Στη συνάντηση μας, στην οδό Ιπποκράτους, δίπλα από το θέατρο Γκλόρια όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ένα βότσαλο στη λίμνη», αισθάνεται εξαιρετικά περίεργα για όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Και θυμώνει με πολλά. «Ο λόγος σας είναι σημαντικός, εσείς έχετε ποιότητα και άποψη και πρέπει να την εκφράζετε», του λέει η σερβιτόρα του μικρού café που, πότε πότε, ακούει την κουβέντα μας. «Ο κόσμος έχει απελπιστεί πια, δεν ξέρει από πού να κρατηθεί».
-Αισθάνεστε τυχερός που έχετε δουλειά, σε αυτή την δύσκολη περίοδο για την τηλεόραση;
-Σαφέστατα. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να απολογείσαι επειδή έχεις δουλειά. Τυχαίνει. Θα μπορούσε να μην τυχαίνει, να δουλεύει κάποιος άλλος. Ωστόσο, η κρίση με αγγίζει σαν άνθρωπο, δεν είμαι «α, ωραία, εγώ έχω δουλειά, δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι». Θα μπορούσα να είμαι κι εγώ στη θέση αυτών των ανθρώπων.
-Έχετε μείνει ποτέ άνεργος;
-Θεατρικά, όχι. Κι αν είχα μείνει, ήταν θέμα επιλογής. Τηλεοπτικά, έχω μείνει πολύ καιρό άνεργος- υπήρχαν φορές που δεν με είχαν φωνάξει για δουλειά, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Συμβαίνει. Άλλωστε, κάνουμε μία δουλειά που είναι η πιο ανασφαλής του κόσμου αφού, δύο φορές το χρόνο, ψάχνεις για δουλειά.
-Έχετε κι εσείς αυτές τις ανασφάλειες;
-Η ανασφάλεια δεν πηγάζει από τον εαυτό μου, πηγάζει από το χώρο που ζω. Και σε αυτό το περιβάλλον που ζούμε, με τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορείς να μην είσαι ανασφαλής. Ακούστε, ο Έλληνας δουλεύει, οι πολιτικοί δεν δουλεύουν, αερίζονται. Υπάρχει ένα κύκλωμα 300 από τους οποίους κάποιοι έχουν ξεχωρίσει και παίζουν τα παιχνίδια της κονόμας, ενώ κάποιοι άλλοι- πιο ιδεολόγοι- μένουν απέξω. Αυτός ο τόπος έχει μεγαλώσει διαφορετικά. Είχε άλλα όνειρα, έχει παλέψει, έχει σκληρύνει, έχει όραμα, είναι πονεμένος και, μέσα από εμφυλίους, πολέμους, δικτατορίες, προσπάθησε και πάλεψε. Κάποτε είχε μυαλά που τον οδήγησαν σε λύσεις. Τώρα, φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν πια αυτά τα μυαλά.
-Δεν υπάρχουν ούτε λύσεις;
-Φοβάμαι πως όχι, έχουμε παραδοθεί. Είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα υπογράφει για την εθνική της κυριαρχία και ο «διαιτητής» έχει ήδη αποφασίσει ποιον θα βγάλει νικητή στο παιχνίδι. Αυτό είναι πολύ αγριευτικό. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνεσαι ότι έχεις δουλέψει και σου παίρνουν τα λεφτά σου- είναι κάτι που αισθάνονται όλοι.
-Είστε αισιόδοξος;
-Το θέμα δεν είναι να είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος. Τα πράγματα είναι αυτά και η Ελλάδα πληρώνει αμαρτίες δικές μας. Διαλέγαμε, για παράδειγμα, κάθε δεύτερη μέρα, να αλλάξουμε κινητό, να κάνουμε μαγκιές. Και κανείς δεν κοίταγε να δει τι λεφτά βάζει στην άκρη. Λέγαμε «έλα μωρέ, εντάξει», είχαμε συνεχώς τη συμπεριφορά του «ωχ αδερφέ». Μέχρι που ήρθε η καταπακτή, σου λέει «κρίση» και τελειώνει η ιστορία.
-Εσείς μπήκατε στον πειρασμό του καταναλωτισμού;
-Καταναλώνω μέχρι εκεί που μπορώ. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που έχουν 60 ζευγάρια παπούτσια, 30 παντελόνια και 25 μπλούζες. Ωστόσο, αρχίζω και επαναπροσδιορίζω τις ανάγκες μου, τις σχέσεις μου με τα πράγματα.
-Είστε ευχαριστημένος από όσα συμβαίνουν στη δουλειά σας, τον τελευταίο καιρό;
-Το θέμα πια δεν είναι αν είσαι καλός ηθοποιός. Αυτό που μετράει είναι «πουλάει ή δεν πουλάει;», το θέμα είναι πόσο στοιχίζεις πια. Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Ο θεατής αναγκαστικά θα κάτσει να δει τηλεόραση, γιατί κάτι πρέπει να δει. Δεν επιλέγει. Την αφήνει να παίζει, για να περάσει η ώρα.
-Σκεφτήκατε ποτέ να παρατήσετε αυτή τη δουλειά;
-Κάποια στιγμή, γύρω στο 95, είχα σκεφτεί να τα εγκαταλείψω, αλλά τελικά δεν το κανα. Είχα απογοητευτεί τότε, δεν ήταν πολύ καλή περίοδος για μένα. Αυτή η δουλειά δεν σε ανταμείβει πάντα με αυτά που αξίζεις, είναι συνήθως πολλές πίκρες, λίγες χαρές. Απλώς αποφασίζεις ότι πρέπει να επιβιώσεις. Κάποιες φορές μου λένε «μα γιατί κάνεις τρία χρόνια την Πολυκατοικία; Δεν φοβάσαι μήπως σε φθείρει;». Αυτές είναι επιλογές και μαγκιές που κάνουν κάποιοι με τον πατέρα τους, τη μητέρα τους και μία περιουσία από πίσω, εκ του ασφαλούς, που λένε «να κάνουμε κάτι ποιοτικό» και είναι αλλού γι αλλού. Χαίρομαι που το κάνουν, καμία αντίρρηση, αλλά δεν παίζουμε στο ίδιο παιχνίδι. Εγώ ζω και επιβιώνω από αυτή τη δουλειά. Όποιος θέλει να κάνει την ποιότητα, να την κάνει μέσα στην αγορά, να μπει μέσα στο παιχνίδι και να δούμε αν θα αντέξει. Ο ανταγωνισμός γίνεται σε ένα θέατρο 500 θέσεων, όχι σε ένα θεατράκι 30 θέσεων.
-Στην καθημερινότητά σας, είστε αυτός ο χαρούμενος άνθρωπος που παρακολουθούμε στις δουλειές σας;
-Άλλες φορές είμαι, άλλες όχι. Είμαι όπως με πάρει το κύμα, με την έννοια ότι ξυπνάς το πρωί και βλέπεις πως θα κυλήσει η μέρα. Εκνευρίζομαι, φωνάζω, τρελαίνομαι, γελάω, όπως όλος ο κόσμος. Δεν είμαι μονίμως χαρούμενος, ούτε καταθλιπτικός.
-Όταν έχετε ελεύθερο χρόνο, τι σας αρέσει να κάνετε;
-Μου αρέσει να είμαι με τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, να βρίσκομαι στο σπίτι μου, να διαβάσω κάτι, να κάθομαι στον υπολογιστή και να ασχολούμαι με την αστρολογία. Φιλοδοξώ, κάποια στιγμή, να βρω πραγματικά ελεύθερο χρόνο και να κάνω ταξίδια.
-Είναι σημαντικό για σας να είστε ερωτευμένος;
-Γενικότερα, πρέπει να είσαι ερωτευμένος με αυτό που κάνεις, με τη ζωή. Γιατί ο έρωτας είναι δημιουργία, σου δημιουργεί μία ανεβασμένη διάθεση. Όταν σου κάτσει ένας σύντροφος ο οποίος βλέπεις ότι σου γίνεται στήριγμα, είσαι μέσα στην κατανόηση και απολαμβάνεις πράγματα μαζί του που δεν τα χεις ξαναζήσει, σε βάζει σε διαδικασία χαράς, ερωτικής διάθεσης και ταυτόχρονα ευθύνης για να υπάρξεις και για σένα και για τη σύντροφό σου. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και σε μένα αυτή την περίοδο. Και δεν κρατάω ποτέ άμυνες όταν ερωτεύομαι.
-Ερωτεύεστε συχνά;
-Όχι. Πριν γνωρίσω τη γυναίκα μου, ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Με τη γυναίκα μου, από την πρώτη στιγμή, μπήκαμε σε άλλη διαδικασία και εκεί κατάλαβα ότι ο ένας ήταν πλασμένος για τον άλλον. Αυτό το ταξίδι με απογείωσε. Δεν συμβαίνει πάντοτε. Πολλές φορές, λέω στη γυναίκα μου «καθυστέρησες». Η γυναίκα μου ήρθε και μου έκανε τη θεωρία σε αυτά που γνώριζα, πράξη. Και γι αυτό της έχω πει ότι την εκτιμώ και την αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου γιατί μου τεκμηρίωσε μία άποψη ότι, αυτό το οποίο λένε οι άνθρωποι «ιδανικό», μπορεί να γίνει όταν βρεθεί στις κατάλληλες συνθήκες. Και ο άνθρωπος πρέπει να έχει την υπομονή να το περιμένει αυτό, να μην ξεφτιλίζει τον εαυτό του και να τον αναλώνει. Άλλωστε, είναι πολύ καλύτερο να φεύγεις, από το να μένεις σε μία σχέση και να μην σέβεσαι την επιλογή σου.
Δημοσιεύθηκε στο περιοιδκό People, τον Απρίλιο του 2011.
