ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ: DRIVING TO THE SKY

Στο τραπέζι υπήρχε καλαμάρι. Αθερίνα, γόπα, λαβράκι, τσιπούρα. Και χταπόδι κρασάτο. «Θέλεις ζιβανία;», του λέω. Θέλει. Του γεμίζω το χαμηλό ποτήρι. Πίνει λίγο, του καίει το στόμα. Πικραίνεται. «Τι έπαθες; Τέτοια δεν πίνατε με τον παππού, τη γιαγιά, τα αδέλφια σου -τον Κρίστοφερ και τον Αντώνη- όταν είχατε έρθει πάλι εδώ πριν από δύο βδομάδες;», τον ρωτώ. Χαμογελάει ξαφνικά. Κάπως ντροπαλά και αθώα. Τα μάτια του κάνουν μία περίεργη αντανάκλαση στον ήλιο απέναντι και χαϊδεύει το μούσι του. Λίγο θεατρικά. «Τώρα κατανοώ γιατί έχεις τόσο μεγάλο γυναικείο fan club!», συνεχίζω. Δεν απαντά.   

Στο λιμανάκι της Αγίας Νάπας, το παλιό ψαροχώρι που μετατράπηκε μετά το 1974 στο διασημότερο τουριστικό θέρετρο της Κύπρου, 80 περίπου χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, τη Λευκωσία, δεν είχε πολύ κόσμο εκείνη την Κυριακή. Μάλλον απ’ το απρόσμενο κρύο. «Ποτέ δεν χιονίζει εδώ!», είπε. Μου εξηγεί τη χαρά του να ψαρεύεις με καλάμι, την καθετή, το παραγάδι, τη συρτή, τις διαφορές τους. Ξέρει κι ένα μυστικό. Πως με σβηστή τη μηχανή του σκάφους και με το αεράκι να μας παρασέρνει, αφήνουμε το δόλωμα να κατέβει προς το βυθό, όταν φτάσει στο πυθμένα σημαδεύουμε την πετονιά, παρατηρούμε το βάθος στο βυθόμετρο, μαζεύουμε στα γρήγορα 2-3 μέτρα για να μην μας σκαλώσει το ψεύτικο ψαράκι, ενώ στη συνέχεια, μαζεύοντας αμέσως και χαλαρώνοντας, ανεβοκατεβάζουμε το δόλωμά μας έτσι ώστε να κινείται πάντα από 1 έως 5 μέτρα πάνω από τον πυθμένα. «Όταν θέλω να εμπνευστώ, να σκεφτώ, να δημιουργήσω, πρέπει να βλέπω θάλασσα. Είναι την ίδια στιγμή ήρεμη, αλλά και άγρια», λέει. Παιδί της και ο ίδιος. Ας μην εκπλήσσομαι.  

Εκεί μεγάλωσε. Ξέρει κάθε πέτρα, κάθε στενό, κάθε πλακόστρωτο που τον έκανε να παίρνει ανάσα απ’ τα βαρίδια που του έτυχαν στη ζωή. Του λέω για τον διάσημο πατέρα Βασίλειο της μικρής εκκλησίας. Φυσικά και τον ξέρει. Έχει κάνει πολλές συζητήσεις μαζί του, αν και δεν έχει εξομολογηθεί ποτέ του. Βάζει το κινητό του στο αθόρυβο, «να ‘χουμε την ησυχία μας», το βλέμμα του χάνεται στον αφρό, μετά σε μια τράτα, σε μια βάρκα βαμμένη μπλε, με το όνομα «Αντρέας» σε λευκό χρώμα στο πλάι. Ίδιο με εκείνο του 84χρονου παππού του. Και με το δικό του. Γεμίζει δεύτερη φορά το ποτήρι. «Αγαπάς πολύ τον παππού και την γιαγιά σου, ε;». «Εφόσον η μητέρα και ο πατέρας μου έχουν φύγει πια απ’ τη ζωή, η γιαγιά μου και ο παππούς μου είναι οι γονείς μου. Κι είναι οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι στον κόσμο! Πάντα είχα ιδιαίτερη σχέση μαζί τους – και ειδικά με τη γιαγιά μου. Από μωρό. Όταν έχω χρόνο και λέω πως θα τον αφιερώσω στην οικογένειά μου, εννοώ πάντα εκείνους. Άλλωστε, πιστεύω ότι η οικογένεια είναι η πιο σταθερή αξία στη ζωή μας, είναι οι άνθρωποι που θα μας αγαπάνε μέχρι να πεθάνουμε – είναι η ασφάλειά μας και το σημείο αναφοράς μας», μου εξηγεί.

Είναι πολύ γλυκός, ευγενικός, ήπιος – η συμπεριφορά του, οι κινήσεις του, έχουν κάτι το φυσικό. Καταλαβαίνω πως ταυτόχρονα το μυαλό του κάνει περίεργες σκέψεις, κάπου χάνεται, κοιτάει επίμονα τις αλλαγές στα χρώματα του ουρανού, μετά εμένα, ύστερα ξανά τα καΐκια, αφαιρείται ξανά. «Αν σ’ έχει πιάσει λίγο το αλκοόλ, τότε να κάνουμε και την κουβέντα μας…», λέω. «Δεν πίνω συχνά και με ζαλίζει αμέσως!», παραδέχεται. «A capella να το βγάλουμε», του προτείνω. Σαν ρόλος. Σαν μονόπρακτο. «Με πρωταγωνιστή την αλήθεια σου». Συμφωνεί. Και γεμίζει τρίτη φορά το χαμηλό ποτήρι.
ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

«Δεν αισθάνομαι επιτυχημένος. Γιατί, αν πω κάτι τέτοιο, θα είναι σα να καταργώ το στόχο μου. Κι είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι κάποια πράγματα είναι εφήμερα. Αυτή την περίοδο, για παράδειγμα, πηγαίνουν πολύ καλά οι σειρές, ο κόσμος μας αγαπά. Σε δύο χρόνια, όμως, μπορεί να κάνω κάτι άλλο που να μην έχει την ίδια επιτυχία. Και αυτό είναι κάτι που με κρατά απόλυτα προσγειωμένο. Σημασία για μένα έχει να πραγματοποιώ ό,τι καλύτερο μπορώ στη δουλειά μου, να προσφέρω εκείνο που πρέπει στον κόσμο, ο οποίος έχει απαιτήσεις.

Όχι, δεν με φοβίζει η αποτυχία. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως, αν δεν αποτύχεις, δεν μπορείς να επιτύχεις. Και έχω κάνει και αποτυχίες. Θα σου έλεγα μάλιστα πως στη ζωή μου είχα πιο πολλές αποτυχίες απ’ ό,τι επιτυχίες! Μπορεί να ξεκινάς για να κάνεις κάτι, έχοντας στο μυαλό σου κάποιο στόχο, ο οποίος τελικά να μην σου βγει έτσι όπως τον ονειρεύτηκες. Το σημαντικό, λοιπόν, εκείνη την περίοδο, είναι να κάνεις ένα απολογισμό, να σκεφτείς “τι πήγε λάθος; Τι ήταν αυτό που δεν έκανα σωστά;”. Κι έτσι κάνεις την αυτοκριτική σου. Και προχωράς».

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ

«Ναι, έμαθα από τα λάθη μου. Ναι, έχω χειριστεί λανθασμένα κάποιες καταστάσεις στη ζωή μου, αλλά χαίρομαι και το θεωρώ τύχη που μου συνέβησαν. Λάθος, για παράδειγμα, ήταν όταν έστησα μια σειρά, τους “31 δρόμους”, η οποία είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν επέλεξα να έχω στην ομάδα μου έμπειρους ανθρώπους – συνεργάστηκα με ερασιτέχνες, χωρίς σενάριο, χωρίς τα βασικά συστατικά, “καίγοντας” ουσιαστικά το δυνατό χαρτί που είχα. Αν σου πω ότι δεν με είχε ενοχλήσει εκείνη η αποτυχία, θα σου έλεγα ψέματα. Εννοείται πως με πείραξε! Και η αλήθεια είναι πως τότε είχα πέσει σε κατάθλιψη. Όταν είχα γυρίσει από την Αμερική και συνειδητοποίησα πως ήμουν στο μηδέν, χωρίς δουλειά, χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς τίποτα, “παρέλυσα” – για δύο βδομάδες ξάπλωνα και απλά κοιτούσα το ταβάνι. Ήταν κάτι, όμως, που διαχειρίστηκα τελικά μόνος μου.

Είχα διαβάσει τότε θυμάμαι κάπου κάτι που ακόμη με ακολουθεί: για να σηκωθείς, πρέπει να γονατίσεις. Κι είπα “ωραία, γονάτισα. Τώρα πρέπει να σηκωθώ!”. Κι αυτό έκανα τελικά. Αλλά ποτέ μου δεν σκέφτηκα ότι δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά! Απλώς έπρεπε να βρω τους κατάλληλους τρόπους για να την πραγματοποιήσω, να τη δω ίσως λίγο πιο σοβαρά, πιο ώριμα. Συνειδητοποίησα τα λάθη μου. Τα εντόπισα. Τα κατάλαβα. Και επανήλθα.

Ξεκίνησα και πάλι από το μηδέν, αλλά έμαθα πλέον να είμαι δύο βήματα μπροστά: κάνω κάτι τώρα, αλλά έχω ήδη προγραμματισμένο το επόμενό μου βήμα, δημιουργώντας ταυτόχρονα και κάποιο plan b στο μυαλό μου σε περίπτωση που δεν μου πάει καλά κάτι. Και ο λόγος που έγινα παραγωγός ήταν αυτός: να μπορώ να κάνω τα πράγματα που θέλω εγώ, όπως τα θέλω και με τον τρόπο που τα ονειρεύομαι, χωρίς καμία επέμβαση. Αν ήμουν απλά ο σκηνοθέτης σε μία σειρά κάποιας άλλης παραγωγής, ίσως να μην μπορούσα να κάνω π.χ ταξίδια. Ενώ τώρα υπάρχει ένα μπάτζετ από το κανάλι το οποίο μοιράζω στην παραγωγή. Αυτό είναι δώρο στη δουλειά μας. Και ελευθερία!».
Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

«Δεν κάνω αυτή τη δουλειά για να γίνω πλούσιος, αλλά επενδύω στο παρακάτω: στην ατμόσφαιρα, στις εικόνες, στους ηθοποιούς, σε “ονόματα”. Πλούσιος με τη στενή έννοια του όρου δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ. Αλλά αισθάνομαι πλούσιος! Γιατί είναι δώρο το να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι πας να κάνεις εκείνο που αγαπάς. Χωρίς να σκέφτεσαι πως αυτό είναι “δουλειά”. Και χωρίς να το θεωρείς αγγαρεία. Ο πλούτος μου είναι αυτός».

ΛΕΓΕ Ο,ΤΙ ΘΕΣ, ΛΕΓΕ

«Δεν έχω καμία ανάγκη να απαντήσω σε κανέναν. Για το οτιδήποτε. Για καμία κριτική. Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μπορεί να κρίνει όπως επιθυμεί, και δεν έχω κανένα πρόβλημα μ’ αυτό. Για κάποιους μπορεί να υπήρξα “αυτός ο οποίος έκανε κάποια στιγμή επιτυχία σε κάποιο show, εμφανίστηκε σε μία σειρά και στη συνέχεια εξαφανίστηκε”. Όμως πιστεύω ότι μετά κατάφερα να βάλω στόχους, να επιμείνω και να κάνω αυτό που πάντα αγαπούσα. Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει. Σημασία έχει πώς το αντιμετωπίζεις εσύ όλο αυτό. Αλλά, από τη στιγμή που έχω την απαίτηση να αγαπήσουν τη δουλειά μου, θα δεχτώ και την αρνητική κριτική».

Η ΑΓΩΝΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ

«Όταν ξεκίνησε το Μπρούσκο είχαμε πει ότι θα πάμε μέχρι δύο χρόνια. Ο κόσμος, όμως, ζητάει να συνεχιστεί. Και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε εξαντλήσει ακόμα τις ιστορίες. Υπάρχουν πολλές ανατροπές, τις οποίες έχει στο μυαλό της η σεναριογράφος μας, Βάνα Δημητρίου, έχουμε δώσει τα χέρια με το κανάλι, έχουμε συμφωνήσει στο να συνεχιστεί η σειρά, αλλά δεν θέλω να το ανακοινώσω ακόμη επίσημα, για προληπτικούς λόγους, γιατί δεν έχουν πέσει ακόμη οι υπογραφές. Το συζήτησα και με τους συνεργάτες μου, ίσως υπάρξουν κάποιες αλλαγές, ακόμη και σε πρόσωπα, αλλά δεν είναι κάτι στο οποίο έχω κατασταλάξει. Πιστεύω πάντως πως η επιτυχία αυτής της σειράς είναι το timing. Βρέθηκαν στη σωστή στιγμή, στο σωστό χρόνο, οι κατάλληλοι εκείνοι άνθρωποι οι οποίοι έδωσαν την ενέργεια και το πάθος τους γι’ αυτή τη δουλειά. Κι είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε μία σειρά την οποία αγαπάνε όλοι, από τον πρωταγωνιστή μέχρι τον τελευταίο βοηθό, έχοντας όμως παράλληλα και τις υγιείς διαφωνίες μας – θα τσακωθούμε, θα τα βρούμε, θα το λύσουμε. Γιατί έχουμε όλοι κοινό στόχο: να πάει η δουλειά μας καλά. Και νομίζω πως αυτό το αντιλαμβάνεται και ο κόσμος. Την επιτυχία, λοιπόν, δεν μπορώ να τη χρεωθώ μόνο εγώ! Είναι η επιτυχία μιας ολόκληρης ομάδας, είναι μία δουλειά η οποία ανήκει σε όλους και πιο πολύ στον κόσμο».

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΜΙΑ SELFIE;

«Θα ήταν πολύ υποκριτικό εκ μέρους μου αν σου έλεγα ότι δεν μ’ αρέσει το να με αναγνωρίζει ο κόσμος και να μου δείχνει την αγάπη του. Μου αρέσει το να κάνω μια βόλτα και να μου μιλάνε, να συζητάμε για τη σειρά, να μου λένε πως παρακολουθούν την πορεία μου. Δεν συμφωνώ μ’ αυτά τα “θα προτιμούσα να μην με ξέρει κανείς!”. Όχι, το γουστάρω πολύ αυτό που συμβαίνει και το χαίρομαι! Ακόμη και για τις παπαράτσι φωτογραφίες, πιστεύω ότι αν δεν τις επιδιώξεις δεν υπάρχουν. Μου συνέβη μόνο μία φορά μία τέτοια φωτογραφία, αλλά τραβήχτηκε επειδή βρισκόμουν σε κάποιο κεντρικό μαγαζί της Αθήνας. Αν ήθελα να κρυφτώ, απλά δεν θα πήγαινα εκεί!».

ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

«Ελεύθερος χρόνος δεν υπάρχει. Λόγω δουλειάς. Όμως κι αυτό είναι επιλογή μου. Όλοι οι συνεργάτες είμαστε σε μία φάση που έχουμε επιτυχία, οπότε αν δεν δουλέψουμε τώρα, να κρατήσουμε όλο αυτό, μετά θα το μετανιώνουμε. Λέμε “δόξα τω Θεώ”! Ειδικά σε τέτοιες εποχές, που υπάρχει τόσο μεγάλη ανεργία. Τουλάχιστον έχουμε μία δουλειά. Ο ελεύθερος μου χρόνος, λοιπόν, περιορίζεται στις μεταμεσονύχτιες ώρες επειδή, λόγω της υπερέντασης, δεν μπορώ να κοιμηθώ αμέσως. Μου αρέσει να μαζεύεται κόσμος στο σπίτι μου, φίλοι, άνθρωποι από τη δουλειά -ο διευθυντής φωτογραφίας, ηθοποιοί, άτομα από το συνεργείο-, να τους μαγειρεύω και να βλέπουμε ταινίες. Μαγειρεύω τα πάντα! Μου λένε ότι φτιάχνω ωραίο ψητό στο φούρνο. Και σούπες. Τελευταία έφτιαξα μία σούπα καρότο και ομολογώ πως ήταν υπέροχη!».

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ

«Δεν ήμουν ποτέ μόνος μου. Αλλά, ειδικά αυτή την περίοδο, το συγκεκριμένο θέμα δεν με απασχολεί. Γιατί συνειδητοποίησα ότι λειτουργεί αρνητικά στη δουλειά μου αφού, όταν φύγεις από πολύωρα γυρίσματα και πας στο σπίτι, πρέπει να υπάρχει ειρήνη, όχι τριβή. Αλλιώς, θα πας την επόμενη μέρα στη δουλειά κουρασμένος, εξαντλημένος, χωρίς κάποια έμπνευση. Αν υπάρξει συντροφιά, όχι σχέση, το προτιμώ. Γιατί, όταν ονομάζεις κάτι “σχέση”, υπάρχουν απαιτήσεις.

Ξέρεις, είμαι Κριός. Και οι Κριοί συνήθως ενθουσιάζονται στην αρχή, αλλά μετά βαριούνται όταν δεν υπάρχει έκπληξη, μυστήριο, “παιχνίδι”. Αυτό το χαρακτηριστικό το έχω κι εγώ: θέλω συνέχεια αλλαγές. Δε μπορώ τη ρουτίνα. Δε μπορώ το πρόγραμμα στην προσωπική μου ζωή. Ο άνθρωπος που θα το καταλάβει αυτό, θα μπορεί να είναι και μαζί μου.

Θεωρώ πάντως πως είμαι δοτικός, γενναιόδωρος, δεν κρατάω πράγματα για μένα, τα δίνω όλα! Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι. Γιατί όταν δεν μπορώ να τα προσφέρω όλα, όλο μου το χρόνο, τότε γίνομαι δυστυχισμένος.

Πιστεύω πως, μέχρι τώρα, υπήρξα μαζί με καλούς ανθρώπους στην προσωπική μου ζωή. Αλλά λένε κάποιοι ότι είμαι ταυτόχρονα ο καλύτερος, αλλά και ο χειρότερος σύντροφος! (γελάει). Πως δεν υπάρχει balance. Απλά θα έλεγα πως θέλω να αισθάνομαι κυνηγός, αλλά ταυτόχρονα και να με κυνηγάνε.

Μερικές φορές σκέφτομαι “μακάρι να ζούσα έναν έρωτα σαν αυτόν του Αχιλλέα και της Μελίνας!”. Θα ήθελα πολύ να βίωνα κάτι τέτοιο στην προσωπική μου ζωή. Αλλά είναι και επικίνδυνο ταυτόχρονα. Γιατί μπορεί να σε αποπροσανατολίσει ένας τέτοιος έρωτας.

Εννοείται πως υφίσταται ακόμη η επιθυμία μου να κάνω οικογένεια, παιδιά. Απλά δεν το βλέπω να συμβαίνει πολύ σύντομα. Είναι, ας πούμε, ένα μακρινό μου όνειρο».

Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

«Από μικρός αυτό που επιδίωκα πάντα ήταν να μεγαλώσω. Έκανα παρέα με μεγαλύτερους, ήθελα να μιλάω συνέχεια με ηλικιωμένους, να ακούω ιστορίες. Συνεχίζω να μαθαίνω. Καθημερινά.

Επίσης, είμαι τυχερός. Επειδή έχω εισπράξει πολλή αγάπη στη ζωή μου. Δεν έχω απωθημένα. Και πάντοτε θυμάμαι ότι ξυπνούσα χαρούμενος! Γιατί ήμουν της λογικής να αγαπώ ακόμη και τα προβλήματά μου. Που ποτέ δεν με κατέβαλαν. Ήθελα να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Ακόμη και ο θάνατος, πιστεύω ότι είναι μέρος της ζωής μας – όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή. Αν και θεωρώ ότι όταν πεθάνει κάποιος, δεν φεύγει από τη ζωή σου. Απλά υπάρχει σε μία άλλη διάσταση… Τους ανθρώπους που αγαπούσα, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τους νιώθω ακόμη πλάι μου…».    

Δημοσίευση στο "Πρώτο Θέμα", ένθετο "Big Fish", τον Μάρτιο του 2015.