-Πως είναι αυτή «η σεξουαλική ζωή του κυρίου και της κυρίας Νικολαίδη»;
-Είναι προβληματικούλα. Επειδή μου αρέσει πάρα πολύ να καταγράφω πραγματικότητες, μαζεύω πάρα πολύ καιρό αυτά τα στοιχεία από ζευγάρια, από φίλους, από ό,τι πάρει το αφτί μου και έχω κάνει μία κοινή συνισταμένη της σεξουαλικής ζωής των ζευγαριών.
-Τι κάνει κατά τη γνώμη σου μία σχέση προβληματική, μέσα και από τη δική σου εμπειρία;
-Δεν νομίζω ότι κάνει κάτι συγκεκριμένο μία σχέση προβληματική. Πιστεύω όμως ότι η φθορά είναι ένα στοιχείο που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και, έτσι κι αλλιώς, θέλουμε δεν θέλουμε, την αντιμετωπίζουμε. Απλώς θέλει πολύ μεγάλη συνειδητότητα και συνειδητοποίηση για να μπορέσεις να μετατρέψεις τελικά τη φθορά σε κάτι άλλο.
-Να την ξεπερνάς;
-Όχι. Η φθορά δεν ξεπερνιέται. Μπορείς να λυτρώνεσαι, αλλά όχι να το ξεπεράσεις. Μπορείς να πηγαίνεις όμως πάνω από τη φθορά.
-Και πως καταλαβαίνεις εσύ, στις δικές σου σχέσεις, ότι ήρθε η φθορά;
-Δεν θα ήθελα να το προσωποποιήσω, γιατί αυτό που ζω εγώ είναι κάτι που το ζούμε όλοι. Σίγουρα ο καθένας έχει τη διαφορετικότητά του, αλλά μας δένει και ένα νήμα κοινό. Η φθορά λοιπόν έρχεται εκεί που ο άλλος δεν σε βλέπει πια ως «θεό» ή «θεά», εκεί που αρχίζουν να εμφανίζονται ελαττώματα τα οποία στην αρχή ή δεν υπήρχαν ή δεν ήθελες να τα δεις. Αρχίζει εκεί που σταματάει η πρώτη μαγεία, εκεί που έβλεπες τον άλλον και ενώ ήταν όλα ok τώρα δεν είναι, όταν τα μικρά και ασήμαντα που ούτως ή άλλως υπήρχαν, αρχίζουν και παίρνουν διαστάσεις. Αυτό είναι το πρώτο σημάδι της φθοράς.
-Και μετά;
-Μετά έχεις δύο δρόμους: Ή να πάς παρακάτω και να πεις «δεν με νοιάζει, ανανεώνομαι»- το οποίο μπορεί να ισχύει είτε σε φίλο είτε σε γκόμενο-, αποδέχεσαι τον άλλον και λες «αυτά είναι τα ελαττώματά του, τα αγαπάω γιατί είναι πακέτο με τα υπόλοιπα, με τα προτερήματά του» ή αλλάζεις πρόσωπα στη ζωή σου, κάτι που είναι και το πιο επώδυνο. Μπορείς βέβαια να κάνεις και τα δύο: Να πας πίσω σε ανθρώπους που στο παρελθόν δεν άντεχες αλλά που, με την απόσταση, τα πράγματα αμβλύνονται.
-Συνήθως πότε συμβαίνουν όλα αυτά;
-Αν θέλουμε να τα γκρουπάρουμε, μιλάμε για μία επταετία. Εκεί αλλάζει ο κύκλος. Εκεί προκύπτουν και θέματα πόθου. Το ζευγάρι θα είναι πάρα πολύ τυχερό αν η αγάπη είναι τόσο δυνατή, αν μπορέσει η αγάπη να πάρει τέτοια μορφή που να δώσει κίνητρα για να μετατραπεί η σχέση σε ανανέωση. Όταν αλλάζουν άλλωστε οι άνθρωποι, μπορεί να ξαναγίνουν ενδιαφέροντες γιατί, οι ίδιοι άνθρωποι, παρουσιάζονται να είναι καινούργιοι. Αν αγαπάς τον άλλον, ξέρεις να του συγχωρείς πράγματα και δεν τον περιμένεις στη γωνία για να τον εκδικηθείς και να του φας το κεφάλι.
-Εσύ θα συγχωρούσες την απιστία;
-Δεν ξέρω. Μην παριστάνω όμως και την οσία. Δεν μου έχει τύχει πάντως να την πάρω χαμπάρι μες στα μούτρα μου.
-Ωστόσο, έχεις καταφέρει να μείνεις με έναν άνθρωπο για 7 χρόνια, όπως οι ήρωές σου στην παράσταση;
-Ναι. Γενικότερα, κάνω σχέσεις μακροχρόνιες. Αλλά δεν θέλω να μιλάω για μένα δημόσια, προτιμώ αυτά να τα λέω σε έναν κολλητό μου ή, αν μου την βαρέσει, στον ψυχαναλυτή.
-Έχεις πάει σε ψυχολόγο;
-Ναι, αμέ. Γενικά όμως, δεν είμαι του οργανωμένου. Μου την κάρφωσε, πήγα, το λυσα, χαίρεται.
-Και τι κατάλαβες για τον εαυτό σου;
-Ότι είναι πολύ ιδιαίτερος αλλά ταυτόχρονα και πάρα πολύ κοινός. Κατάλαβα ότι έχω πάρα πολλές ιδιαιτερότητες ενώ στην ουσία δεν με χωρίζει τίποτα με τους ανθρώπους, ότι είμαι και πολύ «κανονική». Έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι, αρκεί να δουν αυτό τον διαχωρισμό και να ηρεμήσουν.
-Ποιες είναι οι δικές σου ιδιαιτερότητές;
-Δεν μπορώ την πολυκοσμία, δεν μπορώ αυτό που είσαι σε έναν χώρο με ανθρώπους που δουλεύουν όλοι μαζί, που φωνάζουν και να κάνει ο καθένας τη δουλειά του. Εγώ θέλω ησυχία, χρειάζομαι την απομόνωση και μετά την κοινωνικότητα. Δηλαδή, δεν θα μπορούσα εύκολα να δουλεύω κάθε μέρα σε έναν χώρο με πάρα πολύ κόσμο. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που κάνω τη δουλειά που κάνω. Η καθημερινή συναναστροφή με πάρα πολύ κόσμο- και μόνιμα- δεν μου αρέσει.
-Είσαι μοναχική;
-Μάλλον. Και πολύ κοινωνική είμαι, αλλά πιο ουσιαστικά. Θέλω να μοιραστώ, να εξομολογηθώ, απλά δεν μπορώ την μαζικότητα, δεν μπορώ να μοιραστώ το πρόβλημα μου με όλη την Ελλάδα ή να μπαίνω σε ένα χώρο, να μιλάω με όλους ή να αγαπιέμαι με όλους. Θέλω πιο πριβέ πράγματα. Και εκεί είμαι καταρχήν διαφορετική.
-Η αναγνωρισιμότητα όμως δεν σε αναγκάζει να συναναστραφείς και με κόσμο που δεν ξέρεις;
-Δεν με αναγκάζει. Και οι άνθρωποι, κάπως έχουν εισπράξει αυτό το μήνυμα από μένα και δεν με ζαλίζουν. Υπάρχουν και άλλοι βέβαια οι οποίοι είναι τελείως κουκουρούκου και δεν πιάνουν από το μάτι μου αυτό το «άστο τώρα, μην μου τα ζαλίσεις». Οι περισσότεροι ευτυχώς αισθάνονται ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε σε έναν χώρο και να είμαστε εκεί την ίδια ώρα, όπως συμβαίνει με ανθρώπους που δεν είναι επώνυμοι. Αυτά τα «τι έγινε;», τα «γεια» οπωσδήποτε, τα φιλιά στον αέρα, τα «μου λειψες» με κάνουν και ξερνάω απόλυτα. Δεν μπορώ τα οπωσδήποτε πολλά πολλά.
-Έχεις νιώσει ποτέ απόγνωση;
-Ναι, αμέ. Όταν πέφτω πολύ, φυσικά και έχω νιώσει.
-Πέφτεις συχνά ψυχολογικά;
-Πέφτω συχνά, αλλά ανεβαίνω και εύκολα. Πλέον όμως, μόνο θέματα υγείας με ρίχνουν πραγματικά. Για όλα τα άλλα πια λέω «σιγά, και τι έγινε;» ή «έλα αγάπη μου τώρα, είναι θέμα αυτό για να πέφτεις;». Παλιά, αξιολογούσα λιγότερο τη σοβαρότητα των πραγμάτων.
-Τι σε έκανε να αναθεωρήσεις;
-Είναι λίγο μακάβριο. Όταν θυμηθώ φιλαράκια μου που πεθάνανε, το Βλάσση, έναν άλλο φίλο μου πολύ αγαπημένο. Εκεί επανέρχομαι και λέω στον εαυτό μου «τι λες τώρα, ρε μαλάκα; Σοβαρά μιλάμε;». Και εκεί ισιώνω.
-Αυτό πρόσφατα το κατάλαβες;
-Όχι. Το χα από παιδί. Απλά τώρα μου είναι συνειδητό. Σε πολύ μικρή ηλικία, μπορούσα να πάω τελείως τυχαία σε μνήματα, να εννοήσω μέσα στην απόλυτη ησυχία κάποια πράγματα, εκεί που σταματάει όλη η βαβούρα. Μάταια είναι όλα, αλλά όχι με την έννοια της απαισιοδοξίας, με την έννοια της σοφίας. Σημασία έχουν πολύ λίγα πράγματα στη ζωή, όπως είναι η πραγματική αγάπη, η πραγματική σχέση, η πραγματική χαρά. Γιατί λίγα είναι τα σημαντικά στη ζωή μας. Όλα τα άλλα είναι λίγο το περιτύλιγα, το κουτί. Πολλές φορές έχω χάσει φαιά ουσία για την κορδέλα.
-Τι σου δίνει χαρά;
-Οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ και τρέλα. Τώρα που δουλεύω με τον Ζουγανέλη, για παράδειγμα, τρελαίνομαι για την μαλακία που θα πούμε, πάω στην πρόβα και χαίρομαι να ακούσω για το τι θα πει εκτός του κειμένου. Μου δίνει χαρά να δούμε με κάποιους ανθρώπους ένα γεγονός, να το γελάσουμε, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί και να τράβαγαν τα βυζιά τους αν τους συνέβαινε. Επίσης, μου δίνει χαρά μια εκδρομή και η φύση. Μου λείπει πολύ η φύση, το να κάνεις φυσικά πράγματα: Να ξυπνάς ήρεμα, να τρως χαλαρά, να πηγαίνεις μια βόλτα, να βγαίνεις κάπου με ένα φίλο σου που αγαπάς πολύ, να δεις μια ταινία. Δεν ξέρω αν σου φαίνομαι πολύ κουλτουριάρα…
-Σε πειράζει όταν σε λένε κουλτουριάρα;
-Ναι. Γιατί είναι μία λέξη που εγώ έχω χρησιμοποιήσει πολύ απαξιωτικά για κάποιους ανθρώπους. Αν το πουν και για μένα λέω «Μαλάκα, γίναμε κι εμείς έτσι;». (γελάει)
-Είσαι ευτυχισμένη, Δήμητρα;
-Νομίζω ότι είμαι, παρόλο που είναι μια λέξη που δεν τη λέω με τη μία. Έτσι κι αλλιώς, η ευτυχία είναι κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, μου σκάνε και, όσο μου σκάνε λέω «δόξα τω Θεώ, μια χαρά είμαστε». Όταν παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια στο σπίτι με τους κολλητούς μου, γελάμε και χασκογελάμε, όταν αισθάνομαι ότι με αγαπάνε και αγαπώ, τότε είμαι ευτυχισμένη. Ακόμη και όταν τραγουδάω, παρόλο που τραγουδάω χάλια.
-A propo, όλα αυτά τα προγράμματα στην τηλεόραση που αφορούν τραγούδια και μαγειρικές, τα βλέπεις;
-Τη μαγειρική, ούτε να τη χέσω. Εγώ, ακόμη και την ομελέτα να μου πουν να κάνω, βαριέμαι. Πόσο μάλλον να δω αλλουνού. Έχει τύχει να πεινάω και να μην σηκώνομαι να κάνω τίποτα, να παίρνω σοκοφρέτες. Σιγά μην κάτσω να δω να βράζουνε και να τηγανίζουνε! Μου φαίνεται τόσο ανιαρό να βλέπω το μαγείρεμα που κάνω το σταυρό μου και αναρωτιέμαι πως μπορούνε κάποιοι να τα βλέπουν αυτά. Πάω στη μάνα μου, καμιά φορά έχει ανοιχτή την τηλεόραση στο σέσκουλο και στο μπρόκολο και δεν μπορώ να καταλάβω πως κολλάει σ αυτό. Δεν το χω σε ενδιαφέρον να μάθω πως γίνεται ο τέλειος μουσακάς! Απ την άλλη, το τραγούδι με αφορά πιο πολύ από το μαγείρεμα. Απλά, ξέρεις τι; Σπάζομαι με τον τρόπο που μιλάνε στα παιδιά και, καμιά φορά, και με τα ίδια τα παιδιά που πάνε εκεί. Τσαντίζομαι. Αλλάζω κανάλι. Λέω «έλα μωρέ τώρα, ήρθε ο “Θεός” να σου πει εσένα πως τραγουδάς και κάθεσαι εσύ και καταδέχεσαι και τον ακούς;». Μου τη βαράει. Ποιος είναι αυτός για να σου πει και γιατί εσύ επιτρέπεις να σου πει ο άλλος «σήμερα ήσουνα χάλια!»; Εγώ κάνω πρόβα δύο μήνες και δεν έχω πει σε ηθοποιό- για το έργο που έχω γράψει η ίδια- «ήσουνα χάλια!». Πως το κάνουν; Δεν ξέρω αν δικαιούνται οι άνθρωποι να παίρνουν τέτοια βάθρα, τέτοιους χάρτινους θρόνους.
-Σου αρέσει η τηλεόραση σήμερα;
-Μπορεί να καθίσω και να χαζεύω τηλεόραση για να ξεκουραστώ με καμιά μπούρδα που βλέπω. Αλλά σίγουρα μου καλλιεργεί τα δεύτερα μου ένστικτα, τα βήτα. Εκτός αν πέσεις σε καμιά ιδιαίτερη εκπομπή που πραγματικά νιώθεις ότι σε ανέβασε. Εμένα μου αρέσει αυτό που και σε χαλαρώνει και σε ξεκουράζει, αλλά δεν σε πάει σε κατώτερα πράγματα της φύσης σου. Είναι όμως σπάνιο.
-Ψήφισες στις εκλογές;
-Δυστυχώς δεν πρόλαβα και στενοχωρήθηκα γιατί ήθελα να πάω. Είχα πρόβα όλη την ώρα και δεν μπορούσα να πεταχτώ. Με ενδιαφέρει όμως πάρα πολύ η πολιτική, ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον. Εγώ προσπαθώ να κάνω την πολιτική μου μέσα από τη δουλειά μου.
-Πως αντιμετωπίζεις τη σημερινή κατάσταση;
-Η κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα είναι ζόρικη και είναι ένα ζόρι που δεν είναι τωρινό. Η κρίση με επηρέασε πολύ, με έκανε να ξαναδώ τις ανάγκες μου αλλά, έτσι κι αλλιώς πάντοτε εγώ είχα συνειδητά περιορισμένες ανάγκες. Δεν ανοίχτηκα ποτέ στη ζωή μου σε μεγάλα έξοδα γιατί δεν θεωρούσα ποτέ ότι αξίζει τον κόπο να ζούμε πολύ καταναλωτικά, δεν μου έδινε χαρά η κατανάλωση. Θέλω να μινιμάρω πάρα πολύ τις ανάγκες μου γιατί θέλω, αν χρειαστεί να ζήσω με πάρα πολύ λίγα στο μέλλον, να ξέρω πόσο μπορείς να είσαι ευτυχής και με πάρα πολύ λίγα.
-Παραμένεις αριστερή;
-Εγώ δεν ήμουνα αριστερή, όταν ήμουνα στην ΚΝΕ. Θα μαι τώρα;
Δημοσίευση στο περιοδικό Down Town, τον Νοέμβριο του 2010.
