Συναντηθήκαμε τυχαία την Τρίτη, σε κάποιο τηλεοπτικό πλατό.
Προσκύνησα: «Θα μου πείτε την ιστορία σας, κύριε Μαργαρίτη;». «Γιώργος. Κομμένο
το “κύριε”».
«Το λαϊκό τραγούδι είναι το φιλέτο μου. Υπάρχουν τραγούδια
καψούρικα, τραγούδια κοινωνικά, τραγούδια ερωτικά, τραγούδια απλά και
κατανοητά. Δεν αμφιβάλλω ότι κάποιοι ερωτεύτηκαν με τα τραγούδια μου κι άλλοι
ξεπέρασαν τους χωρισμούς τους ακούγοντάς τα. Έτσι είναι: λειτουργούν καθαρτικά.
Κι εγώ θέλω να μιλάω στη μάζα, όχι στους λίγους και “εκλεκτούς” –άνθρωπος του
λαού είμαι. Άλλοι, πάλι, μου λένε πως τραγουδάω ροκιές. Εγώ δεν τα καταλαβαίνω
αυτά. Λαϊκός τραγουδιστής είμαι. Τραγουδάω 46 χρόνια και στη δισκογραφία είμαι
35».
«Έκανα επιτυχία μεγάλος. Άλλη τύχη κι αυτή! Ήμουνα τότε στην Κυψέλη, σ’ ένα διαμέρισμα ισόγειο. Πέρναγαν τ’ αμάξια: “εσύ μου μιλάς στην καρδιά μου”, έπαιζαν. Τέρμα. Διαπασών. “Κάτσε ήσυχα, Γιώργο”, μου έλεγα. “Τίποτα δεν είσαι, Γιώργο. Θα σε ξεχάσει κι η μάνα σου κάποια στιγμή”».
«Κάποια στιγμή θέλησα να τα παρατήσω. Γιατί είχα μπλέξει με τον τζόγο. Κι αυτό δεν μ’ άφηνε να πάω παραπέρα. Εμείς θα φύγουμε από ‘δω, μα τα ρημάδια τα λεφτά θα μείνουν. Είναι κι αυτό ναρκωτικό, όπως είναι το τσιγαριλίκι. Υπήρξαν φορές που έμενα ρέστος, που δεν είχα στην τσέπη μου τίποτα, κι έλεγα “πώς θα πάω τώρα από τη Γλυφάδα στους Θρακομακεδόνες να βρω τον μεγάλο Απόστολο Καλδάρα;”. Δεν είχα ψιλά ούτε για το εισιτήριο του λεωφορείου. Τότε κινδύνευσα να παρατήσω το τραγούδι. Αλλά, εκεί πέρα πάνω, έπεσε ένα τηλέφωνο. Και ξεκίνησα συνεργασία με μία μεγάλη τραγουδίστρια εκείνη την εποχή, την Άννα Χρυσάφη. Αυτή μ’ έβαλε ξανά στον δρόμο. Μου ‘χε πει: “Σε λίγο καιρό θα μιλάει για σένα όλη η Ελλάδα. Αρκεί να μην τα παρατήσεις”. Αυτό έκανα. Μετά από ένα χρόνο βγήκε ο δίσκος του Τάκη Σούκα “Εσύ μιλάς στην καρδιά μου”».
«Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα άλλαζα πολλά πράγματα –και σε συνεργασίες και στην καριέρα μου και σε επιλογές τραγουδιών και στη ζωή μου. Καλό είναι να μετανοείς –σε πηγαίνει μπροστά ως άνθρωπο. Να ζητάς “συγνώμη”. Να λες “έκανα λάθος σ’ αυτό”. Όλα μέσα στο σχέδιο είναι».
«Μία καριέρα για να φτάσει στο σημείο να λέγεται “διαχρονική” πρέπει να έχει τα πάνω της, τα κάτω της, τις τρικλοποδιές, τις άτυχες και τυχερές στιγμές της, τα στραβά της και τα σωστά της. Οι αποτυχίες μου είναι το κάδρο μου –εκεί σκέφτηκα πολλά. Όταν τα φτερά μου ήταν πεσμένα. Έβαζα κάτω το κεφάλι κι έλεγα: “Γιώργο, έκανες αυτό. Έφταιξες. Ναι, ρε μάγκα, φταις”».
«Κι εγώ έχω πονέσει, κι εγώ έχω κλάψει, όπως όλοι οι άνθρωποι στους χωρισμούς τους. Αλλά δεν μου ‘τυχε ποτέ κάτι τόσο στραβό στη ζωή μου που να μου μείνει, παρά τα όσα έχω περάσει, παρά τα μπλεξίματά μου. “Δόξα την Παναγία!”, λέω».
«Δεν έκανα ποτέ εχθρό μου τη μοναξιά. Δεν με πολέμησε, δεν την πολέμησα. Ούτε της αντιστάθηκα. Με κρατάει ζωντανό αυτό που έχω μέσα μου».
«Δεν έχω χρόνο να ακούσω την παλιά μου δισκογραφία. Ακούω κάτι καινούργιο μόνο μόλις τελειώσει κι έπειτα πάλι το αφήνω. Να πάρει κι αυτό τον δρόμο του. Χορτασμένος είμαι, άλλωστε. Ο κόσμος μού τα προσφέρει όλα. “Γιατί, ρε παιδιά, τώρα μου τα δίνετε όλα και τότε ήσασταν λίγο κρατημένοι;”. “Και παλιά στα δίναμε, μα δεν το ‘βλεπες”, μου απαντάνε. Δίκιο έχουν».
«Η πείρα στον τραγουδιστή είναι μεγάλη υπόθεση. Βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, ερμηνεύεις σωστά, τραγουδάς σωστά. Όταν είσαι νέος δεν το καταλαβαίνεις, δεν μπορείς να το διαχειριστείς, βγαίνεις στο πάλκο, φωνάζεις κι όποιον πάρει ο Χάρος –δεν έχεις συναίσθηση της ευθύνης όταν είσαι πιτσιρίκος. Γιατί το τραγούδι έχει όρια, δεν φωνάζεται –το τραγούδι ερμηνεύεται».
* Ο Γ. Μαργαρίτης τραγουδάει στις «Γραμμές» στην Αθήνα, ενώ
ερμηνεύει και τον «Νοτιά» της Ε. Ρεμπούτσικα, από την ομώνυμη ταινία του Τ.
Μπουλμέτη.
Δημοσίευση στο ένθετο
"ΦιλGood" της εφημερίδας "Ο Φιλελεύθερος" της Κύπρου, την
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016.
