Δημοσιογράφος,
συγγραφέας, σεναριογράφος, μητέρα, κόρη, πιστή φίλη, μισή Κύπρια, μισή
Ελληνίδα. Αυτές είναι μερικές από τις «επίσημες» ιδιότητες της Έλενας. Κορυφαία
όλων: Ένα από τα πιο κοφτερά και ταλαντούχα μυαλά σήμερα στην Ελλάδα που δεν
συνηθίζει να δίνει συχνά συνεντεύξεις αλλά που, όταν το αποφασίζει- όπως
συμβαίνει με αυτήν που έδωσε στο «Down Town»,
μετά από επιμονή αρκετών μηνών-, απαντάει σε όσες ερωτήσεις της σταλούν στον
υπολογιστή της, χωρίς καμία λογοκρισία ή υπεκφυγή.
-Πως είναι η ψυχολογία
σας λίγο πριν από τις ελληνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου;
Πιστεύετε πως ο ελληνικός λαός είναι ο κύριος υπεύθυνος για όλο αυτό που
συμβαίνει- όπως υποστηρίζουν κάποιοι-, αφού αυτός ψηφίζει τους ανθρώπους που
πρωταγωνιστούν όλα αυτά τα χρόνια στην πολιτική;
-Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως ο ελληνικός λαός έδωσε μια πολύ
συγκεκριμένη εντολή: Συνεργαστείτε, καθίστε σε ένα τραπέζι, βάλτε τα κάτω,
βρείτε τα, δουλέψτε μαζί. Προφανώς άλλα κατάλαβα εγώ ως ψηφοφόρος, κι άλλο
τα κόμματα. Και για να απαντήσω και στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος σας:
Όταν μια χώρα πιάνει «πάτο», ευθύνες έχουν όλοι. Και οι πολιτικοί αλλά και οι
πολίτες.
-Τότε πως βρέθηκαν μισό
εκατομμύριο Έλληνες να ψηφίσουν «Χρυσή Αυγή»;
-Η απόγνωση, ο τρόμος, η εξαθλίωση καταργούν κάθε ψήγμα ιστορικής μνήμης.
Αυτό συνέβη και εδώ. Μπορεί να το καταδικάζεις, αλλά κάπου το κατανοείς.
-Εσείς θα
ψηφίσετε ό,τι ψηφίσατε και στις εκλογές της 6ης Μαΐου;
-Ναι.
-Πιστεύετε πως ο
ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ;
-Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γίνουν τέτοιες διαπιστώσεις. Τα κόμματα
κρίνονται σε βάθος χρόνου κι αφού έχουν δοκιμαστεί στα ζόρια. Και στην τελική,
τι πάει να πει ΠΑ.ΣΟ.Κ; Ποιο από όλα τα… ΠΑ.ΣΟ.Κ; Του 1974 με την
Μεταπολίτευση; Του ’81 που ήρθε στην εξουσία; Ή το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Μνημονίου;
-Ο Τσίπρας σας
είναι συμπαθής;
-Ο Τσίπρας δεν είναι φίλος μου για να με απασχολεί αν είναι
συμπαθής ή όχι. Το ζητούμενο δεν είναι ο βαθμός συμπάθειας σε έναν πολιτικό. Το
ζητούμενο είναι τόσο η αποτελεσματικότητα, όσο και η συνέπεια προεκλογικών
λόγων και μετεκλογικών έργων.
-Αλήθεια, πόσες φορές
σας πρότειναν να πολιτευθείτε μέχρι σήμερα;
-Ούτε που θυμάμαι. Όσες ήταν και οι εκλογικές
αναμετρήσεις τα τελευταία 20 χρόνια. Κι από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους
πράγμα που ενδόμυχα με… διασκέδαζε ελαφρώς.
-Δεν θα το ξανασκεφτόσασταν
ούτε αν σας πρότειναν την πρώτη- τιμητική- θέση στο Επικρατείας κάποιου
κόμματος;
-Όχι, με τίποτα. Ειλικρινά, θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω λίγα -έστω και
ελάχιστα- μέσα από τα κείμενα μου στην εφημερίδα «Τα Νέα», παρά σε κάποιο
βουλευτικό έδρανο. Άλλωστε, είμαι σίγουρη πως αν το αποφάσιζα, δεν θα
…μακροημέρευα και πολύ. Θα μου ήταν αδιανόητο να ακολουθήσω αυτό που λέμε
«γραμμή του κόμματος» αν ηθικά και συνειδησιακά ήμουν αντίθετη. Άρα ή θα την
έκανα με ελαφρά πηδηματάκια ή θα έτρωγα πόρτα.
-Είναι αλήθεια ότι
κάνατε αφισοκολλήσεις και πως συμμετείχατε ενεργά ως παιδί σε προεκλογικές
συγκεντρώσεις, λόγω της οικογένειας σας;
-Η οικογένεια, οι αρχές και οι αξίες που παίρνεις, πάντα έχουν έναν
καθοριστικό λόγο στην μετέπειτα διαδρομή σου. Οι πολιτικές επιλογές όμως ήταν
100% δικές μου, αφού ποτέ η μητέρα μου -τον πατέρα μου τον έχασα πολύ μικρή-
δεν προσπάθησε να με πείσει ή να μου επιβάλλει κάποια πολιτική κατεύθυνση.
-Τι θυμάστε από τον
πατέρα σας, Λουκή Ακρίτα;
-Τα πάντα. Παρ’ όλο που ήμουν περίπου 10 χρονών θυμάμαι έναν υπέροχο
πατέρα, με απίστευτη τρυφερότητα, έντονη προσωπικότητα, ζεστασιά, παρουσία στη
ζωή μου, αγάπη… πολλή αγάπη. Ο πατέρας μου ήταν μια τεράστια αγκαλιά για μένα
και το αποτύπωμα που άφησε η απουσία του το ένιωσα σαν μια καυτή στάμπα στο
πετσί μου.
-Αισθανόσασταν στην
πάροδο των χρόνων την απουσία του ή, μετά το θάνατό του, κλείσατε αυτόματα και
τους όποιους «ανοιχτούς» λογαριασμούς με αυτό το θέμα;
-Λένε πως ο «χρόνος είναι γιατρός». Αυτό είναι
ένα από τα μεγαλύτερα κλισέ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Εκείνο που θα μπορούσα
να πω είναι πως, με τα χρόνια, ο πόνος παύει να είναι οξύς, αλλά βαθαίνει και
φωλιάζει ως μόνιμος κάτοικος μέσα στην ψυχή. Ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με
το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν απών –σωματικά, όχι ψυχικά- σε κορυφαίες στιγμές της ζωής της κόρης του. Δεν με πήγε
νύφη στην εκκλησία, δεν με είδε να ακολουθώ τα βήματά του στη δημοσιογραφία,
δεν είδε τη μητέρα μου- αυτή τη γυναίκα που λάτρευε να ακολουθεί τα βήματα του
στην πολιτική-, δεν γνώρισε τον εγγονό του, δεν μοιράστηκε τις χαρές και τις
πίκρες της οικογένειας του. Άγριο, πολύ άγριο συναίσθημα.
-Λειτούργησε ποτέ
κάποιος σύντροφός σας ως «υποκατάστατο» του πατέρα που δεν ζήσατε όσο θα
θέλατε;
-Ναι, οι επιλογές μου σε συντρόφους ήταν πάντα
με άτομα που ηλικιακά θα μπορούσαν να ήταν πατεράδες μου. Δεν νομίζω ότι
χρειάζεται ο Φρόιντ για να ψυχαναλύσει αυτό το σύνδρομο, είναι εύκολα
αναγνωρίσιμο ακόμα και στην πρώτη του ανάγνωση. Αναζητούσα πάντα έναν πατέρα…
-Τι θυμάστε από τα
Καλοκαίρια που περνούσατε στην Κύπρο; Ήταν οι «αναγκαστικές» διακοπές ενός
παιδιού που έτυχε να έχει καταγωγή από το νησί ή ήταν κάτι που θέλατε και
ανυπομονούσατε- όταν τελείωνε το σχολείο- να ζήσετε;
-Καθόλου αναγκαστικές, δεν έβλεπα την ώρα. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στην
ακροθαλασσιά της Κερύνειας, θυμάμαι τις εκδρομές με το σαραβαλάκι του θείου
Χρήστου, θυμάμαι τα παιχνίδια με τα ξαδέλφια μου και τις απίστευτες λιχουδιές
της θείας Ευρούς. Και πάντα όταν επιστρέφω, νιώθω ότι γυρίζω σπίτι μου… Η
κυπριακή καταγωγή μου είναι κορόνα στο κεφάλι μου! Και επίσης θα σας έλεγα πως
η κυπριακή καταγωγή από τον πατέρα μου αλλά και η μικρασιατική καταγωγή από τη
μάνα μου είναι οι φάροι που με οδηγούν στη ζωή μου. Κι είμαι περήφανη γι’ αυτές
τις ιστορικά και ουσιαστικά βαθιές ρίζες.
-Η Μορφίτικη καταγωγή
σας πόσο «έγραψε» μέσα σας- αυτό το περίφημο «Μορφίτικο πείσμα» και η «Μορφίτικη
υπερηφάνεια»;
-Είμαι κόρη του πατέρα μου. Η μάνα μου λέει ότι του μοιάζω πολύ και στον
χαρακτήρα. Αυτό τα λέει όλα…
-Αν ξεκινούσατε σήμερα, θα ασχολιόσασταν ξανά με τη
δημοσιογραφία;
-Χωρίς δεύτερη συζήτηση – κατηγορηματικά ναι.
-Υπάρχουν δουλειές σας
που τις κάνατε μόνο για τα χρήματα;
-Ραδιόφωνο, θα έλεγα. Ξέρω πως πολλοί το
ραδιόφωνο το λατρεύουν και μπορώ να το κατανοήσω απόλυτα. Απλά εγώ δεν ανήκα
ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές μου στον 9.84,
στον Flash, στον Antenna αλλά και στην ΕΡΤ έγιναν περισσότερο με
οικονομικό γνώμονα για να είμαι ειλικρινής…
-Κάποιοι που ακόμη δεν
έχουν πληρωθεί για ό,τι έχουν δουλέψει στην τηλεόραση -λόγω της οικονομικής
κρίσης στην Ελλάδα- βγαίνουν ανοιχτά και δηλώνουν πως αισθάνονται «μαλάκες».
Ισχύει και για σας το ίδιο;
-Ναι, ισχύει. Όλοι εμείς που δουλέψαμε στην
σειρά «Τα Μυστικά της Εδέμ» -μία σειρά που απέφερε εκατομμύρια στο Mega-
είμαστε 18 μήνες απλήρωτοι. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, ομάδα σεναρίου, οι πάντες.
Και το τραγικό είναι ότι δεν βλέπουμε φως στον ορίζοντα. Είμαστε όλοι πλέον σε
απελπιστική κατάσταση και κανένας δεν μοιάζει να συγκινείται. Είμαι θυμωμένη,
είμαι πικραμένη, είμαι απελπισμένη και θέλω να δω τις δυνατότητες που υπάρχουν
για να κινηθώ νομικά.
-Θα προτρέπατε τον γιο
σας να μεταναστεύσει;
-Ποια μάνα θέλει το παιδί της να ζει μακριά
της; Ελπίζω, εύχομαι και προσεύχομαι να μην χρειαστεί – αν και η κατάσταση στην
Ελλάδα είναι τραγική και η αγορά εργασίας ανύπαρκτη.
-Ήταν δύσκολο να του
πείτε ότι είναι υιοθετημένος;
-Ο γιος μου είναι πλέον ενήλικος και δεν σχολιάζω τα προσωπικά δεδομένα
του διότι αφορούν εκείνον και κανέναν άλλον.
-Πως είναι τώρα η σχέση
σας, που έχει φτάσει πια 19 χρόνων;
-Δεν τον καταπίεσα ως παιδί -όπως ο ίδιος μου
λέει-, άρα δεν αντιμετωπίσαμε και ιδιαίτερα προβλήματα ούτε στην εφηβική ούτε
την μετεφηβική φάση της ζωής του. Ο διάλογος, η επικοινωνία και η
πεποίθηση του ότι μπορεί να μιλάει στη μάνα του για τα πάντα – για τα ΠΑΝΤΑ
κυριολεκτικά – λειαίνουν τις γωνίες όπου και όταν προκύψουν.
-Τώρα πως είναι η
καθημερινότητά σας; Πως κυλάει η μέρα σας; Πηγαίνετε βόλτες; Κάνετε όνειρα;
-Η καθημερινότητα μου έχει συντριβεί βάναυσα,
όπως όλων των Ελλήνων άλλωστε. Εγώ ένα και μοναδικό όνειρο είχα για αυτό το
στάδιο της ζωής μου κι ύστερα από 3 δεκαετίες σκληρής δουλειάς: Τα ταξίδια.
Ήθελα να γυρίσω παντού, ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο. Ποτέ δεν με ένοιαζαν τα
ακριβά κοσμήματα, τα φορέματα και τα συναφή. Η μόνη πολυτέλεια που
ονειρευόμουνα ήταν τα ταξίδια. Κι αυτό μου το στέρησαν γιατί όταν κάποιος δεν
έχει πληρωθεί τόσον καιρό, δεν του επιτρέπεται να κάνει όνειρα.
-Ισχύει ότι δεν σαν
ενδιαφέρει πια να γράψετε άλλο ένα σενάριο για καθημερινή σειρά στην τηλεόραση;
-Ναι, ισχύει.
-Τι παρακολουθείτε σήμερα
στην τηλεόραση;
-Ό,τι όλος ο κόσμος. Ταινίες, κάνα ντοκιμαντέρ, ειδήσεις – αν και συχνά
επιλέγω να ενημερώνομαι από το διαδίκτυο.
-Το κάπνισμα παραμένει
η πιο κακή σας συνήθεια;
-Η μόνη, γιατί δεν πίνω π.χ. Προσπαθώ να μειώσω το κάπνισμα και όταν βρω
το κουράγιο να το κόψω. Οι συγκυρίες δεν βοηθούν. Όταν δεν ξέρεις αν αύριο θα
είσαι στο ευρώ ή στη δραχμή όσο να πεις… ένα τσιγάρο το ανάβεις.
-Σε ποιες
περιπτώσεις μέχρι σήμερα κάνατε κακό στον εαυτό σας;
-Όταν δεν άκουγα το ένστικτό μου κι εθελοτυφλούσα σε πρόσωπα και
καταστάσεις που βαθιά μέσα μου ήξερα ότι θα με διαψεύσουν. Δική μου η ευθύνη,
όχι δική του. Τα τελευταία χρόνια έχω αλλάξει και κάποια άτομα βγαίνουν από τη
ζωή μου με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.
-Παραμένετε αισιόδοξη,
παρά τα όσα συμβαίνουν;
-Ψέματα να πω; Όχι. Προσπαθώ να ξορκίσω την
κατάθλιψη που μας περιβάλλει με το χιούμορ, αλλά τα αντισώματα μου
εξασθενούν. Θα το παλέψουμε όμως. Όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε, όσο μας
παίρνει θα το παλέψουμε!
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Ιούνιο του 2012.
