ΖΕΤΑ ΜΑΚΡΥΠΟΥΛΙΑ: "Ο ΓΑΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ"

 
Ο όρος «διασημότητα» στη σημερινή ελληνική showbiz μπορεί να ακούγεται πια και λίγο παρεξηγημένος. Ωστόσο, γυναίκες σαν τη Ζέτα αποδεικνύουν-με τη συμπεριφορά, την εν γένει παρουσία τους και τις επαγγελματικές τους επιλογές-πως οι ελάχιστοι εκείνοι άνθρωποι που θα απομείνουν τελικά μετά το σίφουνα της κρίσης, θα είναι οι μόνοι πραγματικοί stars. Και η ίδια, αν και δεν το συνειδητοποιεί, είναι βέβαιο πως θα ανήκει σε αυτούς τους λίγους. 
Μία άλλη Ζέτα. Με μελαχρινή περούκα-εντελώς διαφορετική από την Μαρία Σολωμού που υποδυόταν την «Βικτωρία» στην Καλοκαιρινή περιοδεία του θεατρικού έργου του Νίκου Μουτσινά και της Τζένης Διαγούπη-, να παρουσιάζει μία ξεχωριστή θεατρική persona, με ίδιο κείμενο, αλλά με διαφορετικό χαρακτήρα. Και αυτό είναι ίσως το πιο κολακευτικό που μπορεί να ακούσει κάποιος ηθοποιός για ρόλο που υποδύεται-κάτι άλλωστε που όσοι θεατές περιμένουν στο τέλος της παράστασης «Τα βαφτίσια», έξω από το καμαρίνι της, στο «Θέατρο Κιβωτός» της Αθήνας, της αναφέρουν. Και, φαίνεται στα μάτια τους όταν της μιλάνε, το εννοούν.  
-Σου είχε λείψει το θέατρο;
-Έχω μία περίεργη σχέση με το θέατρο. Το αγαπώ πάρα πολύ, είναι φοβερά ιδιαίτερη και ψυχοφθόρα δουλειά, έκανα ένα χρόνο παύση-κάτι το οποίο άλλωστε είχα κάνει και πρόπερσι-, αλλά πάντα μόλις αρχίζει να τελειώνει η χρονιά που κάθομαι αρχίζω και «τρώγομαι». Ή, όταν πηγαίνω στις πρεμιέρες φίλων, ζηλεύω-με την καλή έννοια. Ωστόσο, ήθελα μέχρι τώρα να μείνω για λίγο εκτός.
-Δεν είχες αγχωθεί που, για ένα χρόνο, δεν είχε προκύψει κάτι στο θέατρο, στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο;
-Επειδή αυτό είχε συμβεί στην αρχή της κρίσης δεν αισθανόμουν άβολα, ίσως γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος. Οπότε έλεγα «εντάξει, μία αναβολή είναι σε δουλειές, δεν πειράζει, αργότερα θα συμβεί». Μετά τη δεύτερη, όμως, αναβολή, την τρίτη, την τέταρτη, κάποια στιγμή κατάλαβα τι συμβαίνει. Πιστεύω ότι όλο αυτό είναι «αναγκαίο κακό». Θα περιμένουμε να τελειώσει. 
-Η φιλική σχέση που έχεις με τον Νίκο Μουτσινά δεν εμπόδισε τα πράγματα να εξελιχθούν αμιγώς επαγγελματικά στην επιτυχημένη παράσταση «Τα βαφτίσια» που παρουσιάζεται στο «Θέατρο Κιβωτός»;
-Καθόλου. Διότι, ευτυχώς, και οι δύο γνωρίζουμε πολύ καλά πως όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο και πλέον δουλεύουμε, η φιλία ναι μεν υπάρχει αλλά μπορεί να παραμεριστεί για λίγο και να μην εκμεταλλευτεί κανένας από τους δύο αυτή τη σχέση για θέματα που αφορούν στη δουλειά. Ίσα ίσα αισθάνθηκα πάρα πολύ άνετα σε αυτή την παράσταση, απελευθερώθηκα πάρα πολύ, οι πρόβες ήταν σαν μία εκδρομή-αν και γενικά οι πρόβες στο θέατρο είναι πολύ κουραστικές-και αν ο Νίκος ήθελε κάτι να μου πει, να με διορθώσει ή αν είχα εγώ κάποια ένσταση, το συζητούσαμε και όλα κυλούσαν πολύ ήρεμα και ωραία.
-Ήταν και δική σου, προσωπική ανάγκη, να είσαι-ιδιαίτερα φέτος-σε μία κωμωδία;
-Κοίτα, ως επί το πλείστον, μόνο κωμωδίες έχω κάνει στο θέατρο, δεν έχει τύχει ακόμη να κάνω κάτι άλλο, εκτός από κάποια έργα που εμπεριείχαν κάποιες λίγο πιο δραματικές σκηνές. Να σου πω την αλήθεια, δεν το σκέφτηκα. Είδα τη συγκεκριμένη πρόταση, μου άρεσε το γεγονός ότι θα ήμουν σε ένα κλίμα με αγαπημένους μου φίλους και το έκανα.
-Γενικά, είσαι αισιόδοξος άνθρωπος; Είσαι φύσει χαρούμενη ή έχεις και «μαύρες» περιόδους στη ζωή σου τις οποίες θα ήθελες να ξεχάσεις;
-Έχω πολλές «μαύρες» περιόδους, είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική και εκεί που είμαι πολύ χαρούμενη μπορεί να «πέσω» και ξαφνικά να με δεις ξανά πολύ χαρούμενη μετά από λίγο. Ωστόσο, συμβαίνει και το αντίστροφο. Γενικά, όμως, στο τέλος όλων των σκέψεών μου, μου αρέσει να έχω μία θετική οπτική των πραγμάτων. Και στην τελική, πιστεύω ότι είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος. 
-Πάντα είχες αυτές τις ψυχολογικές μεταπτώσεις;
-Ναι. Από παιδί-αν και τότε δεν ήξερα τι ακριβώς μου συνέβαινε. Γενικά, ήμουν πολύ κλειστό παιδί-και νομίζω ότι οφείλεται σ αυτό-πάρα πολύ χαμηλών τόνων, ενώ πάντα θυμάμαι ότι περνούσα και φάσεις στις οποίες ήμουν πιο «σκεπτική» και μελαγχολική. Αυτό το βλέπω και τώρα απ τη ζωή μου. Ακόμη και όταν είμαι πολύ χαρούμενη και θεωρώ πως δεν έχω κανένα πρόβλημα, η μουσική που βάζω για παράδειγμα για να ακούσω στο σπίτι μου είναι πολύ μελαγχολική-πιο slow, πιο lounge, δεν θα βάλω ποτέ να ακούσω, για παράδειγμα, κάτι πιο bit. Γενικά, είμαι πολύ της μπαλάντας-αν αυτό προσδιορίζει κάπως και αυτό που με ρωτάς. 
-Μετάνιωσες που, σε τόσο μικρή ηλικία, στην εφηβεία σου, ξεκίνησες να εργάζεσαι και ενδεχομένως να έχεις χάσει κάποια πράγματα που συνομήλικες σου χαιρόντουσαν;
-Έχω χάσει κάποια πράγματα, αλλά έχω κερδίσει κάποια άλλα. Δεν μπαίνω ποτέ στη διαδικασία του να μετανιώσω για κάτι. Ναι, μπορεί να έχασα κάποια παιχνίδια, αλλά επειδή ακριβώς, όπως είπαμε λίγο πριν, ήμουν και διαφορετικό παιδί, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά δεν σημαίνει ότι θα έπαιζα κιόλας. Παρόλα αυτά, επειδή όταν ξεκινούσα δεν δούλευα ατελείωτες ώρες όπως τώρα, είχα το χρόνο και στα σχολικά πάρτυ να πηγαίνω και να διαβάζω και να πηγαίνω κανονικά στο σχολείο μου-δεν έχανα μαθήματα-ή να συμμετέχω σε σχολικές δραστηριότητες.
-Θα έλεγες πως έζησες ωραία παιδικά χρόνια;
-Ναι. Τώρα που τα σκέφτομαι, θα σου έλεγα επίσης πως δεν ήμουν από τα παιδιά που έκαναν πάρα πολλές ατασθαλίες ή απ τα παιδιά εκείνα που έφευγαν απ το σπίτι τους και γύριζαν την επόμενη μέρα-δεν έκανα τέτοια πράγματα. Ήμουν πάρα πολύ τυπική σε οτιδήποτε αφορούσε στην οικογένειά μου για να μην τους στεναχωρέσω, δεν έβγαινα πάρα πολύ-προτιμούσα να μένω στο σπίτι. Θυμάμαι ότι οι φίλες μου πήγαιναν σε café, σε σινεμά, αλλά εγώ δεν ήμουν τέτοιο παιδί, δεν πήγαινα ποτέ σ αυτά. Ίσως να ήμουν παραπάνω απ όσο πρέπει κλεισμένη στον εαυτό μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποιο παράπονο ή ότι μου έλειψε κάτι πολύ. Πιθανότατα να μην είχα κι εγώ την ανάγκη του να βγαίνω ή να κάνω κάτι άλλο-δεν ένιωθα πάντως ότι καταπιεζόμουν από κάτι. 
-Το κέρδος σου, με το πέρασμα των χρόνων, ήταν η αναγνώριση από τη μεριά σου του τι εστί αληθινή φιλιά;
-Ναι. Αυτό το κατάλαβα λίγο μεγαλύτερη-και πιο δυνατά μετά τα 24-25 μου. Είναι μία υπέροχη σχέση η φιλία. Δεν είναι εύκολο να την επιτύχεις, αλλά εάν το καταφέρεις-γιατί στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάρα πολλούς πραγματικούς φίλους-είναι κάτι μαγικό! Σήμερα αισθάνομαι πλήρης πια σε αυτό το κομμάτι.
-Τι σε έκανε να κοινωνικοποιηθείς περισσότερο στη ζωή σου;
-Η ίδια η ζωή. Θα σου έλεγα μάλιστα ότι την εφηβεία μου ίσως και να την έζησα λίγο μεγαλύτερη: Βγήκα τότε πάρα πολύ, διασκέδασα πάρα πολύ, έκανα-για τα δικά μου δεδομένα-αρκετές τρέλες. Υπάρχει και ένα θετικό σ αυτό: Το γεγονός ότι είχα πια ένα άλλο μυαλό, πιο ώριμο, για να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Είμαι πολύ χορτασμένη. 
-Η επαφή σου με ψυχολόγο σε βοήθησε στο να ανακαλύψεις πολλά καινούργια στοιχεία της προσωπικότητας σου;
-Πολλά! Αρκετά από αυτά σου τα ανέφερα και προηγουμένως και αφορούν στον τρόπο που ζούσα και που θεωρούσα ότι ήταν ο φυσιολογικός: Ανακάλυψα για ποιο λόγο είμαι κλειστός σαν άνθρωπος, τις άμυνες μου, όλους τους μηχανισμούς μου-για ποιο λόγο αντιδρώ με συγκεκριμένο τρόπο σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής μου ή ακόμη και γιατί δεν αντιδρώ όταν κάποιος μπορεί να με προσβάλει ή να μου μιλήσει άσχημα.
-Συνεχίζεις να μην αντιδράς όταν κάποιος σου μιλήσει άσχημα;
-Κάποιες φορές, ναι. Η πρώτη μου αντίδραση σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι να παγώνω και να μην λειτουργεί τίποτα. Με το χρόνο αυτό κάπως άλλαξε: Θα πάρω το χρόνο μου και, αν δεν απαντήσω αμέσως, θα απαντήσω αργότερα και θα συμπεριφερθώ πολύ ήρεμα.
-Αυτό σε βοηθάει στο να αντιμετωπίζεις και τις σκληρές κριτικές που γίνονται κατά καιρούς, σε σένα προσωπικά αλλά στη δουλειά σου;
-Η δουλειά αυτή είναι μία άλλη ψυχολογία, είναι σαν να κάνεις ψυχανάλυση από μία άλλη πλευρά. Είναι, όμως, έτσι αυτή η δουλειά-και αυτό είναι κάτι που μαθαίνεις μέσα στα χρόνια: Το γιατί γράφονται κάποια πράγματα, γιατί λέγονται. Και επίσης, η αλήθεια έχεις χάσει πια τόσο πολύ το νόημά της-αφού βγαίνει ο καθένας και λέει ό,τι θέλει-ενώ, πολλές φορές, πίσω από όλα αυτά κρύβονται πάρα πολλά, πολλοί λόγοι, πολλά συμφέροντα. Δεν μπαίνω πια στη διαδικασία να ασχοληθώ με όλα αυτά. Ούτε και να στεναχωρεθώ. Σε αυτά τα θέματα είμαι της άποψης ότι ο καιρός δείχνει πάντα την αλήθεια, ενώ όσοι λένε βλακείες θα τη βρουν μπροστά τους αυτή την αλήθεια.
-Ποτέ δεν σε είχαν στεναχωρέσει όλα όσα γράφονταν για σένα; 
-Παλαιότερα στενοχωριόμουνα. Αλλά, ξέρεις, όταν ζεις σε μία κλειστή κοινωνία όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο και οι φίλοι, μαθαίνεις μ αυτούς, συνεννοείσαι, είσαι καλά μ αυτούς τους ανθρώπους, όταν υπάρξει κάποιο πρόβλημα το λες και το λύνεις, ενώ όταν ξαφνικά βγαίνουν κάποιοι άλλοι που δεν σε ξέρουν καν και λένε για σένα περίεργα πράγματα, τρομάζεις στην αρχή και λυπάσαι γιατί μέχρι τότε πίστευες πως όλα λειτουργούν όπως στην κλειστή κοινωνία στην οποία μεγάλωσες. Ε, δεν είναι έτσι. Άργησα να το μάθω αυτό, αλλά τώρα πια το έμαθα. 
-Κι είναι χαρακτηριστικό πια ότι σε κάθε συνέντευξη-του οποιουδήποτε προσώπου-κάπου θα υπάρχει και μία ερώτηση «πείτε μας και τη γνώμη σας για τη Ζέτα Μακρυπούλια»…
-(γελάει) Στεναχωριέμαι γι αυτούς τους ανθρώπους που μπαίνουν σ αυτή τη διαδικασία να απαντήσουν, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό-ας κάνουν κάτι αυτοί που κάνουν τις ερωτήσεις.
-Ενώ ποτέ δεν απαντάς μέσω της νομικής οδού σε πολλά από τα δημοσιεύματα, πρόσφατα, μετά από κάποιο κείμενο του κυριακάτικου ενθέτου της εφημερίδας «Το Βήμα», αποφάσισες να προχωρήσεις σε αγωγή. Για ποιο λόγο;
-Όταν ένα δημοσίευμα γίνεται χυδαίο, θεωρώ πως πρέπει να ακολουθείται πλέον η νομική οδός. Και γι αυτό το έκανα. Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Απ τη στιγμή που δεν μπορούν να τα βάλουν οι άλλοι, πρέπει να προσπαθήσω να τα βάλω εγώ η ίδια για μένα. Έχω μεγάλη κατανόηση σε αυτό το επάγγελμα, έχω μεγάλη κατανόηση και υπομονή σε όσα μπορεί να γράφονται αλλά, όταν ξεπερνούν τα όρια και προσβάλουν τόσο πολύ την προσωπική σου ζωή, πρέπει να ακολουθείς τη συγκεκριμένη οδό.
-Εσύ το αντιλαμβάνεσαι ότι «πουλάς», Ζέτα; Ότι είσαι μία από τις 4-5 γυναίκες στην Ελλάδα-και ίσως να λέω και πολλές-οι οποίες είτε σε περιοδικό δώσουν συνέντευξη, είτε σε τηλεοπτική εκπομπή βρεθούν, είτε ακόμη και σε μία εκδήλωση ή πρεμιέρα παρευρεθούν, αμέσως όλα αυτά αποκτούν έναν επιπλέον εμπορικό χαρακτήρα ανεβάζοντας πωλήσεις ή θεαματικότητες;
-Για να είμαι ειλικρινής, όλο αυτό το αντιλαμβάνομαι επιφανειακά. Ουσιαστικά, όχι. Και το βλέπω όταν θέλω να δουλέψω εγώ, όταν θα πρέπει να διαπραγματευτώ. Όχι, δεν έχω τον «αέρα» της γυναίκας που «πουλάει πάρα πολύ»-δεν είναι και ο χαρακτήρας μου τέτοιος.
-Δεν συνειδητοποιείς την υπεραξία του ονόματός σου;
-Όχι ουσιαστικά. Κι όταν θα πρέπει να το χρειαστώ αυτό ή να το «εκμεταλλευτώ» δεν το κάνω.
-Ενισχύει αυτό που λες και όσα ανέφερε πριν από λίγες μέρες ο Θέμος Αναστασιάδης στην Τατιάνα Στεφανίδου, πως «παρά τα όσα έχουν γραφτεί για τη Ζέτα, η Ζέτα ποτέ δεν διαπραγματεύτηκε την αμοιβή της στο “Dancing with the stars” του ΑΝΤ1»…
-Κοίτα, την διαπραγματεύτηκα τόσο όσο μπορούσα για τα δεδομένα της εποχής. Αν με ρωτάς, όμως, αν έκανα ντιβιντιλίκια του τύπου «εγώ είμαι αυτή και θέλω τόσα, αλλιώς “γεια σας”», όχι, δεν το έκανα αυτό. Κι ούτε θα το έκανα ποτέ! Προφανώς, γιατί δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο από τη μεριά μου ούτε όταν δεν είχαμε κρίση. Επειδή, λοιπόν, αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και επειδή βλέπω γύρω μου τι γίνεται, προτίμησα σε αυτή τη φάση να μην το πάρω προσωπικά. Το σκέφτηκα, πήρα το χρόνο μου και όλα πήγαν καλά. Απ την άλλη, όλα εκείνα που γράφτηκαν όλους αυτούς τους μήνες για μένα και την αμοιβή μου ήταν υπερβολές. Και το φοβερό είναι ότι γράφονταν προτού ακόμη συμβούν!
-Το γεγονός ότι είσαι σε σχέση μαζί με έναν άνθρωπο που τα γνωρίζει όλα αυτά λόγω δουλειάς, βοηθάει στον τρόπο που αντιμετωπίζεις όλες αυτές τις καταστάσεις αλλά και εσένα προσωπικά;
-Το ότι είμαι με έναν άνθρωπο που είναι μέσα σ αυτό το χώρο με βοηθάει πάρα πολύ, γιατί μπορεί να καταλάβει πάρα πολλά πράγματα, όπως αντίστοιχα κι εγώ, όσον αφορά στα ωράρια της δουλειάς, τις δυσκολίες, όλα αυτά τα διαδικαστικά. Και, ξέρεις, δεν είναι πολύ φυσιολογική η ζωή που ζούμε εμείς που δουλεύουμε σε αυτό το χώρο, γιατί οι ρυθμοί, οι απαιτήσεις και η έκθεση είναι πολύ μεγάλη. Όπως όλα τα ζευγάρια, έτσι κι εμείς, όταν έχουμε ένα θέμα-είτε θετικό είτε αρνητικό-το συζητάμε μεταξύ μας. Και ο καθένας λέει τη γνώμη του. Αυτό θα συνέβαινε ακόμη και αν κάναμε μία οποιαδήποτε άλλη δουλειά-κι είναι μία φυσιολογική εξέλιξη των ζευγαριών αυτή. 
-Γέλασες με το τρέιλερ της «Ακτής Πειραιώς» όπου ο Ζουγανέλης ρωτάει τον Μιχάλη «Κύριε Χατζηγιάννη, πότε θα παντρευτείτε;»;
-(χαμογελάει) Ναι. Γέλασα, γιατί είναι ωραίο να σατιρίζεται πια αυτό το πράγμα-όπως και στα «Βαφτίσια» υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Και μ αρέσει που κι εμείς οι ίδιοι έχουμε την άνεση να το σατιρίσουμε όλο αυτό. Νομίζω ότι αυτό δείχνει προς τα έξω ότι το έχουμε χειριστεί με όλους τους τρόπους, ε, ας το διασκεδάσουμε κιόλας. Είναι δυνατόν να υπάρχει πάντα η ίδια συγκεκριμένη ερώτηση;
-Θα έκανες ποτέ παιδί χωρίς να έχεις προηγουμένως παντρευτεί;
-Ναι. Θα το έκανα. Μπορεί, όμως, μετά να έκανα και το γάμο. Θέλω να πω, ότι ο γάμος δεν είναι προϋπόθεση για να κάνω παιδί. Και δεν έχω στο μυαλό μου αυτή την ιεραρχία που λέει πως το να θέλει κάποιος να κάνει παιδί θα πρέπει προηγουμένως να έχει παντρευτεί, όπως συνέβαινε παλιά.
-Έχεις προδοθεί από ανθρώπους στη ζωή σου, Ζέτα;
-Φυσικά και έχω προδοθεί! Από κάποιους που το περίμενα και από άλλους που δεν το περίμενα. Και δεν με έχει ενοχλήσει αυτό από ανθρώπους που δεν έχω απαιτήσεις από εκείνους-έχω μάθει ότι η κοινωνία μας είναι τέτοια-, αλλά με έχει πειράξει πάρα πολύ όταν αυτό γίνεται σε φιλικό επίπεδο, από ανθρώπους στους οποίους έχω επενδύσει, στους οποίους έχω εκμυστηρευτεί πράγματα.
-Περισσότερο απ το ερωτικό κομμάτι;
-Ερωτικά δεν νομίζω να έχω προδοθεί ποτέ. Ή τουλάχιστον δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Σε φιλικό, όμως, επίπεδο θυμάμαι γιατί δίνω μεγάλη βάση στη φιλία και, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, εμένα με πονάει πάρα πολύ.  
-Έχεις μετανιώσει για σχέσεις που έκανες στο παρελθόν;
-Όχι. Είναι πολύ βαριά κουβέντα αυτή. Οι επιλογές που κάνουμε δεν γίνονται ερήμην μας. Τις κάνουμε και πρέπει να γνωρίζουμε κάποια στιγμή γιατί κάνουμε κάποιες σχέσεις-πάσης φύσεως σχέσεις. 
-Πιστεύεις στο «για πάντα» στις σχέσεις;
-Όταν ήμουν μικρή, ναι. Είχα αυτό το ρομαντισμό και πίστευα ότι έτσι είναι τα πράγματα. Αργότερα, κατάλαβα ότι δεν είναι έτσι και, πολλά από αυτά που ζούμε, δεν κρατάνε για πάντα. Ωστόσο, δεν μου έχει φύγει ο ρομαντισμός και εμένα μου αρέσει αυτό το «για πάντα». Απλώς, αυτό δεν τυχαίνει με όποιον άνθρωπο γνωρίσεις. Αυτό θα σου τύχει μία φορά-και αν.   
-Πως είναι η καθημερινότητά σου όταν δεν δουλεύεις;
-Έχω μία πολύ απλή και νορμάλ καθημερινότητα-γι αυτό ίσως και επιδιώκω μία στο τόσο να απέχω για να κάνω και αυτή τη ζωή. Κάνω ό,τι κάνουν όλοι: Ψωνίζω για το σπίτι μου, μαγειρεύω, φτιάχνω πράγματα στον κήπο μου, διαβάζω, ακούω μουσική, πάω εκδρομές με φίλους, βλέπω συχνότερα την οικογένειά μου.
-Τι σου αρέσει να μαγειρεύεις;
-Σχεδόν τα πάντα. Τελευταία έφτιαξα φρικασέ (χαμογελάει).
-Πότε συνειδητοποίησες πρώτη φορά ότι είσαι πολύ όμορφη, Ζέτα;
-Αυτό είναι κάτι που έρχεται φεύγει σε μένα. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και δεν νιώθω και πολύ όμορφη. Όταν, όμως, μία γυναίκα φτιαχτεί, περιποιηθεί τον εαυτό της, θα νιώσει όμορφα-έτσι κι εγώ, με τον ίδιο τρόπο, νιώθω όμορφα.
-Κλαις εύκολα;
-Όχι. Δεν μου αρέσει να κλαίω πολύ. Κλαίω, όμως, εύκολα σε ταινίες.
-Διαφορετική εικόνα είχα για σένα…
-Μόνη μου μπορεί να κλάψω. Αλλά, αν έχω συντροφιά, όχι. Γενικά, είναι κάτι που το αποφεύγω από πολύ μικρή. 
-Είναι άμυνα αυτό;
-Ε, βέβαια! Δεν είναι καλό, δεν στο λέω για θετικό, γιατί πρέπει να ξεσπάει ο άνθρωπος κάποια στιγμή, με όλους τους τρόπους. Ευτυχώς, όμως, δεν μου χει συμβεί κάτι κακό τελευταία για να χρειαστεί να κλάψω.
-Σε προσωπικό επίπεδο τι φιλοδοξίες έχεις;
-Να συνεχίσω να είμαι καλά, όπως είμαι τώρα.
-Είναι το ιδανικό αυτή η ισορροπία που έχεις αυτή την περίοδο-και σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο; Είναι αυτό που πάντα ήθελες και αυτό που θα ονόμαζες «απόλυτη ευτυχία»;
-Φοβάμαι όλες αυτές τις εκφράσεις. Το να μην σου πως «είμαι ευτυχισμένη» μου κάνει αχαριστία γιατί είμαι πραγματικά ευτυχισμένη, αλλά και το να το πω μου κάνει και λίγο γρουσουζιά, το φοβάμαι. Επειδή ξέρω, όμως, ότι είναι πολύ δύσκολο πράγμα στη ζωή το να βρεις ανθρώπους που να σε ισορροπούν και να σου φέρνουν ευτυχία, το εκτιμώ τόσο πολύ που το ζω, που φοβάμαι μην το χάσω.
-Μια και είναι η περίοδος τέτοια, έχεις πολλές όμορφες Χριστουγεννιάτικες και Πρωτοχρονιάτικες αναμνήσεις απ τη ζωή σου;
-Οι τελευταίες μου δύο Πρωτοχρονιές ήταν πάρα πολύ ωραίες! Επειδή, γενικά, με τις γιορτές αυτές είχα λίγο «τσακωθεί» τα τελευταία χρόνια, χαίρομαι που, δύο χρόνια τώρα, μου ξύπνησε πάλι αυτό το υπέροχο κλίμα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Μου άρεσε πολύ που μάζεψα φίλους στο σπίτι μου, που άλλαξα το χρόνο με την οικογένειά μου και με αγαπημένα μου πρόσωπα... Ξανάζησα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και αυτό μου άρεσε πολύ. 
-Ο Μιχάλης ήταν ο κύριος λόγος που σου ανέτρεψε την ψυχολογία που είχες πιο παλιά για τις γιορτές;
-Ναι. Το ότι ήμασταν μαζί. Αυτός ήταν ο κυριότερος, μην γελιόμαστε.

Η διατροφή της Ζέτας:

«Θα χαρακτήριζα άστατη τη διατροφή μου. Δεν είναι “πειθαρχημένη” και “στρατιωτική”, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να ζω τη ζωή μου “στρατιωτικά”. Δεν είμαι τέτοιος τύπος. Μπορεί να ακολουθώ κάποιους διατροφικούς κανόνες ανά διαστήματα, αλλά όχι για πάντα. Αυτό το έχω παρατηρήσει κυρίως όταν δουλεύω-σε αυτές τις περιόδους δεν μπορώ να ακολουθήσω σωστή διατροφή, λόγω κυρίως του ωραρίου που πρέπει να ακολουθώ. Σκέψου ότι τελειώνουμε αργά το θέατρο και επομένως θα φάω αργά το βράδυ. Ωστόσο, όσο βλέπω ότι είμαι εντάξει δεν ανησυχώ. Άμα δω όμως ότι έχω πάρει κανά δυο κιλά, εκεί μπορεί να μαζευτώ για κανά μήνα», αναφέρει η Ζέτα η οποία σήμερα ζυγίζει 57 κιλά και έχει ύψος 1.71, ενώ μιλάει και για τη διατροφή που ακολουθεί συνήθως μία τυπική μέρα: «Το πρωί θα φάω ένα τοστ, μετά μπορεί να μείνω αρκετές ώρες χωρίς να φάω κάτι-και αυτό είναι μεγάλο λάθος, δεν το συνιστώ σε κανέναν, γιατί πρέπει να τρώμε κάθε τρεις ώρες-θα φάω μετά μία σαλάτα, αν είμαι πριν από το θέατρο, ώστε να έχω φάει κάτι ελαφρύ και το βράδυ θα εξαρτηθεί από το τι θα έχω ήδη μαγειρέψει κατά τη διάρκεια της μέρας. Ένα κυρίως γεύμα πάντως σίγουρα περιλαμβάνεται στη διατροφή μου. Προτιμώ πάντως να μαγειρεύω η ίδια, σπάνια παραγγέλνω απ έξω. Εξάλλου, μου αρέσει πολύ η μαγειρική», καταλήγει. 
Δημοσίευση στο "Omikron" Κύπρου, τον Δεκέμβριο του 2012. Οι φωτογραφίες είναι της Ρούλας Ρέβη.