Ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες σήμερα στην Ελλάδα, μιλάει στο People για όλα όσα τον ευχαριστούν, τον ενοχλούν, αγαπάει ή μισεί. Χωρίς φόβο. Άλλωστε, τα διαπιστευτήρια ποιότητας του τεράστιου ταλέντου και ήθους του, τα δίνει για περισσότερο από 30 χρόνια.
Φοράει κασκόλ, παλτό, μπλε ζακέτα, πίνει καφέ και δείχνει να κρυώνει. Κοιτάει το κινητό του, στέλνει κάποιο μήνυμα, ρωτάει να είμαστε έτοιμοι για τη φωτογράφηση. Κάποια στιγμή, με μία πόζα, γελάει. Γελάει δυνατά. Παίρνει ένα χάπι μετά για το λαιμό του που τον καίει απ τη στιγμή που ξύπνησε και κάθεται απέναντί μου, στο φουαγιέ της Αθηναίδας, λίγο πριν έρθει το κοινό του για την παράστασή του «55», για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας.
-Τι άλλαξε στη ζωή σου, από τις 25 Δεκεμβρίου του 2009, που έγινες 55 ετών;
-Είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να κάνω τίποτα, ότι όλα είναι αποτελέσματα μιας αποστολής: Να κάνω μουσική που να γιατρεύει το αίσθημα. Το εξάμηνο της προετοιμασίας των «Αχαρνέων» και οι παραστάσεις στα αρχαία θέατρα- αυτό το οριακό μου σύστημα και το πώς οργανώθηκε η μηχανή μου μέσα από αυτήν εμπειρία, κυρίως από πλευράς πειθαρχίας και συντονισμού-, με παραίτησε από επιθυμίες που δεν θα είχαν πια νόημα για μένα. Πράγματα που με άγχωναν ή τα κυνηγούσα για να συμβούν. Έτσι, με πολύ μεγάλη ψυχραιμία και ησυχία, προχωρώντας για τις παραστάσεις του Χειμώνα, βρέθηκα σχεδόν ξέγνοιαστα να αποφασίζω για αυτό το εορταστικό show, το οποίο, σε μια άλλη στιγμή, μπορεί να με άγχωνε τρομερά και να ήθελα να το κάνω μεγαλεπήβολο. Ο Χειμώνας της κρίσης με βρίσκει σε τρομερά δημιουργικό οίστρο. Είμαι στη φάση που με νοιάζει να οργανώσω προγραμματικά τη Σπείρα, χωρίς όμως το Σταμάτη πια μέσα στις παραστάσεις.
-Θα σταματήσεις από το να εμφανίζεσαι ο ίδιος στη σκηνή;
-Θέλω να κάνω μόνο οτιδήποτε με ευχαριστεί απόλυτα. Δεν θέλω να είμαι σε τόσο εντεταλμένο πόστο πια. Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει να εργάζομαι- θα εργάζομαι-, απλώς δεν θα είμαι on stage. Αυτό νομίζω ότι μου τελειώνει φέτος, με πολύ ωραίο τρόπο. Άλλωστε, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι πάντα πηγμένος στη δουλειά.
-Δεν έχανες έτσι προσωπικές σου στιγμές;
-Όχι. Ο Θεός μου έστειλε και τα άλλα μέσα σε αυτή τη συνθήκη.
-Ήταν συνυφασμένη η προσωπική σου ζωή με την επαγγελματική;
-Όχι. Ήταν το άκρως αντίθετο. Εντελώς αλλού. Και γι αυτό έχω- και εξακολουθώ να έχω- ισορροπία στην προσωπική μου ζωή. Παρόλα αυτά, το 80% της ζωής μου είναι δουλειά.
-Δεν είναι σκληρό;
-Αυτό που είχα να κάνω, από ένα σημείο κι έπειτα, ήταν να είμαι συνεπής σε αυτό που ήδη είχα χτίσει. Να μην προδώσω τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή λοιπόν που μιλάμε, είναι η στιγμή που το απολαμβάνω.
-Τι σε απογοητεύει σήμερα από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα;
-Τίποτα. Την αγαπάω την Ελλάδα με όλα της τα θέματα. Είναι μία ποδοσφαιρική χώρα, το «Ρόδα τσάντα και κοπάνα» κάνει πολλά εισιτήρια, υπάρχει η Μόνικα αλλά υπάρχει και ο Κιάμος. Δεν τρέχει τίποτα. Πάντα, βέβαια, τη διαφορά την έκανα οι λίγοι. Δεν μπορώ όμως να πω ότι είναι το ίδιο το αριστούργημα που έχει κάνει ο Τερζόπουλος με αυτό που κάνει ο Σεφερλής, αλλά αντέχω και τα δύο. Μπορώ να συνυπάρξω και με τα δύο. Μπορώ να δω τη μία μέρα τον Παπαιωάννου και την άλλη το «κορίτσια με τα μαύρα». Δέχομαι με χαρά και τα δύο, αν όλα είναι χαρούμενα και αν όλα δίνουν στον κόσμο κάτι.
-Έχεις πάει να δεις το Σεφερλή και τον Κιάμο;
-Όχι. Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το πολεμήσω κιόλας. Δεν θα του ανήκω, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Απ την άλλη, για παράδειγμα, δεν μου αρέσουν καθόλου οι «Άγαμοι θύται»- δεν μου αρέσει αυτό το χιούμορ-, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ωραίοι ή ότι δεν υπάρχει ένα τεράστιο κοινό που τους αγαπάει. Ενώ μου αρέσει πολύ ο Ιεροκλής, είμαι fan του. Ένα βράδυ, πέρσι, είχα πάει στον «Ακάδημο» και είδα ένα κοινό που δεν υποψιαζόμουνα την ύπαρξή του. Ή, το βράδυ που πήγα να δω την Παρθένα στο «κορίτσια με τα μαύρα», έμεινα κόκαλο με το τι άνθρωποι είναι αυτοί που πάνε εκεί.
-Τι άνθρωποι είναι;
-Άλλοι. Άγνωστοί μου. Παρόλα αυτά, κάποιοι από αυτούς έρχονται και στην Αθηναίδα. Ας αγαπήσουμε λοιπόν τα πράγματα έτσι όπως είναι.
-Τι σου δίνει χαρά σήμερα;
-Η περαντζάδα, το χάζεμα, τα καφενεία.
-Τηλεόραση παρακολουθείς;
-Όχι. Ακόμη και μόνος μου να είμαι στο σπίτι θα βάλω να ακούσω κάτι, δεν θα δω τηλεόραση. Ωστόσο, στις γιορτές που πήγα στον Παρνασσό και έμεινα πέντε μέρες εκεί, την είχα συνέχεια ανοιχτή και είδα τα πάντα.
-Σου άρεσε κάτι;
-Μου αρέσουν πολύ οι ειδήσεις του Star! Τις βρίσκω πολύ cult, πολύ τολμηρές στη σύλληψη, μπλέκουν τα σώβρακα με τις φανέλες. Και, απ ό,τι έχω καταλάβει, τις βλέπουν όλοι. Όλοι τις παρακολουθούν και όλοι κάνουν ότι δεν τους αρέσουν. Μου αρέσει επίσης ο «Μπέκας», ο «κόκκινος κύκλος», η «δέκατη εντολή», βλέπω όλο το αιματηρό, όλη την τριπλέτα του αίματος- κι ας είναι σε επαναλήψεις.
-Έχεις δει το X-Factor;
-Α πα πα. Βασανίζουν τα παιδιά! Ο πραγματικά άξιος, δεν θα πάρει δουλειά απ αυτό. Κι απ την άλλη, ο μη άξιος θα ταλαιπωρηθεί και θα έχει για πάντα τη ρετσινιά ότι τον είδανε τόσες χιλιάδες κόσμου και απέτυχε. Τραγωδία! Αυτό που πραγματικά θα βοηθούσε θα ήταν να γινόταν από έναν κρατικό φορέα ένας διαγωνισμός με 5-6 άτομα και να υπάρχει ένα βραβείο που να τους δίνει σπουδές και όχι να τους βγάζει κατευθείαν στη μάχη. Έχουν γίνει πολλές βλακείες. Κάποτε είχαμε ένα πρώτο βραβείο Γιουροβίζιον, με την Έλενα Παπαρίζου. Αν, εκείνη την ώρα, αυτό το όμορφο κορίτσι, το ικανό, πριν μπαταλέψει- και δεν το λέω με την κακή έννοια, αλλά μεγαλώνει στις μπουζουκλερί-, έπαιρνε τις μεγάλες ελληνικές επιτυχίες, τον «Ζορμπά», τα «Παιδιά του Πειραιά» και πολλά άλλα, τα έκανε ένα ριμέικ, ωραίες διασκευές και, μαζί με το τραγούδι της, πήγαινε στα πέντε μεγαλύτερα clubs της Ευρώπης, θα είχε άλλη τύχη. Πήγε στην Χαμοστέρνας! Κάπου χάνουμε την μπάλα, κλείνοντας την αγορά μας, ενώ η αγορά μας δεν είναι για να είναι κλειστή.
-Ήταν άδικο αυτό που συνέβη με την Έλενα;
-Ο καθένας διαχειρίζεται τον εαυτό του. Εγώ, όταν εγκατέλειψα το night life, έπαιρνα πάρα πολλά χρήματα. Αλλά, αυτό που κάνω εδώ, είναι δυόμισι ώες ξετίναγμα της ψυχής μου όλης. Εδώ είναι η ουσία. Και το πληρώνομαι πάρα πολύ λίγο. Δεν ξέρω αν θα δεχόταν κάποιος καλλιτέχνης στον κόσμο, να το πληρωθεί τόσο λίγο.
-Σου έχουν προτείνει κάτι στην τηλεόραση;
-Πάρα πολλά! Μπορεί να κάνω κάτι του χρόνου, δεν ξέρω. Δεν είμαι κατά του Μέσου, δεν είμαι κατά του να πάω σε ένα πρωινάδικο, δεν είμαι καθόλου κατά του να χρησιμοποιήσω το Μέσο, έτσι όπως με χρησιμοποιεί κι αυτό. Έχω δει τον Έλτον Τζον σε πρωινάδικο χειρότερο από τα δικά μας, στο BBC, να διαφημίζει το καινούργιο του single. Δεν τρέχει τίποτα! Ούτε αυτός παύει να είναι η αξία που είναι, ούτε το πρωινάδικο παύει να είναι χάλια. Απλώς, όταν πας σ αυτά και είσαι ο εαυτός σου, δεν ενοχλεί κανέναν.
-Θυμώνεις και σήμερα το ίδιο έντονα, όπως παλιά;
-Άμα μου τη βαρέσει, ναι. Να, θυμώνω τώρα με αυτή την αηδία του τσιγάρου. Εδώ καράβια χάνονται… Για μένα, ας πούμε, είναι πολύ αργά για να το κόψω. Και δεν το προσπάθησα ποτέ. 40 χρόνια καπνίζω.
-Έχεις περάσει μεγάλες δυσκολίες στη ζωή σου;
-Έχω περάσει πολλά. Και προσωπικά και οικογενειακά. Αλλά, βρίσκω κουράγιο στα δύσκολα και κάτι με κρατάει επάνω.
-Από πού παίρνεις κουράγιο;
-Από τη βαθύτερη μου πίστη στα αισθήματα της αγάπης. Αυτό και σε γιατρεύει και σε βοηθάει, όταν το έχεις για μάχιμο, για βασικό σου όπλο.
-Έχεις ερωτευτεί πολύ;
-Αμέ! Μπορεί κανείς να διατεθεί σε έναν άνθρωπο ολόψυχα κι ό,τι έχει να το δώσει. Το κανα πάντα χωρίς φόβο. Τώρα, ακόμα περισσότερο. Δεν έχουμε πια καιρό για χάσιμο.
-Δεν κρατάς άμυνες;
-Α πα πα. Το ίδιο λάθος με το ίδιο πάθος.
-Και στους χωρισμούς σου πως είσαι; Ερείπιο;
-Όχι τώρα πια. Ξέρω ότι τελειώνουν σχέσεις ανθρώπινες- και όχι μόνο ερωτικές. Είμαι cool σ αυτά, γνωρίζω ότι τελειώνει ένας κύκλος.
-Με κλάμα;
-Αν αποχαιρετάς κάτι που δεν θες να το χάσεις, ναι.
-Θα ήθελες να είχες ένα παιδί; Να υιοθετήσεις, έστω;
-Όχι, δεν θέλω. Θα είμαι κακός. Θα ανησυχώ. Δεν θα του δίνω ελευθερία.
-Είσαι ερωτευμένος αυτή την εποχή;
-Πάντα είμαι.
-Δεν ήσουν ποτέ μόνος;
-Πως... Αλλά και κατά τη διάρκεια των ερώτων είμαι μόνος. Διαλέγω αυτή τη στάση, γιατί κρατάει τον έρωτα περισσότερο.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Φεβρουάριο του 2011.
