Όσοι ζουν στην Αθήνα τους τελευταίους μήνες, ξέρουν ότι η
εικόνα της διασκέδασης, της «καλής νυχτερινής ζωής», των χρημάτων που έρρεαν
σαν γάργαρο νερό ανάμεσα στα δεκάδες πανέρια από
γαρύφαλλα, στα ανοιγμένα μπουκάλια
ουίσκι και στα «πρώτα τραπέζια πίστα», έχει αλλάξει σαρωτικά- ένας
ανεμοστρόβιλος που κατέβασε μερικά από τα «πρώτα ονόματα» στον πάτο του
«υπάρχει κρίση» και, αντίστοιχα, ανέβασε την, για κάποιους,
«πλέμπα» και «λούμπεν κατάσταση» στην κορυφή των επιλογών του ελληνικού
κοινού.
Όσοι αναρωτήθηκαν τον τελευταίο καιρό «μα, ποια είναι τελοσπάντων αυτή η
Πάολα
που όλοι οι επιχειρηματίες τη θέλουν στα μαγαζιά τους; Ποια είναι η
Πάολα που,
σε όποια τηλεοπτική εκπομπή εμφανίζεται, εκτοξεύει την τηλεθέαση στο
40%; Ποια
είναι η Πάολα που, για χάρη της, οι “ζημιές” στην πίστα ξεπερνούν κατά
πολύ
τους, μέχρι τώρα, “κλασάτους” τραγουδιστές;», αναγκάστηκαν να τη μάθουν
και ίσως
να αναθεωρήσουν πολλά από όσα θεωρούσαν δεδομένα μέχρι τότε για το
υπάρχον
«σύστημα». «Ξέρεις, ίσως άργησαν να με καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι και,
αν θέλεις, τον
τελευταίο χρόνο έχει γίνει και μία καλλιτεχνική ψιλοξεκκαθάριση- ίσως
και λόγω
της οικονομικής κρίσης. Τα πράγματα έχουν μπει πλέον πιο σωστά στη θέση
τους», μου λέει. «Κάποτε, άλλοι μπορούσαν πραγματικά να κάνουν αυτή τη
δουλειά, κι άλλοι δεν
μπορούσαν καθόλου. Παρόλα αυτά, όλοι μας δουλεύαμε. Ενώ τώρα δουλεύουν
περισσότερο
αυτοί που μπορούν να κάνουν καλύτερα αυτή τη δουλειά».
-Κι έτσι επιβιώνει το «original»;
-Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει πάντα. Κι είναι κάτι που
γινόταν στην εποχή της μαμάς μου- που ήταν κι εκείνη τραγουδίστρια-, αλλά στην
εποχή μου τα πράγματα, δυστυχώς, άλλαξαν. Τώρα, όμως, στο ξεκαθάρισμα, οι
άνθρωποι μετράνε τα πάντα. Και, απ ότι φαίνεται, ο κόσμος αγαπάει το αυθεντικό. Αυτό δεν το λέω επειδή
το λένε για μένα προσωπικά- προς Θεού-, το αναφέρω γιατί το πιστεύω.
-Πως αντιμετωπίζεις αποθεωτικά σχόλια που γίνονται για σένα ακόμη
από την «άλλη πλευρά» του ελληνικού τραγουδιού, τον Σταμάτη Κραουνάκη για
παράδειγμα, ή ακόμη και από το γεγονός ότι οι αδελφοί Κατσιμίχα έδωσαν την
άδειά τους για να ερμηνεύσεις το «της αγάπης μαχαιριά»;
-Είναι τιμή μου να γίνονται αυτά. Αλλά είναι και τιμή μου το
να έρθει ένας θαμώνας στο μαγαζί που τραγουδάω και να μου πει δυο όμορφα λόγια.
Το ίδιο τιμητικά είναι και τα δύο.
-Δεν φοβάσαι μήπως ξεφύγεις με όλη αυτή την μαζική αποδοχή;
-Δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω αυτό που είμαι με την
επιτυχία, την αγάπη του κόσμου ή τα καλά λόγια. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου να
καβαλάω καλάμι, είμαι πολύ χαμηλών τόνων άνθρωπος. Επιπλέον, από μωρό, ήμουν η
σταρ του χωριού μου. Και στο σπίτι μου και στη γειτονιά μου και στην οικογένειά
μου, ήμουν πάντα
«η σταρ» (γελάει). Απλά τώρα, βλέπω ότι η δουλειά μου εξελίσσεται.
-Από ποιο χωριό κατάγεσαι;
-Είμαι από τη Συκιά Χαλκιδικής. Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά
χρόνια, υπήρξα πολύ τυχερή σ αυτό. Νομίζω μάλιστα ότι δεν υπήρξε άνθρωπος που
να έχει πάρει περισσότερη αγάπη απ ότι εγώ. Απλά, επειδή και οι δύο γονείς μου
ήταν τραγουδιστές, υπήρχαν στιγμές που μου έλειπαν.
-Όταν ήσουν μικρή ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια;
-Ήθελα να γίνω αθλήτρια! Ήμουν θαυμάστρια της Κομανέτσι.
Τελικά, νίκησε το άλλο που είχα μέσα μου, το τραγούδι, αν και δεν το βγαζα συχνά
μέχρι τότε προς τα έξω αυτό- μάλλον από αντίδραση επειδή το καναν οι γονείς
μου.
-Επίσης, ποτέ δεν έκρυψες μέχρι τώρα ότι έχεις ρίζα από τους
αθίγγανους.
-Ο μπαμπάς του παππού μου καταγόταν από την Αίγυπτο. Δεν
ξέρω αν είναι τσιγγάνοι αυτοί.
-Αντιμετώπισες ποτέ ρατσισμό γι αυτή την μακρινή σου ρίζα;
-Όχι. Ποτέ. Και μάλιστα, επειδή πάντα ήμουν πολύ καψούρα με
τον μπαμπά μου, ήθελα ό,τι έχω και ό,τι είμαι να λέω ότι προέρχεται από την
οικογένειά του. Το είχα πάρει πολύ πατριωτικά το θέμα.
-Τι μουσική ακούς στο σπίτι σου;
-Καταρχήν, δεν ακούω ποτέ τον εαυτό μου. Ακούω τραγούδια από
την Αίγυπτο, από την Αραβία, από το Λίβανο και ταυτόχρονα Iron Maiden και
Metallica.
-Εσύ, μία λαϊκή τραγουδίστρια, ακούς Metallica;
-Γιατί όχι; Αφού μ αρέσει. Αλλά, μέσα στην καρδιά μου
βρίσκεται το λαϊκό τραγούδι γιατί αυτό άκουγαν οι γονείς μου, γιατί με αυτό
μεγάλωσα στο χωριό μου, γιατί αυτό με βοηθάει πολύ στο λαιμό να το τραγουδήσω,
αλλά ξέρω επίσης ότι ζω στην Ελλάδα και πως αυτό γουστάρουν να ακούσουν οι Έλληνες.
Το να τραγουδήσω κάτι άλλο, που να μην παραπέμπει στην Ελλάδα, πιστεύω ότι σε
μένα θα φαινόταν ψεύτικο. Και επίσης, δεν μου αρέσει όταν κάποιοι υποτιμούν το λαϊκό
μας τραγούδι. Είναι σαν να ακυρώνουν τη χώρα τους και να μιμούνται κράζοντας το
ελληνικό λαϊκό τραγούδι.
-Το ξέρεις ότι στο παρελθόν σε είχαν εντάξει σε μία μουσική
ενότητα που είχε τον τίτλο «trash me»;
Σαν να είσαι «σκουπίδι»;
-Αυτό με νευρίασε όταν το είδα! Κάποιες φορές έχω αισθανθεί
πως αυτοί οι άνθρωποι που λένε αυτά τα πράγματα για μένα, είναι οι ίδιοι «σκουπίδια».
Γιατί δεν μπορείς να κρίνεις με αυτό τον τρόπο! Ξέρεις, όμως, κάτι; Δεν με
στενοχωρεί το να λένε κάποια άσχημα πράγματα για μένα, διότι εγώ ξέρω ακριβώς ποια
είμαι. Κι είναι τραγικό να θέλουν κάποιοι να μοιάσουν σε κάτι άλλο που δεν είναι
ελληνικό, στην Madonna
ή στον Justin Timberlake,
γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν έχουν την νοοτροπία τους και πως δεν
ζουν στην Αμερική!
-Το δικό σου ίνδαλμα ποιο είναι;
-Η Ελένη Βιτάλη! Όχι μόνο για τη φωνή της αλλά και επειδή
είναι ροκ γυναίκα, σαν στάση ζωής. Ξέρεις, εμένα μου αρέσουν οι λίγο «αλήτες»
καλλιτέχνες. Αυτούς λατρεύω. Ίσως γιατί θεωρώ ότι είμαι κι εγώ λίγο «αλήτισσα».
-Πως και ξεκίνησες να τραγουδάς από τα 14 σου;
-Από μία πλάκα. Οι γονείς μου, τραγουδιστές οι ίδιοι,
συμμετείχαν σε ένα πάρτι και οι μουσικοί- οι οποίοι ήδη ήξεραν ότι τραγουδούσα
από μικρή- τους έλεγαν «πείτε στη μικρή να βγει να τραγουδήσει». Αν και η μαμά
μου έλεγε «είναι πολύ μικρή» τελικά πείστηκαν και με άφησαν να τραγουδήσω, με αποθέωσαν
όλοι και, στη συνέχεια, στα πολλά πολλά, ξεκίνησα να τραγουδάω κανονικά για κάποιες
μέρες. Και δεν ξαναέφυγα από τότε. Θυμάμαι μάλιστα ότι πήγαινα στο σχολείο μου
βαμμένη απ τη δουλειά (γελάει). Το τραγούδι το είχα πάντα μέσα μου!
-Ο αρραβώνας και το παιδί πως ήρθαν στα 17 σου μόλις χρόνια;
-Αφού χωρίστηκα πια επαγγελματικά από τους γονείς μου, πήγα
να δουλέψω στο «Γοργόνες και μάγκες» στη Θεσσαλονίκη. Ο πρώην σύζυγός μου, ο
Φώτης, ήταν μετρ εκεί και άνθρωπος που έκανε κουμάντο στο μαγαζί εκείνο. Στην
αρχή δεν μου άρεσε, σε σημείο που έλεγα- επειδή είχε ένα περίεργο ύφος- «πω πω τον
μισώ αυτόν!». Με εκνεύριζε. Τον θεωρούσα υπερόπτη. Μετά άρχισα να τον βλέπω πιο
ζεστά, τον συμπάθησα, τον ερωτεύτηκα. Σε τρεις μήνες ήρθε και το παιδί, η
Παολίνα μου. Από καψούρα έγιναν όλα αυτά.
-Δεν ήταν δύσκολο για ένα κορίτσι 17 χρόνων να μεγαλώνει το δικό
του παιδί;
-Η αλήθεια είναι ότι εμένα με βοήθησε πάρα πολύ η μαμά μου.
Ήταν ταυτόχρονα η μαμά η δική μου, του αδελφού μου και του παιδιού μου. Η μαμά
μου στενοχωρέθηκε όταν έμεινα ο έγκυος- μου το εξομολογήθηκε μετά από καιρό-,
μου είπε «εγώ δεν ήθελα να γίνεις μάνα τόσο νωρίς. Σκεφτόμουν “το παιδί θα κάνει
παιδί;”», αν και στάθηκε σαν βράχος δίπλα σε μένα και στο παιδί μου και ήταν σαν
πραγματική μάνα για την Παολίνα μου. Σκέψου ότι είχα ήδη γεννήσει και ο μπαμπάς
μου συνέχιζε να μου φέρνει κούκλες για δώρο.
-Σήμερα πως είναι η σχέση σου με την Παολίνα;
-Τέλεια! Όταν δεν δουλεύω κάπου εκτός, είμαστε συνέχεια
μαζί. Είμαστε φίλες.
-Η επαφή σου με τον Φώτη έχει αλλάξει μετά το χωρισμό σας;
-Ο Φώτης είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, ένα σημάδι
στους ώμους μου που δεν θα φύγει ποτέ, μία μόνιμη μελανιά. Είναι ο άνθρωπός μου!
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα αν δεν είναι κοντά μου- ειδικά στη δουλειά. Μου είναι
απαραίτητος, μου είναι σημαντικός. Δεν έχει καμία σημασία το ερωτικό κομμάτι,
που πλέον έχει κλείσει. Είναι οικογένειά μου.
-Είσαι ερωτευμένη αυτή την εποχή;
-Πάντα είμαι ερωτευμένη.
-Είναι σημαντικό για σένα να καψουρεύεσαι;
-Καψούρα ίσον έρωτας. Στο ερωτικό κομμάτι μάλιστα, θα σου
έλεγα ότι η καψούρα προηγείται της αγάπης, γιατί όλα γίνονται επάνω στην καψούρα.
Και για να κάνω το μωρό μου σε τόσο μικρή ηλικία, πάει να πει ότι καψουρεύτηκα
πολύ στη ζωή μου. Επίσης, πάντα με «νικούσε» ο άνθρωπος με τον οποίο ήμουν
καψούρα μαζί του, ήταν πάντοτε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από μένα- και αυτό ήταν
το τέλειο. Θα σου έλεγα ακόμα ότι δεν μου χει τύχει ποτέ να είμαι εγώ
περισσότερο ερωτευμένη από τον άλλον, αν και νομίζω ότι πάντα βαράω «κόκκινο»
στον έρωτα.
-Οι πιο δύσκολες περίοδοι στη ζωή σου αφορούν και πάλι στο
ερωτικό κομμάτι, στους χωρισμούς σου;
-Θα σου πω κάτι που ίσως ακουστεί άσχημο, αλλά θα στο
ομολογήσω. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτό το «βάσανο» του χωρισμού, την
ταλαιπωρία, την πίκρα, τη στεναχώρια. Όταν ένιωθα ότι θα έπρεπε να φύγω από
έναν έρωτα, είχα ήδη βρει τον επόμενο. Είναι κακό αυτό;
-Όχι. Είναι θεϊκό. Είναι η αποθέωση της «μοιραίας γυναίκας».
-Λες; Ίσως είμαι ανασφαλής. Πάντως δεν έτυχε ποτέ να χωρίσω
και να καθίσω μόνη μου στο σπίτι -ακόμη και μια βδομάδα-, και να χτυπιέμαι
μοναχή μου. Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town Κύπρου", τον Ιούλιο του 2012.
