Μετά από 26 χρόνια στη δημοσιογραφία και έχοντας συνομιλήσει με τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάτρου, του κινηματογράφου και της μουσικής, ο Ιάσωνας είναι από τους ελάχιστους που δικαιούται να εκφράζει δημόσια, χωρίς φόβο, τη γνώμη του.
Διευκρινίζει ότι έχει πάνω από 21 χρόνια να μακιγιαριστεί, ενώ σπάνια φωτογραφίζεται. Γιατί μάλλον αισθάνεται άβολα με την εικόνα, με όλα όσα αφορούν την επιδερμίδα των όσων λέει και όχι τα κύτταρα της ουσίας τους. Πίνει καφέ, ελληνικό σκέτο, αλλάζει πουκάμισο και παντελόνι «για να είναι καλές οι λήψεις που θέλετε» και βάζει την καφέ στρατιωτική βερμούδα που φορούσε μπαίνοντας στη Μεγάλη Βρεταννία, εκεί που συναντηθήκαμε τη Δευτέρα 29 Αυγούστου, στην άκρη.
-Δεν φοβάσαι μήπως γίνεσαι αντιπαθής, λέγοντας πάντα τη γνώμη σου;
-Δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι όλοι θέλουν να είναι συμπαθείς στους ανθρώπους, από την άλλη όμως, δεν θα κατέβαζα και τα βρακιά μου προκειμένου να γίνω συμπαθής. Προτιμώ να με συμπαθούν οι άνθρωποι που θέλω να με συμπαθούν και που εκτιμώ-δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε συμπαθούν οι λάθος άνθρωποι. Γιατί μετά χρειάζεται να είσαι κι εσύ ευγενικός απέναντι τους, για να ανταποδώσεις αυτή τη συμπάθεια. Ωστόσο, εμένα δεν με ενδιαφέρουν οι χαρακτήρες και οι ζωές των ανθρώπων, με ενδιαφέρει η δουλειά τους. Όταν λοιπόν φτάνω στο σημείο να μιλήσω για τη δουλειά ενός ανθρώπου, πρέπει να έχω υπευθυνότητα σε αυτά που λέω, να έχω ολοκληρωμένη θέση και άποψη.
-Έχεις περισσότερους φίλους ή εχθρούς;
-Έχω τους φίλους που θα ήθελα πάντα να έχω- και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Επίσης, έχω πολλούς εχθρούς, αλλά αυτοί δεν με αφορούν. Καθόλου, όμως. Δεν θα κανονίζω εγώ τη ζωή μου, με βάση τους εχθρούς μου. Πάντως να ξέρει ότι, όταν σε αγαπάνε όλοι, είναι πολύ ύποπτο.
-Θα αναθεωρούσες αν μάθαινες ότι κάποιοι στενοχωρήθηκαν, μιλώντας επικριτικά για τη δουλειά τους;
-Όχι. Για τη δουλειά τους μιλάω η οποία είναι δημόσια, όπως και τα πρόσωπα. Άλλωστε, και εγώ ο ίδιος έχω κατακριθεί. Και το κακό είναι ότι, τις περισσότερες φορές, εγώ δεν έχω κατακριθεί για τη δουλειά μου, αλλά για πράγματα άλλα: Έχουν γραφτεί σεντόνια για το ότι δεν λέω το «ρ» ή για το ότι είμαι άσχημος. Δεν διαμαρτυρήθηκα, όμως, ποτέ και σε τίποτα.
-Σε πληγώνει όταν κάποιοι αναφέρονται ειρωνικά στην άρθρωσή σου;
-Θα στενοχωριόμουνα αν είχα την άρθρωση του Παπαστεφάνου και έλεγαν ότι είμαι ψευδός.
-Δεν σου αρέσει η εμφάνισή σου;
-Δεν με ενδιαφέρει, να αλλάξω την εμφάνισή μου. Παρόλα αυτά, αν μου έλεγαν να ξαναγεννηθώ και να είμαι ο Τζόρτζ Κλούνει, θα το σκεφτόμουν. Όπως είμαι, με αυτό που είμαι, περπατάω στη ζωή. Είναι σαν να μην σ αρέσει σε ένα κολιέ μία χάντρα: Αν την βγάλεις, θα φύγουν και οι υπόλοιπες.
-Ποιους θεωρείς star σήμερα στην Ελλάδα;
-Σταρ είναι κάποιος που λάμπει, που απασχολεί, που ενδιαφέρει τον κόσμο και που έχει εμπορικότητα- κυρίως το τελευταίο γιατί, αν δεν έχεις εμπορικότητα, δεν είσαι και σταρ. Ο Λαζόπουλος είναι σταρ, ο Κιμούλης είναι σταρ, το ίδιο και η Χάρις Αλεξίου, η Αρβανιτάκη, η Μαρινέλλα, ο Νταλάρας, η Ράντου που είναι σταρ στο θέατρο, ο Χαραλαμπόπουλος που είναι σταρ και του σινεμά. Βέβαια, αν πεις σε αυτούς που σου αναφέρω ότι είναι σταρ, θα σε βρίσουν. Σίγουρα πάντως, οι σταρ δεν βγαίνουν μέσα από την τηλεόραση. Δεν μπορείς να γίνεις σταρ, αγαπητέ μου, μέσα από ένα μικρό κουτί οθόνης, που μπαίνει στο σπίτι και που ο τηλεθεατής αποφασίζει πότε το ανοίγει, πότε το κλείνει, πότε θα μιλάς δυνατά και πότε όχι.
-Δεν είναι σταρ η Ελένη Μενεγάκη;
-Ε, όχι δα. Είναι ο Λαζόπουλος, που έχει μία θεατρική θητεία και κάνει τώρα 60% στο prime time. Στις πρωινές ζώνες, για τι είδους σταρ να μιλάμε; Που είναι το σταριλίκι; Το να βγαίνεις και να κατεβάζεις την ιδιωτική σου ζωή στα μανταλάκια, για να τραβήξεις την προσοχή του κόσμου απ τα περιοδικά; Η Μαρίκα Κοτοπούλη είχε πει κάτι πολύ ωραίο: «Κι εγώ, αν βγω στην Ομόνοια και κατεβάσω το βρακί μου, θα σκάσουν όλοι στα γέλια, αλλά αυτό δεν το επιτρέπω εγώ στον εαυτό μου». Ξέρεις, όσο ξεπουλάς, τόσο κάποια στιγμή θα πληρώσεις ακριβά το λογαριασμό. Και, γενικότερα μιλώντας- τα παραδείγματα πολλά, ρίξτε μια ματιά στα περίπτερα- υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σήμερα στη showbiz οι οποίοι, όχι απλά εκθέτουν την προσωπική τους ζωή, αλλά την εκμεταλλεύονται εμπορικά. Αν σε ρωτήσω τι ξέρεις για την προσωπική ζωή της Αρβανιτάκη και της Αλεξίου, το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα ξέρεις τίποτα. Γιατί, αυτοί οι άνθρωποι, έχουν προφυλάξει τη ζωή τους. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το 1980 παντρεύτηκε στη Μητρόπολη Αθηνών, χώρισε μετά από ενάμιση χρόνο και εμείς το μάθαμε 12 χρόνια μετά. Μην τρελαθούμε!
-Η έκθεση της προσωπικής ζωής, δεν γίνεται κάποιες φορές και ερήμην της θέλησης αυτών των προσώπων;
-Το ξεπούλημα της ιδιωτικής ζωής, δεν γίνεται ποτέ ερήμην. Δεν με πείθουν οι άνθρωποι που βγάζουν την ιδιωτική τους ζωή στη δημοσιότητα, γιατί ξέρω ότι δεν υπάρχουν τόσοι παπαράτσι και τόσες κάμερες στην Ελλάδα, ώστε να κυνηγάνε τους «διάσημους» σε ολόκληρη τη χώρα. Για να τους «πιάσεις» στα πράσα, πρέπει να σ έχουν φωνάξει οι ίδιοι και να χουν στήσει και το πλάνο. Όλοι ξέρουν για ποιους μιλώ, όπως και το κοινό που είναι πανέξυπνο. Θα σου πρόσθετα επίσης στα προηγούμενα, ότι σταρ σήμερα, για παράδειγμα, είναι και ο Μάρκος Σεφερλής.
-Μιλάς σοβαρά τώρα;
-Γιατί σου φαίνεται παράξενο; Είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος, με ιδιότυπο χιούμορ. Το πρόβλημα με τον Μάρκο Σεφερλή, είναι ότι αυτό που κάνει- αν και δεν είναι κακό- θα μπορούσε να γίνει καλύτερα αν είχε δίπλα του κάποιους ανθρώπους που να τον βοηθούσαν ώστε να το στήσει πιο σωστά- και φυσικά, δεν εννοώ τον εαυτό μου, γιατί εγώ δεν ασχολούμαι με θεατρικά κείμενα. Ο Σεφερλής, έχει πάθος σ αυτό που κάνει, το βλέπεις και λες «μπράβο σου, μάγκα μου!». Απλώς, έχει μία μεγάλη ατυχία: Ζει σε λάθος εποχή. Αν υπήρχε πριν από μισό αιώνα, ενδεχομένως ο Τσιφόρος, ο Φίνος, ο Δημόπουλος να μπορούσαν να του φτιάξουν πράγματα. Κοίταξε να δεις, ο Σεφερλής είναι σταρ, όχι η Μενεγάκη ή η κάθε Μενεγάκη της τηλεόρασης. Γιατί ο Σεφερλής, Χειμώνα Καλοκαίρι, γεμίζει καθημερινά μεγάλα θέατρα εδώ και χρόνια. Αυτό είναι σταριλίκι: Το να σηκωθούν και να ρθουν σ εσένα και όχι να επαφίεσαι στην καλοσύνη των ξένων νοικοκυρών με το κοντρόλ στο χέρι.
-Η συνεργασία σου με το Σταρ, γιατί τελείωσε;
-Για οικονομικούς λόγους. Μου έκαναν μία πρόταση, δεν τη δέχτηκα και αποχώρησα. Ωστόσο, με κάποιους ανθρώπους από το Σταρ, όπως ο Κάρολος Αλκαλάι, η Λόλα Νταιφά, ο Βασίλης Αλεξάκης και ο Σταμάτης Μαλέλης, είμαστε πολύ καλοί φίλοι και τους εκτιμώ ιδιαίτερα. Μπορεί να είμαι ξανά στην τηλεόραση, μπορεί και να μην είμαι. Αλλά, δεν έχω άγχος με την τηλεόραση, με τη δουλειά μου έχω άγχος της οποίας μέρος της είναι και η τηλεόραση.
-Εσύ δεν είσαι σταρ;
-Είσαι τρελός; Το να είσαι γνωστός δεν είναι ιδιότητα, είναι απλά μία σύμπτωση. Κάποιους ανθρώπους τους ξέρουν στη γειτονιά τους, κάποιους στην πόλη τους, κάποιους τους ξέρει όλη η χώρα και κάποιους όλος ο πλανήτης. Οι πραγματικά, όμως, διάσημοι πρέπει να ξέρεις ότι δεν τρελαίνονται. Μόνο οι λωλοί.
-Έχεις συναντήσει πολλούς τέτοιους;
-Ναι, έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους που τα χουν χάσει με τη δημοσιότητα και πραγματικά γελάω μ αυτούς. Ξέρεις κάτι; Λόγω δουλειάς, είχα την τύχη να συναντήσω πραγματικά πολύ διάσημους ανθρώπους, να τους έχω ακουμπήσει και, το να ακούω σήμερα για «σταρ» και «διασημότητες», είναι σαν να συγκρίνουμε τον Όλυμπο με του Φιλοπάππου. Έχω κάνει παρέα με την Αλίκη, τη Μελίνα, το Χορν, το Ζαμπέτα, το Σακελλάριο, το Δαλιανίδη, τον Κακογιάννη, πολλούς ακόμη, ανθρώπους που ήταν μυθικά πρόσωπα. Αν έχεις υπάρξει λοιπόν δίπλα στην Αλίκη, δεν μπορεί να μιλάς σήμερα για τα αστεράκια της ελληνικής τηλεόρασης. Είναι γελοίο!
-Θεωρείς ότι φέτος θα είναι η χειρότερη χρονιά για την τηλεόραση, όπως λένε;
-Το κακό είναι ότι κάθε χρόνο είναι η «χειρότερη χρονιά». Ποτέ δεν βρίσκει πάτο. Και δεν φταίνε ούτε τα λεφτά, ούτε η κρίση, φταίνε οι άνθρωποι και οι ιδέες. Τα «Φιλαράκια» είναι δύο σκηνικά, 6 ηθοποιοί, ένα σενάριο και τρικάμερο. Δεν καταλαβαίνω, γιατί οι ελληνικές κωμωδίες πρέπει να είναι ακριβές και γιατί ένα επεισόδιο που θα μπορούσε να γυριστεί σε δύο μέρες, χρειάζεται 15! Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι σήμερα στην ελληνική τηλεόραση που εκτιμώ, όπως είναι ο Πρετεντέρης, ο Θέμος, η Ναταλία η Γερμανού, η οποία είναι ένα κορίτσι με αγωγή και η αγωγή δεν είναι κάτι που κυκλοφορεί ελεύθερα. Ούτε στην τηλεόραση, ούτε στην ελληνική κοινωνία. Η Ναταλία, λοιπόν, έχει αγωγή και αυτό υπερτερεί από οτιδήποτε άλλο έχει κάνει ή δείχνει. Έχει αυτό που λέμε «την αγωγή ενός καλού σπιτιού». Άνθρωποι που εκτιμώ, είναι επίσης η Όλγα Τρέμη- μία πραγματική κυρία και- και, εκτός του Νίκου Χατζηνικολάου, που ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα και έχει περάσει η φιλία μας διάπυρός και σιδήρου, μου αρέσουν πολύ η Κάτια Μακρή και ο Χρήστος Κώνστας. Όπως επίσης μου αρέσει, στον τομέα της, και η Λαμπίρη, η οποία είναι πολύ ευγενικό κορίτσι.
-Πέρασες ποτέ στη ζωή σου πολύ δύσκολα;
-Πολλές φορές και με διάφορους τρόπους: Και οικονομικά και ψυχολογικά και συναισθηματικά. Καμία ζωή δεν είναι στρωμένη με τριαντάφυλλα, την περπατάς όμως ξέροντας ότι καμιά φορά ίσως πατήσεις και στ αγκάθια. Αλλά, κάποια στιγμή, τα προβλήματα πρέπει να βρίσκουν τις λύσεις τους. Κι εγώ δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να ηρεμήσουν, αν δεν λύνουν τα προβλήματα που προκύπτουν.
-Ο έρωτας είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής σου;
-Καταρχήν, θέλω να σου πω πως δεν μ αρέσει να μιλάω για τα προσωπικά μου δημόσια, ούτε μ αρέσει να επιτίθεται η δημοσιότητα στον προσωπικό μου χώρο. Ο έρωτας, όπως και το sex, είναι πάρα πολύ σημαντικά για τη ζωή ενός ανθρώπου, αλλά νομίζω πως είναι και λίγο υπερτιμημένα. Στο κάτω κάτω, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν με ρωτάς «τι φαί σ αρέσει να τρως;». Και το φαί μία φυσιολογική, απαραίτητη λειτουργία είναι. Ό,τι διατίθεται προς εκμετάλλευση, να ξέρεις πως λερώνεται.
-Κλαις καθόλου;
-Πολύ εύκολα. Αλλά, όποιος κλαίει συχνά, δεν είναι ευαίσθητος. Είναι απλώς ευσυγκίνητος. Είμαι αιγόκερως ξέρεις, και οι αιγόκεροι δεν φημίζονται για την ευαισθησία τους.
Η Αλίκη κι εγώ
«Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν μία σοφή γυναίκα, πανέξυπνη, λαμπερή, που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήξερε ο κόσμος για εκείνη. Υπήρχε η Αλίκη του σπιτιού και η Αλίκη της δημοσιότητας. Όταν της είχα πει «αν ήξερε ο κόσμος πραγματικά ποια είσαι, θα ήσουν πολύ πιο διάσημη και αγαπητή», μου απάντησε «όχι, ξέρω πολύ καλά τι θέλει ο κόσμος από μένα και αυτό του δίνω». Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ήταν ένα δημιούργημα της Αλίκης Βουγιουκλάκη», λέει ο Ιάσωνας για τη φίλη του, Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Άνθρωποι που αγάπησα
Τη Μελίνα τη γνώρισα, γιατί μου δωσε μία σπρωξιά η Εμμανουέλα Παυλίδου και με πέταξε στο γραφείο της. Θυμάμαι που, στο σπίτι της, τη ρώτησα «υπάρχει έστω και ένα πράγμα σε αυτή τη ζωή, που να το ήθελες και να μην το είχες;» και εκείνη μου απάντησε, με κάθε ειλικρίνεια, «αχ, ναι, το όσκαρ!». Απ την άλλη, η δημόσια εικόνα της Βλαχοπούλου- την οποία λάτρευα-, δεν είχε καμία σχέση με τη ιδιωτική της εικόνα: Μπορεί και να μην είχε καθόλου χιούμορ. Θυμάμαι που μου χε πει «σηκώνομαι το πρωί, πάω να ψωνίσω στον μπακάλη και μου λέει η άλλη «κυρία Ρένα, πείτε μας ένα αστείο! Βρε, δεν πας στο διάολο πρωί πρωί; Τι είμαι; Καραγκίοζης;». Επίσης, ο Χατζιδάκις, ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος. Δεν σου κανε μάθημα, αυτό που είχες να εισπράξεις, είχε τον τρόπο να στο περάσει που, μπορεί να ήταν αυστηρός, αλλά μπορεί να ήταν και πολύ διασκεδαστικός. Του έλεγα για τα τραγούδια του απ το παλιό ελληνικό σινεμά, θύμωνε, στο τέλος μου λεγε «και στο κάτω κάτω, αυτοί που τους αρέσουν αυτά τα τραγούδια αυτά δεν είναι φίλοι μου!». Μετά, όμως, όταν καταλάβαινε ότι πραγματικά τα αγαπάς, άλλαζε, σε έπαιρνε στο πλάι και σου έλεγε ιστορίες από εκείνη την εποχή. Κάπως έτσι μου είχε πει πως «πρώτη ιδέα για να γίνει το Πολύ την Κυριακή μιούζικαλ στο Μπρόντγουει, δεν ήταν για να το παίξει η Μελίνα, αλλά η Μέριλιν Μονρόε, λίγο πριν πεθάνει», θυμάται ο Ιάσωνας για τους πραγματικούς σταρ που συνάντησε στη ζωή του.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Σεπτέμβριο του 2011.
