Κάθεται σε ένα τραπεζάκι μόνος του στο φουαγιέ του
χοροθεάτρου Ροές, πίνει αναψυκτικό, τρώει την κρέπα του, δύο ώρες πριν
ξεκινήσει η παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «τα καινούργια ρούχα του
αυτοκράτορα» στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με την Δήμητρα Ματσούκα και μου λέει
πως δεν τον πειράζει, δεν πρόλαβε να φάει όλη τη μέρα, αν θέλω να ξεκινήσουμε
να μιλάμε. Στρίβει τσιγάρο, το ανάβει, με προειδοποιεί ότι είναι πολύ κλειστός
χαρακτήρας, ότι δεν ανοίγεται πολύ στη ζωή του, ότι προτιμάει να τα κρατάει όλα
μέσα του, δεν εκφράζεται και αυτό-το καταλαβαίνει-είναι κακό, ιδιαίτερα στις
προσωπικές του σχέσεις, όταν δεν είπε τα «σ αγαπώ» που έπρεπε ή τα «δεν θέλω να
σε χάσω» τη στιγμή που θα μπορούσε. Όχι από φόβο. Από μία τάση του να κρατάει
πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Παρόλο, μου λέει, που έχει μία αντίφαση στο
χαρακτήρα του: Είναι πολύ παρορμητικός. «Παρεξηγούμαι πολύ, αν και οι προθέσεις
μου είναι πολύ καλές. Στις ερωτικές σχέσεις αυτό είναι ένα πρόβλημα. Δεν
μπορείς μόνο να εισπράττεις την αγάπη του άλλου, πρέπει και να την
ανταποδίδεις. Εγώ αυτό προτιμώ να το κάνω με τις πράξεις μου, στα λόγια δεν
είμαι καλός. Ενώ αισθάνομαι πράγματα, δεν τα λέω ποτέ. Είμαι κακός σύντροφος σε
αυτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθω». Στην παράσταση του Ρήγου
εμφανίζεται, από την αρχή μέχρι το τέλος- περισσότερο από μία ώρα επάνω στη
σκηνή-, γυμνός. Αλλά, κανέναν μέχρι τώρα, δεν έχει σοκάρει η εμφάνισή του. Ούτε
φυσικά τον ίδιο. Το αντίθετο. Ίσως λόγω των προηγούμενων παραστάσεων του
Κωνσταντίνου Ρήγου, κάποιοι να το περίμεναν, να μην το θεώρησαν ταμπού. Και
παρόλο που μόλις φέτος τελείωσε ο Μιχάλης τη σχολή του, ο Ρήγος τον επέλεξε
ύστερα από οντισιόν που έκανε να υποδυθεί εκείνος τον αυτοκράτορα.
Πρωταγωνιστής από την πρώτη του δουλειά. «Το θέμα του γυμνού, το είχα συζητήσει
λίγο πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες, αλλά και κατά τη διάρκειά τους, με τον
Κωνσταντίνο. Στην τελική, δεν νιώθω γυμνός, αυτό είναι το κουστούμι μου, είναι
ο ρόλος μου, υποστηρίζω αυτό. Δεν αισθάνομαι άβολα. Η μοναδική φορά που θα
αισθανθώ κάπως περίεργα θα είναι όταν έρθουν οι γονείς μου από την Κύπρο για να
δουν την παράσταση. Εκεί θα είμαι “κάπως”». Ο Μιχάλης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985, έζησε εκεί
μέχρι τα 8 του χρόνια με τους γονείς και τα δύο του αδέλφια και μετά
μετακόμισαν στην Κύπρο- από εκεί κατάγεται. Αλλαγή κουλτούρας, διαφορετική
νοοτροπία, αλλά προσαρμόστηκε γρήγορα, το μόνο που τον δυσκόλευε ήταν η
διάλεκτος, πολλές φορές έκανε λάθος στις λέξεις που χρησιμοποιούσε, τον
παρεξηγούσαν, τον κορόιδευαν. Με τον ίδιο τρόπο τον αντιμετώπιζαν και όταν
ξεκίνησε να ασχολείται με το χορό. Με επιφύλαξη. Και κάποια σχόλια πίσω από την
πλάτη. «Πολλά χρόνια έπαιζα μπάσκετ, μου άρεσε ο αθλητισμός. Αλλά ο χορός με
κέρδισε σχεδόν αμέσως. Από τα 12 μου χρόνια. Είχα δει μία παράσταση φλαμένκο,
μου άρεσε πάρα πολύ και η μητέρα μου με παρακίνησε να πάω στη σχολή χορού του
ξάδελφού μας για να δοκιμάσω μήπως μου αρέσει περισσότερο, δεν ήθελε να μου το
στερήσει αν πράγματι είχα ταλέντο εκεί. Χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα σε ένα
στούντιο να παρακολουθώ μαθήματα. Στην Κύπρο είναι περίεργο το περιβάλλον, δεν
μπορεί πολύ εύκολα ένα αγόρι να κάνει κλασσικό μπαλέτο, είναι ταμπού. Κι εγώ
σκεφτόμουν “τι θα πουν οι άλλοι, αν πω ότι πάω τώρα να κάνω μαθήματα
μπαλέτου;”. Τώρα μετανιώνω που τότε κώλωσα. Το θεωρούσα το απόλυτο γυναικείο
είδος χορού. Αντίθετα, οι γονείς μου ήταν πολύ ανοιχτοί άνθρωποι, όταν
αποφάσισα να έρθω στην Αθήνα για να σπουδάσω χορό στην Κρατική σχολή χορού δεν
με εμπόδισαν. Και στο Λύκειο ένιωθα άσχημα, έλεγα στους φίλους μου “σήμερα δεν
μπορώ να βγω” και όταν με ρωτούσαν το λόγο, τους έλεγα “έχω μάθημα χορού”.
Γελούσαν. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πολύ άβολα. Ακόμη πιο περίεργο ήταν όταν
υπηρετούσα φαντάρος στην Κύπρο, όταν έβγαινα στην αναφορά και αιτούμουν
υπηρεσιακό “επειδή πρέπει να πάω στα μαθήματα χορού μου”. Καταλαβαίνεις την
αντίδραση». Υπήρξαν μάλιστα και στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Στο πρώτο
έτος της σχολής του («αισθανόμουν ότι πήγαινα άλλα τρία χρόνια φαντάρος, δεν
έζησα αυτό που λένε κάποιοι φοιτητική ζωή, κοιμόμουνα νωρίς, ξυπνούσα νωρίς και
όλη τη μέρα ήμουν στη σχολή μου»), αλλά και την περίοδο που πήγαινε στη δευτέρα
λυκείου. «Όσο μεγάλωνα, όσο γινόμουνα από παιδάκι άντρας, ήταν πολύ άβολο για
μένα να είμαι το μοναδικό αγόρι ανάμεσα σε 15 κορίτσια, ήταν μία κατάσταση Billy Elliot. Από την άλλη βέβαια
ένιωθα και πολύ τυχερός γιατί βρισκόμουνα με τόσες γυναίκες γύρω μου». Και το
γεγονός ότι είναι ένας straight
ανάμεσα σε τόσους gay
σε αυτή τη δουλειά, τον έφερε ποτέ σε δύσκολη θέση; «Ποτέ. Με τη ίδια λογική
και εγώ, σαν straight,
δεν θα την έπεφτα ποτέ σε μία λεσβία. Υπήρξαν περίεργες ματιές σε αποδυτήρια
και καμαρίνια από διάφορους, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορώ να αναγκάσω τον άλλον
να μην κοιτάει. Είναι σαν να μπαίνω εγώ σε ένα καμαρίνι γεμάτο με γυμνά
κορίτσια. Αποκλείεται να μην κοιτάξω». Καταλαβαίνει πως είναι δύσκολο για ένα χορευτή, ιδιαίτερα
στα πρώτα του βήματα όπως είναι τώρα εκείνος, να επιβιώσει μόνο από αυτή τη δουλειά.
Τα πρωινά εργάζεται σε μεσιτικό γραφείο, μέχρι το απόγευμα που θα ξεκινήσουν οι
πρόβες, οι παραστάσεις του. Παλιά δούλευε σε μπαρς. Όταν έχει ελεύθερο χρόνο,
δεν θέλει να βγαίνει. Προτιμά να μένει στο σπίτι του στους Αμπελόκηπους, να
φροντίζει το σκύλο του τον Πόγκο, να βλέπει ταινίες σε dvd, «προσπαθώ να ξεφύγω από όλα και να
συναντιέμαι με τον εαυτό μου». Την περίοδο που μεταδιδόταν το So you think you can dance, το παρακολουθούσε,
αλλά ο ίδιος δεν θα ήθελε ποτέ να πάει εκεί και να συμμετάσχει. «Δεν κατακρίνω
τα παιδιά που πήγαν εκεί, αλλά εγώ θα προτιμούσα να δουλεύω στο μεσιτικό
γραφείο παρά να βγω στην τηλεόραση και να κάνω show». Στα προσωπικά του, του αρέσει η
συντροφικότητα. Θέλει, μου λέει, «να είναι ζευγαρωμένος». «Υπήρξε περίοδος που
δεν ήθελα να είμαι σε σχέσεις-ιδιαίτερα την περίοδο των 20 μου χρόνων-αλλά
τώρα αυτό επιδιώκω, όσο μεγαλώνω με καλύπτει να είμαι ζευγάρι, να έχω έναν
άνθρωπο δίπλα μου». Προσέχει το σώμα του, αλλά ποτέ δεν είδε τον εαυτό του
ναρκισσιστικά. «Το προσέχει» μου λέει, «όπως όλος ο κόσμος». «Δεν μαγειρεύω στο
σπίτι, από την άλλη όμως αποφεύγω τα junk food. Δεν είμαι στρατιώτης σ αυτά. Αν βγω μάλιστα με παρέα θα πιω
αλκοόλ κανονικά, όπως όλοι, δεν τρελαίνομαι, ούτε στερούμαι. Εξάλλου, το σώμα,
σε εμάς τους χορευτές διαμορφώνεται, ο μόνος λόγος για να στηθώ μπροστά στον
καθρέφτη και να με κοιτάξω, θα είναι για να δω αν έχω σωστή στάση του σώματός
μου, αν καμπουριάζω, αν έχω λόρδωση. Ποτέ δεν είχα ναρκισσισμό με μένα».
Τελειώνει το τσιγάρο του, το παιδεύει 40 λεπτά, όλο το ανάβει και όλο αυτό
σβήνει, αλλά θέλει να μου πει για το τέλος ότι δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς
το χορό, το λατρεύει, είναι κομμάτι πια της ιδιοσυγκρασίας του. «Ξέρω τι θα
ήθελα να κάνω στη ζωή μου, άσχετα με το τι μπορεί να συμβαίνει γύρω μου». Πίνει
την τελευταία γουλιά από το αναψυκτικό του, μου λέει πως χρειάζεται μισή ώρα
για να ετοιμαστεί και σηκώνεται για να πάει στο καμαρίνι του. Να βγάλει τα
ρούχα του, να μακιγιαριστεί, να υποδυθεί ακόμη ένα βράδυ, τον γυμνό
αυτοκράτορα.
Δημοσίευση στο "Down Town", το Νοέμβριο του 2009 με αφορμή την παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Η πρώτη φωτογραφία ανήκει στην Μαριλένα Σταφυλίδου από την παράσταση του Δημήτρη Παπαιωάννου «Μέσα», οι υπόλοιπες
στον Κωνσταντίνο Ρήγο από την παράσταση «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»
που είχε παρουσιαστεί στο χοροθέατρο «Ροές» με συμπρωταγωνίστριά του την Δήμητρα
Ματσούκα.
