-Εισέπραξες ποτέ αντιπάθεια από τον κόσμο;
-Δεν νομίζω ότι ο κόσμος αντιπαθεί τους ηθοποιούς που παίζουν περίεργους ρόλους, ο κόσμος ξέρει ότι αυτό που βλέπει είναι ένας ρόλος και οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τρόπους για να συμπαθήσουν ακόμη και έναν «κακό» ήρωα. Εμένα πάντως μου αρέσουν οι «κακοί» ήρωες, οι περίεργοι. Ένα τρανταχτό παράδειγμα ήταν η Σωσώ που δεν ήταν και ο πιο συμπαθής ρόλος ή χαρακτήρας. Η συμπάθεια του κόσμου προς αυτήν, ήταν τεράστια! Το ένιωσα. Ίσως γιατί ήταν ένας ρόλος δοσμένος με πολύ μεγάλες δόσεις χιούμορ.
-Πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις τον εαυτό σου στην τηλεόραση;
-Χάλια! Λέω πάντα «δεν το κανα αυτό έτσι» ή «έπρεπε να το κάνω αλλιώς». Είμαι μονίμως στην γκρίνια.
-Σε ενοχλεί να σε ταυτίζουν με κωμικούς ρόλους;
-Μακάρι να με ταυτίζουν με κωμικούς ρόλους. Είναι μεγάλη μου τιμή να με λένε «κωμική ηθοποιό», θεωρώ ότι η κωμωδία είναι ένα πολύ δύσκολο είδος. Η κωμωδία άλλωστε μου αρέσει πιο πολύ, αυτή η διαφορετική ματιά που έχει, η υπονόμευση.
-Στη ζωή σου γελάς εύκολα;
-Όχι πολύ εύκολα. Θα γελάσω με τους φίλους μου, με την καθημερινότητά μου, με τον εαυτό μου όταν αυτοσαρκάζομαι, αλλά δεν είμαι χάχας.
-Λένε για τους ηθοποιούς οι οποίοι έχουν ταυτιστεί με κωμικούς ρόλους, ότι στην προσωπική τους ζωή είναι μελαγχολικοί. Αυτό ισχύει και στην δική σου περίπτωση;
-Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, ιδιαίτερα στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι μελαγχολικός με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Σίγουρα, δεν είμαι και ο πιο χαρούμενος άνθρωπος του κόσμου, δεν γελάω όλη μέρα, ούτε χαίρομαι συνεχώς. Απλά, είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και μπορώ να ανατρέψω την κατάσταση όταν είμαι στις «μαύρες» μου. Ακόμη όμως και τις «μαύρες» μου στιγμές, θέλω να τις ζω, όχι χαλαρά και χωρίς να φοβάμαι. Κανείς δεν θέλει να στενοχωριέται, αλλά ακόμη και τις πιο σκοτεινές σου στιγμές πρέπει να τις ζεις γιατί είναι δικές σου. Ίσως και επειδή πιστεύω ότι μετά από «μαύρες» καταστάσεις, πάντα κάτι πολύ φωτεινό βγαίνει.
-Πως ζεις αυτές τις περιόδους;
-Μου αρέσει να είμαι με κόσμο- με φίλους μου, να γελάσουμε, να περάσουμε καλά-, μου αρέσει να βγαίνω, αλλά επιλέγω πολλές στιγμές και ώρες να είμαι μόνη μου. Εμένα μου αρέσει η μοναχικότητα, όχι η μοναξιά. Άλλωστε, όταν είμαι μόνη μου, δεν νιώθω μοναξιά, επιλέγω τις στιγμές για να είμαι μόνη μου, γιατί έτσι αισθάνομαι καλύτερα τη δεδομένη στιγμή. Και μάλιστα είναι πολλές αυτές οι στιγμές.
-Τι κάνεις όταν είσαι μόνη σου;
-Συνήθως διαβάζω ή είμαι στο computer. Αυτό όμως που μου αρέσει πιο πολύ και είναι και κάτι που κάνω από παιδί, είναι να κάθομαι και να χαζεύω. Να σκέφτομαι. Κάθομαι στο παράθυρο του σπιτιού μου, κοιτάω έξω και παρατηρώ όλα όσα συμβαίνουν γύρω. Έχω μετρήσει όλα τα κεραμίδια του απέναντι σπιτιού (γελάει).
-Είσαι εσωστρεφής;
-Εντελώς! Είναι πολύ έντονη η εσωστρέφειά μου.
-Από παιδί έτσι ήσουνα;
-Ναι. Μάλιστα μπορώ να σου πω ότι τώρα έχω λίγο ανοιχτεί, παλιά ήμουνα ακόμη πιο εσωστρεφής. Νομίζω είναι φυσιολογικό αυτό που μου συμβαίνει. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, υπάρχουν άλλες που δεν νιώθεις και τόσο καλά και θες να τα βρεις με σένα. Το θέατρο λειτούργησε και λίγο σαν ψυχοθεραπεία στη ζωή μου. Και με γλίτωσε, πολλές φορές, από διάφορα. Ως παιδί ήμουνα πολύ κλειστό, πολύ ντροπαλό. Ήμουνα ένα αφόρητα ντροπαλό. Και, τώρα που το σκέφτομαι, μέχρι σήμερα νομίζω ότι κουβαλάω πολύ έντονα αυτή την ντροπαλότητα μου. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα περάσουν άνετα μέσα από πολύ κόσμο, αισθάνομαι μία έμφυτη συστολή, θέλω να κάνω στροφή και να φύγω ή κοντοστέκομαι κάπου λίγο αμήχανα.
-Από μικρή ήθελες να γίνεις ηθοποιός;
-Καθόλου, ούτε κατά διάνοια. Αυτό που ήθελα πιο πολύ να κάνω, αλλά τελικά δεν μπόρεσα, ήταν να γίνω γιατρός. Άλλαξαν κάποια τα συστήματα στις εξετάσεις, δεν μπήκα στην ιατρική, αλλά μπήκα στη φιλολογία. Δίδαξα μάλιστα και δύο χρόνια σε σχολείο ως αναπληρώτρια.
-Πως ήταν η επαφή σου με τους μαθητές;
-Την πρώτη χρονιά ήταν πολύ ωραία, μου άρεσε. Είχα τελειώσει παράλληλα και τη δραματική σχολή, αλλά νόμιζα ότι μου άρεσε πιο πολύ αυτό. Τη δεύτερη όμως χρονιά, δεν μου άρεσε, έκανα πίσω.
-Ο έρωτας έπαιξε σημαντικό ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τη ζωή σου;
-Βέβαια. Ουαί κι αλίμονο μου, αν δεν έπαιζε αυτό το ρόλο. Νιώθεις αλλιώς όταν είσαι ερωτευμένος, είναι κάτι που δεν μπορείς να κρύψεις, ανοίγεσαι πιο πολύ. Αν σου συμβαίνουν πράγματα τα οποία σε κάνουν να νιώθεις καλά, συντελούν πιο πολύ στο να φωτίζεται περισσότερο η ζωή σου. Αυτό το ρόλο παίζει και ο έρωτας.
-Σου λείπει το να αποκτήσεις δικά σου παιδιά;
-Όχι. Δεν μου λείπει. Άλλωστε, έχω μεγαλώσει τα παιδιά της αδελφής μου και, κάποιες στιγμές, ένιωσα σαν να είχα η ίδια δύο παιδιά.
-Σε έχει επηρεάσει η οικονομική κατάσταση που ζούμε; Προσέχεις περισσότερο, Καίτη;
-Έχω επηρεαστεί, αλλά ποτέ δεν ήμουνα ο άνθρωπος που πρόσεχε τα λεφτά του. Δεν είμαι ο πλέον σπάταλος άνθρωπος, αλλά αυτό που είχα πάντα το έχω και τώρα. Έχω την αίσθηση ότι δεν κατάλαβε ακόμη ο Έλληνας τι σημαίνει κρίση και ελπίζω ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν τόσο τραγικά όσο θεωρούσαμε ότι θα είναι.
-Αλήθεια, έχεις μετανιώσει για δουλειές που έκανες στην τηλεόραση;
-Ποτέ. Γενικότερα, δεν μετανιώνω εύκολα. Είμαι σίγουρη για τις αποφάσεις μου. Και για τα «ναι» μου είμαι ευχαριστημένη, αλλά και για τα «όχι» μου. Για καθετί που έχω επιλέξει στη ζωή μου, για κάποιο λόγο το επέλεξα. Κάποιοι άνθρωποι είναι λίγο πιο τυχεροί και οι επιλογές που έχουν κάνει ήταν αυτές που ήθελαν, σε κάποιους άλλους όμως δεν έκατσαν τόσο πολύ τα πράγματα.
-Άρα είσαι από τις τυχερές.
-Ναι. Αισθάνομαι τυχερός άνθρωπος όσον αφορά τη δουλειά μου. Ήμουνα πάντα σε θέση να επιλέγω κάποια πράγματα, σε θέση να λέω «όχι».
-Και για τη ζωή σου αισθάνεσαι το ίδιο τυχερή, όπως και στα επαγγελματικά σου;
-Ναι. Ζω τη ζωή μου, όπως θα ήθελα. Σαφέστατα δεν έχω όλα όσα είχα ονειρευτεί, δεν είμαι ένας καθόλα ευτυχισμένος άνθρωπος, αλλά νομίζω ότι πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που ονειρεύεται. Δεν νομίζω να φτάσει ποτέ ένας άνθρωπος και να πει «Α! Ωραία. Τώρα τα έχω όλα». Είναι αδύνατον. Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει.
-Σήμερα τι σου λείπει;
-Μου λείπουν οι παρέες. Αυτό το παρείστικο που υπήρχε παλιά, που βγαίναμε, που συναντούσες κόσμο, μου έχει λείψει. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν απομονωθεί, έχουν κλειστεί και αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο, δεν μου αρέσει. Επίσης, μου λείπει και το τσιγάρο στα μαγαζιά (γελάει). Αυτό μου λείπει πολύ. Χθες βράδυ προσπαθούσαμε να βρούμε ένα μαγαζί να φάμε για να μπορέσω να καπνίσω και δεν έβρισκα.
-Δεν σκέφτηκες ποτέ να κόψεις το τσιγάρο;
-Το χω κόψει ένα χρόνο και πολλοί μπορεί να νομίζουν ότι το χω ακόμη κομμένο. Μην φανταστείς, ελάχιστα τσιγάρα καπνίζω τη μέρα.
-Γιατί το ξανάρχισες;
-Γιατί μ αρέσει! Το ευχαριστιέμαι.
-Έχεις φοβίες;
-Έχω πολύ έντονη υψοφοβία. Και τη φοβία του αεροπλάνου. Αν και- και σε αυτό το θέμα-, έχω λίγο καλυτερέψει. Μπαίνω μέσα στο αεροπλάνο, ταξιδεύω αρκετά συχνά αλλά, μόλις απογειωνόμαστε, φοβάμαι.
-Θυμάσαι ένα ωραίο σου ταξίδι;
-Είναι πολλά, δεν είναι μόνο ένα. Ξαφνικά και αρκετά μεγάλη, ανακάλυψα πόσο πολύ μου αρέσουν τα ταξίδια. Μου αρέσει κιόλας να οδηγώ πολύ, μου είναι πολύ ευχάριστο να παίρνω το αυτοκίνητό μου και να φεύγω. Βάλε με να οδηγήσω 50 ώρες, δεν με νοιάζει. Έχω πάει μέχρι την Ιταλία με το αυτοκίνητο.
-Αυτό είναι και ένα είδος απόδρασης;
-Μπορεί. Αλλά και μόνος σου μπορείς να αποδράσεις, στο σπίτι σου, στο χώρο σου. Ακόμη και μέσα από μία ταινία που θα δεις ή μία θεατρική παράσταση. Εξαρτάται από τις στιγμές και τη φάση στην οποία βρίσκεσαι. Κοίτα, ενώ έχω ένα γενικότερο άγχος με τα πράγματα και με τη δουλειά μου, δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα αγχωθούν ιδιαίτερα με τη ζωή τους. Κουλάρω εύκολα. Έχω όμως και ένα ελάττωμα: Μπορώ να σου μεταδώσω το άγχος μου, την πίεσή μου και να τα πάρεις εσύ (γελάει).
-Τι μπορεί να σε πιέσει;
-Όταν χάνω την ελευθερία μου, όταν κάποιος με πιέζει για να μην κάνω αυτό το οποίο θέλω, όταν αισθάνομαι εγκλωβισμένη. Επίσης, δεν μου αρέσει όταν τα πράγματα γύρω μου δεν έχουν αισθητική, όταν υπάρχει μία κακογουστιά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μου αρέσουν, γιατί είμαι και ένας άνθρωπος γκρινιάρης, έχω αυτό το ελάττωμα. Μετά μου περνάει, ηρεμώ.
Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Νοέμβριο του 2010.
