Η συγγραφέας που τα τελευταία 3 χρόνια έχει αποκτήσεις χιλιάδες φανατικούς αναγνώστες, αποκαλύπτει το μεγάλο της μυστικό και την συγκλονιστική ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομά της.
Σε μία μικρή μαύρη βιβλιοθήκη, μπροστά από το καθιστικό του σπιτιού της στη Δάφνη, στο πρώτο ράφι, τα βιβλία της που εκδόθηκαν από τις εκδόσεις Λιβάνη: «Σολομόνικα», «Η αγάπη αρχίζει από…Α», και το τελευταίο της «Και ο γιατρός έπλασε τη γυναίκα». Έχει ετοιμάσει γλυκό, αγόρασε φρούτα, θέλει να ετοιμάσει φαγητό, μία μακαρονάδα με πέστο που μαγειρεύει υπέροχα, λέει για την ταινία στην οποία θα πρωταγωνιστήσει, με τίτλο «Zodiac»- σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη-, για το θέατρο που έχει στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Τσιμισκή, το «Τεχνοχώρος- θεατρική Κυψέλη», όπου πέρσι ανέβηκε η παράστασή της «Ο γιος μου ήρθε απ το Λονδίνο». Φωτογραφίες πουθενά, κάποιοι πίνακες μόνο, λίγα ρούχα στην ντουλάπα. Δεν καπνίζει, δεν πίνει. Μόνο που χαμηλώνει λίγο τα μάτια όταν μιλάει για το παρελθόν της, αφού το κάνει πια πολύ σπάνια. «Εγώ γεννήθηκα σαν ένα μικρό αγόρι, στην Αλεξανδρούπολη, σε ένα πολύ μικρό χωριό, τον Προβατώνα. Μεγάλωσα μαζί με τον παππού και τη γιαγιά μου, αφού οι γονείς μου είχαν χωρίσει λίγο μετά τη γέννησή μου. Μέχρι τα 4 μου χρόνια, δεν είχα καταλάβει ακόμη τη διαφορά των δύο φύλων. Ξεκίνησα να την αντιλαμβάνομαι πρώτη φορά όταν, στο σχολείο, έπρεπε να στοιχηθώ κι εγώ πίσω από τα αγόρια. Εγώ αρνήθηκα. Ήθελα να στοιχηθώ με τα κορίτσια, γιατί ενδόμυχα ακόμα δεν ήθελα να πιστέψω ότι είμαι αγόρι».
-Θα ήθελες να είχες γεννηθεί κορίτσι;
-Όχι. Αν γεννιόμουν κορίτσι δεν θα είχα την προσωπικότητα που έχω σήμερα, δεν θα μπορούσα να σκέφτομαι και σαν γυναίκα και σαν άντρας. Γεννήθηκα αγόρι και ήμουν ένας άνθρωπος μέσα σε ένα λάθος σώμα, απ το οποίο ήθελα να αποδράσω. Υπήρξα πολύ ωραίος ως Δήμος- όπως με έλεγαν-, έκανα μόντελιγκ, τραγουδούσα, έβγαζα δίσκους, γυμναζόμουν πολύ. Όταν μπήκα στη σχολή θεάτρου του Βασίλη Διαμαντόπουλου, στα 17 μου χρόνια, ξεκίνησα να κάνω τα πρώτα μου βήματα στο drag show. Αυτή η μεταμόρφωση, ήταν και το έναυσμα για να αποδεχτώ ουσιαστικά τον κρυμμένο μου εαυτό.
-Από τότε ξεκίνησες να φοράς γυναικεία ρούχα;
-Αυτά τα φορούσα κρυφά, στο δωμάτιό μου, από τότε που ήμουν παιδάκι στο χωριό. Αλλά, όταν ξεκίνησα να κάνω drag show, άρχισα δειλά δειλά να βάζω τα γυναικεία ρούχα και όταν έβγαινα έξω. Είχα γίνει πια η «Καρλότα», μία cult προσωπικότητα, ένα δημιούργημά μου που έκανε show, εμφανίσεις σε μεγάλα clubs και τηλεοπτικές εκπομπές, κάτι το οποίο έγινε για πολλά χρόνια και η δουλειά μου αφού από αυτό βιοποριζόμουν. Ολοκληρωμένη γυναίκα έγινα πια στα 24 μου, όταν έκανα την αλλαγή φύλου στο Λονδίνο και έγινα η Χριστίνα Μπαλτζή.
-Πώς ήσουν μέχρι τότε στην προσωπική σου ζωή;
-Πολύ χαμηλών τόνων. Καμία σχέση με την «Καρλότα», που όλοι έβλεπαν. Από τα 24 μου, είχα ανοίξει ένα κομμωτήριο, σταμάτησα τα shows και άλλαξα εντελώς ζωή.
-Δεν δήλωνες κάποια περίοδο, ότι ήθελες να ξαναγίνεις άντρας;
-Στα 30 μου χρόνια, με αφορμή ένα θεατρικό έργο που ήθελα να ανεβάσω, το «ο γιος μου ήρθε από το Λονδίνο», στο οποίο μεταμφιεζόμουν σε άντρα- τότε που εξέδωσα και το πρώτο μου βιβλίο, το «Το ποτάμι γύρισε πίσω»-, πράγματι έδωσα κάποιες συνεντεύξεις στις οποίες έλεγα ότι είχα αποφασίσει να γίνω ξανά άντρας. Αυτά τα γεγονότα, όμως, συνέπεσαν με τη στιγμή της γνωριμίας μου με τον πατέρα μου, ο οποίος ζούσε για πολλά χρόνια στο Βέλγιο και μέχρι τότε δεν είχαμε καμία επαφή. Για πρώτη φορά, λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, έζησα μαζί με τον μπαμπά μου για έξι μήνες. Ήταν σαν να απέκτησα, ετεροχρονισμένα, ισχυρό πρότυπο. Ό,τι περιμένει να πάρει ένα αγόρι από τον πατέρα του, εγώ το πήρα στα 30 μου χρόνια.
-Τότε ήταν που θέλησες να κάνεις ξανά αλλαγή φύλου;
-Αυτό δεν γίνεται. Η αλλαγή, για αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, ήταν μόνο εξωτερική. Ήταν μία ψευδαίσθηση. Το αγόρι που κάποτε ήμουν είχε ήδη πεθάνει σιγά σιγά, προσπαθώντας να θάψει το παρελθόν του. Η πραγματική μου φύση είναι γυναικεία.
-Κάποιοι ψυχολόγοι λένε ότι η περίπτωση σου λέγεται «διαφυλική διαταραχή».
-Μπορεί να λέγεται και έτσι, δεν το ξέρω. Μία διαταραχή, ναι όντως υπήρξε στη ζωή μου, αλλά γι αυτό είμαι και καλλιτέχνης. Αυτή είμαι!
-Σήμερα πως προσδιορίζεις το φύλο σου;
-Είμαι γυναίκα. Μπορεί το ποτάμι να γυρίζει πίσω αλλά η πορεία- είτε ανοδική, είτε καθοδική- σε πάει εκεί όπου πλάστηκες. Εγώ πλάστηκα για να ζήσω την εξέλιξη του είδους, την μετάλλαξη, κάτι πέρα από τη φύση έτσι όπως την ξέρουμε. Ουσιαστικά, μέσα σε 30 χρόνια, έζησα 4, ίσως και παραπάνω, ζωές.
-Είχες τραυματική παιδική ηλικία;
-Καμία σχέση! Ο παππούς και η γιαγιά μου με μεγάλωσαν με πολλή αγάπη, με αρχές, κανείς ποτέ δεν με κορόιδεψε- όπως ίσως συμβαίνει με άλλους. Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι είμαι διαφορετική ήταν όταν είδα τη μεγαλύτερή μου αδελφή γυμνή, πήγα στον καθρέφτη του δωματίου μου, γδύθηκα, και είπα «γιατί να μην είμαι κι εγώ σαν την αδελφή μου;». Άλλωστε, ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι είμαι gay, ένιωθα πάντα γυναίκα. Απλά μπορούσα να το κρύβω πάρα πολύ καλά- ακόμη και στο στρατό όπου υπηρέτησα- και δεν έδινα δικαιώματα να πει κάτι κακό για μένα ο οποιοσδήποτε. Ποτέ δεν ήμουν «ο κουνιστός». Το αντίθετο. Κατάφερνα να περνάω πάντα στους άλλους- κυρίως μέσω της πολλής γυμναστικής που έκανα- την εικόνα του «μάτσο» αγοριού.
-Πώς δέχτηκε η γιαγιά σου την απόφασή σου να γίνεις γυναίκα;
-Κάποια στιγμή, ο παππούς και η γιαγιά, ήθελαν να μου χαρίσουν το πατρικό τους σπίτι. Αναγκαστικά, έπρεπε να τους πω το όνομά μου, το Χριστίνα Μπαλτζή. Η γιαγιά μου με αγαπούσε τόσο πολύ που θα με δεχόταν οτιδήποτε και αν ήμουν. Όπως και έκανε. Ακόμη και σαύρα να γινόμουν, εκείνη θα κοιτούσε το βλέμμα μου και θα αναγνώριζε μέσα από αυτό το παιδάκι που μεγάλωσε (συγκινείται). Στον τελευταίο καιρό της ζωής της, ζήσαμε μαζί, στη Θεσσαλονίκη.
-Η σχέση σου με τη μητέρα σου, πώς ήταν;
-Εκείνη ζούσε μόνιμα στη Γερμανία, αφότου χώρισε με τον πατέρα μου.
-Θυμάσαι την πρώτη φορά που έκανες έρωτα;
-Ναι. Στο χωριό ήταν, πολύ τρυφερά, πολύ ανεπαίσθητα. Συνέβη με κάποιο αγόρι που ήθελα πάρα πολύ. Λειτούργησα ως γυναίκα, όπως ήθελε η κοριτσίστική μου πλευρά να συμβεί. Τότε ήμουν 16 χρόνων.
-Χρειάστηκε ποτέ να κάνεις πορνεία ή ναρκωτικά;
-Μόνο εμπειρικά και σπάνια. Ποτέ μου δεν εξόκειλα από αυτό που ήθελα. Το όνειρό μου ήταν να τελειώσω το σχολείο μου, να έρθω στην Αθήνα, να σπουδάσω θέατρο, να αγαπήσω, να αγαπηθώ και να γράψω τα βιβλία μου που, χάρις σε όλους αυτούς τους αναγνώστες μου που υπεραγαπάω- κι ας μην τους γνωρίζω έναν προς έναν, κι ας μην ξέρουν την ιστορία μου- έχουν μεγάλη επιτυχία. Πιστεύω πως, με το γράψιμο, κατάφερα ό,τι πάντα επιθυμούσα.
-Πόσες φορές ερωτεύτηκες στη ζωή σου;
-Αγάπησα δυνατά για 6 χρόνια. Ήταν η τελευταία σχέση που είχα. Για όσο καιρό κράτησε, απομονώθηκα από παντού- δεν εμφανιζόμουν πουθενά, δεν έδινα συνεντεύξεις, είχα γίνει μία εργαζόμενη νοικοκυρά, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες. Αυτός ο άντρας ήταν η μεγαλύτερη μου αγάπη. Και πιστεύω ότι δεν θα αφήσω ξανά τον εαυτό μου να αγαπήσει από δω και πέρα, γιατί είναι δύσκολο να δίνεσαι (συγκινείται). Με ερωτευόντουσαν πολλοί, αλλά εγώ δεν είχα ερωτευτεί κανέναν. Εκτός από τη γιαγιά μου, κανείς δεν με αγάπησε στη ζωή όσο αυτός ο άντρας.
-Είχε αποδεχτεί τα γεγονότα της ζωής σου;
-Στα 6 χρόνια που ζήσαμε μαζί, δεν συζητήσαμε ποτέ αυτά τα θέματα. Μπορεί να το κατάλαβε από την αρχή αλλά, από τακτ, από σεβασμό- δεν ξέρω-, δεν με ρώτησε ποτέ οτιδήποτε για το παρελθόν μου.
Δημοσίευση στο περιοδικό People, τον Αύγουστο του 2011.
