Στις δύσκολες μέρες που
ζούμε, άνθρωποι σαν την Ελένη-με βαθιά κουλτούρα, σπάνια φιλοσοφία ζωής και
εμπειρίες βιωμάτων όσες θα απολάμβαναν δέκα άνθρωποι μαζί-προσφέρει με τη
χαρισματικότητα και το ταλέντο της (στη μαγειρική, στο λόγο, στην παρουσίαση,
στη δημοσιογραφία) μία-κατά το δυνατόν-ανάσα, όταν οι αντοχές στερεύουν
επικίνδυνα.
-Σπούδασες γαλλική φιλολογία,
σκηνοθεσία και πιάνο ενώ, για 16 χρόνια, εργάστηκες ως βοηθός του γλύπτη Taki-τα δικά σου Λ.Ο.Κ, όπως χαρακτηρίζεις αυτά τα χρόνια.
Πόσο απέχει αυτή η «καθωσπρέπει» εικόνα ενός «καλόβολου» φαινομενικά κοριτσιού
από το απόλυτο vivere pericolosamente του Παρισιού, τα ξέφρενα parties, το ξεσάλωμα που έζησες, μέχρι το…κέντημα που έγινε η
τωρινή νέα μεγάλη σου αγάπη; Πόσους «κρυμμένους» εαυτούς κρύβεις, Ελένη;
-(χαμογελάει) Η μονόπλευρη αντιμετώπιση της ζωής είναι κάτι που κυριολεκτικά απεχθάνομαι. Γιατί δεν πρέπει να κεντάω επειδή το βράδυ κάνω clubbing; Ή γιατί δεν πρέπει να κάνω παρέα με την περιπτερού μου επειδή είμαι δημοσιογράφος; Ποτέ δεν υποστήριξα μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Είμαι ό,τι μου αρέσει κάθε στιγμή. Και μου αρέσουν πολλά-διαφορετικά και αντιφατικά μεταξύ τους-πράγματα. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ευτυχίας.
-Τα παιδικά σου χρόνια στο Βόλο πως ήταν; Το ίδιο εξωστρεφή και κοινωνικά, όπως μεγάλο κομμάτι της μετέπειτα-γνωστής σ εμάς-ζωής σου;
-Σαν παιδί ήμουν αρρωστημένα ντροπαλή και εσωστρεφής. Οι άνθρωποι με τρόμαζαν-το χειρότερό μου ήταν όταν μου απηύθυναν το λόγο. Ίσως γιατί ήμουν πάντα το πιο κοντό παιδί στην τάξη και το πιο μαζεμένο, ίσως γιατί η επαρχία τότε ήταν σαν ένα μελαγχολικό κουτί. Από την εφηβεία και μετά, όμως, αποφάσισα να συναντήσω τους ανθρώπους. Να συναντηθώ με την υπερκοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει ως τώρα.
-Πόσο απείχαν αυτά που ονειρευόσουν τότε, από εκείνα με τα οποία ασχολήθηκες στη συνέχεια;
-Ποτέ σαν παιδί δεν ονειρεύτηκα κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι ήθελα να φύγω από το Βόλο και να κυνηγήσω την τύχη μου στον κόσμο. Πάντα, όμως, μέσα μου ήξερα ότι θα διαπρέψω σε ό,τι κι αν κάνω. Στον εαυτό μου ποτέ δεν επέτρεψα την αποτυχία. Το μυστικό; Σκληρή δουλειά και ολοκληρωτική αφοσίωση...
-Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ζωή στην Αθήνα-αλλά και στην Κύπρο πια-, μετανιώνεις που δεν παρέμεινες να ζήσεις τελικά στο Παρίσι;
-Ποτέ δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Από το Παρίσι έφυγα όταν έκλεισα έναν κύκλο δουλειάς και ζωής. Κι ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν ιδανικοί κόσμοι, πέρα από αυτούς που κλείνουμε μέσα μας. Στην ψυχή και το μυαλό μας.
-Τι θυμάσαι, τι κρατάς και τι «πετάς» από εκείνη την περίοδο της ζωής σου;
-Στο Παρίσι έμαθα να είμαι επαγγελματίας. Την καταξίωση που έρχεται μέσα από την αξιοκρατία. Πέρασα και υπέροχα, γιατί τα 80’ς ήταν γενικά μια ξέγνοιαστη εποχή, γεμάτη χαρά και καινούριες ιδέες. Άρα, δεν πετάω τίποτα.
-Στις «εμπειρίες ζωής» σου περιλαμβάνονται και τυχόν «καταχρήσεις», όπως τα ναρκωτικά και η εξάρτηση από το αλκοόλ;
-Ενώ σε πολλές φάσεις της ζωής μου οι περισσότεροι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν εξαρτημένοι σε κάτι, εγώ δεν κόλλησα ποτέ σε τίποτα. Δοκίμασα τα πάντα από μια φορά, μόνο για την εμπειρία. Η εξάρτηση δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, όπως και οτιδήποτε σε ακινητοποιεί και σου αφαιρεί τη δυνατότητα της απόλυτης ελευθερίας, που εγώ χρειάζομαι περισσότερο κι από το οξυγόνο. Εξάλλου, πιστεύω πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος από μόνος του μπορεί να δημιουργήσει το εφέ οποιουδήποτε ναρκωτικού, με τον πιο υγιή τρόπο.
-Γιατί χαρακτηρίζεις κατά καιρούς «μεγάλο σχολείο» τα χρόνια που έζησες δίπλα στον γλύπτη Taki; Και που εντοπίζεις τη δυσκολία εκείνης της επαγγελματικής σου περιόδου;
-Όταν φεύγεις πολύ νέος, μέσα στην ξεγνοιασιά της φοιτητικής ζωής, για να εργαστείς σε μια δομημένη, οργανωμένη και πολύ απαιτητική κοινωνία που δεν πρόκειται τίποτα να σου συγχωρέσει, για να επιβιώσεις χρειάζεται να στριμωχτείς πολύ. Όταν, όμως, τα καταφέρεις, σημαίνει πως έχεις αφομοιώσει το σύστημα. Από κει πέρα, όπου κι αν βρεθείς, αποκλείεται να λουφάρεις ή να κοροϊδέψεις.
-Ως άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και πολύπλευρες εμπειρίες ζωής-και μην σε πιάνουν οι μετριοφροσύνες, εγώ στο λέω-αισθάνεσαι πολλές φορές να «πνίγεσαι» στην Αθήνα και ανάμεσα στους περισσότερους κατοίκους αυτής της πόλης;
-Η Αθήνα καθημερινά με πληγώνει, κυρίως γιατί δεν είναι φίλη κολλητή της κουλτούρας. Έχει, όμως, άλλα καλά. Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε μέρος μπορείς να κάνεις τη ζωή σου, όπως την θέλεις ή περίπου...
-Ήταν και τα ταξίδια σου σημαντικό κομμάτι μιας ευρύτερης γνώσης του κόσμου και των ανθρώπων;
-Τα ταξίδια μου έμαθαν τη διαφορετικότητα, την αγάπη και την αποδοχή για ό,τι δεν είμαι εγώ. Σκότωσαν μέσα μου κάθε υποψίας ρατσιστικής διάθεσης, με έκαναν διαλλακτική. Είναι ένα τεράστιο σχολείο, μόνον όμως αν αντιμετωπίσεις την όποια καινούρια χώρα σαν έναν φίλο που καλοπροαίρετα θέλεις να ανακαλύψεις σε βάθος. Αν φύγεις με τη βεβαιότητα πως ο μουσακάς είναι το καλύτερο φαγητό στον κόσμο, το ταξίδι δεν έχει τίποτα να σου δώσει.
-Κατά καιρούς επαναπροσδιορίζεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα: Μεταφράστρια, ιδιοκτήτρια bar, δημοσιογράφος, σήμερα ειδική σε θέματα φαγητού και γαστρονομίας. Για ποιο λόγο έχεις δραστηριοποιηθεί σε τόσο-φαινομενικά-ετερόκλητα πράγματα μεταξύ τους; Βαριέσαι εύκολα;
-H σκέψη και μόνο ότι θα μπορούσα να κάνω ένα μόνο πράγμα μέχρι να πεθάνω, μου δημιουργεί πανικό! Οι πολλαπλές καριέρες και οι διαφορετικές ενασχολήσεις δημιουργούν μέσα μου την αίσθηση μιας αιωνιότητας, όπου η ζωή δεν είναι μία αλλά πολλές. Τα νέα στοιχήματα είναι πλούτος ζωής, μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου, να δεις αν μπορεί να τα καταφέρει, φρέσκος άνεμος, δημιουργικότητα αλλά και πολύ ξεβόλεμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή.
-Με τον ίδιο τρόπο λειτουργείς και στις προσωπικές σου σχέσεις;
-Τελικά, μάλλον ναι! Τρελαίνομαι να κάνω καινούριους φίλους, νέους συνεργάτες, να εμπλουτίζω την καθημερινότητά μου με ολόφρεσκες παρουσίες που μου μαθαίνουν πράγματα και κινητοποιούν τον εγκέφαλό μου. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να βγάλω από τη ζωή μου μια φιλία που δεν λειτουργεί πια.
-Γιατί θεωρείς ότι «έχεις χάσει τη μάχη στις ερωτικές σου σχέσεις, αφού δεν έχεις κανένα ταλέντο σ αυτές, με αποτέλεσμα να έχεις αφιερωθεί ολοκληρωτικά στις φιλίες σου»; Λίγο ηττοπαθές δεν είναι αυτό για την δική σου persona;
-Στη ζωή δεν μπορεί να είσαι μόνο νικητής. Και πρέπει να αποδέχεσαι στωικά το γεγονός πως σε κάτι δεν έχεις ταλέντο. Είμαι χορτασμένη από μοιραία πάθη, αλλά δεν έχω βιώσει ποτέ την εμπειρία της αληθινής αγάπης, που μεταλλάσσεται και εξελίσσεται μέσα στα χρόνια, που βαθαίνει και γίνεται σχέση ζωής. Με συγκινούν βαθύτατα τα παλιά ζευγάρια που κρατιούνται από το χέρι στα βαθιά γεράματα.
-Η μαγειρική για ποιο λόγο έγινε η τωρινή μεγάλη σου αγάπη;
-Σε τι σε βοηθάει-εκτός από την αυτονόητη χρησιμότητά της να κατευνάζει την πείνα σου;
-Η μαγειρική είναι εθισμός. Η μία συνταγή φέρνει την άλλη, η μία πείνα φέρνει την άλλη. Μου αρέσει αυτή η φθαρτή δημιουργικότητα, ο κόπος που καταλήγει στο στομάχι για να αφήσει λευκό το πεδίο για το επόμενο μαγείρεμα, η συνεχής ανανέωση, και θεωρώ θείο δώρο την πείνα που επανέρχεται ξανά και ξανά μέσα στη μέρα για να μας κάνει να νιώσουμε νέες ηδονές.
-Συνήθως τι σου αρέσει να μαγειρεύεις; «Περίεργα», «δύσκολα» φαγητά;
-Μαγειρεύω εύκολα και μόνον ελληνικά φαγητά, άλλοτε εντελώς παραδοσιακά, άλλοτε με ένα μικρό twist. Θεωρώ ότι μόνον την κουζίνα της πατρίδας σου μπορείς να μαγειρέψεις ιδανικά, απλά και μόνο γιατί έχεις πολλές αναφορές. Πώς να μαγειρέψω καλό κινέζικο γλυκόξινο όταν δεν έχω πάει στην Κίνα, και δεν το έχω φάει σε χίλιες εκδοχές στον τόπο του;
-Τι δεν λείπει ποτέ από την κουζίνα σου;
-Λαχανικά από τη λαϊκή της Παρασκευής στη γειτονιά μου. Όταν έχεις πάει λαϊκή μπορείς ανά πάσα στιγμή να μαγειρέψεις παραπάνω από ένα υπέροχα φαγητά, με φρέσκα προϊόντα της εποχής.
-Πέρασες ποτέ διατροφικές διαταραχές;
-Όχι, δεν πέρασα. Σαν παιδί ήμουν πολύ μίζερο και μισούσα το φαγητό. Όταν το είπα κάποτε σε μια συνέντευξη, το πήραν όλοι κι άρχισαν να λένε ότι έχω περάσει ανορεξία...Αυτό, όμως, συμβαίνει πάρα πολύ συχνά στα παιδιά.
-Να τολμήσω να σε ρωτήσω αν σε 5 χρόνια θα συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις σήμερα ή αρκετά θα ‘χει πια κρατήσει κι αυτό και «καιρός να πάμε παρακάτω», σε νέες αγάπες;
-Σίγουρα θα κάνω άλλα πράγματα, τα οποία αυτή τη στιγμή οργανώνω. Το site μου, το pirouni.gr, ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο από τις «εκδόσεις Πατάκη», ένα εστιατόριο στο Βόλο, την πόλη μου, μια νέα σειρά με «Idi Prikos»-τη σειρά με είδη σπιτιού που φτιάχνω με τα χεράκια μου. Καινούρια πράγματα, που όμως έχουν να κάνουν με τη γεύση και το σπίτι. Λατρεύω την έννοια του σπιτιού και ό,τι το αφορά. Είναι για μένα το βασίλειο της προσωπικής μας ευτυχίας.
-(χαμογελάει) Η μονόπλευρη αντιμετώπιση της ζωής είναι κάτι που κυριολεκτικά απεχθάνομαι. Γιατί δεν πρέπει να κεντάω επειδή το βράδυ κάνω clubbing; Ή γιατί δεν πρέπει να κάνω παρέα με την περιπτερού μου επειδή είμαι δημοσιογράφος; Ποτέ δεν υποστήριξα μια συγκεκριμένη εικόνα για τον εαυτό μου. Είμαι ό,τι μου αρέσει κάθε στιγμή. Και μου αρέσουν πολλά-διαφορετικά και αντιφατικά μεταξύ τους-πράγματα. Η ποικιλία είναι το αλατοπίπερο της ευτυχίας.
-Τα παιδικά σου χρόνια στο Βόλο πως ήταν; Το ίδιο εξωστρεφή και κοινωνικά, όπως μεγάλο κομμάτι της μετέπειτα-γνωστής σ εμάς-ζωής σου;
-Σαν παιδί ήμουν αρρωστημένα ντροπαλή και εσωστρεφής. Οι άνθρωποι με τρόμαζαν-το χειρότερό μου ήταν όταν μου απηύθυναν το λόγο. Ίσως γιατί ήμουν πάντα το πιο κοντό παιδί στην τάξη και το πιο μαζεμένο, ίσως γιατί η επαρχία τότε ήταν σαν ένα μελαγχολικό κουτί. Από την εφηβεία και μετά, όμως, αποφάσισα να συναντήσω τους ανθρώπους. Να συναντηθώ με την υπερκοινωνικότητα που με χαρακτηρίζει ως τώρα.
-Πόσο απείχαν αυτά που ονειρευόσουν τότε, από εκείνα με τα οποία ασχολήθηκες στη συνέχεια;
-Ποτέ σαν παιδί δεν ονειρεύτηκα κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι ήθελα να φύγω από το Βόλο και να κυνηγήσω την τύχη μου στον κόσμο. Πάντα, όμως, μέσα μου ήξερα ότι θα διαπρέψω σε ό,τι κι αν κάνω. Στον εαυτό μου ποτέ δεν επέτρεψα την αποτυχία. Το μυστικό; Σκληρή δουλειά και ολοκληρωτική αφοσίωση...
-Έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ζωή στην Αθήνα-αλλά και στην Κύπρο πια-, μετανιώνεις που δεν παρέμεινες να ζήσεις τελικά στο Παρίσι;
-Ποτέ δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Από το Παρίσι έφυγα όταν έκλεισα έναν κύκλο δουλειάς και ζωής. Κι ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν ιδανικοί κόσμοι, πέρα από αυτούς που κλείνουμε μέσα μας. Στην ψυχή και το μυαλό μας.
-Τι θυμάσαι, τι κρατάς και τι «πετάς» από εκείνη την περίοδο της ζωής σου;
-Στο Παρίσι έμαθα να είμαι επαγγελματίας. Την καταξίωση που έρχεται μέσα από την αξιοκρατία. Πέρασα και υπέροχα, γιατί τα 80’ς ήταν γενικά μια ξέγνοιαστη εποχή, γεμάτη χαρά και καινούριες ιδέες. Άρα, δεν πετάω τίποτα.
-Στις «εμπειρίες ζωής» σου περιλαμβάνονται και τυχόν «καταχρήσεις», όπως τα ναρκωτικά και η εξάρτηση από το αλκοόλ;
-Ενώ σε πολλές φάσεις της ζωής μου οι περισσότεροι κοντινοί μου άνθρωποι ήταν εξαρτημένοι σε κάτι, εγώ δεν κόλλησα ποτέ σε τίποτα. Δοκίμασα τα πάντα από μια φορά, μόνο για την εμπειρία. Η εξάρτηση δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου, όπως και οτιδήποτε σε ακινητοποιεί και σου αφαιρεί τη δυνατότητα της απόλυτης ελευθερίας, που εγώ χρειάζομαι περισσότερο κι από το οξυγόνο. Εξάλλου, πιστεύω πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος από μόνος του μπορεί να δημιουργήσει το εφέ οποιουδήποτε ναρκωτικού, με τον πιο υγιή τρόπο.
-Γιατί χαρακτηρίζεις κατά καιρούς «μεγάλο σχολείο» τα χρόνια που έζησες δίπλα στον γλύπτη Taki; Και που εντοπίζεις τη δυσκολία εκείνης της επαγγελματικής σου περιόδου;
-Όταν φεύγεις πολύ νέος, μέσα στην ξεγνοιασιά της φοιτητικής ζωής, για να εργαστείς σε μια δομημένη, οργανωμένη και πολύ απαιτητική κοινωνία που δεν πρόκειται τίποτα να σου συγχωρέσει, για να επιβιώσεις χρειάζεται να στριμωχτείς πολύ. Όταν, όμως, τα καταφέρεις, σημαίνει πως έχεις αφομοιώσει το σύστημα. Από κει πέρα, όπου κι αν βρεθείς, αποκλείεται να λουφάρεις ή να κοροϊδέψεις.
-Ως άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και πολύπλευρες εμπειρίες ζωής-και μην σε πιάνουν οι μετριοφροσύνες, εγώ στο λέω-αισθάνεσαι πολλές φορές να «πνίγεσαι» στην Αθήνα και ανάμεσα στους περισσότερους κατοίκους αυτής της πόλης;
-Η Αθήνα καθημερινά με πληγώνει, κυρίως γιατί δεν είναι φίλη κολλητή της κουλτούρας. Έχει, όμως, άλλα καλά. Σε κάθε περίπτωση και σε κάθε μέρος μπορείς να κάνεις τη ζωή σου, όπως την θέλεις ή περίπου...
-Ήταν και τα ταξίδια σου σημαντικό κομμάτι μιας ευρύτερης γνώσης του κόσμου και των ανθρώπων;
-Τα ταξίδια μου έμαθαν τη διαφορετικότητα, την αγάπη και την αποδοχή για ό,τι δεν είμαι εγώ. Σκότωσαν μέσα μου κάθε υποψίας ρατσιστικής διάθεσης, με έκαναν διαλλακτική. Είναι ένα τεράστιο σχολείο, μόνον όμως αν αντιμετωπίσεις την όποια καινούρια χώρα σαν έναν φίλο που καλοπροαίρετα θέλεις να ανακαλύψεις σε βάθος. Αν φύγεις με τη βεβαιότητα πως ο μουσακάς είναι το καλύτερο φαγητό στον κόσμο, το ταξίδι δεν έχει τίποτα να σου δώσει.
-Κατά καιρούς επαναπροσδιορίζεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα: Μεταφράστρια, ιδιοκτήτρια bar, δημοσιογράφος, σήμερα ειδική σε θέματα φαγητού και γαστρονομίας. Για ποιο λόγο έχεις δραστηριοποιηθεί σε τόσο-φαινομενικά-ετερόκλητα πράγματα μεταξύ τους; Βαριέσαι εύκολα;
-H σκέψη και μόνο ότι θα μπορούσα να κάνω ένα μόνο πράγμα μέχρι να πεθάνω, μου δημιουργεί πανικό! Οι πολλαπλές καριέρες και οι διαφορετικές ενασχολήσεις δημιουργούν μέσα μου την αίσθηση μιας αιωνιότητας, όπου η ζωή δεν είναι μία αλλά πολλές. Τα νέα στοιχήματα είναι πλούτος ζωής, μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου, να δεις αν μπορεί να τα καταφέρει, φρέσκος άνεμος, δημιουργικότητα αλλά και πολύ ξεβόλεμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεκινάς ξανά και ξανά από την αρχή.
-Με τον ίδιο τρόπο λειτουργείς και στις προσωπικές σου σχέσεις;
-Τελικά, μάλλον ναι! Τρελαίνομαι να κάνω καινούριους φίλους, νέους συνεργάτες, να εμπλουτίζω την καθημερινότητά μου με ολόφρεσκες παρουσίες που μου μαθαίνουν πράγματα και κινητοποιούν τον εγκέφαλό μου. Και δεν έχω κανένα πρόβλημα να βγάλω από τη ζωή μου μια φιλία που δεν λειτουργεί πια.
-Γιατί θεωρείς ότι «έχεις χάσει τη μάχη στις ερωτικές σου σχέσεις, αφού δεν έχεις κανένα ταλέντο σ αυτές, με αποτέλεσμα να έχεις αφιερωθεί ολοκληρωτικά στις φιλίες σου»; Λίγο ηττοπαθές δεν είναι αυτό για την δική σου persona;
-Στη ζωή δεν μπορεί να είσαι μόνο νικητής. Και πρέπει να αποδέχεσαι στωικά το γεγονός πως σε κάτι δεν έχεις ταλέντο. Είμαι χορτασμένη από μοιραία πάθη, αλλά δεν έχω βιώσει ποτέ την εμπειρία της αληθινής αγάπης, που μεταλλάσσεται και εξελίσσεται μέσα στα χρόνια, που βαθαίνει και γίνεται σχέση ζωής. Με συγκινούν βαθύτατα τα παλιά ζευγάρια που κρατιούνται από το χέρι στα βαθιά γεράματα.
-Η μαγειρική για ποιο λόγο έγινε η τωρινή μεγάλη σου αγάπη;
-Σε τι σε βοηθάει-εκτός από την αυτονόητη χρησιμότητά της να κατευνάζει την πείνα σου;
-Η μαγειρική είναι εθισμός. Η μία συνταγή φέρνει την άλλη, η μία πείνα φέρνει την άλλη. Μου αρέσει αυτή η φθαρτή δημιουργικότητα, ο κόπος που καταλήγει στο στομάχι για να αφήσει λευκό το πεδίο για το επόμενο μαγείρεμα, η συνεχής ανανέωση, και θεωρώ θείο δώρο την πείνα που επανέρχεται ξανά και ξανά μέσα στη μέρα για να μας κάνει να νιώσουμε νέες ηδονές.
-Συνήθως τι σου αρέσει να μαγειρεύεις; «Περίεργα», «δύσκολα» φαγητά;
-Μαγειρεύω εύκολα και μόνον ελληνικά φαγητά, άλλοτε εντελώς παραδοσιακά, άλλοτε με ένα μικρό twist. Θεωρώ ότι μόνον την κουζίνα της πατρίδας σου μπορείς να μαγειρέψεις ιδανικά, απλά και μόνο γιατί έχεις πολλές αναφορές. Πώς να μαγειρέψω καλό κινέζικο γλυκόξινο όταν δεν έχω πάει στην Κίνα, και δεν το έχω φάει σε χίλιες εκδοχές στον τόπο του;
-Τι δεν λείπει ποτέ από την κουζίνα σου;
-Λαχανικά από τη λαϊκή της Παρασκευής στη γειτονιά μου. Όταν έχεις πάει λαϊκή μπορείς ανά πάσα στιγμή να μαγειρέψεις παραπάνω από ένα υπέροχα φαγητά, με φρέσκα προϊόντα της εποχής.
-Πέρασες ποτέ διατροφικές διαταραχές;
-Όχι, δεν πέρασα. Σαν παιδί ήμουν πολύ μίζερο και μισούσα το φαγητό. Όταν το είπα κάποτε σε μια συνέντευξη, το πήραν όλοι κι άρχισαν να λένε ότι έχω περάσει ανορεξία...Αυτό, όμως, συμβαίνει πάρα πολύ συχνά στα παιδιά.
-Να τολμήσω να σε ρωτήσω αν σε 5 χρόνια θα συνεχίζεις να κάνεις αυτό που κάνεις σήμερα ή αρκετά θα ‘χει πια κρατήσει κι αυτό και «καιρός να πάμε παρακάτω», σε νέες αγάπες;
-Σίγουρα θα κάνω άλλα πράγματα, τα οποία αυτή τη στιγμή οργανώνω. Το site μου, το pirouni.gr, ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο από τις «εκδόσεις Πατάκη», ένα εστιατόριο στο Βόλο, την πόλη μου, μια νέα σειρά με «Idi Prikos»-τη σειρά με είδη σπιτιού που φτιάχνω με τα χεράκια μου. Καινούρια πράγματα, που όμως έχουν να κάνουν με τη γεύση και το σπίτι. Λατρεύω την έννοια του σπιτιού και ό,τι το αφορά. Είναι για μένα το βασίλειο της προσωπικής μας ευτυχίας.
