Ένα γαλάζιο φόρεμα-σαν το κύμα που γλιστράει και μπαίνει μέσα στη «βάρκα» της που «λύθηκε» και βγαίνει στ ανοιχτά-, δυο τρεις κουβέντες για το νέο της cd «Για πού τραβάς ελπίδα» που μόλις είχε κυκλοφορήσει από τη Heaven κι ένα συνωμοτικό «μείνε εδώ, μην φύγεις, θα μιλήσουμε σε λίγο κατ ιδίαν, έχω πολλές αναφορές και αγάπη για τον “Φιλελεύθερο” και τα παιδιά που είναι εκεί». Δίπλα της ο Λάκης Λαζόπουλος- που θέλει κι αυτός να μιλήσει λίγο αργότερα για «την φίλη μου, την Άλκηστη»-, οι δημιουργοί του cd, η καταλυτικά «εξωκοσμική» φυσική παρουσία της Ευανθίας Ρεμπούτσικα με τα χρυσαφένια μαλλιά και τις νοσταλγικές αλλά ταυτόχρονα και τόσο ρεαλιστικές της μουσικές που σου τρυπάνε το τύμπανο του αφτιού και σε ξορκίζουν να κρατήσεις κρυφό το «μυστικό» τους- σαν να χεις μόλις μπει να προσκυνήσεις στην Αγιά Σοφιά της Πόλης και συγχρόνως να ακούς από χιλιόμετρα μακριά τη βουή των αυτοκινήτων στην Γέφυρα του Γαλατά, που ανενόχλητα δεν ξέρουν σε πόση ιστορία επάνω τρέχουν. Στον «Ιανό», της οδού Σταδίου, οι fans της Άλκηστις που έσπευσαν να πάρουν για πρώτη φορά στα χέρια τους το νέο υλικό με τραγούδια της- δύο χρόνια μετά το προηγούμενο της cd- είναι περισσότεροι από όσους άλλους βρίσκονταν εκεί. Εκείνη ευχαριστεί «το κοινό», το μοναδικό δικό της κοινό, μου χαμογελάει με την άκρη του ματιού της, παίρνει κάποια cd στα χέρια της για να υπογράψει με «ειδικές αφιερώσεις» (κάποιος «Γιώργος» συγκινείται μπροστά της και της λέει αγκαλιάζοντας την πως «καλύτερο δώρο δεν ζήτησα εγώ για τη γιορτή μου σήμερα!») και μου κάνει σήμα να ιδωθούμε στη δεξιά πλευρά της αίθουσας. «Περάσαμε καταπληκτικά φτιάχνοντας αυτά τα τραγούδια και, κάθε μέρα, ευλογούσα το Θεό που, μέσα από τη μουσική, μέσα από την Ευανθία, και μέσα από τον Παναγιώτη τον Καλαντζόπουλο, μπορούσαμε και ξεχνούσαμε αυτά τα οποία συμβαίνουν», μου λέει. «Θυμάμαι πάρα πολλές φορές, στα διαλείμματα, αντί να ανέβουμε επάνω- γιατί το studio βρισκόταν στο υπόγειο του σπιτιού της Ευανθίας και του Παναγιώτη-, για να πιούμε μία πορτοκαλάδα ή ένα τσάι, τρέχαμε για να δούμε τις ειδήσεις. Όλα αυτά τα τραγούδια βγήκαν εντελώς- μα εντελώς-, μέσα από την ψυχή και την καρδιά μου, μέσα από τα “δάνεια”, μέσα από τα “πανωτόκια”, μέσα από τις “τράπεζες”, μέσα από τις “πτωχεύσεις” και ήταν σαν ένα καθαρό νερό που καθάριζε όλες τις σκοτεινές πτυχές ενός ποταμού που δυστυχώς βιώνουμε όλοι. Νιώθω ευτυχισμένη και συγκινημένη που, παρότι έχουν περάσει 37 χρόνια που είμαι στο ελληνικό τραγούδι, πάντα έχω τρακ όταν πρόκειται να βγει ένα καινούργιο cd. Και ευχαριστώ όλους τους δημιουργούς που μου έδωσαν ό,τι καλύτερο είχε μέσα η καρδιά τους και νομίζω ότι συνέβη μία πολύ όμορφη συγκυρία. Ταυτόχρονα, όλοι οι συντελεστές, σκύψαμε και ήπιαμε από την ίδια πηγή- με το ίδιο πάθος, το ίδιο συναίσθημα- χωρίς να σκεφτόμαστε ούτε την κούραση, ούτε τα ξενύχτια, ούτε τα σβησίματα, ούτε τα γραψίματα. Νιώθω πολύ υπερήφανη γι αυτή τη δουλειά και χαίρομαι όταν κάτι ολοκληρώνεται και βγαίνει στο φως».
-Δείχνετε πολύ συγκινημένη μιλώντας γι αυτά τα νέα σας τραγούδια.
-Έχετε δίκιο. Πέρασα 7 υπέροχους μήνες με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, την οποία ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γιατί, εκτός από το γεγονός ότι ενωθήκαμε μέσα από τις μελωδίες της και από τα λόγια των στιχουργών, ξαναβρεθήκαμε και σαν άνθρωποι- η φιλία μας αναζωπυρώθηκε, αφού γνωριζόμαστε πολλά χρόνια.
-Με αφορμή και τον τίτλο του νέου σας cd, εσείς από πού αντλείτε την ελπίδα σας σήμερα;
-Από το κοινό, από τους ανθρώπους, από τις παραστάσεις, από τη μουσική, από τα τραγούδια, από τον πολιτισμό. Είμαι Ελληνίδα και θα το διαλαλώ παντού! Και χαίρομαι που μπορώ να μεταφέρω τον πολιτισμό της χώρας μου, μέσα από τη μουσική μου. Ξέρετε, η ελπίδα τραβάει όπου εμείς την πάμε- δεν πάει κάπου μόνη της.
-Είστε αισιόδοξη αυτές τις μέρες, με όλα όσα συμβαίνουν;
-Ναι, είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρουμε γιατί, εκτός από την Ελλάδα που είναι η πατρίδα μας, η ελπίδα πρέπει να είναι η δεύτερη πατρίδα μας- και ουαι κι αλίμονο αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε. Πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε! Θα τα καταφέρουμε, αλλά θέλει αγώνα, θέλει συγκέντρωση, θέλει σκληρή δουλειά, πειθαρχία και προπάντων ένα όραμα. Πιστεύω ότι μέσα σ αυτό το λαγούμι που όλοι μας ζούμε, υπάρχει φως στην άκρη- και θα το βρούμε!
-Έχουν δίκιο όσοι λένε ότι η τέχνη ανθίζει μέσα από δύσκολες εποχές;
-Ναι, σε πολύ δύσκολες στιγμές η τέχνη ανθίζει. Αυτό το ξέρω πάρα πολύ καλά και το χω διαπιστώσει και σε πάρα πολλές στιγμές της ζωής μου. Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται υπό πίεση βρίσκει έναν τρόπο-και μέσα από τη μουσική-για να ξεφύγει, αλλά και για να εκφραστεί.
-Τι σας χαλαρώνει προσωπικά; Τι σας ηρεμεί;
-Ηρεμώ με ένα δικό μου τρόπο. Και ειδικά στην άγονη γραμμή της Ελλάδας, που αγαπώ πάρα πολύ. Μου αρέσουν οι Μικρές Κυκλάδες και οι τόποι που κρατούν μία αυθεντικότητα-όπως συμβαίνει και με την Κύπρο. Το όνειρό μου είναι η «άγονη γραμμή» κάποτε να γίνει γόνιμη-όχι μόνο μέσα από τη μουσική, αλλά και μέσα από τον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες.
-Μια και μου αναφέρατε την Κύπρο, τι αναφορές έχετε από το νησί;
-Η Κύπρος για μένα είναι αγαπημένος τόπος- επί της ουσίας. Είναι ένας τόπος που τον επισκέπτομαι από το 1980- ίσως και πιο παλιά. Αγαπώ τους ανθρώπους του, τους Κύπριους και τις Κύπριες, το κλίμα, τη χώρα. Νιώθω υπέροχα όταν κατεβαίνω στο νησί, το οποίο επισκέπτομαι ανελλιπώς- και δεν υπάρχει ούτε μία παράστασή μου που να μην έχει επισκεφθεί την Κύπρο. Είναι υπέροχο το κοινό της Κύπρου, ξέρει πάρα πολύ καλά τι ακούει, πώς να συμμετέχει, ενώ πρέπει να σας πω ότι έχω και πάρα πολλούς φίλους εκεί και πως το νησί το επισκέπτομαι και για διακοπές. Μου αρέσουν δε πολλά μέρη στην Κύπρο- έχω να λέω ότι την Κύπρο την ξέρω απέξω κι ανακατωτά-, αλλά οι φίλοι είναι που κάνουν όμορφη την κάθε τοποθεσία. Κι εγώ ευλογήθηκα να έχω πολύτιμους Κύπριους φίλους.
-Τα νέα σας τραγούδια έχουν πολλές μυρωδιές από τα παιδικά μας χρόνια. Εσείς τι κρατάτε από την περίοδο που ήσασταν παιδί;
-Την Αλεξάνδρεια, τις βόλτες με τον πατέρα και τη μητέρα μου στην παραλία, τα ηλιοβασιλέματα, τα παιδιά που ψάρευαν, τα χρώματα, τα αρώματα, τις πυραμίδες, τις γκαμήλες. Ξέρετε, μέσα από τη μουσική, πήρα μία πολύ όμορφη ρεβάνς- αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτή η λέξη- μετά από πάρα πολλά χρόνια, όταν προσκλήθηκα από την ίδια την κυβέρνηση της Αιγύπτου για να τραγουδήσω στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τα αντιμετωπίσουμε.
-Τι όνειρα κάνετε από δω και πέρα;
-Τα όνειρά μου ήδη πραγματοποιούνται: Το cd μόλις βγήκε, η σχέση μου με την Ευανθία και τον κόσμο είναι ολοζώντανη και αυτό που έχω διαπιστώσει, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με τη μουσική, είναι ότι είναι ωραίο να γεννιούνται συνέχεια όνειρα. Κι είναι πολύ ωραία η στιγμή που η ζωή, μέσα από όλα αυτά που συμβαίνουν, μπορεί να σε κάνει να ξαναπαίρνεις το νήμα από την αρχή.
Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΛΗ ΤΟΥ, ΑΛΚΗΣΤΗ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ:
«Η μουσική τρέχει και ακουμπάει σε αιώνες, σε μνήμες, σε αναμνήσεις που, ακόμη κι αν δεν τις ξέρεις, νιώθεις ότι σε βάζουν σε ένα μουσικό παραμύθι τόσο, μα τόσο, δυνατό. Είμαι από τους ανθρώπους που τα “λιώνω” τα cd- μου αρέσει πάρα πολύ να ακούω, εδώ και πολλά χρόνια, ελληνικά τραγούδια, αφού μεγάλωσα και ζω ακούγοντας ελληνικούς στίχους. Είναι φορές μάλιστα που παίρνω ένα cd και υπολογίζω τι διαδρομή θα κάνω μ αυτό: Θέλω να μπω στο αυτοκίνητο και λέω “μπορώ να πάω τώρα στη Θεσσαλονίκη και να ακούσω αυτό το cd 20 φορές και άλλες 20 στην επιστροφή, μέχρι να μάθω απέξω τα τραγούδια”. Γι αυτό ίσως έχω αυτή την έφεση να τραγουδάω: Συμπεριφέρομαι σαν θαμώνας και θέλω να ακολουθήσω αυτό που μου αρέσει πολύ. Κι έτσι ακολουθώ την ψυχή που κουβαλάει ένα τραγούδι- αυτό κρατάω. Γι αυτό συγκινούμαι, κάθε φορά, που μπορεί σε μία εποχή να ξαναβρίσκεται το νήμα και να επαναδιαπραγματευτούμε αυτό που χάσαμε. Υπάρχει μία αμηχανία σε όλους μας τον τελευταίο καιρό-και στην τέχνη κυρίως. Και ξαφνικά δεν μπορούμε να συντάξουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας. Ακούγοντας, όμως, αυτό το cd, ξαναβρήκα το συντακτικό της χαμένης αίσθησης πολλών χρόνων- γιατί είχα την ανάγκη να το ακούω, να το ξανακούω. Νομίζω ότι η Άλκηστις βρίσκεται σε καινούργιο ρεύμα και θα το αντιληφθεί σιγά σιγά. Γιατί, πολλές φορές, ένας δημιουργός μπορεί να πέσει με τα μούτρα σε κάτι, να έχει την αίσθηση του τι αγαπάει, αλλά όχι την αίσθηση της διαδρομής που τον πάει, που τραβάει αυτή η ελπίδα. Η ελπίδα, σ αυτή την περίπτωση, τραβάει καλά, η βάρκα τραβάει καλά και είναι ωραίο σ αυτή την εποχή να βρίσκονται τραγούδια που θα αγκαλιάσουν όλους τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη, αυτή τη στιγμή, να ξανακούσουν κάτι αληθινά ωραίο σε όλα τα επίπεδα: Μουσικό, στιχουργικό, ερμηνείας. Εγώ, από τη μεριά μου- και θα θελα να το γράψετε αυτό-, ευχαριστώ πάρα πολύ όλους τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να με κάνουν και μένα χαρούμενο και ευτυχισμένο, όταν είμαι μόνος μου».
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου" το Μάιο του 2012, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του cd της Άλκηστις Πρωτοψάλτη «Για πού τραβάς ελπίδα» σε μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους Ελένης Ζιώγα, Άρη Δαβαράκη, Μιχάλη Γκανά, Ρεβέκκα Ρούσση και Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Η συνέντευξη έγινε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου στον "Ιανό" της οδού Σταδίου. Το cd κυκλοφορεί από τη Heaven.
