Τις προάλλες μου είπαν για την εξέλιξη της ιστορίας του Παντελή
– ενός λαμπρού αγοριού με ξανθές μπούκλες και κοφτερό μυαλό, πάντοτε αριστούχος
στο Λύκειο Κύκκου Β’ στο οποίο υπήρξαμε συμμαθητές, σημαιοφόρος, παραστάτης σε
σχολικές γιορτές, ο «νέος-υπόδειγμα», η «ελπίδα του μέλλοντός μας», ο «δείτε
πόσο έξυπνος είναι, εσείς γιατί δεν μπορείτε;», ο επουράνιος. Έπαινοι, βραβεία,
υποτροφίες που περίμεναν υπομονετικά μήπως και γίνει «κορνίζα» στις μελλοντικές
φιλοδοξίες που έδειχναν να μην έχουν τέρμα, ήθος και φως, αλλά και με μία
ελαφριά έπαρση, κάπως δικαιολογημένη ως λεία πέτρα που ήταν επάνω σε ένα χαλί απέραντης
άμμου στην οποία όλοι οι κόκκοι της έμοιαζαν ίδιοι και που τίποτα -φαινόταν-
δεν θα μπορούσε ποτέ να τη λιώσει ρίχνοντάς την στο ακύμαντο νερό. Ο Παντελής
θα γινόταν αυτό που δεν μπορούσαμε οι υπόλοιποι, όσοι, δηλαδή, ανήκαμε στην
φθηνή μάζα της στάχτης που μόλις είχε περάσει από πάνω της φωτιά: σταρ.
Αλλά δεν έγινε. Νοσηλεύτηκε κάποια στιγμή στο ψυχιατρείο της
Αθαλάσσας, στο μεταξύ είχε τρυπήσει τα λάστιχα μιας καθηγήτριάς μας φιλόλογου
«γιατί κάποτε του είχε βάλει 19 αντί 20 στ’ αρχαία ελληνικά», τον είχαν
αποβάλει αργότερα από το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο για κάτι αόριστο και ομιχλώδες που
είχε συμβεί, ενώ τα βράδια αντί να διαβάζει Κομφούκιο που τόσο πολύ αγαπούσε
προτιμούσε να γράφει με σπρέι σε κάτι εγκαταλελειμμένα σπίτια της οδού Ερμού
που εφάπτονταν στην πράσινη γραμμή «αναρχία ή θάνατος». Κυκλοφορούσε σαν πένης
-αν και ευκατάστατος-, μιλούσε απογοητευμένος για το Θεό και τις συμπτώσεις
προσπαθώντας να εκλογικεύσει τη μοίρα του και καυχιόταν πως «η ζωή είναι
αλλού».
Πράγματι. Ήταν αλλού. Έξω απ’ το μυαλό του.
Η τέχνη της υπομονής είναι σημαντικότερη οποιασδήποτε άλλης
αρετής στο να κρίνεις τα αποτελέσματα των πράξεων – το να περιμένεις, δηλαδή,
πώς κάποιος άνθρωπος φέρεται στα μεγάλα του ζόρια, όταν το σπίτι του θα παίρνει
φωτιά και δεν θα μυρίζει πια λεβάντα και πράσινο τσάι. Όταν αποφασίζοντας
έντρομος να βγει από το κλειστό δωμάτιο των χρυσών πολυελέων των γύρω του
σχολίων οσμίζεται τον σάπιο αέρα της κανονικής ζωής και του κόβεται η ανάσα,
για να καταντήσει διασωληνωμένος ενός παρελθόντος στο οποίο κάποτε υπήρξε
πλανεμένα υγιής. Κι είναι η στιγμή εκείνη που θα πρέπει να αποφασίσει πώς θα
διαχειριστεί το αιφνίδιο -ή λογικό-, ποιος θα σώσει ποιον, κι αν ο εαυτός
υπερτερεί των γεγονότων. Αν θα καταντήσει παράσιτο ή απαραίτητος.
Ο Παντελής τα ‘χασε. Και δεν τα κατάφερε. Ήταν απλά ένα
χαστούκι του χάους στο δάσος των καλυτερότερων του κόσμου.
Τον θυμήθηκα χθες την ώρα που έφτιαχνα ένα θέμα για τα 10
πιο εμπορικά ντεμπούτο άλμπουμς τραγουδιστών στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Εκπλάγηκα. Απ’ τις άλλοτε «ελπίδες» που έγιναν ρεαλισμός. Ο Στέλιος Διονυσίου,
για παράδειγμα, είχε πουλήσει με το πρώτο του άλμπουμ 70 χιλιάδες αντίτυπα, το
κοινό αναγνώριζε σε εκείνον τον «συνεχιστή του Στράτου» -τι φωνή!-, τραγουδούσε
μαζί του το «ψηλά τα χέρια» ξηλώνοντας τα άλλοτε χρυσοποίκιλτα γαλόνια από
άλλους και φορώντάς του τα βιαστικά στο πέτο – ο Μάριος Τόκας υπερηφανευόταν
πως είχε ανακαλύψει την καινούργια ροή στο ποτάμι του «λαϊκού τραγουδιού» που
το 1997 είχε φτάσει πια σε τέλμα. Κι είχε δίκιο.
Ο Στέλιος, δυστυχώς, δεν κατάφερε να επαναλάβει τον θρίαμβο
του «θυμάμαι έναν πατέρα». Παραδέχτηκε σε μία πρόσφατη συνέντευξή του πως έκανε
λάθη, πως «στα 23 μου χρόνια, το μυαλό μου ήταν στον Παναθηναϊκό, στα φιλαράκια
μου και στις γκόμενες. Η επιτυχία ήρθε σε μικρή ηλικία και δεν είχα το
μυαλό και την εμπειρία να τη διαχειριστώ σωστά».
Είμαστε οι ατυχίες μας – αλλά και οι επιλογές μας.
Το είπε κι ο Κώστας Βουτσάς, που μόλις χθες παντρεύτηκε την
Αλίκη του -συνεχίζοντας να ζει ευτυχισμένος και αειθαλής ως διαχρονικότερος
όλων-, περιμένοντας το γιο του, στα 85 του χρόνια: «Όλα είναι θέμα μυαλού. Μόνο
το 10% είναι ζήτημα ταλέντου. Δες πόσοι ατάλαντοι μεγαλούργησαν και πόσοι
ταλαντούχοι χάθηκαν στα κράσπεδα της ανόητης διαχείρισης του δώρου που τους
δόθηκε».
Δημοσίευση στο ένθετο "ΦιλGood" της εφημερίδας "Ο Φιλελεύθερος" της Κύπρου, την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016. Φωτογραφία: Πάνος Γιαννακόπουλος. Μοντέλο: Christos for VN Models.
