-Πως αντιδράτε σε κομπλιμέντα που σας κάνουν, όταν γράφουν
και λένε ότι «η φωνή της Αρβανιτάκη είναι αέρινη, αγγελική και θυμίζει τη φωνή
ενός αηδονιού»;
-(γελάει) Θέλω να το πιστεύω, αλλά δεν γίνεται πάντα αυτό.
-Γιατί πέρασε τόσος πολύς καιρός μέχρι να ακούσουμε ένα
καινούργιο τραγούδι από σας;
-Κι εγώ αναρωτιέμαι... Νομίζω ότι, από τον τελευταίο μου
δίσκο, μπήκα σε έναν δρόμο άλλων αναζητήσεων- είχα κάνει, μεταξύ άλλων, και
κάποια ειδικά αφιερώματα- και το θέμα των καινούργιων τραγουδιών το άφησα λίγο
πίσω. Ομολογώ κιόλας ότι αυτή είναι και μία περίοδος αμηχανίας του ελληνικού τραγουδιού-
ψάχνουμε μέσα σε ένα νέο κόσμο της ελληνικής μουσικής και του τραγουδιού.
-Περνάει κι αυτό κρίση;
-Δεν λέω ότι «περνάει κρίση», λέω ότι είναι διαφορετική πια
η λειτουργία, ενώ έχει αλλάξει και οτιδήποτε αφορούσε στην ελληνική
δισκογραφία- δεν υπάρχει πια ελληνική δισκογραφία και οι δισκογραφικές εταιρείες
είναι σε πλήρη αμηχανία. Αυτό που ψάχνουμε πια είναι πώς θα λειτουργήσουμε
μπροστά στα νέα δεδομένα. Και είναι κάτι που με έκανε να παρατηρήσω, αυτό το
χρονικό διάστημα, τι συμβαίνει, να μείνω λίγο απ’ έξω- γιατί αυτό το θέμα θέλει
μία ψυχραιμία και μία απόσταση.
-Είστε αυστηρή και σκληρή με τον εαυτό σας;
-Δεν θα έλεγα σκληρή- δεν είμαι με κανέναν σκληρή. Είμαι,
όμως, πολύ προσεκτική. Ενώ λειτουργώ με το ένστικτο και πολύ δυνατά- και
συνήθως πάντα αυτό έχει δίκιο- υπάρχει πολύ έντονα και η λογική.
-Με αυτό τον τρόπο λειτουργείτε ως προσωπικότητα;
-Ναι. Μέσα μου υπάρχει το ένστικτο και η λογική. Αυτό κυρίως
με χαρακτηρίζει. Το ένστικτο μου μιλάει εξωλεκτικά και εξωλογικά, αλλά υπάρχει
και μία πολύ δυνατή σκέψη, η οποία οδηγεί τα πράγματα μέχρι ενός σημείου.
-Σε αυτά τα 31 χρόνια πορείας, ήσασταν πάντα πεπεισμένη ότι
γεννηθήκατε για το τραγούδι;
-Όχι. Δεν ξεκίνησα με τέτοιο στόχο. Στη μουσική άρχισα
εντελώς τυχαία, από μία παρέα που συναντηθήκαμε σε μία ταβέρνα, φτιάχνοντας την
«Οπισθοδρομική κομπανία». Ο αδελφός μου ήταν στην Αμερική, όπου σπούδαζε
αρχιτεκτονική και, περιμένοντας τα οικονομικά να βελτιωθούν, θα πήγαινα στην
Ιταλία- αφού δεν είχα περάσει στην Ελλάδα, λόγω λατινικών- για να σπουδάσω αρχαιολογία.
-Ως παιδί πως ήσασταν;
-Δεν ήμουν πάντως ένα «ήσυχο κοριτσάκι». Σκεφτείτε ότι είχα
μηχανή στα 19 μου (χαμογελάει). Και χαιρετιόμασταν μάλιστα όσες γυναίκες είχαμε
τότε μηχανή… Ξέρετε, ήτανε πολύ παρείστικα τότε τα χρόνια, ανακαλύπταμε το ρεμπέτικο
και τη λαϊκή μουσική με μία άλλη σκέψη, με αγάπη και μία άλλη γοητεία, κάτι που
οφείλαμε κυρίως στο Σαββόπουλο και στη Δόμνα Σαμίου.
-Τραγουδούσατε από παιδί;
-Ανέκαθεν.
-Το πιο σημαδιακό κομμάτι της παιδικής σας ηλικίας, ήταν ο
θάνατος του πατέρα σας στα 10 σας χρόνια;
-Ναι. Ήταν το πιο σημαντικό.
-Και αυτό πάντα σας ακολουθούσε;
-Όχι. Ήταν- και είναι- ένα γεγονός που άφησα πίσω. Ευτυχώς.
Και, γενικώς, είμαι ένας άνθρωπος που δεν «κολλάω» σε καταστάσεις και πράγματα
του παρελθόντος. Κοιτάω πάντα μπροστά: Στο επόμενο ταξίδι, στην επόμενη γωνία
που με περιμένει. Τα οποία μπορεί να είναι εξόχως συναρπαστικά.
-Διατηρείτε ακόμη στη σκηνή, το πρωτόλειο εκείνο άγχος που
είχατε στη δεκαετία του 80;
-Τότε δεν είχα άγχος! Κανένα απολύτως! (γελάει). Ίσως γιατί
δεν κρινόμουν τότε ανά πάσα στιγμή. Εξάλλου, μην ξεχνάτε ότι ήμουνα σε ομάδα,
κάτι το οποίο σε κάνει να συμπεριφέρεσαι εντελώς διαφορετικά. Κοιτάξτε, η
επιδίωξή μου, από τότε που αποφάσισα να συνεχίσω στο τραγούδι μετά την
«Οπισθοδρομική» που αποφάσισα να εγκαταλείψω, ήταν ότι, αν μείνω, πρέπει να μείνω
με κάποιους όρους- και τους όρους αυτούς θα πρέπει να τους θέσω εγώ. Οι όροι αυτοί
ετέθησαν και ευτυχώς δεν βρήκαν και εμπόδια. Κάτι το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλη
τύχη. Η επιδίωξη και ο απώτερος στόχος ήταν να μην είσαι περαστικός, να μπορέσεις,
μέσα από την τέχνη αυτή, να αφήσεις μία πάρα πολύ μικρή ιστοριούλα περνώντας τα
χρόνια. Πάντα ο στόχος μου ήταν, πέραν του τραγουδιού το οποίο έχει τη διάθεση
της διασκέδασης και της εκτόνωσης, να υπάρχει και το τραγούδι που δημιουργεί
την βαθύτερη τέχνη του λόγου και την βαθύτερη τέχνη του να δεις τα πράγματα από
τη δύσκολή τους πλευρά το οποίο, με ένα μαγικό τρόπο, φτιάχνει μεγαλειώδεις
στιγμές.
-Αυτές οι επιλογές σας δεν είχαν οικονομικό τίμημα, όταν
άλλοι τραγουδιστές, εντελώς διαφορετικού ρεπερτορίου απ το δικό σας, πήγαιναν
στα μαγαζιά της παραλιακής και έβγαζαν εκατομμύρια;
-Δεν μπήκα ποτέ σε κανένα τέτοιο δίλημμα.
-Ποτέ δεν σκεφτήκατε τα λεφτά;
-Ως μέσο διαβίωσης και στο να ζεις καλά, ναι. Αλλά όχι κάνοντας
πράγματα που δεν θέλω, για να τα αποκτήσω. Γιατί μετά δεν κοιμάμαι ήσυχα. Και
είναι σημαντικό για μένα να κοιμάσαι ήσυχα το βράδυ. Μην θεωρήσετε με αυτό ότι
κάποιος άλλος τρόπος διασκέδασης είναι ανέντιμος- προς Θεού!-, απλώς θεωρώ ότι
εμένα με ενδιαφέρει να παίζω σε ένα χώρο όπου ο άλλος να συμμετέχει 100% και να
μου εκδηλώνει την αγάπη του τραγουδώντας μαζί μου, παρά να μου πετάει λουλούδια.
-Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό που συνέβη τον Μάρτιο με
τον Γιώργο Νταλάρα, στις συναυλίες που διοργάνωσε;
-Καταρχήν, να σας πω ότι είμαι πάρα πολύ εναντίον όλης αυτής
της συμπεριφοράς στο πρόσωπό του. Στην Ελλάδα, όμως, αυτή την περίοδο, πρέπει
να είσαι πάρα πολύ προσεκτικός στο τι λες, στο πως τοποθετείσαι- έστω κι αν
αυτό που λες, μπορεί να είναι αυτονόητο για όλους. Χωρίς να το έχω
παρακολουθήσει, μου είπαν κάποιοι φίλοι που διάβασαν δηλώσεις του Γιώργου περί
του Μνημονίου, οι οποίες- επειδή περνάμε στην Ελλάδα μια «εμφυλιακή» κατάσταση
του ποιος είναι υπέρ και ποιος κατά του Μνημονίου- εξόργισαν και βγάζουν συναισθήματα
τα οποία είναι ακραία, ακόμη και από ανθρώπους που δεν το περιμένεις. Και είναι
νομίζω κάτι στο οποίο πέφτει «θύμα» ο Γιώργος. Αυτή η αντίδραση ήταν μία μεγάλη
έκπληξη για όλους μας! Και ένα από τα πράγματα τα οποία απεχθάνομαι βαθιά,
είναι ο φανατισμός. Δυστυχώς, αυτή την περίοδο, θα ζήσουμε έντονα φανατικά
αισθήματα στην Ελλάδα.
-Θα ψηφίσετε στις ελληνικές εκλογές της 6ης Μαΐου;
-Βεβαίως και θα ψηφίσω! Δεν συμφωνώ με την αποχή γενικώς.
Ψηφίζω όλα τα χρόνια, με την έννοια ότι πρέπει να είσαι υπεύθυνος για όλα όσα
γίνονται στη χώρα σου. Δεν μπορείς να είσαι αμέτοχος και μετά να βρίζεις! Για
όλο αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα, φταίνε οι άνθρωποι τους οποίους
εμπιστευτήκαμε, άνθρωποι οι οποίοι, για λόγους ψηφοθηρικούς, δεν μας ενημέρωσαν
και δεν μας συγκράτησαν ποτέ. Όλη αυτή η ιστορία ξεκινάει από το 2004, από αυτό
που αναλάβαμε χωρίς να μπορούμε να το φέρουμε εις πέρας.
-Εσείς δεν θελήσατε ποτέ στη ζωή σας το ακριβό αυτοκίνητο,
την μεγάλη πισίνα, το «ιδιαίτερο» φόρεμα;
-Όλοι τα ήθελαν αυτά- αν και ποτέ δεν θέλησα προσωπικά την
πισίνα και το πανάκριβο αυτοκίνητο ή το φόρεμα. Ήθελα, όμως, κι εγώ μία ζωή
στην οποία να μπορέσω να σπουδάσω εκεί που θέλω τα παιδιά μου. Ποιος δεν επεδίωξε
όλα αυτά τα χρόνια να περάσει λίγο καλύτερα; Αυτή τη στιγμή, πιστεύω ότι αυτό
που πληρώνει η Ελλάδα, είναι μία μη πληροφόρηση, το ότι δεν ήμασταν γνώστες γι
αυτό το οποίο μας περίμενε. Όποιος προσπάθησε να μιλήσει κατεπνίγει, μέσα από
τους ίδιους τους πολιτικούς.
-Κάνατε κι εσείς λάθος στις πολιτικές σας επιλογές;
-Εγώ είμαι ψηφοφόρος της Αριστεράς, γενικώς. Δεν το χω
κρυφό. Δεν είναι λάθος αυτό το οποίο πρεσβεύει η Αριστερά, αλλά είναι λάθος το
γεγονός ότι η Αριστερά δεν ήταν στο ύψος των περιστάσεων που θα ήθελα.
-Στο «άρωμα», το καινούργιο σας τραγούδι, σε στίχους του Νίκου
Μωραίτη, ερμηνεύετε τον πόνο του έρωτα και δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω αν έχετε
ζήσει αυτό τον πόνο πολλές φορές.
-Όλοι έχουμε ζήσει τέτοια συναισθήματα...
-Είστε ευχαριστημένη από τον έρωτα, έτσι όπως τον έχετε ζήσει;
-Είναι πολύ προσωπική υπόθεση αυτή... Θέλω να σας πω όμως
ότι γενικά έχω ζήσει πολύ ωραία και πολύ καλά. Που αυτό τι σημαίνει; Ότι έχω
ζήσει δυνατά συναισθήματα. Όχι μόνο χαράς, αλλά και απώλειας και λύπης.
-Διαχειρίζεστε εύκολα πια τη λύπη;
-Δεν ξέρω… Νομίζω, όμως, ότι βρίσκω τις δικλείδες και τους τρόπους
ώστε να διαχειρίζομαι αυτή την κατάσταση.
-Προτιμάτε την απομόνωση σε αυτές τις περιπτώσεις ή εξωτερικεύετε
τα συναισθήματα σας;
-Το διαχειρίζομαι εντελώς προσωπικά- όχι με κόσμο. Γιατί,
και με κόσμο να το μοιράζεσαι, πάλι προσωπικός σου είναι ο τρόπος, αφού είναι ο
τρόπος με τον οποίο λυτρώνεσαι.
-Αν θα αλλάζετε κάτι στην πορεία στο τραγούδι μέχρι σήμερα,
ποιο θα ήταν αυτό;
-Καταρχήν, όλα καλώς έγιναν. Αυτό πιστεύω. Γενικότερα, θα
σας έλεγα ότι θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο τολμηρή και λιγότερο ανασφαλής ή να
είχα λίγο περισσότερο χρόνο. Γιατί το να έχεις οικογένεια, είναι κάτι που
συνδυάζεται δύσκολα. Υπήρχαν πράγματα που δεν έκανα γι αυτό το λόγο, αλλά
κέρδισε η οικογένειά μου.
Δημοσίευση στο περιοδικό "Go" Κύπρου, τον Απρίλιο του 2012.
