ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: "ΓΡΑΨΕ «ΧΑΡΟΥΛΑ», ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ"

Δεν συνέβη μόνο σ εμένα: Πρώτα ακούσαμε τραγούδι της Χαρούλας και μετά αρθρώσαμε την πρώτη μας συλλαβή, πρώτα πονέσαμε με τα δικά της βιώματα και μετά ψάξαμε το δικό μας τσιρότο στα τραύματα που αιμορραγούσαν, πρώτα σπαράξαμε στη φωνή του «Όλα σε θυμίζουν», του «Όταν πίνει μια γυναίκα», του «Αν πεθάνει μια αγάπη», και μετά μας ήρθε απότομα-σαν κουνουπίδι στο κεφάλι-αυτό που η ίδια είχε πει κάποτε «αρρώστια του έρωτα». Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που η Χαρούλα-αν και μόνη-αισθάνεται πολύ ευτυχισμένη, πολύ καλά με το μέσα της, πολύ όμορφα. Ίσως να είναι και η πρώτη φορά που ένας δικός της στίχος, το «είναι σκληρό για μια γυναίκα να ναι μόνη», να αναιρεί σήμερα έναν παλιό εαυτό που κουβαλούσε λίγα χρόνια πριν, να μηδενίζεται από μόνη της το χρόνο και να ξεκινά το κοντέρ απ την αρχή. Η συνάντηση μου μαζί της είχε κάτι από τις παλιές κασέτες που ξανακούς και σου ρχονται ξαφνικά στον καταγραφέα της μνήμης όσα παλιά έζησες μ αυτές, σαν τραγούδι που περιγράφει περιστατικά και πολύ προσωπικές ιστορίες στη διαπασών. Δεν της αρέσουν οι φιλοφρονήσεις, δεν της αρέσουν τα «μπράβο», σιχαίνεται τις κολακείες. Προλαβαίνω να της πω μόνο αυτό που μου είπε σε ανύποπτο χρόνο ο Αλέξανδρος Ρήγας και βάζει τα γέλια: «Όποιος δεν αγαπάει τη Χαρούλα, δεν είναι καλός άνθρωπος!». Με κρατάει απ τη μέση, μου λέει πως πρέπει να καθίσω μετά να φάμε κατιτίς, και όλο κοιτάει το κεφάλι μου προς τα πάνω να δει πόσο ψηλώνουν τα σημερινά παιδιά, «σαν τον Μάνο της». Όταν έφυγα απ την πλατεία Προσκόπων-δύο ώρες μετά-, δεν μπορούσε η καρδιά μου να μην μαζεύει θρύψαλα, αλλά επιτρέψτε μου να μην μεταφέρω ούτε ίχνος προσωπικού μελοδραματισμού στη σημαντικότερη εν ζωή τραγουδίστρια της Ελλάδας. Το λέει άλλωστε και η ίδια: «Δεν νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει, το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία, δεν νιώθω θλίψη, μα μου χει λείψει, το λάγνο ψέμα σου που τα κανε όλα ωραία…».

-Τι μουσική ακούτε στο σπίτι σας;

-Ότι μπορείτε να φανταστείτε. Ακούω μουσικές απ' όλο το κόσμο, ακούω κλασσική μουσική, μουσική που σου κάνει παρέα. Ακούω διάφορες μουσικές, δεν μπορώ να συγκεκριμενοποιήσω κάποια. 

-Αν σας έρθει η επιθυμία να βάλετε στο CD player σας μια παλαιότερη δουλειά σας, ποια θα βάζατε;

-Συνήθως δεν ακούω δικά μου τραγούδια. Αλλά όταν κοιτάζω προς τα πίσω συνήθως ακούω τραγούδια που δεν έχουνε παιχτεί πολύ, που δεν τα έχω φθείρει κι εγώ με τις πολλές εκτελέσεις. 

-Μπορεί να φθαρεί ένα τραγούδι με τη συνεχή επαφή με το κοινό;

-Ναι, πιστεύω ότι μπορεί να φθαρεί. Μπορεί να πει ο κόσμος στους καλλιτέχνες «όχι άλλο πια, μας έχει κουράσει αυτό».

-Νιώσατε ποτέ αμήχανα ή άβολα γι' αυτή τη μεγάλη φήμη που κουβαλάτε, κυρία Αλεξίου;

-Μερικές φορές η δημοσιότητα σου ξεπερνάει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του-συναισθηματικές και ψυχολογικές-και γίνεται λίγο βορά  για τα θηρία. Εγώ αισθάνομαι πια ότι δεν θέλω να ζω αυτό το πράγμα, και θέλω να πιστεύω ότι έχω το μέτρο να αποτραβιέμαι και να μην αφήνω τον εαυτό μου να καταναλώνεται πάρα πολύ. 

-Ποια είναι αυτά τα θηρία;

-Το σουξέ είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για έναν καλλιτέχνη. Το σουξέ μπορεί να σε οδηγήσει σε συμπεριφορές που δεν έχουν να κάνουν με την καλλιτεχνία  παρά μόνο με την προβολή και την επιβολή σου σαν πρόσωπο μέσα στα media και μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο. Από εκεί και πέρα, τα media μπορούν να κατασπαράξουν έναν άνθρωπο τη στιγμή που έχει επιτυχία ειδικά αν αφορά τον πολύ κόσμο. Μετατρέπεται σε ένα πρόσωπο το οποίο «απασχολεί» και θέλουν να το εκμεταλλευτούν.

-Νιώσατε εσείς στο παρελθόν να πέφτετε στην παγίδα των σουξέ;

-Επειδή έχω κάνει πολλές επιτυχίες στη ζωή μου, αναγκαστικά έχω μπει κι εγώ σ αυτή την παγίδα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι το έχω κάνει με μέτρο. Την ίδια στιγμή ένοιωθα προσγειωμένη και  ήξερα ότι αυτό είναι κάτι που θα περάσει γρήγορα. Έχει να κάνει μόνο με τη δεδομένη χρονική στιγμή που συμβαίνει. 

-Ποιες θεωρείτε αποτυχίες σας;

-Είναι πολύ σχετικό αυτό.Υπάρχουν πράγματα περισσότερο επιτυχημένα και άλλα που είναι λιγότερο επιτυχημένα-και δεν μιλάω φυσικά για θέμα πωλήσεων.

-Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο πως λειτουργείτε; Ανασυντάσσεστε; Σκέφτεστε το επόμενο βήμα; Ή απλά θεωρείτε ότι είναι κι αυτό μέρος μιας πορείας;

-Το δεύτερο σκέφτομαι περισσότερο. Δεν νιώθω την αγωνία να κουκουλώσω ένα λάθος, γιατί εμένα το κριτήριο μου για να κάνω τραγούδια είναι το ίδιο: Να βρω ωραία τραγούδια να τραγουδήσω άλλοτε πιο σύνθετα άλλοτε πιο απλά. Δεν έχω στόχους που μοναδική πρόθεση τους έχουν την προβολή ή τη μεγάλη επιτυχία. 

-Όταν θέλετε να απομακρυνθείτε από το πολύ κόσμο τι κάνετε; Πού πάτε;

-Μένω στο σπίτι μου. Το σπίτι είναι η καλύτερη φωλιά του κάθε ανθρώπου. Όταν ένας καλλιτέχνης δεν θέλει να επικοινωνήσει, μπορεί να τα καταφέρει μια χαρά μένοντας απλά στο σπίτι του. 

-Ο κόσμος όταν σας βλέπει στη σκηνή έχει την αίσθηση ότι είστε μια βαθιά εσωστρεφής και μοναχική γυναίκα. Αυτό είστε τελικά;

-…Θα με βάλετε σε σκέψεις. Νομίζω είμαι και μοναχική και εσωστρεφής. Όχι πολύ μοναχική, αλλά είμαι. Επειδή η δουλειά μας έχει να κάνει με την προβολή και την έκθεση-ανεβαίνεις σε μία σκηνή και έχεις χιλιάδες κόσμου από κάτω με αποτέλεσμα να εκτίθεσαι συνεχώς-ζητάς κάποια στιγμή να αποτραβηχτείς, να ησυχάσεις μέσα σου, να κοιτάξεις την ψυχή σου και να γιατρέψεις αυτή τη φθορά που εν τω μεταξύ έχει συμβεί με την πολύ έκθεση. Ζητάς να ξαναβγείς όταν θα έχεις την όρεξη και την διάθεση να επικοινωνήσεις και πάλι με τον κόσμο.

-Υπάρχει ένας στίχος στο Βύσσινο που λέει «Μια κόντρα την είχα για τη μοναξιά, για φίλη την είχα πριν χρόνια αγκαλιά». Μπορεί να γίνει φίλη μας η μοναξιά, κυρία Αλεξίου;

-Εγώ δεν θέλω να την κάνω φίλη μου την μοναξιά. Δεν μ' αρέσει. Η μοναξιά είναι αρρώστια. Βεβαίως την νιώθουμε πολλές φορές αλλά παλεύουμε στη ζωή μας να τη διώξουμε, να μη τη κάνουμε φίλη μας. Βεβαίως και περνάμε μοναξιές σε διάφορες φάση της ζωής μας γιατί είμαστε άνθρωποι, γιατί είμαστε ευάλωτοι, αλλά δεν πρέπει αυτή να γίνεται φίλη μας. Μοναξιά βέβαια μπορείς να ζήσεις ακόμα και όταν βρίσκεσαι μέσα σε πολύ κόσμο. Πάντοτε θα μας λείπει και θα αναζητάμε την αδελφή ψυχή με την οποία θα μοιραστούμε τη ζωή μας και θα επικοινωνήσουμε, γι' αυτό είναι πολύ σοβαρό να διαλέγει κανείς προσεκτικά τους φίλους του, να διαλέγει τις παρέες του. 

-Πως καταλαβαίνετε ότι ήρθε η μαγική στιγμή για να γράψετε και πάλι δικά σας τραγούδια;

-Όταν αρχίζω να κοιτάω την κιθάρα μου. Ποτέ δεν ξέρω όμως πραγματικά πώς έρχεται αυτή η στιγμή. Μπορεί να ακούσω το τραγούδι ενός άλλου ανθρώπου και να εμπνευστώ. Όταν συμβαίνει αυτό είναι μια φωτεινή στιγμή. Νιώθεις μέσα σου να γεννιέται ένα φως.

-Υποθέτω ότι για να γεννηθεί αυτό το φως χρειάζεται τη σιωπή και τη μοναξιά για την οποία λέγαμε προηγουμένως...

-Ναι, πρέπει να είσαι λίγο μακριά από τα φώτα για να γίνει αυτό. Αλλά, να σας πω κάτι; Είμαι τραγουδίστρια και χαίρομαι τα τραγούδια που γράφουνε οι συνθέτες και οι στιχουργοί που έχω τραγουδήσει. Μπορώ να απολαμβάνω το τραγούδι σαν τραγουδίστρια, δεν μου λείπει το ότι εγώ η ίδια δεν γράφω τραγούδια. Όποτε το 'χω κάνει μου έχει δώσει χαρά, όποτε είχα έμπνευση και έκανα τραγούδια ήτανε πάρα πολύ καλό αυτό για μένα, αλλά δεν είναι κάτι που με βασανίζει. Δεν λέω «αμάν πρέπει να γράψω τώρα και τα δικά μου τραγούδια».

-Αυτό δεν σας άγχωσε ποτέ;

-Όχι, η αγωνία μου είναι να γίνονται ωραία τραγούδια ακόμα κι αν δεν τα λέω εγώ. 

-Τι είναι αυτό το αλτρουιστικό που μου λέτε τώρα;

-Το ξέρω, ακούγεται λίγο αλτρουιστικό αυτό, αλλά ας γίνονται ωραία τραγούδια και ας τα λένε άλλοι. Ένα καλό τραγούδι κάνει καλό σε όλους. Μία καλή σύνθεση, ένας καλός στίχος κάνει και τους άλλους  να θέλουν να κάνουν ωραία πράγματα. Όταν σε μια εποχή αισθάνεσαι ότι βουλιάζει το τραγούδι και ότι δεν υπάρχει έμπνευση τότε αυτό επηρεάζει όλους τους δημιουργούς, ενώ όταν  βγει μια δουλειά και ξεχωρίσει-θα έχει φως και θα έχει να πει πράγματα-τότε θα επηρεάσει και τους άλλους. Η άμυλα και ο ανταγωνισμός μας κάνει καλό.

-Ποιο τραγούδι ακούσατε σήμερα το πρωί και σας έκανε καλό;

-Σήμερα το πρωί συμπτωματικά άκουσα τις νέες ενορχηστρώσεις μου για τις συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής, που μου έστειλε ο συνεργάτης μου ενορχηστρωτής Κώστας Παπαδούκας που ζει στη Γαλλία και δουλεύει εκεί.

-Με ποια μεταμόρφωση τραγουδιού χαρήκατε περισσότερο;

-Με το «Όλες του κόσμου οι Κυριακές»!

-Λάμπουν στο πρόσωπο σας;

-Μακάρι!

-Ο τελευταίος στίχος που γράψατε τι λέει;

-Έχω φυλαγμένες κάποιες σημειώσεις, κάποια στιχάκια στο συρτάρι.

-Θα μου χαρίσετε ένα;

-Τα φυλάω σαν χρυσάφι γιατί κάποια στιγμή το όνειρό μου είναι να κάνω τραγούδια που θα τα ακούνε παιδιά.

-Αυτός θα είναι ο επόμενος σας δίσκος;

-Δεν ξέρω ακόμη. Μακάρι. Έχω πολλά πράγματα να κάνω μέσα στο 2007. Μετά από το Μέγαρο Μουσικής θα γίνει ένα αφιέρωμα στο Μάνο Λοίζο και το καλοκαίρι θα τραγουδάω αυτά τα τραγούδια. Θα χαιρόμουν πολύ να έρθω και στην Κύπρο να τα παίξω αυτά. Μόνο Μάνο Λοίζο.

-Ποια ανάγκη σας ώθησε να φτιάξετε ένα δίσκο με παραδοσιακά τραγούδια;

-Τα παραδοσιακά τραγούδια είναι ένα κομμάτι της καριέρας μου, της μέχρι τώρα δουλειάς μου και της ζωής μου αν θέλετε. Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν παραδοσιακά τραγούδια, και έχω ξανακάνει τέτοια τραγούδια, αυθεντικά όμως. Ήθελα λοιπόν να δώσω στο κόσμο και τους συνθέτες αυτούς-που σήμερα γράφουνε παραδοσιακά τραγούδια-ακούσματα που βασίζονται στην παράδοση μας. Από αυτούς τους συνθέτες, ο Μάκης Σεβίλογλου και ο Θοδωρής Παπαδόπουλος είναι δημιουργοί και μουσικοί που ασχολούνται με αυτό το είδος της μουσικής. Η ανάγκη μου λοιπόν ήτανε να πω ότι εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το τραγούδι σήμερα και μπορεί να εκφραστεί με ένα νέο λόγο, με ένα σημερινό στίχο, όπως και έγινε.

-Τι εισπράξετε εσείς από την τωρινή επαφή σας με την παραδοσιακή μουσική;

-Το δέσιμο μου με την χώρα μου, την ανάγνωση της γλώσσας μου. Αυτή τη δουλειά την αγκάλιασε ο κόσμος που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγαπάνε αυτό το είδος μουσικής, αν και ζούμε σε μια εποχή που δεν προωθείται πολύ αυτό το τραγούδι και δεν τολμάει κανείς να κάνει τέτοια τραγούδια.

-Γιατί δεν προωθείται σήμερα αυτό το τραγούδι;

-Γιατί δεν είναι της μόδας.

-Όταν ξεκινούσατε να κάνετε αυτό το δίσκο είχατε έστω μια μικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ήχος ίσως να μην έχει απήχηση σήμερα;

-Μετά από τόσα χρόνια στον χώρο αυτό – μέσα στην μουσική – εκείνο που αφήνω να με καθοδηγεί είναι η αγάπη μου για το τραγούδι και η ευαισθησία που έχουν τα τραγούδια. Δεν γίνεται πάντα να παίζουμε το παιχνίδι της εμπορικότητας και να σκεφτόμαστε μόνο πόσο μπορεί να πουλήσει μια καινούρια μας δουλειά. Ναι, ήταν αρκετά τολμηρό το εγχείρημα αλλά δεν χρειάζεται να έχουμε πάντοτε στο νου μας τις πωλήσεις.

-Κάποιοι θα έλεγαν ότι η Χαρούλα-αυτό το τεράστιο κεφάλαιο στο ελληνικό τραγούδι-μπορεί πια να δημιουργεί και να τραγουδά  εκ του ασφαλούς: Όποιο cd και να βγάλει θα έχει υψηλές πωλήσεις…

-Αισθάνομαι ότι έχω την υποχρέωση να ασχολούμαι πιο πλατιά με το τραγούδι και να δίνω χώρο-όσο περνάει από το χέρι μου-σε όλες τις περιοχές του τραγουδιού, να βρίσκουν τη φωνή τους όλες οι μουσικές και όχι να έχουμε στόχο μόνο το τι περνάει σήμερα. Είναι υποχρέωση όλων των καλλιτεχνών να το κάνουν αυτό.

-Ο Μάνος που είναι 24 χρονών τι σας είπε όταν άκουσε αυτά τα τραγούδια;

-Ο Μάνος ξεχώρισε κάποια απ' τα τραγούδια που του άρεσαν, και μου είπε-μια και δεν είναι η μουσική που ακούει αυτός σαν νέος άνθρωπος-ότι χάρης σ εμάς τους πιο παλιούς και καταξιωμένους κάνουμε και τους νεότερους να μαθαίνουν από τη παραδοσιακή μας μουσική.

-Δεν σκεφτήκατε ότι το νεανικό κοινό-το οποίο είχατε πλησιάσει με προηγούμενες δουλειές σας-θα ήταν δύσκολο να προσεγγιστεί με ένα τέτοιο cd;

-Βεβαίως το είχα σκεφτεί, αλλά δεν μπορώ να σκέφτομαι κάθε φορά ένα ειδικό κοινό  για να απευθύνω τη δουλειά μου. Είναι χρέος του κάθε καλλιτέχνη να καταπιαστεί με το πολιτισμό του, τον πολιτισμό της μουσικής της χώρας του. Σίγουρα κάτι θα μείνει από αυτό που κάνεις και στους νεότερους. Ούτε καταπιεστικά θέλησα να προωθήσω αυτή τη δουλειά και να κάνω πλύση εγκεφάλου σε κανέναν, γι αυτό και άφησα τα τραγούδια να λειτουργήσουν ως τραγούδια με την τρυφερότητα τους, την ευρηματικότητα τους στους στίχους και στους ρυθμούς τους. Σίγουρα υπάρχει ένα κοινό-και από τους νέους ανθρώπους- που το δέχτηκαν αμέσως αυτό.

-Εντύπωση επίσης προκαλεί το ότι δεν «αξιοποιήσατε» τα media για την προώθηση αυτού του CD-ελάχιστες είναι οι συνεντεύξεις σας που βρήκα για την προώθηση αυτής της δουλειάς-και αν δεν κάνω λάθος δεν έχετε κάνει καν βιντεοκλίπ κάτι που συνηθίζατε στο παρελθόν.

-Κοιτάξτε, μπορούμε να έχουμε μία συγκεκριμένη συμπεριφορά που αρμόζει στην κάθε δουλειά και να είναι κάθε φορά διαφορετική. Στόχος μου και στην απονομή του διπλού πλατινένιου στην οποία ήρθατε ελάχιστοι δημοσιογράφοι-γιατί εγώ ήθελα να παρευρίσκονται όσο το δυνατόν πιο λίγοι άνθρωποι-ήταν, οι δημιουργοί αλλά και εγώ, να έχουμε στο μυαλό μας μόνο την αποδοχή του κόσμου.

-Νιώσατε να μπαίνετε ποτέ σε αυτό το παιχνίδι των media; Μετανιώσατε ποτέ για τηλεοπτικές σας εμφανίσεις, για συνεντεύξεις ή για επαφές σας με δημοσιογράφους που είχατε στο παρελθόν;

-Το θέμα δεν είναι να σας πω αν έχω μετανιώσει. Σίγουρα όλοι οι καλλιτέχνες έχουμε κάνει κάποιες κινήσεις που κοιτάζοντας μετά προς τα πίσω και κρίνοντας τις, λέγαμε ότι αυτό μπορούσε να μην είχε γίνει γιατί δεν το χρειαζόμουνα. Τη συγκεκριμένη, όμως, στιγμή που κάνεις κάτι προκειμένου να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου, το έχεις ανάγκη, έχεις ανάγκη να μάθει ο κόσμος αυτό που έχεις κάνει και κοιτάς να βρεις όσο το δυνατό τους πιο σωστούς τρόπους, που να είναι ταυτόχρονα κοντά σ εσένα. Καμιά φορά αυτό μπορεί να σε ξεπεράσει και να σε πάει αλλού αλλά σημασία έχει η πρόθεση του καλλιτέχνη. Το «Βύσσινο» είναι μία δουλειά που δεν νομίζω ότι μπορεί να πηγαίνει σε ένα είδος life style τηλεόρασης και προβολής που αφορά άλλο είδος τραγουδιών.

-Το life style εσάς σας αγγίζει; Το πως θα ντυθείτε και το πώς θα εμφανιστείτε κάπου;

-Δεν έχω μπει ποτέ μέσα σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ποτέ.

-Γιατί εδώ και δύο χρόνια δεν εμφανίζεστε σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί;

-Νομίζω ότι δεν έχω να πω κάτι περισσότερο απ' ότι έχω ήδη πει μέσα σ' αυτούς τους χώρους. Αισθάνομαι να φθείρομαι, αισθάνομαι να ζω μία ρουτίνα οπότε έχω πάρει την απόφαση να εμφανίζομαι λιγότερο και να κάνω δουλειές που να είναι πιο ειδικές. 

-Η έκδοση του «Βύσσινου» δεν θα ήταν μια τέλεια αφορμή για να φτιάξετε όπως εσείς το θέλετε-με μια παρέα-ένα δικό σας πρόγραμμα σε νυχτερινό μαγαζί;

-Δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο. Τώρα έτσι κι αλλιώς ετοιμάζομαι για τις εμφανίσεις μου στο Μέγαρο Μουσικής και όλη η προσοχή μου είναι στραμμένη εκεί.

 -Έχετε έρθει πολλές φορές στην Κύπρο, έχετε γράψει και ένα τραγούδι για μας (το «νανούρισμα του χελιδονιού»). Αλήθεια, υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί όταν έρχεστε στο νησί;

-Η Κύπρος είναι ένας λατρεμένος χώρος, και επειδή είμαι καλοδεχούμενο άτομο αισθάνομαι πάντοτε σαν στο σπίτι μου. Είναι πολύ σπουδαίο να νιώθει ο καλλιτέχνης ότι τον αγαπάνε, ότι τον θέλουνε και ότι αρέσουν τα τραγούδια του. Δεν μπορώ να σας πω ότι με ενοχλεί κάτι στην Κύπρο.  Τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σε μένα όταν έρχομαι σ εσάς: Δεν μιλάω κυπριακά (γέλια). Α! Και παίρνω κάθε φορά τρία κιλά όταν κατεβαίνω.

-Υπάρχει κάτι που σας λείπει αυτή την εποχή, κυρία Αλεξίου;

-Όχι, δεν μου λείπει τίποτα.

-Αισθάνεσαι ευτυχισμένη;

-Βεβαίως.

-Δώστε μου μια ευτυχισμένη στιγμή που ζήσατε χτες...

-Αυτή τη περίοδο καμαρώνω τον γιο μου. Έχω ένα γιο που έκλεισε τα 24-πάει στα 25-και με προσέχει, με αγαπάει, με φροντίζει, τον καμαρώνω γιατί είναι πολύ δημιουργικός, είναι πολύ γλυκό παιδί και ξέρει τι θέλει. Τώρα βλέπω τον τρόπο που τον μεγάλωσα, παρόλο που δεν ήμουνα πάντοτε κοντά του λόγω της δουλειάς μου. Έλειπα αρκετό καιρό και έχω κι εγώ τις ενοχές της μάνας που δουλεύει, δεν είναι κοντά στο παιδί της, κι όλα αυτά. Βλέποντας την γλυκύτητα του και αυτόν τον αγαπημένο τρόπο  που έχει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους, τον καμαρώνω. 

-Πρέπει να ένοιωθε πολύ άβολα που σας έκανε ο ίδιος την απονομή χτες...

-Ναι. Κι όμως, ο Μάνος διευθύνει την «Εστία» τώρα, και το κάνει πολύ σοβαρά. Έχει ταλέντο στην διοίκηση. Αγαπάει πάρα πολύ αυτό που διάλεξε να κάνει. Νιώθω πολύ ευτυχισμένη με το παιδί μου.

-Για το τέλος έχω ένα πρόβλημα, κυρία Αλεξίου: Δεν ξέρω πως να γράψω το όνομα σας στον τίτλο. Το σωστό λέει «Χάρις», αλλά εμένα πιο πολύ μ αρέσει το «Χαρούλα». Τι να βάλω;

-(γέλια) Γράψε Χαρούλα, δεν με πειράζει καθόλου. Ξέρω ότι για λόγους γραμματικής μας βολεύει πολύ περισσότερο το «Χαρούλα», αλλά είμαι ο ίδιος άνθρωπος και στα δυο ονόματα. Διαλέξτε εσείς πως θα το γράψετε.

-Ο Μάνος πως σας φωνάζει;

-Μαμά! 

Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου (ένθετο "Υστερόγραφο") το Φεβρουάριο του 2007, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του cd της Xάρούλας Αλεξίου «Βύσσινο και νεράντζι», από τη Minos-EMI και την Estia. Ευχαριστούμε την κυρία Κατερίνα Παπαδοπούλου για τη συμβολή της στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης.