυτότητα μου 75, αλλά εγώ αισθάνομαι 40.
-Υπάρχει κάποια αγαπημένη σας ταινία, από τις παλιές που παίξατε;
-Το «η δε γυνή να φοβήται τον άντρα», το «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη», μια δυο ταινίες με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Έχω κάνει 40 ταινίες, από αυτές οι 5 μόνο είναι αγαπημένες μου.
-Νοσταλγείτε καθόλου αυτά τα χρόνια;
-Καθόλου! Τίποτα δεν νοσταλγώ! Είμαι εδώ!
-Ούτε έρωτές σας;
-Καθόλου. Υπάρχουν στη μνήμη μου. Είχα σουξέ στους άντρες, άρεσα, αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Και την Μέρλιν Μονρόε την είχαν κερατώσει και την Άβα Γκάντλερ και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ.
-Κι εσάς;
-Σίγουρα, ναι.
-Δεν θα θέλατε σήμερα έναν σύντροφος;
-Όχι. Κι ούτε θέλω. Γιατί, άμα θέλεις, υπάρχουν. Εγώ θέλω ειδικών προδιαγραφών σύντροφο. Τώρα πια, σ αυτή την ηλικία, δεν δουλεύει η πρώτη ματιά, οι ορμόνες, δουλεύει λιγάκι η ηλικία, να έχεις έναν σύντροφο που να τα έχει βρει πολύ καλά με τον εαυτό του, να είναι ήρεμος, να έχει κατασταλάξει. Σ αυτή την ηλικία θέλεις σύντροφο, δεν θέλεις εραστή. Κι αυτό είναι λίγο δύσκολο.
-Ζήσατε μεγάλους έρωτες;
-Ασφαλώς. Και ήταν πολύ ωραία. Και αγάπησα και αγαπήθηκα και πρόδωσα και προδόθηκα, όλα είναι μέσα στη ζωή και όλα είναι πολύτιμες εμπειρίες. Και όλα, με το πέρασμα του χρόνου, τα βρίσκεις πια φυσιολογικά.
-Λείπει κάτι απ τη ζωή σας;
-Θα γίνω παιδί αν σου πω ότι θα ήθελα να είχα λίγα περισσότερα χρήματα για όταν απογεράσω, μήπως μου χρειαστούν. Γιατί είμαι μονίμως άψιλη. Τα σκορπάω, δεν είμαι καθόλου οικονόμα.
-Δεν είχατε βγάλει τα πολλά λεφτά, τότε, με τις ταινίες σας;
-Πήρα δύο σπίτια, το ένα που μένω και το άλλο που, κάποια στιγμή, πουλήθηκε όταν η μητέρα μου αρρώστησε από λευχαιμία και εγώ είχα πολλά έξοδα. Οπότε σήμερα έχω ένα σπίτι στο οποίο μένω και μία σύνταξη 800 ευρώ.
-Δεν έχετε ποτέ την επιθυμία για ένα παιδί;
-Ποτέ δεν μου έλειψε ένα παιδί. Ήξερα από πολύ νέα, από 20 χρόνων, ότι δεν μπορούσα να κάνω παιδιά και το είχα «φορέσει» ωραία στο κεφάλι μου, το είχα αποδεχτεί. Τότε είχα πολλές ασχολίες και, όταν μου το είπε ο γυναικολόγος, είπα «ε, και λοιπόν;». Μου είχε πει ο γιατρός «θα υιοθετήσεις, αν κάνεις έναν πετυχημένο γάμο». Δεν έκανα όμως πετυχημένο γάμο, οπότε δεν χρειάστηκε, ούτε σκέφτηκα ποτέ την υιοθεσία. Έχει παιδιά η αδελφή μου, έχει εγγόνια και αυτό είναι υπεραρκετό για μένα, τα έχω σαν δικά μου.
-Θα αλλάζατε κάτι από τη ζωή σας σήμερα;
-Θα ήθελα αυτή η εσωτερική ηρεμία που έχω τώρα, να μην διαταραχτεί με τίποτα. Τα βλέπω όλα όμορφα, κατανοώ τους ανθρώπους, τις δυσκολίες. Νομίζω, ένα άλλο επάγγελμα που θα μπορούσα να κάνω, είναι αυτό του ψυχολόγου. Διαβάζω πολύ εύκολα τους απέναντι, από τη στιγμή όμως που έμαθα πρώτα τα δικά μου.
-Χρειάστηκε να πάτε κι εσείς σε ψυχολόγο;
-Ναι, για ένα μικρό χρονικό διάστημα, όταν έχασα τη μητέρα μου. Εκεί τα βρήκα δύσκολα, γιατί εγώ μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Πέθανε όταν εγώ ήμουν δύο ετών από φυματίωση, οπότε δεν τον είδα ποτέ, μόνο από φωτογραφίες. Με τη μητέρα μου ήμασταν πολύ δεμένες. Μου στοίχησε ο θάνατός της.
-Εσείς φοβάστε καθόλου το θάνατο;
-Δεν τον έχω σκεφτεί ακόμη. Έχω δώσει εντολή στον εγκέφαλό μου, να πεθάνω από ανακοπή στα 99 μου.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό People, τον Απρίλιο του 2011.
