Στη συνέντευξη τύπου, την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου, στο θέατρο «Βρετάνια», για την παράσταση "Αμαντέους", ο Χριστόφορος λέει πως έχει άγχος για την βραδινή πρεμιέρα «αλλά το φυσιολογικό», μιλάει για την παράσταση σαν παιδί που κρατάει στα χέρια του το μαγικό δώρο που δεν θα ήθελε με τίποτα να σπάσει- σαν το πιο πολύτιμό του- και ευχαριστεί τους συντελεστές, όλους εκείνους που τον βοήθησαν, για να ξεπεράσει τους όποιους ενδοιασμούς του (ή τους δικαιολογημένους φόβους του) για μία τόσο απαιτητική παράσταση. Κυρίως τον εμπνευστή της, τον Δημήτρη Λιγνάδη. «Για αρκετές εβδομάδες ήταν σαν να μην υπήρχα για πολύ κόσμο. Ήθελα να χαθώ και να αφοσιωθώ σε αυτό που ανεβάζουμε. Να είναι αυτό που εμείς ονειρευτήκαμε. Ήθελα να ζήσω κάτι διαφορετικό και να μάθω κάτι άλλο. Κάθε μέρα αγαπώ όλο και πιο πολύ αυτό που κάνω», λέει στο people.
-Γιατί αποφάσισες να κάνεις αυτό το θεατρικό;
-Ήταν τόσο ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη πρόταση που έγινε από τη Δημήτρη Λιγνάδη, που δεν θα μπορούσα να πω «όχι» σε κάτι τέτοιο. Το συγκεκριμένο ήρθε και σε μία εποχή που ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Ο ρόλος του «Αμαντέους» είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων ρόλος.
-Είχες ενδοιασμούς, προτού συμφωνήσεις;
-Είχα μόνο ανασφάλειες για το αν θα καταφέρω κάθε βράδυ στη σκηνή να κρατάω όλη αυτή την ενέργεια και όλο αυτό το ακραίο το οποίο φέρει ο συγκεκριμένος ήρωας- ειδικά στο πρώτο μέρος. Υπάρχει μία διαδρομή του ήρωα που άπαξ και σαν ηθοποιός κουραστείς ή αφαιρεθείς αμέσως χάνεται ο στόχος.
-Τι ανακάλυψες μέσα από αυτό το ρόλο;
-Τις αντοχές μου! (γελάει) Είναι τόσες οι απαιτήσεις της συγκεκριμένης παράστασης που, πολλές στιγμές, φοβάμαι μην χάσω το μέτρο. Έχει πολύ ενδιαφέρον αλλά και πολύ κούραση. Και σωματική. Είναι ένας ήρωας, ένα παιδί, που δεν μεγαλώνει, που τρέχει, που έχει ακραίες αντιδράσεις- σε σχέση πάντα με τις δημιουργίες του. Και φυσικά μία πορεία που τον οδηγεί σε ένα ακραίο τέλος.
-Εσύ αισθάνεσαι ακόμη παιδί;
-Μεγαλώνοντας, δυστυχώς, όχι τόσο πολύ. Μέσα όμως από αυτό το ρόλο μου δίνεται η ευκαιρία να το ξαναζήσω. Έστω και ακραία.
-Αγχώνεσαι με την κριτική που ίσως δεχτείς;
-Έχω περισσότερο άγχος με την τέχνη μου, παρά με αυτούς που μιλάνε για την τέχνη μου. Αναμφισβήτητα χαίρεσαι όταν κάποιος μιλάει με καλά λόγια για τη δουλειά σου, για το δημιούργημά σου, και στενοχωριέσαι όταν δεν ακούς κάτι καλό. Επί της ουσίας και στο βάθος, από τη στιγμή που έχεις ξεκάθαρα τους στόχους σου, είσαι αληθινός και εντάξει μέσα σου, τότε δεν υπάρχει κανένα θέμα.
-Πως είναι να μην σκηνοθετείς εσύ, αλλά να πρέπει να προσαρμοστείς στις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου άλλου;
-Είναι πολύ ενδιαφέρων, πίστεψέ με. Είναι πολύ εποικοδομητικό για μένα. Θα ήμουν αφελής ή κουτός- κάτι που δεν είμαι-, το να μπω στη διαδικασία να σκηνοθετήσω κάτι άμεσα στο θέατρο και, απ την άλλη, είναι κέρδος μου να συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο σαν το Δημήτρη, που έχει τόσο μεγάλη πείρα στο θέατρο. Αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από το να έμπαινα εγώ σε μία τέτοια διαδικασία. Εξάλλου, όλο το «πακέτο» αυτής της πρότασης, ήταν εξαρχής από τον Δημήτρη Λιγνάδη.
-Πως είναι να συνεργάζεσαι ξανά με τη Δανάη Σκιάδη;
-Πάντα, τις πρόβες για το σήριαλ, τις κάναμε στο σπίτι οπότε, όταν συναντηθήκαμε ξανά στο σπίτι μου- αυτή τη φορά για τη θεατρική παράσταση και όχι για το «4»-, ήταν πολύ όμορφο. Θυμάμαι ότι, την πρώτη φορά που βρεθήκαμε για το «Αμαντέους», της είχα πει «Αυτό που τώρα συναντιόμαστε για άλλο πράγμα;». Ήταν σαν μία ψυχική και συναισθηματική συνέχεια.
-Αλήθεια, γιατί κάνεις σπάνια θέατρο;
-Γιατί αυτό που έκανα στην τηλεόραση ήταν πολύ προσωπικό, απατούσε πολύ χρόνο από τη ζωή μου και τεράστιες δυνάμεις- ψυχικές και σωματικές. Δεν υπήρχαν περιθώρια.
-Για ποιο λόγο, όμως, δεν συνέχισες και φέτος με κάτι τηλεοπτικό;
-Ήταν ένας συνδυασμός οικονομικής κρίσης αλλά και προσωπικής ανάγκης. Εξάλλου, δεν ήτανε ποτέ μέσα στα σχέδιά μου να κάνω κάτι καινούργιο στην τηλεόραση μετά το «4». Η πρόταση για το «Αμαντέους» όμως, για να είμαι ειλικρινής, με γλίτωσε από πολλές σκέψεις. Ήταν αυτό που ήθελα, αυτό που είχα ανάγκη, και ήρθε στη σωστή στιγμή. Τηλεόραση νομίζω, θα αργήσω να ξανακάνω, όσο κι αν μου λείπει.
-Λόγω των καινούργιων οικονομικών δεδομένων;
-Όχι αναγκαστικά λόγω οικονομικών δεδομένων. Λόγω εποχής. Λόγω κρίσης. Γενικότερης. Και λόγω προσωπικών επιλογών και διάθεσης.
-Ωστόσο, δεν θα μπορούσες να συνδυάσεις το θέατρο με την τηλεόραση;
-Δεν έχω την ικανότητα να συνδυάζω δουλειές με απαιτήσεις. Ούτε μπορώ να μοιράζομαι παράλληλα σε διαφορετικά θέματα. Στο παρελθόν είχε υπάρξει εποχή που έκανα θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφα και δούλευα για το πρώτο μου σήριαλ (σ.σ «η ζωή μας μια βόλτα»). Αυτό, για μένα, ήταν βασανιστικό και καθόλου ευχάριστο. Ίσως επειδή εμπλέκομαι συναισθηματικά με κάποια δουλειά, να μην μπορώ να αποδώσω παράλληλα και σε μία άλλη. Προτιμώ να κάνω τα πράγματα με τη σειρά τους και να αφιερώνομαι σε αυτά, ώστε να τα ευχαριστιέμαι
-Πάντως, ακούστηκε ότι δέχτηκες φέτος πρόταση για να συμμετάσχετε και σε κάποιο τηλεοπτικό show.
-Δεν μου έχει γίνει ποτέ πρόταση για show (γελάει).
-Πως βλέπεις το γεγονός ότι, τον τελευταίο καιρό, μπορεί να λογοκρίνεται ένας άνθρωπος που μπορεί να κάνει ταυτόχρονα πολλά πράγματα;
-Κάθε άνθρωπος, έχει το δικαίωμα να δοκιμάζεται σε πολλά πράγματα. Το θέμα είναι τι αποτέλεσμα θα έχει και πόσο καλός θα είναι σε αυτό που κάνει. Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα πράγματα, δεν μπορείς να τα δεις λογικά- μόνο συναισθηματικά και σε σχέση με τις ανάγκες σου.
-Εσύ έχεις απαντήσει στα ερωτήματα που τίθενται από την παράσταση, όπως «τι είναι έρωτας» και «τι είναι θεός»;
-Ευτυχώς, όχι. Είμαι 36 χρόνων και δεν ξέρω ούτε τι είναι έρωτας, ούτε τι είναι θεός, ούτε πολλά ακόμα με σαφήνεια. Αν απαντούσα σ αυτά, δεν θα είχα κανένα λόγο να υπάρχω.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό People, τον Φεβρουάριο του 2011.
