-Πόσο καιρό μπορείτε να αντέξετε εκτός τηλεόρασης;
-Για όλη μου τη ζωή! Δεν ήμουν ποτέ εξαρτημένος από την τηλεόραση. Η αίσθηση που έχω γι αυτήν, είναι εκείνη του εργαλείου. Δεν μου έλειψε ποτέ, ίσως και λόγω της επιτυχίας του zougla.gr επειδή αυτό είναι ένα εργαλείο ραδιοτηλεοπτικό: Είναι μία εφημερίδα, μία τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο και έτσι δεν έχεις την αίσθηση ότι σου λείπει αυτή καθαυτή η τηλεόραση. Ίσως γιατί έχω συνηθίσει να ανεβαίνω στα τρένα που πρόκειται να ταξιδέψουν και αυτό προφανώς- η τηλεόραση- είναι ένα τρένο που πάει για απόσυρση. Άλλωστε, με τα εργαλεία δεν ήμουν ποτέ συναισθηματικά δεμένος, μόνο με τους ανθρώπους. Περισσότερο δένομαι με την κάμερα και την φωτογραφική μου μηχανή, παρά με το ίδιο το Μέσον.
-Πώς σας επηρέασε προσωπικά η κατάσταση στο Alter;
-Δεν μπορώ να πω ότι με επηρέασε σε σχέση με το ίδιο το κανάλι, παρόλο που με στενοχώρησε το γεγονός ότι αναγκάστηκε να κλείσει. Γιατί ήταν ένας χώρος που τον είχα συνηθίσει και αγαπήσει- πάντοτε σε συνάρτηση με τους συνεργάτες μου. Αυτό που με στενοχώρησε πολύ ήταν να βλέπω τους συνεργάτες μου ταλαιπωρημένους, απλήρωτους και απελπισμένους.
-Είναι αλήθεια ότι εσείς προσωπικά έχετε να πληρωθείτε από το κανάλι εδώ και ένα χρόνο;
-Ναι, από πέρσι το Μάιο έχω να πληρωθώ. Εγώ δεν ήθελα να δημοσιοποιηθεί αυτό, αλλά συνέβη. Όχι για λόγους πρεστίζ, αλλά για να μην θεωρηθεί ότι, μέσα στην γενικότερη ανέχεια και τη δυστυχία των ανθρώπων, εγώ προέβαλα την δική μου αμοιβή. Από πέρσι το Μάιο όχι μόνο δεν πληρωθήκαμε, αλλά πληρώσαμε και το Φ.Π.Α του συμβολαίου, που είναι πάνω από 200 χιλιάδες. Είναι λεφτά που δώσαμε από την τσέπη μας, χωρίς να πάρουμε την αμοιβή της παραγωγής.
-Δεν απαιτήσατε τα χρήματά σας;
-Δεν απαίτησα τίποτα. Δούλευα με την ελπίδα ότι θα συνεχίσουν να πληρώνουν τους συνεργάτες μου, πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή θα λυθεί το πρόβλημα.
-Ο Κώστας Χαρδαβέλλας δήλωσε στο People ότι αισθάνεται θυμωμένος και προδομένος από αυτή την κατάσταση. Εσείς;
-Ούτε προδομένος αισθάνομαι, ούτε θυμωμένος. Θεωρώ ότι οι παράπλευρες απώλειες σε έναν βρώμικο πόλεμο, όπως είναι αυτός της τηλεόρασης, είναι δεδομένες και επομένως πρέπει να τις λαμβάνεις υπόψιν σου πριν δώσεις τη μάχη σου. Προδομένος αισθάνεσαι από αυτούς που αγαπάς και αυτοί που αγαπάω- και είναι οι συνεργάτες μου- δεν με πρόδωσαν ποτέ.
-Ποτέ δεν προδοθήκατε από συνεργάτες σας;
-Μεμονωμένα. Γενικά, το κλίμα της ομάδας ήταν πάντα ευχάριστο.
-Σκέφτεστε να κινηθείτε νομικά εναντίον του Alter, για να πάρετε τα δεδουλευμένα σας;
-Όχι. Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν το κανα προσωπικά ποτέ. Είμαι ένας δέκτης μηνύσεων και δεν είμαι ποτέ ο πομπός- ούτε μηνύσεων ούτε αγωγών.
-Είχατε πρόταση συνεργασίας από άλλα κανάλια, αυτό το διάστημα;
-Δεν πρόλαβα να έχω πρόταση, γιατί η ιστορία αυτή είναι πολύ νωπή ακόμα. Και δεν νομίζω να υπάρχει η ευκαιρία και η δυνατότητα συνεργασίας με άλλα κανάλια γιατί, σε όλο αυτό το διάστημα της δημοσιογραφίας που έκανα, έχουν στενοχωρηθεί πολλοί καναλάρχες μαζί μου. Επομένως, το βρίσκω πολύ δύσκολο να μπορέσουν να συνεργαστούν.
-Σε κανένα κανάλι;
-Πιστεύω πως όχι. Από αυτά που υπάρχουν, δεν νομίζω ότι θα υπήρχε πιθανότητα να εργαστώ εκεί.
-Αντίστοιχα, το κλείσιμο του Veto σας στεναχώρησε;
-Όχι, γιατί δεν με ακούμπησε πολύ η παρέα. Θα με στενοχωρούσε αν η παρέα με συγκινούσε. Η ιστορία είναι όμορφη, όταν σε συγκινεί η παρέα.
-Νερό στο κρασί σας έχετε βάλει ποτέ, λόγω των συνεχών παρεμβάσεων;
-Όχι. Μπορεί να συμβιβαστείς στιγμιαία με την αδυναμία του ιδιοκτήτη του Μέσου, δηλαδή να μην τον πυροβολήσεις εάν δεν έχει κάνει κάτι κακό ή κάτι πολύ σοβαρό, αλλά σε σχέση με τα θέματα και τη θεματολογία μου, δεν έβαζα ποτέ νερό στο κρασί μου. Ακόμη και αν επρόκειτο για τον καλύτερο φίλο του αφεντικού. Είμαι λίγο ανάποδος άνθρωπος. Εγώ το διασκέδαζα διαφορετικά. Έβλεπα αντίστροφα τα πράγματα: Κάθε φορά που μου έλεγε «μην παίξεις αυτό το θέμα», έβλεπα τις δικές του αδυναμίες και όχι τη δική μου να προβάλω το θέμα. Και το προέβαλα. Είχα πάντα τον τρόπο μου να ξεφεύγω και να το δημοσιοποιώ. Και αυτή είναι και η γοητεία της δημοσιογραφίας: Όλος ο αγώνας στη δημοσιογραφία, από την ύπαρξή της μέχρι σήμερα, είναι να μην βγουν τα θέματα όχι να βγουν.
-Τι κόστος είχατε σε αυτό;
-Ψυχικής ταλαιπωρίας, φθοράς, στενοχώριας. Γιατί, όταν έχεις ένα θέμα, εσύ θες να βγάλεις το θέμα σου. Δεν συμμερίζεσαι την αγωνία του ιδιοκτήτη του Μέσου. Το κόστος βέβαια είναι η καθημερινή παρουσία στα δικαστήρια.
-Χάσατε φίλους ή ανθρώπους που ήταν πάρα πολύ κοντά σας, λόγω της δουλειάς σας;
-Ναι, έχασα πολλούς φίλους μέσα από αυτή την καθημερινή τριβή της δημιουργίας και της δημοσιότητας- για πάρα πολλούς λόγους. Ο κυριότερος λόγος πάντως που έχασα φίλους είναι γιατί δεν άντεξαν. Δεν είναι εύκολο να αντέξεις στην πειθαρχία. Και η πειθαρχία είναι να βγάζεις το θέμα σου αδίστακτα, να είσαι ειλικρινής και, πάνω απ όλα, κύριος. Δηλαδή, βλέποντας τη δυνατότητα που σου προσφέρει η εξουσία σου, να μην την μεταχειρίζεσαι. Και να μην την μετασχηματίζεις σε χρήμα, σε αρπαχτή. Αυτό είναι το σημαντικότερο και η γοητεία για έναν δημοσιογράφο.
-Προσπάθησαν να σας χρηματίσουν, όλα αυτά τα χρόνια;
-Όχι πάρα πολλές φορές. Μάλλον γιατί είχα πάρα πολύ κακή φήμη και δεν πλησίαζαν εύκολα. Ούτε άμεσα ούτε έμμεσα. Υπήρξαν τρεις τέσσερις περιπτώσεις και μία δύο φορές το δημοσιοποίησα.
-Θα προτιμούσατε να μην είστε αναγνωρίσιμος;
-Το να σε αναγνωρίζουν, για μένα έχει περισσότερες ευθύνες. Αλλά χρειάζεται, με την πάροδο του χρόνου, να μετασχηματίζεται αυτό σε σοφία και σε ωριμότητα. Θα προτιμούσα ίσως να έχω απαλλαγεί από ορισμένες από τις δυσάρεστες συνέπειες της αναγνωρισιμότητας, όπως το ότι δεν μπορείς να χαρίσεις ήρεμα το χρόνο σου στους δικούς σου ανθρώπους- γιατί πάντοτε περιβάλλεσαι από «δικούς σου ανθρώπους» όταν ο άλλος σε αισθάνεται σαν τον αδερφό του, σαν το πατέρα του, σαν τον γκόμενό του. Αυτά είναι αναπόφευκτα. Θυμάμαι μία στιγμή, όταν βρισκόμασταν στη Σιένα με το γιο μου, την περίοδο που ήταν εκεί πρωτοετής φοιτητής, που τον είχα αγκαλιά και γυρνάγαμε τα στενά δείχνοντας του τα μυστικά της πόλης. Πέσαμε σε ένα γκρουπ από έλληνες τουρίστες και θυμάμαι μία κυρία που είχε πει σε μία άλλη «έλα Σοφία, τρέχα! Ο Τριανταφυλλόπουλος αγκαλιά με ένα τεκνό!».
-Αν σας πει η μεγαλύτερή σας κόρη «μπαμπά, θέλω να γίνω δημοσιογράφος», θα την αποτρέψετε;
-Θα της πω «περπάτησε και γίνε. Βγάλε τα τακούνια σου, βάλε στρωτό παπουτσάκι γιατί έχει πολύ τρεχάλα, πολλή δουλειά και ξεκίνα!».
-Υποφέρουν οι συνεργάτες σας όταν εργάζονται για ένα ρεπορτάζ που τους έχετε αναθέσει;
-Πιστεύω ότι υποφέρουν. Θεωρώ, όμως, ότι είμαι πρότυπο για τους συνεργάτες μου: Έρχομαι πρώτος στο γραφείο, γύρω στις 8 το πρωί, φεύγω τελευταίος, γύρω στις 2 τα ξημερώματα, στις δύσκολες αποστολές μπαίνω πάντα μπροστά και δεν έχω ούτε Σάββατα ούτε Κυριακές ούτε αργίες ούτε γιορτές ούτε απεργίες- γιατί πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι, τα ασθενοφόρα και η πυροσβεστική δεν απεργούν ποτέ.
-Γίνατε πλούσιος από τη δουλειά σας;
-Έκανα λεφτά από καραμπόλα, όπως συνέβη με το επεισόδιο στο «Πρώτο Θέμα». Τα πολλά χρήματα κερδήθηκαν μόνο από τις καραμπόλες και, όπως είδατε, τα μετασχημάτισα σε έργο δημοσιογραφικό. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσω πάλι από την αρχή, με τις ίδιες αγωνίες της καθημερινότητας και του μεροκάματου. Λίγο πιο άνετα όμως από την πρώτη φορά που ζωγράφιζα βιβλία αγγλικών για να επιβιώσω και να γίνω δημοσιογράφος ή όπως τότε που δούλευα σε ένα ιταλικό εργοστάσιο ρούχων στην Πάτρα.
-Φτωχικά μεγαλώσατε;
-Με μέτρο. Ήμουν γιος δημοσίου υπαλλήλου- αστυνομικός ο πατέρας μου- και αυτό που θυμάμαι είναι ότι, όπου κι αν πηγαίναμε, μας έλεγε «δεν θα ζητήσετε τίποτα αν δεν μας φτάνουν τα λεφτά».
-Αυτό προσπαθείτε να μάθετε και στις δύο κόρες σας;
-Ναι. Το μέτρο. Δεν είναι εύκολο να πεις «όχι» στα παιδιά σου αλλά, αν δεν το κάνεις, τα πράγματα θα είναι δυσκολότερα μετά. Κι έτσι, έχω μάθει να τους περνάω το μήνυμα χωρίς να χρειάζεται καν να πω «όχι». Πρέπει να μάθουν να ζουν λιτά και αντιλαμβανόμενες ότι γύρω υπάρχει ανέχεια και δυστυχία.
-Μετανιώσατε ποτέ που γίνατε δημοσιογράφος;
-Ποτέ. Ταύτισα τη δουλειά μου με τη χαρά της δημιουργίας και την ικανοποίηση. Κι έτσι δεν ήταν ποτέ αγγαρεία.
-Φτάσατε ποτέ στο σημείο να την εγκαταλείψετε ή έστω να το σκεφτείτε;
-Πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο ένα κυνηγόσκυλο να το κάνεις κανίς σαλονιού. Δεν θα μάθει ποτέ να συμπεριφέρεται έτσι. Κι έτσι έχω μάθει να τεντώνω τα αφτιά και την ουρά μου.
-Ωστόσο, κάποιοι σας κατηγορούν ότι είναι αθέμιτο να χρησιμοποιείται κρυφές κάμερες στη δουλειά σας.
-Δεν ασχολούμαι μαζί τους διότι νομίζω ότι κινούνται από ταπεινά ελατήρια και τα κίνητρα τους είναι τουλάχιστον γκρίζα και ύποπτα. Στον πλανήτη, η κρυφή κάμερα είναι καθεστώς- σε όλα τα Μέσα, σε όλα τα κανάλια, παντού. Το να υποστηρίζουν κάποιοι αυτή τη θέση είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου.
-Εσείς φοβάστε ότι μπορεί να σας παρακολουθούν; Το κινητό σας, τις κινήσεις σας;
-Χαίρομαι ιδιαίτερα διότι το κινητό μου έχει, μερικές φορές, μεγαλύτερη ακροαματικότητα από τις εκπομπές μου. Το διασκεδάζω. Επόμενο είναι και να με κοιτάζουν και να με παρακολουθούν. Το αντιλαμβάνομαι πολλές φορές.
-Φοβηθήκατε ποτέ για τη ζωή σας;
-Αυτή την αίσθηση δεν την είχα ποτέ. Είναι σαν να ρωτάς τον Σούμαχερ αν φοβάται την ταχύτητα στην Φόρουλα 1- είναι κάτι με το οποίο ζει μαζί, το ενέχει και δεν το φοβάται.
-Έχετε μετανιώσει ποτέ, σε ανθρώπινο επίπεδο, όταν κάποιοι άνθρωποι, εξαιτίας των εκπομπών σας, έχουν ζημιωθεί στην καριέρα τους ή έχει σπιλωθεί το όνομά τους;
-Ξέρετε, δεν διασκεδάζω όταν ο άλλος υποφέρει εξαιτίας του ρεπορτάζ μου, αλλά υπάρχει πάντοτε μέσα μου μία ζυγαριά: η ζυγαριά της κοινωνικής προσφοράς. Όταν ξέρεις ότι ο άλλος έχει, για παράδειγμα, καταληστέψει τον κόσμο, όπως μπορεί να κάνει κάποιος γιατρός, μπορείς ποτέ να αισθανθείς αλληλέγγυος σε αυτόν; Αν σκεφτείς πόσα είναι τα θύματα ενός μεγαλογιατρού, ταυτίζεσαι με τα θύματα, ποτέ με το θύτη.
-Μισείτε κάποιους ανθρώπους;
-Όχι. Δεν μπορώ να μισήσω. Όσο κι αν θυμώσω, μετά από πέντε λεπτά το «μίσος» εξαφανίζεται. Δεν ξέρω τι λεκές είναι αυτός, αλλά δεν μένει. Στενοχωριέμαι πολύ όταν αναγκάζομαι να λυπάμαι ανθρώπους. Έχει συμβεί αρκετές φορές, αλλά c est la vie.
-Τι λείπει σήμερα απ τη ζωή σας;
-Ντρέπομαι να πω ότι μου λείπει κάτι, γιατί λείπουν τόσα πολλά πράγματα από τους υπόλοιπους που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μου λείπει κάτι. Εκείνο που μου λείπει είναι το χαμόγελο από τα πρόσωπα των ανθρώπων και η ευτυχία: Να περπατάνε αγκαλιά, να ερωτεύονται, να γελάνε, να σε πειράζουν, να αστειεύονται. Βλέπεις πια μια μελαγχολία στα πρόσωπα και την αγωνία της αβεβαιότητας- και αυτό με στεναχωρεί απίστευτα.
-Τι ανασφάλειες έχετε;
-Όλες τις ανασφάλειες που μπορεί να έχει κάθε άνθρωπος: Αν θα αρέσω στο κορίτσι μου, αν θα αρέσει η δουλειά μου στον εργοδότη μου, αν αυτό που κάνω έχει κάποια αξία, αν μπορώ να κάνω κάτι λίγο πιο σημαντικό απ το τίποτα.
-Έχετε φοβίες;
-Τον οδοντίατρο. Μόνο αυτόν φοβάμαι. Ακόμη και αν με βάλουν σε πύραυλο για να πάω στον Άρη, δεν φοβάμαι καθόλου, θα το απολαύσω. Αλλά δεν μπορώ τον οδοντίατρο.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό People, τον Μάιο του 2011.
