Τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται στην κουζίνα του σπιτιού της και ετοιμάζει κάποια φαγητά αφού, το βράδυ, στην γιορτή του συζύγου της, Νίκου Κριθαριώτη, θα μαζευτούν ελάχιστοι φίλοι τους για να περάσουν «ήσυχα και όμορφα, κάποιες ώρες μαζί». «Λειτουργεί και λίγο σαν αγχολυτικό η μαγειρική», μου λέει. «Σε κάνει να ξεφεύγεις από πολλά πράγματα που μπορεί να σε απασχολούν μέσα στη μέρα ή γενικότερα, με κάτι που μπορεί να έχει συμβεί στη ζωή σου. Μαγειρεύω και για τον εαυτό μου. Την τελευταία φορά, ετοίμασα πένες με σολομό, έκοψα και λίγο φρέσκο κολοκυθάκι μέσα, αλάτι, πιπέρι και κρέμα».
-Δεν σε κουράζει που, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, παρουσιάζεις την ίδια εκπομπή;
-Καθόλου. Το αντίθετο. Νιώθω ότι έχω εξελιχθεί μέσα από αυτό, αισθάνομαι πιο ελεύθερη, πιο ανάλαφρη, πιο άνετη και λέω τα πράγματα πραγματικά όπως τα πιστεύω.
-Δεν το έκανες αυτό πέρσι;
-Πέρσι, υπήρξανε φορές, που δεν ήξερα τι μπορώ να πω και τι όχι.
-Εσύ έκανες λογοκρισία στον εαυτό σου ή αυτό προερχόταν από άλλους;
-Από εμένα πιο πολύ. Δέχομαι και ακούω τα σχόλια των γύρω μου, όλα όσα ακούγονται από δημοσιογράφους και κανάλια, είδα τις εκπομπές, τις μελέτησα και είπα «μα εγώ τα λέω και λίγο αλλιώς τα πράγματα, δεν πρέπει να κολλάω αφού, έτσι κι αλλιώς, αυτό το κομμάτι είναι η δουλειά μου, το ξέρω πολύ καλά και θα πρέπει να λέω τα πράγματα όπως ακριβώς είναι». Παρόλο που μπορεί να μας θεωρούν κάποιοι «σκληρούς» και «απότομους», θα πρέπει να λέμε αυτό ακριβώς που βλέπουμε ή σκεφτόμαστε. Έτσι συνέβαινε και με μένα, σε αντίστοιχες φάσεις, στο παρελθόν.
-Σε είχαν ενοχλήσει κριτικές που αφορούσαν την «αυστηρότητά» σου απέναντι στα κορίτσια;
-Καθόλου. Στη δουλειά μου είμαι πάρα πολύ αυστηρή. Έτσι ήμουνα από παιδί και, πίστεψέ με, αν δεν είχα αυτό το χαρακτηριστικό στην προσωπικότητά μου και στη συμπεριφορά μου δεν θα είχα καταφέρει να αντέξω πολλά χρόνια και να κάνω αυτή την καριέρα. Πρέπει να είμαστε αυστηροί με το τι κάνουμε, με το σώμα μας, με το πρόσωπο μας, αλλά και πολύ αυστηροί με τη δουλειά μας αν δεν θέλουμε να έρθει η διπλανή και να μας την αρπάξει μπροστά στα μάτια μας.
-Αυτό ακούγεται πολύ ανταγωνιστικό.
-Μα, έτσι είναι. Ο χώρος της μόδας είναι για πολύ λίγα χρόνια και λίγα κορίτσια που μπορούν να τον αντέξουν. Όμορφες κοπέλες περπατάνε καθημερινά στο δρόμο, πόσες όμως από αυτές καταφέρνουν να γίνουν μοντέλα ή πόσο μάλλον top models; Πολύ λίγες! Δεν είναι τυχαίο που τα top models και τα super models στον κόσμο είναι μετρημένα. Δεν είναι μόνο το look τους και το χάρισμα που τους έχει δώσει ο Θεός. Είναι και η συμπεριφορά τους. Εγώ ήμουνα πολύ τυχερή αλλά ταυτόχρονα και πολύ συνεπής, πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου, δεν αργούσα ποτέ στη δουλειά, δεν γκρίνιαξα ποτέ, δεν παραπονέθηκα ποτέ, δεν δημιούργησα ποτέ πρόβλημα. Έκανα μόνο τη δουλειά μου, άντεχα μέχρι το τέλος, χωρίς παράπονο, χωρίς γκρίνια- και αυτά ήταν από τις αιτίες που με έκαναν να πάω μπροστά στο εξωτερικό. Υπήρχαν κορίτσια που, αντικειμενικά, ήταν χιλιάδες φορές πιο όμορφες από μένα αλλά δεν είχαν την υπομονή και την καλή συμπεριφορά.
-Δεν είχες σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
-Κανά δυο φορές το σκέφτηκα. Την πρώτη φορά που πήγα στη Νέα Υόρκη, είχα πει «Παναγία μου! Τι μαζοχισμός είναι αυτός!», άξιζε όμως που πείσμωσα και περίμενα ένα χρόνο μέχρι να έρθει και η δική μου σειρά γιατί εκεί απογειώθηκε η καριέρα μου, εκεί διαμορφώθηκε η προσωπικότητα μου, εκεί βρήκα τον εαυτό μου, εκεί άλλαξε για πάντα η ζωή μου. Γιατί άλλαξα εγώ η ίδια.
-Με πιο τρόπο άλλαξες;
-Απελευθερώθηκα. Ήμουνα ένα παιδί που ζούσα πιο πολύ με τα «πρέπει» μου, με το να είμαι πάντα στην ώρα μου, να είμαι πάρα πολύ συγκεκριμένη και συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω- αφού έτσι μεγάλωσα από μικρή- ενώ, όταν στα 24 μου πήγα στην Νέα Υόρκη, αυτό όλο το πράγμα μπήκε σε μία σωστή ρουτίνα και έτσι από τις 6 το απόγευμα και μετά πήγαινα σε γκαλερί, σε μουσεία, σε πάρτυς, σε openings, σε βιβλιοθήκες, σε θέατρα, με πολλούς φίλους. Είχα πια χρόνο για τον εαυτό μου. Γιατί είχα ξεχάσει, με την πολύ δουλειά και το πολύ ταξίδι, ποια πράγματα μου αρέσουν και ποια όχι, το τι πραγματικά θέλω.
-Τώρα τι πραγματικά θέλεις από τη ζωή σου;
-Να είμαι πραγματικά ήρεμη, να μαγειρεύω, να καλώ τους φίλους μου στο σπίτι, να τους φτιάχνω γλυκά, να βρίσκομαι τα Καλοκαίρια κοντά στη θάλασσα και να διαβάζω πολλά βιβλία, να βλέπω πολλές παραστάσεις και να κάνω και ένα μωράκι.
-Σε συνεντεύξεις σου στο παρελθόν, έλεγες ότι θα παντρευόσουν μόνο αν αισθανόσουν έτοιμη να κάνεις ένα παιδί.
-Τι σκέφτομαι σοβαρά. Μακάρι, μέσα στο 2011, να μας στείλει ο Θεός ένα παιδί. Εκεί που δεν το σκεφτόμουνα καθόλου, αφού όλα ήταν πάρα πολύ έντονα και με πολλή δουλειά, τώρα νομίζω ότι ήρθε η ώρα, μου έχει βγει.
-Αλήθεια, γιατί επέλεξες να παντρευτείς τόσο μυστικά και τόσο γρήγορα;
-Γιατί θεωρώ ότι το θέμα του γάμου είναι κάτι πάρα πολύ προσωπικό. Το «μυστικά» δεν θα το λεγα γιατί βγήκαμε έξω, μιλήσαμε στους δημοσιογράφους, δώσαμε σε όλους φωτογραφίες, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι άκρως οικογενειακό- 58 άτομα καλέσαμε όλα κι όλα-, θέλαμε να το κάνουμε μεταξύ μας, αφού έτσι νιώθαμε και οι δύο. Αυτό είναι και το σωστό στις εποχές της κρίσης που ζούμε.
-Πόσο καιρό προηγουμένως είχατε προγραμματίσει το γάμο σας;
-Τρεις εβδομάδες.
-Η πρόταση γάμου πως είχε γίνει;
-Πολύ απλά. «Να παντρευτούμε;», «να παντρευτούμε!». «Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε παιδάκια», «κι εγώ θέλω να κάνουμε παιδάκια», «ας παντρευτούμε». Με τον Νίκο είμαστε μαζί 4 χρόνια, ζούμε μαζί, αν έβλεπα τον Νίκο στα γόνατα με δαχτυλίδι μπορεί να έβαζα τα γέλια. Δεν θέλω τέτοια!
-Δεν είσαι ρομαντική;
-Είμαι ρομαντική, αλλά είμαι και πραγματίστρια. Μιλάμε για μία σχέση πραγματική, δύο ανθρώπων που αγαπιούνται και θέλουν, συνειδητά, να περάσουν τη ζωή τους μαζί. Το γονάτισμα είναι και λίγο για το Hollywood. Μερικές φορές χάνουμε την ουσία, που η ουσία είναι ότι δύο άνθρωποι πολύ δύσκολα μπορούν να συνυπάρχουν, να είναι σε αρμονία και να αποφασίσουν αν κάνουν μαζί οικογένεια. Εμείς είμαστε πολύ απλοί άνθρωποι, αυτό που σκεφτόμαστε το λέμε ο ένας στον άλλον.
-Ο Νίκος τι σου λέει για τις τηλεοπτικές σου εκπομπές;
-Του αρέσει πάρα πολύ το Next top model, κάθε πρωί που ξυπνάει με ρωτάει «ποια έφυγε;» και του απαντάω «δεν σου λέω, να κάτσεις να το δεις». Έχει και άποψη. Μου λέει «αυτά τα ρούχα δεν μου αρέσουν, έπρεπε να τους βάλετε κάτι άλλο, αυτή έπρεπε να φορέσει κάτι πιο δυναμικό και η άλλη κάτι διαφορετικό».
-Τον συμβουλεύεσαι;
-Αμέ!
-Τι σου λέει συνήθως;
-Να είμαι ο εαυτός μου, να μην ακούω και να μην δίνω καμία σημασία σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Να κάνω καλά τη δουλειά μου, γιατί μόνο έτσι δεν πρόκειται να χαθώ.
-Στο παρελθόν έδινες μεγαλύτερη σημασία στους γύρω σου, από όση δίνεις σήμερα;
-Ναι. Ήμουνα πιο μικρή και στη διαδικασία ότι «οι άλλοι ξέρουν καλύτερα από μένα». Έβαλα τα πράγματα κάτω, είδα πόσα χρόνια δουλεύω- είμαι 32 χρόνων και δουλεύω 18 χρόνια-, χαλάρωσα κι έτσι έκλεισα τις πόρτες και τα παράθυρα, όλες τις τρύπες από όπου μπαίνουν μέσα διάφορες πληροφορίες. Νομίζω ότι αυτό μου έκανε πολύ μεγάλο καλό. Επί εποχής «Πρωινού Καφέ» είχα διαλυθεί, δεν άντεχα να ακούω άλλα.
-Αυτό όμως σου βγήκε σε καλό.
-Μόνο. Ο «Καφές» για μένα, ήταν πολύ μεγάλο φροντιστήριο.
-Σου έχει γίνει φέτος μείωση στις αποδοχές σου;
-Εννοείται! Σε ένα ποσοστό γύρω στο 15%.
-Τι σε θύμωσε πιο πολύ σε σχέση με τον τηλεοπτικό χώρο;
-Η έλλειψη αισθητικής σε πολλά πράγματα και πως πολλά από αυτά δεν γίνονται direct, συμβαίνουν πίσω από την πλάτη σου.
-Το χειρότερο που είπαν για σένα ποιο ήταν;
-Ότι είμαι πάρα πολύ κακός άνθρωπος, ότι βγαίνει τελικά η κακία μου στο Next Top Model, ότι όλα αυτά τα χρόνια προσποιούμαι, ότι όλο αυτό τον καιρό που χαμογελούσα έβγαζα ένα ψεύτικο πρόσωπο και πως τώρα επιτέλους αποκαλύφθηκε το αληθινό μου.
-Αυτό σε έκανε να κλάψεις;
-Όχι. Με έκανε να θυμώσω! Άλλωστε έχω κλάψει για πάρα πολλά άλλα πράγματα, από τη στιγμή που ξεκίνησα το μόντελιγκ μέχρι τώρα. Έχω ρίξει πολύ κλάμα! Η απόρριψη που έχω δει μπροστά στα μάτια μου και ο τρόπος που πάλευα για να μπορώ να υπάρχω μέσα στο χώρο του μόντελιγκ στο εξωτερικό, να κάνω σωστές δουλειές, μέσα από τις οποίες να μπορώ να πληρώνω το ενοίκιο μου και να μπορώ να ζω μέσα από αυτό, πολλές φορές με έκανε να διαλυθώ ψυχολογικά και να κλάψω. Είχα πολλά ups and downs, από το 0 στο 10 και ξανά στο 0, ποτέ η καριέρα μου δεν ήταν συνεχώς ανοδική. Ίσως γι αυτό είμαι τόσο συνηθισμένη στο παιχνίδι της τηλεόρασης και των μεσημεριανών.
-Ωστόσο, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δύσκολα συνδυάζεται η μόρφωση και η εξυπνάδα με το μόντελιγκ.
-Δεν συνδυάζεται καθόλου δύσκολα. Κοίτα, στο μόντελιγκ δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη μόρφωση για να ξεκινήσεις, δεν χρειάζεσαι κάποιο πτυχίο ή κάποιο master, υπάρχουν κορίτσια που είναι γεννημένες σε κάποια χωριά στη Βραζιλία, που δεν μιλούσαν καν αγγλικά, όπως η Ζιζέλ, ήταν όμως πολύ έξυπνες για να το συνεχίσουν και να εξελιχθούν. Αυτές οι κοπέλες, στην συνέχεια, έμαθαν γλώσσες, μπήκαν στο πανεπιστήμιο, έκαναν τις επιχειρήσεις τους και είναι και super stars. Πιστεύω ότι, όταν ένας άνθρωπος είναι έξυπνος, ακόμη και αν δεν έχει το τυπικό πτυχίο που δίνεται από κάποιο πανεπιστήμιο, θα το αποκτήσει άμα το θέλει πραγματικά. Εγώ δεν κατάφερα να πάω σε κάποιο πανεπιστήμιο γιατί στα 19 μου είχα ήδη πάει στο Παρίσι αλλά, κάποια στιγμή, ήθελα να μάθω πράγματα και έκανα πολλά μαθήματα σε πανεπιστήμια, πήγαινα σε μουσεία, σε βιβλιοθήκες, διάβαζα.
-Χρειάστηκε ποτέ να κάνεις ψυχανάλυση;
-Βεβαίως. Στη Γαλλία, στα 22 μου, για έξι μήνες και στη Νέα Υόρκη, στα 25 μου, για άλλους έξι.
-Αυτή η διαδικασία τι σου έμαθε;
-Ότι αφήνω πάρα πολύ τα πράγματα να με επηρεάζουν προσωπικά, ότι τα παίρνω κατάκαρδα και πως αυτό τελικά δηλητηριάζει τον κόσμο μου, ότι ο χειρότερός μου εχθρός είναι το μυαλό μου. Έπρεπε να σταματήσω να υπολογίζω τα πράγματα τόσο πολύ, να τα ζυγίζω με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια και να τα ζω όμορφα και απλά. Χωρίς πολλά πολλά. Ήμουνα πάντα πολύ κοντά με τους άλλους ανθρώπους, με τον εαυτό μου ήταν που τα έβαζα συνέχεια, ήμουνα πολύ αυστηρή με μένα. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τους γύρω μου, γινόμουνα χαλί να με πατήσουν και έτσι ξέχναγα, πολλές φορές, εμένα. Έδινα πάρα πολύ από τον εαυτό μου και δεν άφηνα ένα κομμάτι και σε μένα. Ίσως γιατί είχα πολύ μεγάλη ανάγκη να δώσω αγάπη, αφού είχα και εγώ μεγάλη ανάγκη να πάρω αγάπη. Το έκανα όμως λίγο λάθος. Όταν ξεκινάνε και γίνονται όλα τόσο γρήγορα στη ζωή σου, από μικρό παιδί, από 14 χρόνων που ξεκινούσα εγώ, δεν προλαβαίνεις να σε δεις και εγώ δεν είχα προλάβει να σκεφτώ, μέσα σε όλο αυτό που γινόταν, που πραγματικά βρισκόμουνα εγώ η ίδια.
-Ήσουνα ευτυχισμένο παιδί;
-Πολύ! Πάντα ήμουνα πολύ θετικό, χαρούμενο και γελαστό παιδί. Το μόνο που έκανα λάθος ήταν ότι πιεζόμουν πάρα πολύ για όλους τους άλλους, μέχρι που, κάποια στιγμή, έκανα το μπαμ. Πιεζόμουνα και μάζευα συνέχεια.
-Σου έκαναν ποτέ ανήθικες προτάσεις, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύεις;
-Ποτέ. Ούτε μισή φορά. Ούτε ναρκωτικά είδα ποτέ μπροστά μου. Τη δουλειά μου έκανα, τη δουλειά τους έκαναν και οι άλλοι και μετά πήγαινα στο σπίτι μου. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Έχω ακούσει για κορίτσια που έχουν μπλέξει με «περίεργα» πράγματα αλλά, από την άλλη, δεν πιστεύω ότι ο άλλος έρχεται ξαφνικά και σου λέει «καλημέρα, θέλεις να το κάνεις αυτό το πράγμα;». Πρέπει να δίνεις δικαιώματα και λιγάκι να τα θέλεις κι εσύ.
-Αισθάνεσαι όμορφη, όταν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη;
-Αισθάνομαι αστεία! (γελάει) Δεν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να αυτοθαυμάζομαι, κάνω φάτσες, βάζω την κρέμα μου για τις ρυτίδες και λέω «πω πω, πότε θα κάνω μπότοξ;» ή «καλή είσαι και σήμερα, αν δεν έχεις βγάλει κανά σπυράκι» και γελάω μόνη μου. Η ομορφιά η πραγματική είναι αυτή που ξεκινάει από μέσα προς τα έξω, αυτή είναι που έχει την πραγματική σημασία. Εγώ, με όλα αυτά που συμβαίνουν και ακούω, θα ήθελα να είμαι πραγματικά όμορφη μέσα μου.
-Η τηλεόραση θα ήθελες να παραμείνει για πάντα στη ζωή σου, από δω και πέρα;
-Το «για πάντα» δεν παραμένει ποτέ στη δική μου τη ζωή. Τα πράγματα έρχονται τούμπα, από τη μία στιγμή στην άλλη.
-Υποθέτω με εξαίρεση τις προσωπικές σου σχέσεις.
-Ούτε κι αυτό. Η διάθεση μου είναι μόνο στο «για πάντα» με τον άντρα μου, αλλά δεν ξέρεις ποτέ σ αυτή τη ζωή. Μέσα μου αυτό θέλω, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται σ αυτό τον κόσμο. Δεν θα ήθελα καν να το σκεφτώ, αλλά τι να κάνεις; Πρέπει να σκέφτεσαι ότι, ακόμη και μία στο εκατομμύριο, μπορεί τα πράγματα, κάποια στιγμή, να αλλάξουν. Και νομίζω ότι, άμα το σκέφτεσαι αυτό, τότε δουλεύεις και τη σχέση σου πραγματικά. Αν σκέφτεσαι ότι ο άλλος δεν είναι δεδομένος, τότε κρατάει κιόλας.
Δημοσίευση στην εφημερίδα "Έθνος", ένθετο "Radar", τον Δεκέμβριο του 2010.
