Αυτό που τραγουδάει, το ζει. Ό,τι γράφει, το έχει προηγουμένως αισθανθεί. Ο 25χρονος Δήμος είναι από τις λίγες περιπτώσεις νέων μουσικών που ό,τι ακούμε από εκείνον, δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητά του.
Είναι μεσημέρι Σαββάτου. Ο Δήμος μόλις ξύπνησε, πίνει νες μέτριο με γάλα και αισθάνεται λίγο ζαλισμένος. Ανάβει τσιγάρο, μου ζητάει πέντε λεπτά, πίνει μερικές γουλιές και ξεκινάμε την κουβέντα μας.
-Ξύπνησες λίγο άσχημα σήμερα το πρωί;
-Χάλια. Ήπια λίγο παραπάνω χθες- είχα πάει στο Σταυρό του Νότου, εκεί όπου τραγουδούσα πέρσι-, δεν είμαι συνηθισμένος στο να βγαίνω έξω και μου ήρθε λίγο απότομο όλο αυτό.
-Έβγαινες πιο πολύ στο παρελθόν;
-Έβγαινα πάρα πολύ, έπινα ακόμα πιο πολύ, πέρασα από μία φάση στην οποία τα έκανα όλα στο πολύ τους. Είχα μία εφηβεία φουλ εκκεντρική. Δεν είχα καμία πίεση απ την οικογένειά μου στο να μην βγω, στο να κάτσω σπίτι, οι γονείς μου με άφηναν πάρα πολύ ελεύθερο. Αυτό που ήθελαν περισσότερο από μένα ήταν να μην γίνω τεμπέλης, αυτή ήταν η έγνοια τους. Πάντα δηλαδή θυμάμαι να είχαμε εγερτήριο στο σπίτι στις 7:30 το πρωί, ό,τι μέρα και να ήταν, όποια εποχή- είτε γιορτή, είτε καθημερινή.
-Πρόλαβες να βγάλεις λεφτά, από τη μέρα που έγινες αναγνωρίσιμος;
-Έχω ένα μειονέκτημα: Δεν μπορώ να κάνω καλή διαχείριση των οικονομικών μου. Από μικρός το είχα αυτό. Θυμάμαι ότι μου έδιναν χαρτζιλίκι 100 ευρώ στην αρχή του μήνα, μου έμενε 1 ευρώ και ήθελα να το χαλάσω κι αυτό. Με τίποτα δεν μπορούσα να έχω λεφτά επάνω μου και, δυστυχώς, σε κάποια πράγματα, όσο και να μεγαλώνεις, δεν μαζεύεσαι. Πάω στο σουπερμάρκετ τώρα και παίρνω δύο καρότσια με πράγματα που ουσιαστικά δεν τα χρειάζομαι. Ευτυχώς αρχίζω πια να συνειδητοποιώ κάποιες καταστάσεις, γιατί καταλαβαίνω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Είναι λάθος μου όλο αυτό και θα πρέπει να το αλλάξω.
-Κατέβηκες στους δρόμους να διαδηλώσεις, για όλα αυτά που γίνονται τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας;
-Όχι. Θεωρώ όμως πως πρέπει να κατεβαίνει ο κόσμος, γιατί είναι το μόνο όπλο που έχει για να ταρακουνήσει κάποιους. Κάποτε διαδήλωνα κι εγώ αλλά νομίζω ότι όποιος είναι καλά, έχει τη δουλειά του, μπορεί και τρώει καθημερινά, δεν έχει τόσα άγχη, δεν μπορεί να μιλάει, φαίνεται πολύ υποκριτικό. Να βγω και να πω εγώ τι; Είναι και λίγο κοροϊδία. Είναι σαν να βλέπεις κάποιους να διαδηλώνουν στην πορεία με το Armani κοστούμι τους. Ε, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Απ την άλλη, μπορείς να ταρακουνήσεις κάποιες καταστάσεις που δεν μπορούν οι άλλοι να το κάνουν, μέσα από μία συναυλία σου π.χ, κάποια φιλανθρωπική εκδήλωση, κάτι διαφορετικό, κάτι που να προσφέρει- και αυτό- στο σύνολο.
-Είσαι μοναχικός τύπος;
-Αρκετά. Υπάρχουν ώρες που μου αρέσει να είμαι μόνος μου, δεν μου αρέσει η πολυκοσμία. Θέλω να έχω γύρω μου μόνο ένα δύο ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε, δεν μπορώ το party animal, δεν περνάω καλά με αυτό τον τρόπο. Μου αρέσει πολύ η μικρή παρέα, η μοναξιά και όχι το μπούγιο.
-Και στα 18 σου ήσουνα έτσι;
-Ανέκαθεν. Με κούραζε ο πολύς κόσμος. Σκέψου ότι, όταν ήμουνα φοιτητής στην Κοζάνη, είχα κάτσει σχεδόν ένα μήνα μέσα στο σπίτι, χωρίς να δω άνθρωπο. Δεν ήθελα. Έβγαινα έξω μόνο για να πάρω τα τσιγάρα μου, τα ποτά μου, ήταν μία σκληρή περίοδος για μένα, με απασχολούσαν διάφορα. Ίσως να μην είμαι και από τους πιο εύκολους ανθρώπους.
-Είσαι και στις προσωπικές σου σχέσεις το ίδιο δύσκολος;
-Όχι, αν και παλιά ήτανε δύσκολα τα πράγματα και εκεί. Κοίτα, όταν κάνεις μία σχέση και τελειώνει την πρώτη φορά σε ένα μήνα, τη δεύτερη σε δύο μήνες, την τρίτη σε ένα μήνα και όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από σχέσεις του ενός και των δύο μηνών, κάποια στιγμή λες «δεν γίνεται, ρε γαμώτο, να φταίνε μόνο οι άλλοι. Κάποια μαλακία κάνω, για να τα διαλύω όλα». Έμαθα να γίνομαι πιο δεκτικός, να δίνω τόπο στην οργή, να μην δίνω μία και να τα κλοτσάω όλα στον αέρα με την πρώτη μικρή αφορμή.
-Ερωτεύτηκες πολύ στη ζωή σου;
-Πολύ. Πάρα πολύ! Με ψυχολόγους, με όλα τα κλασσικά. Δύο ψυχολόγους είχα αλλάξει, όταν ήμουνα μικρός. Και με βοήθησε λίγο να ξελαμπικάρω όλο αυτό, να καταλάβω πράγματα για συμπεριφορές μου. Ξενέρωνα με τον εαυτό μου, με το είναι μου, με μένα. Μία ζωή όμως, για να είναι ολοκληρωμένη, θα πρέπει να έχει εντάσεις, γαλήνη, πάλι φουρτούνες, αλλά να μπορείς και να τα διαχειρίζεσαι όλα αυτά: Και τον πόνο και τον έρωτα και τη χαρά.
-Έχεις κλάψεις πολλές φορές για τα ερωτικά σου;
-Αμέτρητες. Ακόμα κλαίω. Αλλά, πάντα μόνος. Με παρέα δεν μου βγαίνει (γελάει). Γενικά, είμαι άνθρωπος των άκρων, η κυματομορφή μου είναι με γωνίες, δεν είναι κυκλική, οπότε κάθε μου συναίσθημα το ζω στο πικ του. Ενθουσιάζομαι εύκολα, κλαίω εύκολα.
-Πως σου περνάει η στεναχώρια σου;
-Συνήθως μου αρέσει η στεναχώρια μου, την αναζητάω. Πριν πέσω καμιά φορά στο κρεβάτι και έχω καιρό να μελαγχολήσω, θα κάτσω να σκεφτώ κάτι επίτηδες για να μελαγχολήσω. Θα λιώσω, θα κλαίω στον ύπνο μου. Σαν χαζό. Είναι ανάγκη μου το κλάμα, όπως και η χαρά.
-Τώρα σε τι φάση είσαι;
-Αγαπάω πολύ το σπίτι, τη ζεστασιά, ήσυχα πράγματα, με πολύ δημιουργία, με πολύ κοντινούς μου ανθρώπους γύρω μου.
-Έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο για να αγαπάς;
-Πάντα. Εγώ δεν μπορώ να ζήσω, χωρίς να αγαπιέμαι και να αγαπάω. Αυτό είναι το οξυγόνο μου. Όταν θα καταλάβω ότι τελικά δεν αγαπιέμαι θα τερματίσω, μπορεί να πάθω εγκεφαλικό. Για την καβάντζα βέβαια, έχω και ένα σκύλο. Όταν δεν θα έχω λοιπόν κάποιον να με αγαπάει, θα έχω σίγουρα το σκύλο μου. Είμαι εξαρτημένος από την αγάπη.
-Πάντοτε ήσουνα από κάτι εξαρτημένος;
-Ναι. Δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου, να μην εξαρτιέμαι από κάτι ή από κάποιον άνθρωπο. Το τσιγάρο, για παράδειγμα, δεν νομίζω να το κόψω ποτέ, δεν θέλω. Σαν «πρεζάκι» νιώθω ορισμένες φορές, πάντα όμως με κάτι διαφορετικό. Αυτό βέβαια μπορεί να σε φέρει και στα άκρα. Μπορεί να φτάσεις στα άκρα π.χ αν δεν κάνεις τη δουλειά που επιθυμείς- κάτι που μου συνέβη- ή αν δεν έχεις την κοπέλα που θέλεις- κάτι που επίσης μου συνέβη. Και να κάνεις και κακό.
-Έφτασες ποτέ να κάνεις κακό στον εαυτό σου;
-Πολλές φορές, πολύ κακό. Όχι απόπειρες αυτοκτονίας και τέτοια, δεν κατέληξα στα νοσοκομεία… Άλλου είδους.
-Με ποιο τρόπο;
-Να τον βλάπτω με διάφορα πράγματα: Με ποτά, με τσιγάρα…
-Με ναρκωτικά;
-Όχι, ποτέ με ναρκωτικά. Γενικά, είμαι αυτοκαταστροφικός. Μία απογοήτευση μπορεί να με φέρει στο να μην ασχοληθώ για δύο μήνες με τη μουσική μου, με τη δουλειά μου που υπερλατρεύω, να με κάνει να μην θέλω να βγω από το σπίτι, να μην θέλω να δω άνθρωπο. Με αυτό τον τρόπο όμως, χάνεις πολύτιμα χρόνια από τη ζωή σου. Το ξέρω.
-Τι άλλο δεν σου αρέσει στον εαυτό σου;
-Η γαμημένη η αναβλητικότητα που έχω και το γεγονός ότι παρασύρομαι πάρα πολύ εύκολα. Αν με αφήσεις στον γκρεμό και δεν είσαι εκεί για να με τραβήξεις, θα πέσω. Δεν μπορώ να πάρω εύκολα μπρος. Μπορεί να περιμένω στα φανάρια, να έχει ανάψει το πράσινο, αλλά εγώ να θέλω την κόρνα μου για να ξεκινήσω. Και αυτό συμβαίνει και στη ζωή μου: Πάντα τρώω μία κόρνα όταν ανάψει το πράσινο γιατί εγώ, από μόνος μου, δεν το βλέπω ποτέ.
-Σήμερα από τι είσαι εξαρτημένος; Από έναν έρωτα ίσως;
-Ναι. Είναι μία περίοδος που έχω μία εξάρτηση ερωτική, αλλά αυτή είναι ωραία εξάρτηση. Σε κάνει άλλον άνθρωπο. Πιστεύω ότι με βελτιώνει αυτό που ζω, με καλυτερεύει.
Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Δεκέμβριο του 2010.
