Στις τελευταίες πρόβες, λίγο πριν από την πρεμιέρα της παράστασης Ζείτε παίδες Ελλήνων…; των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου, που παρουσιάζεται στο θέατρο Λαμπέτη, η Κατιάνα, σαν μαθήτρια που ποτέ δεν σταμάτησε- στα 40 σχεδόν χρόνια που βρίσκεται στο θέατρο- να ακούει προσεκτικά όσα θα της έβγαζαν τον καλύτερο της εαυτό επάνω στη σκηνή- όσα το όπλο του ταλέντου της θα το μετέτρεπαν σε πολυβόλο ελεύθερου σκοπευτή-, λέει κάποιες τελευταίες προτάσεις από το κείμενο, κάποια λόγια που συγκινούν και την ίδια, λέξεις που πλησιάζουν και σπάνε σε κομμάτια και την δική της ευαισθησία. «Δεν το παθαίνω συχνά αυτό», λέει στο καμαρίνι της. «Αλλά είναι εξαιρετικά καλή η γραφή του Αλέξανδρου και του Δημήτρη». Στη σκηνή είναι άλλη, στη συζήτηση διαφορετική- πολύ ντροπαλή, πολύ ήρεμη, σχεδόν αθόρυβη-, ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι αυτή η γυναίκα μπορεί να «μεταμορφώνεται» κάθε βράδυ, πως κάθε πέρασμα της μπροστά από τους θεατές αναδεικνύει τη δυναμική, κοινωνική και πάντα χαρούμενη γυναίκα που δεν είναι στις προσωπικές της στιγμές και στην επιλεγμένη μοναχικότητα της. Σαν μια καίρια αντίθεση που αποτελεί ταυτόχρονα και την πιο υγιή ισορροπία της ύπαρξής της.
-Πιστεύετε ότι είναι αναγκαίο να γελάσει σήμερα ο κόσμος, με
την κατάσταση που ζει;
-Πάντοτε είναι αναγκαίο. Και ίσως σήμερα, ακόμη περισσότερο.
Αλλά η επιθεώρηση δεν είναι μόνο για να γελάσουμε- αν και θα γελάσουμε πολύ σ
αυτήν-, είναι και για να πούμε κάποια πράγματα που πρέπει να ειπωθούν, έτσι
όπως τα αντιλαμβανόμαστε εμείς από τη δική μας πλευρά.
-Σας αρέσει που σας έχουν ταυτισμένη με την κωμωδία;
-Το θέμα δεν είναι αν εμένα μου αρέσει. Εγώ ταυτίστηκα με
όλα αυτά, γιατί έτσι μου έτυχε στη ζωή μου. Στη σχολή του Εθνικού θεάτρου, όπου
σπούδασα, έκανα μόνο δράμα: Αρχαία τραγωδία, Τσέχωφ, Ίψεν. Ξαφνικά, όμως,
βρέθηκα να τραγουδάω με τον Γιώργο Μαρίνο και θεωρούμουν show woman- ήμουν μεταξύ μαγαζιού
και θεάτρου. Εγώ δεν ήξερα καν ότι μπορώ να κάνω κωμωδία. Και στην ουσία δεν
είμαι «κωμικιά από χέρι».
-Οι ρόλοι σας αντικατοπτρίζουν μία γυναίκα πολύ δυναμική,
πολύ famme fatale.
Αυτό είστε και στη ζωή σας;
-Famme fatale
δεν είμαι, είμαι ένας κανονικότατος άνθρωπος.
-Μοναχική;
-Ναι. Από παιδί ήμουν πολύ μοναχική. Έχω φίλους- που μπορεί
να κάνω καιρό να τους δω ή να τους βλέπω κάθε μέρα, αλλά που δεν παύουν να
είναι φίλοι μου και να τους αγαπώ, όσα χρόνια κι αν περάσουν-, αλλά κοινωνική,
με την έννοια του life style,
όχι, δεν είμαι. Έχω πάει πολύ, για παράδειγμα, σε νυχτερινά μαγαζιά, σε
μπουζούκια. Αλλά τώρα δεν το κάνω. Θα πάω, όμως, να δω φέτος τη Μαρινέλλα ή τη
Δέσποινα Βανδή που είναι φιλενάδες μου. Προτιμώ να μένω στο σπίτι μου ή να
πηγαίνω σε σπίτια φίλων μου, να φάμε, να κουβεντιάσουμε, να πούμε καμιά
μπούρδα.
-Στο σπίτι σας τι σας αρέσει να κάνετε;
-Συνήθως διαβάζω: Κάτι που αφορά στη δουλειά μου, κάτι για
τη διασκέδασή μου ή κάτι που με ενδιαφέρει. Επειδή δυστυχώς δεν έχω σχέση με το
computer, δεν τα
καταφέρνω- και ο γιος μου με βρίζει και μου λέει «είσαι ηλίθια, μαμά. Πρέπει να
μάθεις»- συνεχώς με τα βιβλία ασχολούμαι. Μπορεί να δω στο ενδιάμεσο λίγη
τηλεόραση ή να ακούσω μουσική στο αυτοκίνητο.
-Η οικογένειά σας είναι η σταθερά σας;
-Πάντα. Η οικογένειά μου είναι το παιδί μου, είναι ο άντρας
μου με τον οποίο έχουμε χωρίσει- δεν έχει σημασία-, τα αδέλφια μου, οι φίλοι
μου.
-Είναι ωραίο που συνεχίζεται να αποκαλείτε τον πρώην σύζυγό
σας «ο άντρας μου», αν και δεν είστε πια μαζί.
-Αυτόν παντρεύτηκα! Ο χωρισμός δεν αλλάζει τα πράγματα. Όταν
φεύγεις από το σπίτι σου για να κάνεις οικογένεια, παύει να είναι οικογένειά
σου η μάνα σου, ο πατέρας σου ή τα αδέλφια σου; Σε τελευταία ανάλυση, αλλάξαμε
σπίτια. Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί, αλλά δεν παύουμε να είμαστε οικογένεια.
-Παλιά λέγατε ότι έχετε δύο παιδιά, τον γιο σας και τον
πρώην σύζυγό σας, Στηβ Κακέτση. Συνεχίζετε να το πιστεύετε;
-Τώρα έχω τρία «παιδιά», έχω και τον Γιώργο Μαρίνο (γελάει).
Αυτά τα «παιδιά» είναι πάρα πολύ καλά, είναι εξαιρετικά, τα λατρεύω
(χαμογελάει). Τώρα βέβαια δεν προφταίνω να δω το Γιώργο, αλλά δεν σημαίνει κάτι
αυτό. Τον ξέρω 40 χρόνια, είναι σχέση ζωής αυτή. Όπως είναι και ο Σταμάτης (σ.σ
Φασουλής) και η Άννα (σ.σ Παναγιωτοπούλου) σε επίπεδο φίλων ζωής.
-Πάντα προηγείτω η προσωπική σας ζωή, σε σχέση με την
επαγγελματική;
-Ναι! Στη ζωή μου ήταν πρώτη η ζωή! Αυτή τη δουλειά την
αγαπάω, μου αρέσει, θέλω να την κάνω όσο μπορώ, δεν έχω φιλοδοξίες. Αλλά κάποτε
την άφησα, για να πάω στην Αμερική- τότε που παντρεύτηκα τον άντρα μου- και δεν
μ ένοιαζε καθόλου, επειδή ήθελα να κάνω οικογένεια. Δεν υπάρχει για μένα το
«δεν ζω χωρίς το θέατρο». Σίγουρα δεν ζω χωρίς τη δουλειά μου, αλλά μην τη
συγχέουμε με τη ζωή καθεαυτή. Μια φορά είχα πει «φέτος δεν θα δουλέψω, θα κάτσω
στο σπίτι μου». Έπεσα σε κατάθλιψη! Βούλιαξα! Ήρθε ο Σταμάτης, με έβγαλε από το
σπίτι και μου έλεγε «κοίτα επάνω τον ουρανό!».
-Ντρέπεστε καθόλου επάνω στη σκηνή;
-Βέβαια! Όλο αυτό που βλέπετε επάνω στη σκηνή βγαίνει από το
τρακ, από την αίσθηση ευθύνης που έχω απέναντι στον κόσμο, στους συναδέλφους.
Και, όσο περνάνε τα χρόνια, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Απλώς, γίνεται πιο
ελεγχόμενη.
-Στα προβλήματα ήσασταν πάντα «η δυνατή»;
-Ναι. Επειδή εγώ πέφτω πολλές φορές σε διάφορες καταστάσεις,
μόλις κάποιος έχει πρόβλημα «δεν έχω τίποτα». Έχω περάσει πολλές δυσκολίες στη
ζωή μου, αλλά τα κατάφερνα. Το παιδί μου, για παράδειγμα, γεννήθηκε πρόωρα,
έμεινε για τρεις μήνες στο νοσοκομείο, στη θερμοκοιτίδα. Κοίτα, δεν νομίζω να
υπάρχει άνθρωπος που δεν πέρασε διάφορα στη ζωή του. Αλλά, αυτή τη στιγμή
περνάμε, όλοι οι Έλληνες, τέτοια δυσκολία, που έχω την αίσθηση ότι δεν έχει
υπάρξει ξανά παρόμοια. Ούτε καν στον πόλεμο. Αυτό νιώθω. Ζούμε σε πόλεμο χωρίς
όπλα.
-Τι φοβίες έχετε;
-Βασικά, τα έντομα. Μην μου δώσεις έντομο! Αράχνες, ακρίδες,
κατσαρίδες, πεταλουδίτσες (γελάει). Σέβομαι τις φοβίες όλου του κόσμου, επειδή
εγώ έχω αυτή τη γελοία φοβία.
-Σήμερα, θα παρατούσατε τα πάντα για να πάτε στο εξωτερικό
για έναν έρωτα, όπως κάνατε στο παρελθόν;
-Όχι. Ούτε από εδώ μέχρι την Κηφισιά δεν θα πήγαινα
(γελάει). Για κάποιο άλλο σοβαρό λόγο όμως, μπορεί και να το κανα.
-Ο έρωτας έχει πάψει να είναι «σοβαρός λόγος»;
-Από μία στιγμή κι έπειτα, ο έρωτας- και ειδικά αυτός ο
έρωτας που συμβαίνει στα νιάτα μας-, όσο μεγαλώνουμε, δεν μπορεί να συμβαίνει.
Νομίζω ότι είναι στο κεφάλι μας αυτά. Ε, δεν γίνεται ένας άνθρωπος που έχει
περάσει τα 50 του- για να μην πω παραπάνω, γιατί μου φωνάζουν οι φίλοι μου-, να
νομίζει ότι ερωτεύεται τόσο πολύ που να θέλει να τινάξει όλη του την ύπαρξη
στον αέρα.
-Κρίση ηλικίας περάστε ποτέ;
-Όχι. Πάντα ήμουν συμφιλιωμένη με το χρόνο. Αναγκαστικά. Μην
σου πω ότι κάποια στιγμή έλεγα «πότε θα γεράσω να μου δώσουν κανά ρόλο κουτσής
ή στραβής;». Το μόνο που δεν θέλω, σε σχέση με το χρόνο, είναι να υποφέρω.
Θέλω, μεγαλώνοντας, να φύγω ήσυχα και να μην βασανιστώ.
-Ποια είναι σήμερα η προτεραιότητά σας;
-Άργησα να καταλάβω ότι πρέπει να προσέχω τον εαυτό μου, να
τον αγαπώ, για να μπορώ να βρίσκομαι και για τους άλλους. Μου το έλεγε ο
Μαρίνος, πολλά χρόνια πριν, και του έλεγα «αυτό είναι εγωιστικό». Είχε δίκιο
τελικά. Πρέπει να είμαι εγώ καλά, για να μπορώ να δίνω και στους άλλους.
Δημοσίευση στο περιοδικό "People", τον Νοέμβριο του 2011.
