Ο έλληνας «γερόλυκος της ροκ» και ένας από τους γνησιότερους
εκφραστές του ελληνικού ροκ, υποδύεται έναν τηλεοπτικό «δράκουλα» και ακονίζει καλά
τα δόντια του προτού δαγκώσει με όσα έχει να πει, σε μία από τις σπάνιες
συνεντεύξεις του.
Γνωστός και ως «Πουλίκα», «Mr. Badbird» ή «Dr.
Polykarpov», επέμενε, από
το πρώτο μας τηλεφώνημα, να μιλάμε στον ενικό. «Μα, κύριε Πουλικάκο…»,
«Δημήτρης! Άσε τα “κύριε”!». Λόγω φιλίας, το όνομά του συνδέεται, όχι άδικα, με
τον Πάνο Κουτρουμπούση, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Κώστα
Ταχτσή, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, το Βλάση Μπονάτσο, το Νάνο Βαλαωρίτη, ακόμη και
με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή-ο οποίος υπήρξε, για κάποιο διάστημα, ξάδελφός του-,
με τα Μάταλα, με ιστορίες για drugs,
με κάποιους μήνες που πέρασε στη φυλακή, με το «Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος», το
«Θείο Νώντα», το «Crazy love στου Ζωγράφου», τον τηλεοπτικό «Αυθαίρετο»
και-φυσικά-με δεκάδες ροκ συναυλίες και αμέτρητες ώρες μουσικής.
-Δεν έχεις τίποτα δικό σου, ώστε να μην χρειάζεται να
συνεχίζεις να δουλεύεις;
-Έχω τα τρία μου και ένα τριάρι στην Γ’ Σεπτεμβρίου and that’s it. Κατά τ’ άλλα, παίζω μουσική
και ζω απ’ τη δουλειά μου. Ούτε σύνταξη έχω, ούτε επιδοτήσεις, ούτε
επιχορηγήσεις, ούτε είμαι «συνημμένος» σε κόμματα.
-Είσαι ευχαριστημένος από την καθημερινότητά σου;
-Κοίτα, η ζωή είναι ούτως ή άλλως μία τραγωδία. Για όλους
ισχύει αυτό. Αν, όμως, αφήσεις κάποιες μικρές ευτυχισμένες στιγμές να σε καθορίζουν,
μπορεί να είσαι και κατά κάποιο τρόπο ευτυχισμένος άνθρωπος.
-Σε τι αφορούν οι δικές σου ευτυχισμένες στιγμές;
-Στον έρωτα και στη μουσική κυρίως. Και βέβαια σε κάποιες
ανθρώπινες σχέσεις φιλίας και συντροφικότητας.
-Συνεχίζεις να ερωτεύεσαι στα 71 σου;
-Ζορίζει ο έρωτας, αλλά χωρίς έρωτα δεν υπάρχει ζωή.
-Σε συγκινεί βλέπω το θέμα…
-Είμαι ευσυγκίνητο παιδί. Δεν έχω μάθει την αποστασιοποίηση,
όπως σας την μαθαίνουν στις σχολές δημοσιογραφίας. Κι’ άμα δεν βουτήξεις στον
έρωτα, πού θα βουτήξεις; Έρως ανήκατε μάχαν. Είναι το μόνο πράγμα που το να το
πολεμήσεις είναι άσκοπο, μάταιο. Ο έρωτας σε παίρνει και σε σηκώνει. Και όχι ο
διάολος, όπως μας λένε οι παπάδες.
-Μετάνιωσες ποτέ για κάτι που έκανες στη ζωή σου;
-Όχι. Είναι ούτως ή άλλως τόσο ενοχική η εκπαίδευση μας-δεν
θα πω παιδεία-, οπότε γιατί να προσθέσουμε κι άλλες ενοχές σε αυτές που μας
έχουν ήδη φορτώσει εξ απαλών ονύχων; Αν είναι να μετανιώσεις, μην το κάνεις.
-Ούτε για τα drugs
μετάνιωσες;
-Όχι. Ήλθον, είδον, απήλθον.
-Δεν έχεις καπνίσει πάντως ούτε ένα τσιγάρο, εδώ και μισή ώρα
που βρεθήκαμε…
-Το ‘χω κόψει. Μόνο καμιά φούντα που και που! (γέλια).
-Στη διαφήμιση που προβάλλεται αυτές τις μέρες στην
τηλεόραση, υποδύεσαι έναν δράκουλα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν κάποιοι που
σου ρουφάνε το αίμα ή προλαβαίνεις να τους το ρουφήξεις πρώτος εσύ;
-Στο αίμα μου κυκλοφορούν πολλές περίεργες ουσίες, οπότε
όποιος μου το ρουφήξει πρόκοψε.
-Γιατί έκανες τη συγκεκριμένη διαφήμιση;
-Διότι, συμβολικά, κάνοντας τον δράκουλα-ή μάλλον για να
ακριβολογήσουμε, τον βράκουλα-βρήκα ευκαιρία να αναπαραστήσω, κατά κάποιο τρόπο,
τους εξουσιαστές που μας πίνουν το αίμα με το καλαμάκι (γελάει υποδυόμενος τον
Μητσοτάκη).
-Δεν αισιοδοξείς για το μέλλον της Ελλάδας;
-Η ουσία είναι να απαλλαγούμε από τους δυνάστες και στην
ουσία εκτελεστές-δολοφόνους μας, έχοντας όμως δημιουργήσει, πλάσει αν θέλεις,
ένα πολιτισμικο-κοινωνικο-οικονομικό όραμα. Δυστυχώς, αυτό δεν το βλέπω
πουθενά. Σε κανένα πολιτικό χώρο δεν συζητάει κανένας για όραμα και πολιτισμό.
Από παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις άλλο τίποτα. Από όραμα, θολούρα έως υπό το
μηδέν. Και μια που λέω για υπό το μηδέν, οι μόνοι-φευ-που έχουν όραμα,
απάνθρωπο, κτηνώδες, αποκρουστικό και ανθελληνικότατον, παρά το ότι
μοστράρονται σαν «Ελληνάρες», είναι τα Χρυσάβγουλα.
-Ισχυρίζεσαι ότι έχει όραμα η «Χρυσή Αυγή»;
-Έχει. Όχι καθαρό, αλλά εκκαθαριστικό όραμα. Με το μπαλταδάκι.
«Ο κιμάς κόπτεται ενώπιον του πελάτου». Ακραίος ρατσισμός, ομοφοβία, άκρατος
σεξισμός, βία και κτηνώδης μαλακία, διέπουν το όραμά τους. Παρ’ όλ’ αυτά
πείθουν ένα σημαντικό ποσοστό λαού, όπως βλέπουμε και στις εκλογές. Παρ’ όλη δε
τη φαρσοκωμωδία των φυλακίσεων και των παραπομπών για εγκληματική οργάνωση κλπ,
σημαντική μερίδα ψηφοφόρων και μη, τους στηρίζει και η ιδεολογία τους-sic και
sick-δυστυχώς εξαπλώνεται.
-Δεν ελπίζεις πουθενά;
-Η ελπίδα είναι ύπουλο πράγμα. Γι’ αυτό και την έχουν να
πεθαίνει τελευταία. Κάθεσαι, χαλαρώνεις και λες «που θα πάει, όλο και κάτι θα
γίνει, μπορεί και να γλιτώσουμε». Η ζημιά που έχει γίνει, από πολιτισμική άποψη,
είναι, φοβάμαι, ανεπιστρεπτί. Τουλάχιστον για το προβλεπόμενο μέλλον. Σε
γενικότερο πάντως πλαίσιο, για μένα, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε δει ανθρώπινο
πολιτισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας. Θεωρώ ότι η ιστορία της ανθρωπότητας
είναι η ιστορία της ανθρώπινης βλακείας και της ανθρώπινης κτηνωδίας. Δεν
σώζεσαι, ειδικά με σαμάρι και γομάρι…Παρ’ όλ’ αυτά, μια λαϊκή ρήση λέει «γομάρι
που σε γκρέμισε, ξανακαβάλο το».
-Με την Αριστερά υπάρχει ελπίδα;
-Οπωσδήποτε ανθρωπινότερη από ό,τι με τη δεξιά, η οποία όσο
πάει και ακροδεξιίζει.
-Το λες εσύ αυτό που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε
ξάδελφός σου;
Υπάρχει οικογενειακή ευθύνη; (γελάει)
-Πιστεύεις στο Θεό;
-Η πίστη είναι για μένα πολύ ατομικό θέμα, εσωτερικό του
καθενός. Αντιθέτως, τα Ιερατεία όλων των θρησκειών είναι η πρώτη και μεγαλύτερη
απάτη εις τους αιώνας των αιώνων. Παίζουν με τους μεταφυσικούς φόβους των
ανθρώπων. Θεοί και δαίμονες είμαστε εμείς οι ίδιοι.
-Ο δικός σου Θεός είναι το ροκ;
-Ασφαλώς θα αστειεύεσαι (γελάει).
-Το ροκ τι ήταν και τι είναι σήμερα για σένα;
-Δεν είναι σίγουρα αυτό που μεταλλάσσει ο συρμός. Είναι ένας
όρος, τον οποίο εξαρτάται ποιος τον πετάει και που. Μπορώ να τον εκλάβω και σαν
βρισιά σήμερα. Καμιά φορά, οι έννοιες σημαίνουν άλλα μία εποχή και άλλα μία
άλλη. Θα σου έλεγα, λοιπόν, πως το ροκ είναι για μένα σήμερα πιο πολύ, αυτό που
μπορεί ν’ ακούσεις στο «Dancing With The Stars»
ή στο «The Voice»:
«Πολύ ροκ σε βρίσκω απόψε, χρυσή μου!».
-Παρακολουθείς τηλεόραση; Σε ενδιαφέρει;
-«Κράτα τους φίλους σου κοντά και τους εχθρούς σου ακόμα πιο
κοντά». Από αυτή την άποψη, με ενδιαφέρει η τηλεόραση και την παρακολουθώ. Δεν
μ’ ενδιαφέρει μόνο το τι λένε, έχει σημασία και πώς το λένε…Υπάρχουν πολλά
κόλπα για να παραπλανήσεις και να αποπλανήσεις τις λεγόμενες «μάζες». Από τα
πιο χοντρά και πιο εύκολα: βάζεις φερ’ ειπείν κάποιον σαν τον Πάγκαλο να πει
«όλοι μαζί τα φάγαμε». Και αυτομάτως δημιουργείς υποσυνείδητες συλλογικές
ενοχές, σε έναν πληθυσμό που τον έχεις σμπρώξει και εθίσει στη μαλακία του
νεοπλουτισμού. Γεμίζεις τα βρωμοκάναλα με διάφορα πρωινο-μεσημεριανο-απογευματινά
σούργελα και ξεκωλιάζεις, στην κυριολεξία, και την νεολαία με «ανέμελους»
τρόπους και τις νοικοκυρές που μένουν περισσότερο στο σπίτι. Έτσι,
κατακρημνίζεται και η περιρρέουσα αισθητική και η νοητική σκέψη των λαών και
τους πλάθεις πλέον σαν να είναι κουλουράκια. Για τους πιο «διανοούμενους», ας πούμε,
φτιάχνεις και μερικές εκπομπές με κάποιους πονηρόβλακες, τύπου Πρετεντέρη,
δήθεν για να τηρούμε-ποια άραγε;-προσχήματα και να κρατάμε τον αντρικό κυρίως
πληθυσμό ψύχραιμο, νουνεχή και εχέφρονα, ενώ με ύπουλους και κατά τα άλλα
νομότυπους-«με το ζόρι παντρειά»-τρόπους, δημιουργείς ένα σύγχρονο, στην
κυριολεξία Άουσβιτς, ένα Νταχάου, όπου ο κόσμος τρέχει αλαλιασμένος από τις
δαμόκλειες σπάθες που επικρέμονται της κεφαλής του, να σώσει το σπίτι του, την
επιχείρησή του, τις σπουδές των παιδιών του, ενώ ξέρει κιόλας κάπου πως το
χαρτί ή τα χαρτιά που θα πάρει στο τέλος το παιδί του, ούτε για κωλόχαρτο δεν
θα του είναι χρήσιμα και πως θα καταλήξει στο τέλος γκαρσόνι στην Μύκονο ή στη
Σαντορίνη-στην καλύτερη περίπτωση. Βάζεις και δύο τρομακτικές για τους φοβικούς
νοικοκυραίους ειδήσεις π.χ «αλλοδαπός εβίασε Κρητικοπούλα» για να σφίγγουν οι
κώλοι και μετά, για άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, πετάς και έναν κροκόδειλο στο
Ρέθυμνο, κάποιες αποκαλυπτικές εμφανίσεις στη Μύκονο, ένα δύο τρία μπούτι, ένα
δύο τρία κώλος και την ίδια ώρα «περνάς» από τη βο(υ)λή των Hellήνων πληθώρα νομοθετημάτων που
κουρελιάζουν κάθε έννοια Συνταγματικής νομιμότητας, κοινωνικής πολιτικής και
περιβαλλοντικής λογικής. Μετά απ’ όλ’ αυτά, αφού έχεις δέσει τα «πελατάκια» με
φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ρίχνεις δολίως και τεχνηέντως την πρόταση: «Τον
Κουφάλη…μπαρδόν…τον Κουβέλη για πρόεδρο!»…Το Φώτη δηλαδή, που κράταγε το φανάρι
για να ψηφιστούν τα επαίσχυντα μνημόνια τα λεγόμενα, οι αλυσίδες τουτέστιν, με
τις οποίες έχουν δεθεί χεροπόδαρα αυτές οι θεωρούμενες από αυτά τα γομάρια
«κατώτερες τάξεις». Γεγονός που ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία.
-Ακούς στο σπίτι σου μουσική;
-Παντού και πάντα ακούω μουσική. Σίγουρα, δεν ακούω τα πασοκολαϊκοέντεχνα,
αν και υπάρχουν και ωραία τραγούδια ανάμεσα σ’ αυτά, τα οποία πολλές φορές,
δυστυχώς, εκτελούνται κι’ αυτά εξ επαφής (γελάει). Δεν μπορώ την κλαψομουνία.
Για να κάνεις τον άλλον να κλάψει, δεν πάει να πει ότι πρέπει να κλαις κι’ εσύ!
Και φοβάμαι ότι και οι επίγονοι του Χατζιδάκι δεν έχουν καταλάβει τίποτα απ’
αυτόν, τι ήταν και τι εκπροσωπούσε.
-Τι εκπροσωπούσε;
-Ένα άλλο ήθος, που οπωσδήποτε δεν ήταν κομματικό. Ήταν ένας
πολύ ευθύς, ένας ελεύθερος, θα έλεγα, άνθρωπος. Ούτε με το φακό δεν μπορείς να
βρεις σήμερα ελεύθερο άνθρωπο! Μπορεί μόνο κάποιοι φυλακισμένοι να είναι
ελεύθεροι. Έξω δεν βλέπω ελεύθερους ανθρώπους. Ο ελεύθερος άνθρωπος ζει πέραν
των πλαισίων που του ορίζουν, ειδεμή δεν νοείται ελευθερία. Σκέψου που ζούμε
σήμερα. Βγαίνεις απ’ το σπίτι σου και ώσπου να γυρίσεις σ’ έχουνε τραβήξει
250-300 κάμερες. Θα μου πεις: «άμα δεν κάνεις κάτι παράνομο, τι σε κόφτει;».
Άμα είναι έτσι, να βάλουμε και στην κρεβατοκάμαρα μας και στη χέστρα μας
κάμερες, να μας εξετάζουν με τον ίδιο τρόπο που παλιά εξέταζαν τα κόπρανα των
βασιλέων για να δουν αν είναι εντάξει το χρώμα τους.
-Στα μπουζούκια έχεις πάει ποτέ;
-Έχω προλάβει τον Τσιτσάνη, τον Παπαιωάννου, τον Βαμβακάρη,
τον Στράτο, το Στέλλάκη τον Περπινιάδη, το Χρηστάκη, το Ζαμπέτα, που ήταν όλοι
τους ένα είδος ροκ, χωρίς να το ξέρουν κιόλας, άρα ακόμη καλύτερα.
-Γνωρίζεις την ύπαρξη της Πάολας και του Παντελίδη;
-Τους ακούω καμιά φορά και μου λένε «αυτός είναι ο τάδε». Δεν
βλέπω καμία συνάφεια. Ή εγώ είμαι ούφο ή αυτοί (γελάει).
-Φοβάσαι το θάνατο;
-Όχι. Θα ‘θελα πάντως ει δυνατόν να πεθάνω ακαριαία, με τη
μία. Αλλά αυτό δεν το ορίζει κανένας. Το μόνο που ξέρεις είναι πως εφόσον
γεννήθηκες, θα πεθάνεις. Αυτό βέβαια είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα, διότι υπάρχει
σ’ αυτό το θέμα της ζωής, επιτέλους, μια ισονομία…Δεν γλιτώνει κανείς!
Δημοσίευση στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα", τον Σεπτέμβριο του 2014. http://www.protothema.gr/Stories/article/406340/dimitris-poulikakos-o-komis-vrakoulas/. Φωτό από Lifo.gr.
