Το «όνειρο του
σκιάχτρου» το είχα δει για πρώτη φορά στον Θ.Ο.Κ, δυο τρεις φορές, σχεδόν κάθε
μήνα περίμενα ουρά στην είσοδο. Τα πόδια μου δεν άγγιζαν καν στο ξύλινο παρκέ
του δημοτικού θεάτρου, αλλά νομίζω πως καταλάβαινα. Καταλάβαινα ακριβώς τι
ήτανε το σκιάχτρο, το πέταγμά του, το όνειρό του να αγγίξει ουρανό, την καλοσύνη
του στα πουλιά που το περιτριγύριζαν. Μαγεία! Μετά δανειζόμουν από τη
βιβλιοθήκη δίπλα από το δημαρχείο τα βιβλία του: «Τα μαγικά μαξιλάρια», «Το
παραπονεμένο ελεφαντάκι», «Τα 88 ντολμαδάκια», «Το απίθανο τσίρκο του Μανόλη,
«Το στοχολούλουδο». Και ύστερα ξεκίνησε από την τηλεόραση η «Φρουτοπία».
Φανατικός! Κάθε Σαββατοκύριακο μεσημέρι απόλυτη προσήλωση στο μανάβη, στον
φρουκτήνο, στη Μαρουλίτα. Τον Ευγένιο τον φανταζόμουν όπως ήθελα, και-φυσικά-δεν θα χαλάσω τη δική σας φαντασίωση. Δεν υπάρχει λόγος να περιγραφεί, δεν θέλω
να προδώσω μυστικά. Παρεμπιπτόντως, πέραν από τα κρατικά και διεθνή βραβεία
λογοτεχνίας, τα-πάνω από 100 του-βιβλία, τις διακρίσεις του, ο Ευγένιος είναι
πανεπιστημιακός και διδάσκει εγκληματολογία. Αλλά πάλι, δεν πάιρνω και όρκο γι
αυτό, μπορεί απλά να είναι ο δίδυμος του αδελφός.
-Να σας εκμυστηρευτώ ότι είμαι μέγας θαυμαστής του Λούκουλου, αλλά δεν ξέρω που να τον βρω. Θα με φέρετε σε επαφή μαζί του;
-Βεβαίως. Δεν έχετε παρά να έρθετε στο Νησί των πυροτεχνημάτων. Θα χαρεί πολύ να σας γνωρίσει και ο ίδιος και η καλή του φίλη η Οφηλία η πασχαλίτσα που της αρέσει να κάνει τσουλήθρα στην προβοσκίδα του.
-Με ποιο τρόπο μπορώ να έρθω στο νησί των Πυροτεχνημάτων;
-Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Άλλοι είναι εύκολοι και άλλοι δύσκολοι.
-Ποιος είναι ο πιο εύκολος;
-Να ναυαγήσετε στον Ωκεανό των Παφλασμών και να πιαστείτε από μια σανίδα με ρόζους στο σχήμα καρδιάς.
-Αν δεν καταφέρω να πιαστώ από τέτοια σανίδα τι άλλο μπορώ να κάνω;
-Να αφήσετε να σας καταπιεί μια γαλάζια φάλαινα που θα σας φέρει στο Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Αυτός ο τρόπος φαίνεται σχετικά απλός.
-Ναι, αλλά χρειάζεται προσοχή. Πρέπει να προσέξετε να σας καταπιεί η σωστή φάλαινα. Στον Ωκεανό των Παφλασμών κυκλοφορούν χιλιάδες φάλαινες από τις οποίες μόνο μία ξέρει τον δρόμο για το Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Πως όμως θα καταλάβω ότι με έχει καταπιεί η σωστή φάλαινα;
-Στην κοιλία της σωστής φάλαινας βρίσκονται τρεις νάνοι με μοβ καπέλα που μαγειρεύουνε κουκιά με φεγγαροπολτό. Αν βρεθείτε σε κοιλιά φάλαινας και δείτε δώδεκα νάνους με πράσινα παπιγιόν που πίνουνε χυμό βατόμουρου, προφανώς έχει κάνει λάθος.
-Επειδή δεν γνωρίζω καλό κολύμπι, υπάρχει κανένας άλλος τρόπος;
-Βεβαίως. Να ακολουθήσετε τα δάκρυα που χύνει ο Κλέων κλαψιάρης χαμαιλέων.
-Τι δάκρυα είναι αυτά;
-Χρωματιστά. Ένα ροζ ένα σοκολατί, ένα γαλάζιο, ένα πράσινο, ένα μπλε, ένα κίτρινο, ένα βυσσινί, ένα πορτοκαλί, και ούτω καθ' εξής.
-Εύκολο φαίνεται.
-Έχει όμως μια μικρή δυσκολία. Κάθε τόσο ο Κλέων ο κλαψιάρης χαμαιλέων, σκουπίζει με το μαντήλι τα δάκρυα του και έτσι χάνονται τα ίχνη.
-Μήπως υπάρχει καμιά ασφαλέστερη μέθοδος, κύριε Τριβιζά μου;
-Να ακολουθήσετε τον Οράτιο Αόρατιο το αόρατο πράσινο καγκουρό που θα σας οδηγήσει γραμμή στο Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Ενδιαφέρον τρόπος. Μήπως, όμως, υπάρχει κανένα πρόβλημα και με αυτόν;
-Ενα πολύ μικρό. Ο Οράτιος είναι και αόρατος και επομένως είναι κάπως δύσκολο να τον ακολουθήσετε χωρίς να τον βλέπετε. Γι' αυτό, ίσως θα ήταν ενδεδειγμένο να προτιμήσετε την μέθοδο του χαλιού.
-Τι είδος χαλιού;
-Ιπτάμενου. Πρέπει όμως να έχει κεντημένα πάνω του με φεγγαροκλωστή δώδεκα παγόνια που κρατάνε στο ράμφος τους νυχτολούλουδα.
-Που πουλάνε τέτοια χαλιά;
-Στην Αχ-Βαχ-δατη. Τα πουλάνε αυτή την εποχή σε τιμή ευκαιρίας επειδή δεν είναι εύκολο να πάρουνε μπροστά.
-Πως δηλαδή να πάρουνε μπροστά;
-Για να πάρουνε μπροστά πρέπει να πείτε μια μαγική λέξη.
-Και που θα τη βρω αυτή τη λέξη;
-Είναι γραμμένη με μαύρο μελάνι σε ένα μαύρο χαρτί που έχει πέσει μέσα σε μία από τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Επίσης, θα πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι τα χαλιά αυτά αρέσουνε τρομερά στους συννεφοσκώρους, που τα κυνηγάνε και τους ανοίγουνε τρύπες με αποτέλεσμα να πέφτουνε στη θάλασσα. Βέβαια άμα είσαστε τυχερός δεν αποκλείεται να πέσετε στον Ωκεανό των Παφλασμων, οπότε μπορείτε κάλλιστα να χρησιμοποιήσετε τη μέθοδο της φάλαινας.
-Αυτοί είπατε ότι είναι οι εύκολοι τρόποι;
-Βεβαίως. Τους δύσκολους θα σας τους πω μια άλλη φορά.
-Τι είδαν τελευταία τα μάτια σας και σας έδωσαν χαρά;
-Ένα δέντρο με χρωματιστή σκιά.
-Ποια είναι η ομορφότερη χώρα που έχετε επισκεφθεί;
-Η χώρα των χαμένων χαρταετών.
-Ποιες είναι οι καινούργιες σας εφευρέσεις;
-Το χελικόπτερο, ένα ελικόπτερο με χέλι για πιλότο, το ατερμόνιο ένα αρμόνιο που δεν σταματάει ποτέ να παίζει, ο κουραμπιεδοκουμπαράς ένας κουμπαράς για κουραμπιέδες και το μουσικό μωσαϊκό, ένα πάτωμα που όταν το πατάς αναδίδει μουσική.
-Ξέρετε τι νομίζω; Δεν είστε εσείς ο διάσημος εγκληματολόγος του Reading. Δεν γίνεται ένας εγκληματολόγος να έχει τέτοια αθωότητα, τόσο παιδική ψυχή.
-Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά δεν είναι πάντα τόσο αθώα όσο νομίζουμε.
-Πως λέγεται η χώρα στην οποία κατοικείτε σήμερα;
-Λέγεται «Νησί των πυροτεχνημάτων», έχει εφτά ηφαίστεια πυροτεχνημάτων. Έναν καταρράκτη χαρτοπόλεμου. Ένα δάσος με πασχαλιές και πασχαλίτσες, ένα λιβάδι με τετράφυλλα τριφύλλια, μια λίμνη με πεταλουδόψαρα, μια παραλία με κουφέτα αντί για βότσαλα και μια σπηλιά γεμάτη θησαυρούς.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας γλυκό;
-Οι λουκουμάδες με μέλι από χρυσάνθεμα
-Το αγαπημένο σας ποτό;
-Η πορτογαργαλάδα-ένα ποτό που όταν το πίνεις σε πιάνουνε τα γέλια.
-Το αγαπημένο σας παιχνίδι;
-Το ποδοσφαιροφόσφωρο-ένα παιχνίδι που παίζεται το βράδυ με μια μπάλα που φωσφωρίζει.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
-Το όγδοο του χρώμα του ουράνιου τόξου.
-Το αγαπημένο σας λουλούδι;
-Η μαργαρίτα που λέει πάντα σ' αγαπώ.
-Ποιο είναι το πιο όμορφο όνειρο που έχετε δει;
-Ότι είμαι χρυσόχαρτο γύρω από ένα σοκολατάκι.
-Αχ, σας λατρεύω! Γιατί πρέπει να υπάρχουν τα παραμύθια στη ζωή μας, κύριε Τριβιζά;
-Γιατί μας δίνουν το κουράγιο να αντιμετωπίζουμε τους δράκους και τους κακούς μάγους που απειλούν τη ζωή μας και που δυστυχώς όσο πάνε αυξάνονται και πληθύνονται.
-Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι όπως στα παραμύθια;
-Πρέπει να προσέχουμε με ποιο τρόπο επικαλούμεθα και δραματοποιούμε τις έννοιες του καλού και του κακού. Όταν ένα πρόσωπο, μια χώρα, ένας πληθυσμός, ένα κράτος ή μια εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το καλό και ο αντίπαλος του το κακό, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ακόμα χειρότερα όταν και οι δύο πλευρές σε μια αντιπαράθεση, είναι πεπεισμένες ότι ενσαρκώνουν οι ίδιες το καλό και οι αντίπαλοι τους το κακό, τότε καθίσταται θεμιτό κάθε απάνθρωπο μέτρο.
-Να το πούμε αλλιώς τότε. Υπάρχουν καλά και κακά πρόσωπα;
-Δεν υπάρχουν καλά και κακά πρόσωπα, καλά και κακά στοιχεία μπορεί να ανακαλύψει κανείς σε κάθε πρόσωπο ή σύνολο προσώπων. Όταν το αγνοούμε αυτό, όταν το καλό επιχειρεί να καταστρέψει το κακό, δεν μπορεί να το επιτύχει παρά μεταχειριζόμενο παρόμοια ή χειρότερα με εκείνο μέσα. Έτσι όμως αρνείται τον εαυτό του και για να εξουδετερώσει το κακό εξομοιώνεται μαζί του.
-Είναι απαρχαιωμένη η άποψη που θέλει τα παιδικά παραμύθια να περνάνε μηνύματα και ιδέες;
-Αλλιώς ξεκινάει να γράψει κανείς ένα παραμύθι κι αλλιώς ξεκινάει να γράψει ένα δοκίμιο, κάποιο σύγγραμμα ή μια επιφυλλίδα. Είναι νομίζω σφάλμα να χρησιμοποιεί κανείς ορθολογικά ως αφετηρία συγγραφής ενός παραμυθιού ένα μήνυμα, μια θέση ή κάποια άποψη, επειδή κινδυνεύει να οδηγηθεί σε κείμενα στεγνά, στρατευμένα και σχολαστικά από τα οποία απουσιάζει το παιχνίδι ο αυθορμητισμός και η χάρη. Ο κραυγαλέος διδακτισμός όχι μόνο δεν επηρεάζει θετικά αλλά μάλλον απωθεί τον μικρό αναγνώστη.
-Τότε τι πρέπει να κάνει ένα παραμύθι;
-Να σας εκμυστηρευτώ ότι είμαι μέγας θαυμαστής του Λούκουλου, αλλά δεν ξέρω που να τον βρω. Θα με φέρετε σε επαφή μαζί του;
-Βεβαίως. Δεν έχετε παρά να έρθετε στο Νησί των πυροτεχνημάτων. Θα χαρεί πολύ να σας γνωρίσει και ο ίδιος και η καλή του φίλη η Οφηλία η πασχαλίτσα που της αρέσει να κάνει τσουλήθρα στην προβοσκίδα του.
-Με ποιο τρόπο μπορώ να έρθω στο νησί των Πυροτεχνημάτων;
-Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Άλλοι είναι εύκολοι και άλλοι δύσκολοι.
-Ποιος είναι ο πιο εύκολος;
-Να ναυαγήσετε στον Ωκεανό των Παφλασμών και να πιαστείτε από μια σανίδα με ρόζους στο σχήμα καρδιάς.
-Αν δεν καταφέρω να πιαστώ από τέτοια σανίδα τι άλλο μπορώ να κάνω;
-Να αφήσετε να σας καταπιεί μια γαλάζια φάλαινα που θα σας φέρει στο Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Αυτός ο τρόπος φαίνεται σχετικά απλός.
-Ναι, αλλά χρειάζεται προσοχή. Πρέπει να προσέξετε να σας καταπιεί η σωστή φάλαινα. Στον Ωκεανό των Παφλασμών κυκλοφορούν χιλιάδες φάλαινες από τις οποίες μόνο μία ξέρει τον δρόμο για το Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Πως όμως θα καταλάβω ότι με έχει καταπιεί η σωστή φάλαινα;
-Στην κοιλία της σωστής φάλαινας βρίσκονται τρεις νάνοι με μοβ καπέλα που μαγειρεύουνε κουκιά με φεγγαροπολτό. Αν βρεθείτε σε κοιλιά φάλαινας και δείτε δώδεκα νάνους με πράσινα παπιγιόν που πίνουνε χυμό βατόμουρου, προφανώς έχει κάνει λάθος.
-Επειδή δεν γνωρίζω καλό κολύμπι, υπάρχει κανένας άλλος τρόπος;
-Βεβαίως. Να ακολουθήσετε τα δάκρυα που χύνει ο Κλέων κλαψιάρης χαμαιλέων.
-Τι δάκρυα είναι αυτά;
-Χρωματιστά. Ένα ροζ ένα σοκολατί, ένα γαλάζιο, ένα πράσινο, ένα μπλε, ένα κίτρινο, ένα βυσσινί, ένα πορτοκαλί, και ούτω καθ' εξής.
-Εύκολο φαίνεται.
-Έχει όμως μια μικρή δυσκολία. Κάθε τόσο ο Κλέων ο κλαψιάρης χαμαιλέων, σκουπίζει με το μαντήλι τα δάκρυα του και έτσι χάνονται τα ίχνη.
-Μήπως υπάρχει καμιά ασφαλέστερη μέθοδος, κύριε Τριβιζά μου;
-Να ακολουθήσετε τον Οράτιο Αόρατιο το αόρατο πράσινο καγκουρό που θα σας οδηγήσει γραμμή στο Νησί των Πυροτεχνημάτων.
-Ενδιαφέρον τρόπος. Μήπως, όμως, υπάρχει κανένα πρόβλημα και με αυτόν;
-Ενα πολύ μικρό. Ο Οράτιος είναι και αόρατος και επομένως είναι κάπως δύσκολο να τον ακολουθήσετε χωρίς να τον βλέπετε. Γι' αυτό, ίσως θα ήταν ενδεδειγμένο να προτιμήσετε την μέθοδο του χαλιού.
-Τι είδος χαλιού;
-Ιπτάμενου. Πρέπει όμως να έχει κεντημένα πάνω του με φεγγαροκλωστή δώδεκα παγόνια που κρατάνε στο ράμφος τους νυχτολούλουδα.
-Που πουλάνε τέτοια χαλιά;
-Στην Αχ-Βαχ-δατη. Τα πουλάνε αυτή την εποχή σε τιμή ευκαιρίας επειδή δεν είναι εύκολο να πάρουνε μπροστά.
-Πως δηλαδή να πάρουνε μπροστά;
-Για να πάρουνε μπροστά πρέπει να πείτε μια μαγική λέξη.
-Και που θα τη βρω αυτή τη λέξη;
-Είναι γραμμένη με μαύρο μελάνι σε ένα μαύρο χαρτί που έχει πέσει μέσα σε μία από τις μαύρες τρύπες του διαστήματος. Επίσης, θα πρέπει να σας προειδοποιήσω ότι τα χαλιά αυτά αρέσουνε τρομερά στους συννεφοσκώρους, που τα κυνηγάνε και τους ανοίγουνε τρύπες με αποτέλεσμα να πέφτουνε στη θάλασσα. Βέβαια άμα είσαστε τυχερός δεν αποκλείεται να πέσετε στον Ωκεανό των Παφλασμων, οπότε μπορείτε κάλλιστα να χρησιμοποιήσετε τη μέθοδο της φάλαινας.
-Αυτοί είπατε ότι είναι οι εύκολοι τρόποι;
-Βεβαίως. Τους δύσκολους θα σας τους πω μια άλλη φορά.
-Τι είδαν τελευταία τα μάτια σας και σας έδωσαν χαρά;
-Ένα δέντρο με χρωματιστή σκιά.
-Ποια είναι η ομορφότερη χώρα που έχετε επισκεφθεί;
-Η χώρα των χαμένων χαρταετών.
-Ποιες είναι οι καινούργιες σας εφευρέσεις;
-Το χελικόπτερο, ένα ελικόπτερο με χέλι για πιλότο, το ατερμόνιο ένα αρμόνιο που δεν σταματάει ποτέ να παίζει, ο κουραμπιεδοκουμπαράς ένας κουμπαράς για κουραμπιέδες και το μουσικό μωσαϊκό, ένα πάτωμα που όταν το πατάς αναδίδει μουσική.
-Ξέρετε τι νομίζω; Δεν είστε εσείς ο διάσημος εγκληματολόγος του Reading. Δεν γίνεται ένας εγκληματολόγος να έχει τέτοια αθωότητα, τόσο παιδική ψυχή.
-Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι τα παιδιά δεν είναι πάντα τόσο αθώα όσο νομίζουμε.
-Πως λέγεται η χώρα στην οποία κατοικείτε σήμερα;
-Λέγεται «Νησί των πυροτεχνημάτων», έχει εφτά ηφαίστεια πυροτεχνημάτων. Έναν καταρράκτη χαρτοπόλεμου. Ένα δάσος με πασχαλιές και πασχαλίτσες, ένα λιβάδι με τετράφυλλα τριφύλλια, μια λίμνη με πεταλουδόψαρα, μια παραλία με κουφέτα αντί για βότσαλα και μια σπηλιά γεμάτη θησαυρούς.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας γλυκό;
-Οι λουκουμάδες με μέλι από χρυσάνθεμα
-Το αγαπημένο σας ποτό;
-Η πορτογαργαλάδα-ένα ποτό που όταν το πίνεις σε πιάνουνε τα γέλια.
-Το αγαπημένο σας παιχνίδι;
-Το ποδοσφαιροφόσφωρο-ένα παιχνίδι που παίζεται το βράδυ με μια μπάλα που φωσφωρίζει.
-Ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα;
-Το όγδοο του χρώμα του ουράνιου τόξου.
-Το αγαπημένο σας λουλούδι;
-Η μαργαρίτα που λέει πάντα σ' αγαπώ.
-Ποιο είναι το πιο όμορφο όνειρο που έχετε δει;
-Ότι είμαι χρυσόχαρτο γύρω από ένα σοκολατάκι.
-Αχ, σας λατρεύω! Γιατί πρέπει να υπάρχουν τα παραμύθια στη ζωή μας, κύριε Τριβιζά;
-Γιατί μας δίνουν το κουράγιο να αντιμετωπίζουμε τους δράκους και τους κακούς μάγους που απειλούν τη ζωή μας και που δυστυχώς όσο πάνε αυξάνονται και πληθύνονται.
-Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι όπως στα παραμύθια;
-Πρέπει να προσέχουμε με ποιο τρόπο επικαλούμεθα και δραματοποιούμε τις έννοιες του καλού και του κακού. Όταν ένα πρόσωπο, μια χώρα, ένας πληθυσμός, ένα κράτος ή μια εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το καλό και ο αντίπαλος του το κακό, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ακόμα χειρότερα όταν και οι δύο πλευρές σε μια αντιπαράθεση, είναι πεπεισμένες ότι ενσαρκώνουν οι ίδιες το καλό και οι αντίπαλοι τους το κακό, τότε καθίσταται θεμιτό κάθε απάνθρωπο μέτρο.
-Να το πούμε αλλιώς τότε. Υπάρχουν καλά και κακά πρόσωπα;
-Δεν υπάρχουν καλά και κακά πρόσωπα, καλά και κακά στοιχεία μπορεί να ανακαλύψει κανείς σε κάθε πρόσωπο ή σύνολο προσώπων. Όταν το αγνοούμε αυτό, όταν το καλό επιχειρεί να καταστρέψει το κακό, δεν μπορεί να το επιτύχει παρά μεταχειριζόμενο παρόμοια ή χειρότερα με εκείνο μέσα. Έτσι όμως αρνείται τον εαυτό του και για να εξουδετερώσει το κακό εξομοιώνεται μαζί του.
-Είναι απαρχαιωμένη η άποψη που θέλει τα παιδικά παραμύθια να περνάνε μηνύματα και ιδέες;
-Αλλιώς ξεκινάει να γράψει κανείς ένα παραμύθι κι αλλιώς ξεκινάει να γράψει ένα δοκίμιο, κάποιο σύγγραμμα ή μια επιφυλλίδα. Είναι νομίζω σφάλμα να χρησιμοποιεί κανείς ορθολογικά ως αφετηρία συγγραφής ενός παραμυθιού ένα μήνυμα, μια θέση ή κάποια άποψη, επειδή κινδυνεύει να οδηγηθεί σε κείμενα στεγνά, στρατευμένα και σχολαστικά από τα οποία απουσιάζει το παιχνίδι ο αυθορμητισμός και η χάρη. Ο κραυγαλέος διδακτισμός όχι μόνο δεν επηρεάζει θετικά αλλά μάλλον απωθεί τον μικρό αναγνώστη.
-Τότε τι πρέπει να κάνει ένα παραμύθι;
-Το παραμύθι πρέπει πρωταρχικά να διασκεδάζει το παιδί, να
αναπτύσσει τη φαντασία του και να διευρύνει τους δημιουργικούς του ορίζοντες.
Μηνύματα, απόψεις και ιδέες μόνο έμμεσα πρέπει να αναδύονται να εντάσσονται
στον μύθο και να μεταδίδονται.
-Πολλά πολλά βιβλία, κύριε Τριβιζά...Από που αντλείτε τόση έμπνευση;
-Για να γράψω ένα παραμύθι συνήθως ξεκινάω από μια εικόνα, ένα χρώμα ένα σχήμα ή μια λέξη. Από φανταστικές εικόνες ξεκίνησαν μερικά από τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια. Εικόνες όπως: Ένα σκιάχτρο που πετάει (Το όνειρο του Σκιάχτρου, Εκδόσεις Βιβλ. Εστίας), Ένας χιονάνθρωπος που κλαίει και λιώνει από τα δάκρυά του (Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι -Εκδόσεις Κέδρος). Ένα κοράκι με πολύχρωμα φτερά (Τα χρωματιστά κοράκια, Εκδόσεις Κέδρος) Η διαδικασία που ακολουθώ σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αφήσω να με συναρπάσει η εικόνα. Μέσα από κάθε χρώμα πάλλεται ένα συναίσθημα. Μέσα από κάθε λεπτομέρεια καιροφυλακτούν αινίγματα και ερωτηματικά. Η σειρά των βιβλίων του Λούκουλου ( Ο Λούκουλος τρώει παπαρούνες, ο Λούκουλος τρώει βότσαλα, ο Λούκουλος τρώει μπαλόνια, ο Λούκουλος τρώει πυγολαμπίδες) για παράδειγμα, ξεκίνησε από την εικόνα ενός κόκκινου ελέφαντα που περπατάει σε τεντωμένο σχοινί τσίρκου. Μετά άρχισα να σκέφτομαι: Γιατί βρίσκεται στο τσίρκο; Επειδή είναι κόκκινος. Και γιατί είναι κόκκινος; Ίσως επειδή έφαγε παπαρούνες. Και γιατί έφαγε παπαρούνες; Ίσως επειδή είναι πολύ λαίμαργος. Τι άλλο θα μπορούσε να έχει φάει και πως αυτό το άλλο θα επηρέαζε την εμφάνιση και την τύχη του; Έτσι λοιπόν στο πρώτο βιβλίο της σειράς ο Λούκουλος τρώει παπαρούνες γίνεται κόκκινος και ένας κυνηγός ελεφάντων τον πιάνει με μια ελεφαντοαπόχη και τον πουλάει στο τσίρκο του Γούπα Ανούπα που προσπαθεί να τον μάθει την τέχνη της σχοινοβασίας. Στο δεύτερο μέρος της σειράς τρώει πυγολαμπίδες γίνεται φωτεινός και τον κάνουν βασιλιά στην Χώρα του Σκοταδιού κτλ. Μια άλλη σημαντική πηγή έμπνευσης είναι οι παρατηρήσεις οι επιστολές ακόμα και τα λάθη των παιδιών.
-Με ποιο τρόπο λειτουργεί η επαφή με τα παιδιά ως πηγή έμπνευσης;
-Ένας μεγάλος αριθμός βιβλίων ξεκίνησαν από παρατηρήσεις παιδιών, μια λέξη, μια φράση, ένα σχόλιο τους. Η Χαρά, για παράδειγμα, είναι κόρη μιας φίλης μου ζωγράφου στο Λονδίνο. Ένα βράδυ που ήμουν καλεσμένος στο σπίτι τους, ένα σουρωτήρι είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς από την κουζίνα. Ενώ η μητέρα το έψαχνε η Χαρά μου εκμυστηρεύτηκε ότι το σουρωτήρι το είχε πάρει ο Γκουντούν ένα περίεργο ζωάκι που μόνο εκείνη μπορούσε να το δει και κανένας άλλος. Προφανώς το χρησιμοποιούσαν για μεταφορικό μέσο. Έμπαιναν μέσα τα βράδια και ταξίδευαν όπου τους άρεσε. Μ' αυτή την αφορμή έγραψα τη σειρά των δώδεκα βιβλίων «Η Χαρά και το Γκουντούν». Πολλά βιβλία μου ξεκίνησαν με παρόμοιο τρόπο. Ποιο από αυτά να πρωτοθυμηθώ; Το αγόρι που όταν η μητέρα του είπε να μην τρέχει για να μην λαχανιάσει της απάντησε ότι «έχει τρέξει πολλές φορές αλλά δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε λάχανο» και μου έδωσε την ιδέα για το όνομα του «Αρχέλαου του λαχανιασμένου λάχανου», του δρομέα στα κόμικς της «Φρουτοπίας» ή την Λίζα που όταν έμαθε ότι ζω σε μια μακρινή πόλη που έχει πάντα συννεφιά στεναχωρήθηκε και για να την παρηγορήσω την διαβεβαίωσα ότι έχω μια μυστική συνταγή για να φτιάχνω δικό μου ήλιο και έγραψα στη συνέχεια το βιβλίο «Ο ήλιος της Λίζας». Θα σας αναφέρω μια ακόμα περίπτωση. Είχα ρωτήσει τα παιδιά σε ένα σχολείο αν ξέρουν τι σημαίνει κλωνοποίηση: «Όταν οι άνθρωποι γίνονται κλόουν» απάντησε ένα παιδί. Έτσι γράφω μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων όπου παρουσιάζονται ξαφνικά διάφορα ανεξήγητα συμπτώματα κλοουνοποίησης. Ο σοβαρός δήμαρχος ανακαλύπτει ότι ένα από τα κουμπιά του μαύρου του σακακιού είναι ροζ. Ο αυστηρός τραπεζίτης ανακαλύπτει ότι ένα κουμπί του γίνεται πράσινο λαχανί. Ο στρατηγός βγάζει ένα λουλούδι από το καπέλο του. Και όσο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα, τόσο αυτά πολλαπλασιάζονται. Ας ακούμε προσεχτικά λοιπόν τα παιδιά όταν μιλάνε. Οι παρατηρήσεις τους, οι απόψεις τους, ακόμα και τα σφάλματά τους είναι πολύ πολυτιμότερα απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
-Ποια είναι τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας; Υπάρχουν όρια;
-Η φαντασία είναι ο προθάλαμος της πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι το σημερινό απίθανο, φανταστικό ή παράλογο είναι ο αυριανός κανόνας, η μελλοντική επιστημονική ορθοδοξία. Ένα σύμπαν γεμάτο «Κόκκινους Νάνους» και «Μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στην φανταστική λογοτεχνία του παραλόγου παρά στην κλασσική φυσική. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποιηματάκι του Ληρ με την στιχομυθία μιας καρέκλας και ενός τραπεζιού. Η καρέκλα παραπονιέται ότι αν και έχει πόδια δεν μπορεί να περπατήσει. Το στιχάκι αυτό μπορεί να είναι φανταστικό, εκ πρώτης όψεως παράλογο, αλλά μπορεί να μας οδηγήσει στην ιδέα μιας καρέκλας που περπατάει, στην εφεύρεση της αναπηρικής πολυθρόνας ας πούμε. Πρέπει συνεπώς να ξεπερνάμε την πραγματικότητα όχι απλά να την υπηρετούμε. Η φαντασία προσφέρει στα παιδιά τα εφόδια να δημιουργήσουν κάτι νέο. Οι επαναστάσεις στην τέχνη στην επιστήμη στην ζωή γίνονται από άτομα με όραμα και φαντασία.
-Σήμερα τι κάνατε; Πως ήταν η μέρα σας;
-Φύτευα μοσχομπίζελα και μάθαινα Κινέζικα τον παπαγάλο μου. Για περισσότερες λεπτομέρειες σας χαρίζω ένα μέρος του ημερολογίου μου:
-Πολλά πολλά βιβλία, κύριε Τριβιζά...Από που αντλείτε τόση έμπνευση;
-Για να γράψω ένα παραμύθι συνήθως ξεκινάω από μια εικόνα, ένα χρώμα ένα σχήμα ή μια λέξη. Από φανταστικές εικόνες ξεκίνησαν μερικά από τα πιο αγαπημένα μου παραμύθια. Εικόνες όπως: Ένα σκιάχτρο που πετάει (Το όνειρο του Σκιάχτρου, Εκδόσεις Βιβλ. Εστίας), Ένας χιονάνθρωπος που κλαίει και λιώνει από τα δάκρυά του (Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι -Εκδόσεις Κέδρος). Ένα κοράκι με πολύχρωμα φτερά (Τα χρωματιστά κοράκια, Εκδόσεις Κέδρος) Η διαδικασία που ακολουθώ σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να αφήσω να με συναρπάσει η εικόνα. Μέσα από κάθε χρώμα πάλλεται ένα συναίσθημα. Μέσα από κάθε λεπτομέρεια καιροφυλακτούν αινίγματα και ερωτηματικά. Η σειρά των βιβλίων του Λούκουλου ( Ο Λούκουλος τρώει παπαρούνες, ο Λούκουλος τρώει βότσαλα, ο Λούκουλος τρώει μπαλόνια, ο Λούκουλος τρώει πυγολαμπίδες) για παράδειγμα, ξεκίνησε από την εικόνα ενός κόκκινου ελέφαντα που περπατάει σε τεντωμένο σχοινί τσίρκου. Μετά άρχισα να σκέφτομαι: Γιατί βρίσκεται στο τσίρκο; Επειδή είναι κόκκινος. Και γιατί είναι κόκκινος; Ίσως επειδή έφαγε παπαρούνες. Και γιατί έφαγε παπαρούνες; Ίσως επειδή είναι πολύ λαίμαργος. Τι άλλο θα μπορούσε να έχει φάει και πως αυτό το άλλο θα επηρέαζε την εμφάνιση και την τύχη του; Έτσι λοιπόν στο πρώτο βιβλίο της σειράς ο Λούκουλος τρώει παπαρούνες γίνεται κόκκινος και ένας κυνηγός ελεφάντων τον πιάνει με μια ελεφαντοαπόχη και τον πουλάει στο τσίρκο του Γούπα Ανούπα που προσπαθεί να τον μάθει την τέχνη της σχοινοβασίας. Στο δεύτερο μέρος της σειράς τρώει πυγολαμπίδες γίνεται φωτεινός και τον κάνουν βασιλιά στην Χώρα του Σκοταδιού κτλ. Μια άλλη σημαντική πηγή έμπνευσης είναι οι παρατηρήσεις οι επιστολές ακόμα και τα λάθη των παιδιών.
-Με ποιο τρόπο λειτουργεί η επαφή με τα παιδιά ως πηγή έμπνευσης;
-Ένας μεγάλος αριθμός βιβλίων ξεκίνησαν από παρατηρήσεις παιδιών, μια λέξη, μια φράση, ένα σχόλιο τους. Η Χαρά, για παράδειγμα, είναι κόρη μιας φίλης μου ζωγράφου στο Λονδίνο. Ένα βράδυ που ήμουν καλεσμένος στο σπίτι τους, ένα σουρωτήρι είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς από την κουζίνα. Ενώ η μητέρα το έψαχνε η Χαρά μου εκμυστηρεύτηκε ότι το σουρωτήρι το είχε πάρει ο Γκουντούν ένα περίεργο ζωάκι που μόνο εκείνη μπορούσε να το δει και κανένας άλλος. Προφανώς το χρησιμοποιούσαν για μεταφορικό μέσο. Έμπαιναν μέσα τα βράδια και ταξίδευαν όπου τους άρεσε. Μ' αυτή την αφορμή έγραψα τη σειρά των δώδεκα βιβλίων «Η Χαρά και το Γκουντούν». Πολλά βιβλία μου ξεκίνησαν με παρόμοιο τρόπο. Ποιο από αυτά να πρωτοθυμηθώ; Το αγόρι που όταν η μητέρα του είπε να μην τρέχει για να μην λαχανιάσει της απάντησε ότι «έχει τρέξει πολλές φορές αλλά δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε λάχανο» και μου έδωσε την ιδέα για το όνομα του «Αρχέλαου του λαχανιασμένου λάχανου», του δρομέα στα κόμικς της «Φρουτοπίας» ή την Λίζα που όταν έμαθε ότι ζω σε μια μακρινή πόλη που έχει πάντα συννεφιά στεναχωρήθηκε και για να την παρηγορήσω την διαβεβαίωσα ότι έχω μια μυστική συνταγή για να φτιάχνω δικό μου ήλιο και έγραψα στη συνέχεια το βιβλίο «Ο ήλιος της Λίζας». Θα σας αναφέρω μια ακόμα περίπτωση. Είχα ρωτήσει τα παιδιά σε ένα σχολείο αν ξέρουν τι σημαίνει κλωνοποίηση: «Όταν οι άνθρωποι γίνονται κλόουν» απάντησε ένα παιδί. Έτσι γράφω μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Χώρα των Σοβαρών Ανθρώπων όπου παρουσιάζονται ξαφνικά διάφορα ανεξήγητα συμπτώματα κλοουνοποίησης. Ο σοβαρός δήμαρχος ανακαλύπτει ότι ένα από τα κουμπιά του μαύρου του σακακιού είναι ροζ. Ο αυστηρός τραπεζίτης ανακαλύπτει ότι ένα κουμπί του γίνεται πράσινο λαχανί. Ο στρατηγός βγάζει ένα λουλούδι από το καπέλο του. Και όσο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα, τόσο αυτά πολλαπλασιάζονται. Ας ακούμε προσεχτικά λοιπόν τα παιδιά όταν μιλάνε. Οι παρατηρήσεις τους, οι απόψεις τους, ακόμα και τα σφάλματά τους είναι πολύ πολυτιμότερα απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
-Ποια είναι τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας; Υπάρχουν όρια;
-Η φαντασία είναι ο προθάλαμος της πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι το σημερινό απίθανο, φανταστικό ή παράλογο είναι ο αυριανός κανόνας, η μελλοντική επιστημονική ορθοδοξία. Ένα σύμπαν γεμάτο «Κόκκινους Νάνους» και «Μαύρες τρύπες» που καταπίνουν αστέρια είναι πιο κοντά στην φανταστική λογοτεχνία του παραλόγου παρά στην κλασσική φυσική. Ας πάρουμε για παράδειγμα το ποιηματάκι του Ληρ με την στιχομυθία μιας καρέκλας και ενός τραπεζιού. Η καρέκλα παραπονιέται ότι αν και έχει πόδια δεν μπορεί να περπατήσει. Το στιχάκι αυτό μπορεί να είναι φανταστικό, εκ πρώτης όψεως παράλογο, αλλά μπορεί να μας οδηγήσει στην ιδέα μιας καρέκλας που περπατάει, στην εφεύρεση της αναπηρικής πολυθρόνας ας πούμε. Πρέπει συνεπώς να ξεπερνάμε την πραγματικότητα όχι απλά να την υπηρετούμε. Η φαντασία προσφέρει στα παιδιά τα εφόδια να δημιουργήσουν κάτι νέο. Οι επαναστάσεις στην τέχνη στην επιστήμη στην ζωή γίνονται από άτομα με όραμα και φαντασία.
-Σήμερα τι κάνατε; Πως ήταν η μέρα σας;
-Φύτευα μοσχομπίζελα και μάθαινα Κινέζικα τον παπαγάλο μου. Για περισσότερες λεπτομέρειες σας χαρίζω ένα μέρος του ημερολογίου μου:
7:30 Πρωινή ομελέτα. Αποφασίζω να δοκιμάσω σήμερα ένα
ανατρεπόμενο τηγανάκι για ομελέτες που είχα αγοράσει σε μια μικρή πόλη του
κανατά κοντά στους καταρράχτες του Νιαγάρα. Η πόλη λεγόταν Niagara By Lake και
το μαγαζάκι σύμφωνα με ένα γάλλο φωτογράφο που με οδήγησε εκεί πουλάνε τις ποιο
νόστιμες μαρμελάδες βύσσινο του κόσμου. Ο φωτογράφος που τον γνώρισα στο
International Festival of Authors φωτογράφιζε μόνο συγγραφείς (www.mathieu-bourgois.com).
Το τηγανάκι αποδεικνύεται ότι κάνει όντως παχουλές και λαχταριστες ομελετούλες. Τρώω επίσης σπόρους μπλε
παπαρούνας και πίνω nerantzo juice (δικής μου επινόησης χυμός από νεράντζια
με δυο κουταλιές μέλι).
8:20 Τρεις φρουτοπίες. Μετά την κατανάλωση της ομελέτεας διορθώνω τα δοκίμια των τριών πρώτων κόμικς για την νέα ολοκληρωμένη έκδοση και των πενήντα τευχών της Φρουτοπίας που θα κυκλοφορήσει από τους Modern Times.
10:40 Τετράφυλλα τριφύλλια. Τηλεφώνημα από μια δημοσιογράφο. Με ρωτάει τι ζώδιο είμαι. Απαντάω “πεταλουδόσαυρός” Μου ζητάει να συμπληρώσω την φράση... “Όταν είμαστε παιδιά....” την συμπληρώνω. Όταν είμαστε παιδιά παρακαλούμε να γίνει ένα θαύμα και να πέσει στα χέρια μας ένα πεφταστέρι. Τώρα που μεγαλώσαμε παρακαλάμε να γίνει ένα θαύμα και να μας πέσει η πίεση.
11:15 Son Kara Kedi Ταχυδρόμος. Φέρνει ένα δέμα με τρία αντίτυπα της τουρκικής μετάφρασης της Τελευταίας Μαύρης γάτας. Ο τουρκικός τίτλος είναι “SON KARA KED'I”. Το βιβλίο έχει ένα θαυμάσιο εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από την Gozde Bitir Της στέλνω ένα email και της ζητάω να δω και άλλη δουλειά της.
11:30 Κατοικίδια Αλεπουδάκια. Ώρα να ταΐσω τα κατοικίδια ζώα μου. Μια μέρα που πέρναμε πρωινό με την Αλκη Ζεη και την Ζωρζ Σαρη με ρώτησαν αν έχω στο σπίτι μου στην Αγγλία κάποιο κατοικίδιο ζώο. Όταν απάντησα ότι έχω τρεις αλεπούδες και μια πασχαλίτσα νόμιζαν ότι αστειεύομαι. Για πρώτη φορά είδα την μαμά αλεπού ένα χιονισμένο πρωινό πρωτού φύγω για ένα ταξίδι στην Νορμανδία. Βρήκε καταφύγιο τον κήπου μου επειδή όλοι οι άλλοι κήποι της περιοχής είναι φοβερά περιποιημένοι ενώ ο δικός μου είναι εγκαταλελειμμένος. Κι εγώ αν ήμουνα αλεπού δεν θα ήθελα να κουρεύουν το γρασίδι κάθε τόσο δίπλα στη φωλιά μου. Τόσο η μαμά όσο και τα αλεπουδάκια έχουν εξημερωθεί και ποζάρουν όταν τα φωτογραφίζω.
12:45 Ένας πολύ γλυκός θάνατος. Πηγαίνω στο Oracle και αγοράζω είκοσι Maroma Colibri Natural Anti Moth φακελάκια κατασκευασμένα στην Ινδία με απόσταγμα από γαρύφαλλο λεβάντα γεράνι και μέντα μεταξύ άλλων. Σε αντίθεση με τις ναφθαλίνες. Μυρίζουν υπέροχα. Οι σκόροι θα πεθάνουν μεν, αλλά μέσα σε μια ευωδιαστή μέθη. Αν ήμουνα σκόρος τέτοιο θάνατο θα προτιμούσα.
2:15 Φωνές για ποντικάκια Όταν επιστρέφω λαμβάνω με email και ακούω φωνές των υποψήφιων ηθοποιών για το ρόλο του Τρωκτικούλη στο τρισδιάστατο κινούμενο σκίτσο βασισμένο στο βιβλίο “Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι” που ετοιμάζει η Time Laose Pictures.
2:50 Αναστολή εκτέλεσης Με παίρνει στο τηλέφωνο η Μαρία η επιμελήτρια των βιβλίων μου να μου πει ότι μου έστειλε τα δοκίμια του “Πολέμου της Χαμένης Παντόφλας”. Την ενημερώνω για τον άλλο πόλεμο εναντίον των σκόρων. Μου θυμίζει ότι οι σκόροι με εμπνεύσανε να γράψω μια σειρά κόμικς. ( Η συμμορία των σκόρων – Εκδόσεις Πατάκης) οι οποίοι επιβουλεύονται το σαρίκι του χαλίφη της Χαλβαδίας και μια άλλη με σκόρους που τρώνε λαμέ υφάσματα ώσπου γίνονται χρυσοί. Με αυτά και μ' αυτά με πείθει. Οι σκόροι είναι η μούσα μου. Δεν επιτρέπεται να σκοτώνεις την μούσα σου επειδή ανοίγει τρυπούλες στα πουλόβερ σου. Αρχίζουν να με βασανίζουν τύψεις. Η γενοκτονία των σκόρων αναβάλλεται επ' αρόριστον.
3:00 Το κουκούτσι του ροδάκινου. Αρχίζω να γράφω ένα νέο νέο μυθιστόρημα. Γιαγίαδες εξαφανίζονται μυστηριωδώς σε κάποια παραθαλάσσια πόλη. Αποδεικνύεται ότι τις κλέβουν πειρατές για να τους λένε παραμύθια στα μακρινά ταξίδια τους. Την ώρα που γράφω φτερουγίζει γύρω μου επίμονα η Οφηλία. Η πασχαλίτσα αυτή αρέσκεται να κόβει βόλτες στην οθόνη του υπολογιστή η να πηδάει ανέμελα από πλήκτρο σε πλήκτρο. Της αρέσει επίσης να κόβει βόλτες πάνω σε ένα τόμο εγκληματολογίας δεμένο με κυπαρίσσι δέρμα και τρελαίνεται για κουκουτσια ροδάκινου με λίγη ψίχα γύρω – γύρω. Επειδή η ύπαρξη της πασχαλίτσας μου έχει αμφισβητηθεί την είχα πάρει μαζί μου στο γύρισμα μιας τηλεοπτικής συνέντευξης με Βασίλη Βασιλικο και έτσι η πασχαλίτσα έκανε την πρώτη της δημόσια εμφάνιση αποστομώνοντας τους αμφισβητίες και τους δύσπιστους.
4:45 Σε λίγο πρέπει να δώσω μια διάλεξη για την ηλεκτρονική επιτήρηση των εγκληματιών και μετά να επισκεφτώ ένα αστυνομικό σταθμό. Καλά πήγε ως εδώ η μέρα. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσει εξ ίσου καλά.
Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου (ένθετο "Υστερόγραφο"), τον Οκτώβριο του 2007.
8:20 Τρεις φρουτοπίες. Μετά την κατανάλωση της ομελέτεας διορθώνω τα δοκίμια των τριών πρώτων κόμικς για την νέα ολοκληρωμένη έκδοση και των πενήντα τευχών της Φρουτοπίας που θα κυκλοφορήσει από τους Modern Times.
10:40 Τετράφυλλα τριφύλλια. Τηλεφώνημα από μια δημοσιογράφο. Με ρωτάει τι ζώδιο είμαι. Απαντάω “πεταλουδόσαυρός” Μου ζητάει να συμπληρώσω την φράση... “Όταν είμαστε παιδιά....” την συμπληρώνω. Όταν είμαστε παιδιά παρακαλούμε να γίνει ένα θαύμα και να πέσει στα χέρια μας ένα πεφταστέρι. Τώρα που μεγαλώσαμε παρακαλάμε να γίνει ένα θαύμα και να μας πέσει η πίεση.
11:15 Son Kara Kedi Ταχυδρόμος. Φέρνει ένα δέμα με τρία αντίτυπα της τουρκικής μετάφρασης της Τελευταίας Μαύρης γάτας. Ο τουρκικός τίτλος είναι “SON KARA KED'I”. Το βιβλίο έχει ένα θαυμάσιο εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από την Gozde Bitir Της στέλνω ένα email και της ζητάω να δω και άλλη δουλειά της.
11:30 Κατοικίδια Αλεπουδάκια. Ώρα να ταΐσω τα κατοικίδια ζώα μου. Μια μέρα που πέρναμε πρωινό με την Αλκη Ζεη και την Ζωρζ Σαρη με ρώτησαν αν έχω στο σπίτι μου στην Αγγλία κάποιο κατοικίδιο ζώο. Όταν απάντησα ότι έχω τρεις αλεπούδες και μια πασχαλίτσα νόμιζαν ότι αστειεύομαι. Για πρώτη φορά είδα την μαμά αλεπού ένα χιονισμένο πρωινό πρωτού φύγω για ένα ταξίδι στην Νορμανδία. Βρήκε καταφύγιο τον κήπου μου επειδή όλοι οι άλλοι κήποι της περιοχής είναι φοβερά περιποιημένοι ενώ ο δικός μου είναι εγκαταλελειμμένος. Κι εγώ αν ήμουνα αλεπού δεν θα ήθελα να κουρεύουν το γρασίδι κάθε τόσο δίπλα στη φωλιά μου. Τόσο η μαμά όσο και τα αλεπουδάκια έχουν εξημερωθεί και ποζάρουν όταν τα φωτογραφίζω.
12:45 Ένας πολύ γλυκός θάνατος. Πηγαίνω στο Oracle και αγοράζω είκοσι Maroma Colibri Natural Anti Moth φακελάκια κατασκευασμένα στην Ινδία με απόσταγμα από γαρύφαλλο λεβάντα γεράνι και μέντα μεταξύ άλλων. Σε αντίθεση με τις ναφθαλίνες. Μυρίζουν υπέροχα. Οι σκόροι θα πεθάνουν μεν, αλλά μέσα σε μια ευωδιαστή μέθη. Αν ήμουνα σκόρος τέτοιο θάνατο θα προτιμούσα.
2:15 Φωνές για ποντικάκια Όταν επιστρέφω λαμβάνω με email και ακούω φωνές των υποψήφιων ηθοποιών για το ρόλο του Τρωκτικούλη στο τρισδιάστατο κινούμενο σκίτσο βασισμένο στο βιβλίο “Το ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα αστεράκι” που ετοιμάζει η Time Laose Pictures.
2:50 Αναστολή εκτέλεσης Με παίρνει στο τηλέφωνο η Μαρία η επιμελήτρια των βιβλίων μου να μου πει ότι μου έστειλε τα δοκίμια του “Πολέμου της Χαμένης Παντόφλας”. Την ενημερώνω για τον άλλο πόλεμο εναντίον των σκόρων. Μου θυμίζει ότι οι σκόροι με εμπνεύσανε να γράψω μια σειρά κόμικς. ( Η συμμορία των σκόρων – Εκδόσεις Πατάκης) οι οποίοι επιβουλεύονται το σαρίκι του χαλίφη της Χαλβαδίας και μια άλλη με σκόρους που τρώνε λαμέ υφάσματα ώσπου γίνονται χρυσοί. Με αυτά και μ' αυτά με πείθει. Οι σκόροι είναι η μούσα μου. Δεν επιτρέπεται να σκοτώνεις την μούσα σου επειδή ανοίγει τρυπούλες στα πουλόβερ σου. Αρχίζουν να με βασανίζουν τύψεις. Η γενοκτονία των σκόρων αναβάλλεται επ' αρόριστον.
3:00 Το κουκούτσι του ροδάκινου. Αρχίζω να γράφω ένα νέο νέο μυθιστόρημα. Γιαγίαδες εξαφανίζονται μυστηριωδώς σε κάποια παραθαλάσσια πόλη. Αποδεικνύεται ότι τις κλέβουν πειρατές για να τους λένε παραμύθια στα μακρινά ταξίδια τους. Την ώρα που γράφω φτερουγίζει γύρω μου επίμονα η Οφηλία. Η πασχαλίτσα αυτή αρέσκεται να κόβει βόλτες στην οθόνη του υπολογιστή η να πηδάει ανέμελα από πλήκτρο σε πλήκτρο. Της αρέσει επίσης να κόβει βόλτες πάνω σε ένα τόμο εγκληματολογίας δεμένο με κυπαρίσσι δέρμα και τρελαίνεται για κουκουτσια ροδάκινου με λίγη ψίχα γύρω – γύρω. Επειδή η ύπαρξη της πασχαλίτσας μου έχει αμφισβητηθεί την είχα πάρει μαζί μου στο γύρισμα μιας τηλεοπτικής συνέντευξης με Βασίλη Βασιλικο και έτσι η πασχαλίτσα έκανε την πρώτη της δημόσια εμφάνιση αποστομώνοντας τους αμφισβητίες και τους δύσπιστους.
4:45 Σε λίγο πρέπει να δώσω μια διάλεξη για την ηλεκτρονική επιτήρηση των εγκληματιών και μετά να επισκεφτώ ένα αστυνομικό σταθμό. Καλά πήγε ως εδώ η μέρα. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσει εξ ίσου καλά.
Δημοσίευση στον "Φιλελεύθερο" της Κύπρου (ένθετο "Υστερόγραφο"), τον Οκτώβριο του 2007.
