Ο γιος και συνεχιστής του εμπνευστή των ελληνικών καλλιστείων μιλάει για όσα έζησε με τις ομορφότερες γυναίκες, θυμάται στιγμές και τα τελευταία λόγια του πατέρα του.
Το γραφείο του στο Παγκράτι «μυρίζει» άρωμα από τον πατέρα του, λόγια και συμβουλές του σκόρπιες στο χώρο, βήματα και σκιές ενός ανθρώπου που εκείνος αγάπησε- όχι σαν κάτι το «ιδανικό», αλλά σαν εκείνο που, κάποια στιγμή, θα ήθελε να του μοιάσει και να ακολουθήσει όσα αυτός δημιούργησε με κόπο. Κάθεται στο λευκό καναπέ, μου λέει πως μεγάλωσε στο Παγκράτι, πως είναι παντρεμένος, πως έχει 2 παιδιά ηλικίας 3,5 και 1 έτους, μένει στην Πλάκα, έχει σπουδάσει πληροφορική στην Αγγλία και πως τώρα πια είναι αφοσιωμένος στα καλλιστεία και στην καινούργια τους εποχή που τώρα δημιουργείται. Στο τραπεζάκι, στο πλάι, ένα μεγάλο λεύκωμα για την ιστορία του διαγωνισμού ομορφιάς, απέναντί μας μία μεγάλη φωτογραφία του Γιώργου Πρεβελάκη σε κάδρο. «Ο κανόνας που είχε ο πατέρας μου σε όλη του τη ζωή ήταν “πρέπει να κυνηγάτε το αδύνατο!”. Είχε περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα πίστευε ότι, αν πιστέψεις σε κάτι πάρα πολύ, μπορείς στο τέλος να τα καταφέρεις. Εκείνος πέτυχε να πάει πολύ καλά και στον ασφαλιστικό τομέα στον οποίο εργαζόταν, αλλά και στα καλλιστεία που λάτρευε ως θεσμό», θυμάται ο 49χρονος μοναχογιός του στο People.
-Μέσα στο σπίτι, ήταν ο άνθρωπος που ασχολιόταν συνεχώς με τα καλλιστεία;
-Όχι. Από το 1969, ανάμεσα σε άλλες υποχρεώσεις που είχε στην Απογευματινή όπου εργαζόταν τότε, ήταν και τα καλλιστεία. Θυμάμαι που μου έλεγε ότι, με το που μπήκε πρώτη μέρα στο γραφείο του, τον περίμενε ένας φάκελος με την κοπέλα που έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό σε 10 μέρες για τα διεθνή καλλιστεία. Τότε ήμουν μικρός, πήγαινα ακόμη στο δημοτικό. Αλλά και σαν έφηβος, δεν είχα πολυκαταλάβει τι ήταν τα καλλιστεία στη ζωή μας. Ο πατέρας μου δεν άφηνε να «μπουν» μέσα στο σπίτι.
-Δεν μεγαλώσατε έχοντας δει πάρα πολλές ωραίες γυναίκες στη ζωή σας;
-Αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι δεν κοιτούσα ποτέ αυτές τις κοπέλες ερωτικά. Ήταν σαν «φιλοξενούμενες». Δεν σκεφτόμουν «πάμε τώρα στις Σπέτσες με μία δίμετρη κουκλάρα!». Ούτως ή άλλως ήταν γυναίκες πιο μεγάλες από μένα κι έτσι δεν μπορούσα να τις δω σαν πιθανές κατακτήσεις. Απ την άλλη, όταν μεγαλώνεις με κάτι, το θεωρείς και αυτονόητο. Ήταν μέρος της ζωής μου. Δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που πηγαίναμε στα «Αστέρια» της Γλυφάδας και εκεί ήταν 40 κοπέλες, η μία πιο όμορφη από την άλλη. Και αυτό με έκανε να κοιτάω άλλα γνωρίσματα στις γυναίκες, ίσως γιατί θεωρούσα αυτονόητη την εξωτερική ομορφιά. Το ενδιαφέρον μου στρεφόταν πάντα προς πιο πνευματικές γυναίκες και σε γυναίκες με μυαλό και δευτερευόντως στην όποια εξωτερική τους εμφάνιση.
-Τι άνθρωπος ήταν ο πατέρας σας μέσα στην οικογένεια;
-Ο πατέρας μου ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας και ποτέ δεν ήθελε να μεταφέρει τα όποια προβλήματά του στο σπίτι. Ακόμη και να είχε αισθανθεί κάποτε κάποια πίκρα, δεν το έλεγε. Μιλούσαμε για τα καλλιστεία, όπως όμως κάναμε και για τις άλλες του δουλειές. Ήταν ένας άνθρωπος με φοβερή αίσθηση του χιούμορ, πολύ επικοινωνιακός, πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι τον συμπαθούσαν, ήταν πολύ ζεστός. Όταν έφυγε από τη ζωή, όλοι μου έλεγαν πόσο καλός άνθρωπος ήταν. Από την άλλη, δεν ανοιγόταν και ιδιαίτερα.
-Η μητέρα σας, η Σοφία, δεν αισθανόταν άβολα που εκείνος ασχολιόταν με τόσο ωραίες κοπέλες κάθε χρόνο;
-Της είχα πει μία φορά «εσύ έχεις συνηθίσει και δεν ζηλεύεις» και μου απάντησε «έχω συνηθίσει και δεν γκρινιάζω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ζηλεύω».
-Θυμάστε τις τελευταίες του στιγμές;
-Εγώ ήμουν στην Αμερική όταν πέθανε ο πατέρας μου, αλλά το 2006-τότε δηλαδή που «έφυγε»- ήταν μία χρονιά που είχε τρομακτική δραστηριότητα. Είχαμε πάει μαζί τότε σε τρεις διαγωνισμούς και είχε μάλιστα βραβευτεί για τη συνεισφορά του στο χώρο της ομορφιάς. Την επόμενη φορά που τον είδα, στα 79 του πλέον χρόνια, είχε πια αρρωστήσει- πάντα είχε πρόβλημα με τη σπονδυλική του στήλη κάτι που του δημιουργούσε φοβερούς πόνους-, είχα έρθει και τον είδα στο νοσοκομείο. Τότε λοιπόν, λίγο πριν φύγω για την Αμερική, συζητούσαμε στο νοσοκομείο για την Τζούλια Αλεξανδράτου, για το αν ήταν δίκαιο ή άδικο το αποτέλεσμα, παρόλο που, όπως μου έλεγε, κατά βάση ήταν σύμφωνος με το αποτέλεσμα. Ωστόσο ο ίδιος θα προτιμούσε να ήταν η Τζούλια Αλεξανδράτου στα Miss Universe, γιατί η Ολυμπία Χοψονίδου δεν ήταν τότε ακόμη έτοιμη. Μέχρι και την τελευταία του στιγμή, συζητούσαμε για καλλιστεία.
-Ήσασταν έτοιμος για «διαδοχή» στη διοργάνωση των καλλιστείων;
-Τα τελευταία 10 χρόνια επειδή ο πατέρας μου δεν μπορούσε να ταξιδεύει συνεχώς στο εξωτερικό, πήγαινα εγώ και απέκτησα τις βασικές γνώσεις του τι είναι να στήνεις καλλιστεία. Μπορεί να αισθανόμαστε ότι βλέπουμε 12 κοπέλες να βγαίνουν στη σκηνή, να κάνουν μία πασαρέλα και να φεύγουν, αλλά δεν είναι καθόλου απλό. Τα καλλιστεία είναι ένα παζλ με πάρα πολλά κομμάτια που, αν χάσεις το ένα, τότε τα χάνεις όλα.
-Αν ζούσε σήμερα ο πατέρας σας, με την εξέλιξη που πήρε η διοργάνωση και προβολή των καλλιστείων, πως πιστεύετε ότι θα αισθανόταν;
-Πιστεύω ότι θα είχε εκνευριστεί και στεναχωρηθεί τόσο πολύ, που ίσως και να μην ζούσε.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.
