ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΒΛΑΝΤΗ: "ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ"

Μου λέει απ την αρχή πως είναι ενθουσιασμένη με τη συνεργασία της στην Κύπρο, με τους συναδέλφους της που την έχουν αγκαλιάσει και της δείχνουν τρομερή αγάπη, το πολύ καλό σενάριο, τη σκηνοθεσία. «Είμαι πολύ χαρούμενη που τη σειρά την αγαπάει τόσο πολύ ο κόσμος. Είναι θετικό αυτό για τη δουλειά μας. Και έχω ήδη αρχίσει να μαθαίνω και κυπριακά!», μου λέει. «Όταν μιλάνε βέβαια μεταξύ τους οι Κύπριοι τους χάνω λίγο, λόγω ταχύτητας, αλλά το προσπαθώ. Επίσης, πάντα ζητάω να μου εξηγούν κάποιες εκφράσεις ή λέξεις-προχθές, για παράδειγμα, έμαθα το “αππαρίν”!».

-Με αφορμή το «7 Ουρανοί και σύννεφα αλήτες» του Sigma, ποια ανάγκη θα οδηγούσε εσένα στο να συναντήσεις έναν άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή σου πριν από πολλά χρόνια, με τον οποίο στο μεταξύ είχατε χάσει επαφή;

-Το μόνο γεγονός που θα με οδηγούσε σε αυτό, θα ήταν το γεγονός ότι δεν θα τον είχα ξεπεράσει.

-Υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή σου που έκανες πολύ καιρό μέχρι να τους ξεπεράσεις;

-Επειδή είμαι πολύ συναισθηματική και κάνω πάντα μακροχρόνιες σχέσεις, μου παίρνει πάντοτε αρκετό καιρό προκειμένου να ξεπεράσω κάποιον ή κάτι που μπορεί να συνέβη και να με στεναχώρησε. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις ερωτικές μου σχέσεις αλλά και στις φιλικές, γιατί μπορεί να πω επίσης «δεν πάει άλλο μ αυτό το φίλο μου».

-Συνήθως εσύ παίρνεις την απόφαση για να σταματήσει μία σχέση;

-Δεν μπορώ να το πω αυτό. Συνήθως αυτό δημιουργείται και από τους δύο. Το ποιος φεύγει πρώτος ή δεύτερος, δεν έχει σημασία. Ίσως να φεύγει πρώτος ο πιο τολμηρός.

-Εσύ έχεις υπάρξει πολλές φορές τολμηρή σ αυτό;

-Καταρχήν δεν ήταν «πολλές φορές», κατά δεύτερον όχι, εγώ δεν είμαι τόσο τολμηρή σ αυτά τα θέματα.

-Μήπως προτιμάς να μην κουβαλάς την ενοχή του «του είπα εγώ να χωρίσουμε»;

-Όχι. Έτσι κι αλλιώς όμως, δίνω πάρα πολλές ευκαιρίες. Κάποιες φορές αργώ αλλά, όταν πια το τολμήσω, δεν έχει επιστροφή.

-Σου έχει συμβεί να έχεις χωρίσει και να επιστρέψεις μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στον πρώην σύντροφό σου;

-Έχει συμβεί να υπάρξει επιστροφή, αλλά χωρίς στο μεταξύ να έχει υπάρξει άλλη σχέση.

-Και μετά ήρθε το οριστικό τέλος;

-Έτσι ακριβώς.

-Η απιστία θα ήταν λόγος χωρισμού για σένα ή την συγχωρείς;

-Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω σ αυτό. Πάντως παλαιότερα δεν την συγχωρούσα. Τώρα είμαι πιο διαπραγματεύσιμη. Και εξαρτάται για τι είδους απιστία μιλάμε. Είναι κάτι που γίνεται συνέχεια ή κάτι που έγινε μία φορά και το έμαθα τυχαία; Όταν ο άλλος ερωτευτεί σαφώς και θα φύγει. Όταν, όμως, δεν ερωτευτεί και απλώς ήταν περαστικό ίσως να είναι αλλιώς τα πράγματα. Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή που θα γίνουν όλα αυτά, από τον τρόπο και πως θα είμαι κι εγώ με τον άλλον άνθρωπο.

-Σου έχει συμβεί να σε απατήσουν; Και πως αντέδρασες;

-Ναι, μου έχει συμβεί να με απατήσουν. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ! Έφυγα. Αλλά δεν ήταν η απιστία το πρόβλημα. Ήταν το «κερασάκι»-αν μπορούμε να την πούμε «κερασάκι».

-Γενικά, είσαι ευαίσθητη στη ζωή σου;

-Είμαι αρκετά ευσυγκίνητη. Και αυτό είναι ένα σημείο μου πολύ έντονο. Για παράδειγμα, τώρα που ετοιμάζουμε θεατρικά στην Αθήνα το «Frozen» που θα αντικαταστήσει το «Cuba Libre» στο «Αγγέλων Βήμα», με συγκινεί πολύ μία σκηνή που, όταν τη διαβάζω, κλαίω. Ακόμη δεν έχω φτάσει στο επίπεδο που να μην μπορώ να κλάψω, αφού πρόκειται για τη σκηνή όπου μιλάω για το νεκρό μου παιδί. Όλο αυτό με ξεπερνάει. Δεν μπορώ καν να τη διαβάσω (συγκινείται).

-Θα ήθελες να κάνεις δικά σου παιδιά, να δημιουργήσει τη δική σου οικογένεια;

-Ναι, φυσικά. Το θέλω πάρα πολύ.

-Είσαι τώρα σε μία τέτοια φάση, με την μακροχρόνια σχέση που διατηρείς;

-Όχι, δεν είμαι σε τέτοια φάση αυτή τη στιγμή. Ωστόσο, είμαι σε μία πολύ καλή περίοδο στα προσωπικά μου.

-Είσαι κοινωνικός άνθρωπος ή προτιμάς τη μοναχικότητα;

-Είμαι κοινωνική, έχω φίλους, φίλες. Έχω γύρω μου κόσμο και μ αρέσει. Από τότε που ήμουν παιδί συνέβαινε αυτό.

-Πως ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

-Πολύ ανέμελα, πολύ ωραία. Μεγάλωσα στα Σεπόλια, ένα προάστιο της Αθήνας, σε ένα σπίτι με αυλή, τότε που ακόμη υπήρχαν στην Αθήνα σπίτια με αυλές. Ήμουν ένα παιδί που μου άρεσε πολύ να παίζω-και με αγόρια και με κορίτσια. Ήμουν εξωστρεφές παιδί. Ωστόσο, πέρασα και δυσάρεστες στιγμές, στην εφηβική μου κυρίως ηλικία που ήμουν πιο εσωστρεφής και μοναχική, αλλά γενικώς όλα τα είχα σε μία ισορροπία.

-Ξεπέρασες ποτέ κάποια όρια μοναχικότητας ή μελαγχολίας;

-Ναι, φυσικά. Έχω περάσει τέτοια. Και κατάθλιψη έχω περάσει, όπως όλος ο κόσμος. Όχι «βαριά κατάθλιψη», αλλά κατάθλιψη που δεν χρειάζεται ιατρική υποστήριξη. Και στην εφηβεία το πέρασα αυτό και στη δουλειά και στην προσωπική μου ζωή. Κυρίως σε ένα χωρισμό το ζούσα αυτό.

-Αυτό είναι που σε ρίχνει πιο πολύ ψυχολογικά;

-Ναι, πάρα πολύ. Αυτό με ρίχνει πάρα πολύ.

-Γιατί; Δένεσαι τόσο πολύ με τους ανθρώπους και ονειρεύεσαι κάθε φορά το μέλλον σου μαζί τους;

-Ακριβώς. Ειδικά όταν ζεις με έναν άνθρωπο, είναι δύσκολος μετά ο χωρισμός. Δεν είμαι από αυτούς που λένε εύκολα «ωραία, πάμε παρακάτω». Δένομαι πάρα πολύ! Και με τους φίλους μου συμβαίνει αυτό. Άμα χάσω ένα φίλο μου, τρελαίνομαι.

-Πως αντιμετωπίζεις αυτές τις καταστάσεις;

-Δύσκολα, αλλά ευτυχώς ο χρόνος γιατρεύει πολλά πράγματα.

-Στους αποχωρισμούς σου προτιμάς να βγαίνεις προκειμένου να ξεπεράσεις την κατάσταση ή να μένεις στο σπίτι;

-Κλείνομαι πολύ. Μπορεί να είναι πιο επώδυνο αυτό, αλλά ο καθένας έχει τον τρόπο του να ξεπερνάει δυσάρεστα γεγονότα. Και σε τέτοιες περιπτώσεις εμένα μου λείπει το κέφι, μου λείπει η χαρά, μου λείπουν όλα… 
-Σου είναι εύκολο να μοιράζεσαι τη λύπη σου;
-Ναι, έχω φίλους και μπορώ να τη μοιραστώ. Και το κάνω. Υπάρχουν άνθρωποι-όχι πολλοί-που ευτυχώς είναι στο πλευρό μου.  

-Σου είναι εύκολο να κρατήσεις φιλική σχέση με έναν άνθρωπο που ήσασταν σε σχέση και χωρίσατε;

-Φιλική όχι. Αλλά συνεργασία έχω κρατήσει. Και δεν ήταν δύσκολο σε αυτή την περίπτωση, γιατί είχε ήδη τελειώσει.

-Πότε καταλαβαίνεις ότι κάτι έχει τελειώσει οριστικά;

-Το νιώθω. Είναι κάτι που δεν εξηγείται με λόγια. Στην αρχή ίσως να εθελοτυφλείς, νομίζεις ότι κάνεις λάθος, αλλά μετά το βλέπεις καθαρά.

-Πως θα χαρακτήριζες τη ζωή σου μέχρι σήμερα, Παναγιώτα;

-Μια ζωή ισορροπημένη, με πολλή ευτυχία, με πολύ γέλιο αλλά και με πολύ δάκρυ και κλάμα. Και πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να ζει μόνο με πολύ γέλιο ή με πολύ κλάμα. Η ζωή εναλλάσσεται έτσι κι αλλιώς. Ζω και τα δύο λοιπόν και αυτό είναι ευλογία.

-Σε ποια κατηγορία ανήκει η τωρινή περίοδος;

-Είναι μία περίοδος δημιουργίας.

-Πριν από τρία χρόνια, είχες χαρακτηριστεί «η πιο sexy ηθοποιός της ελληνικής τηλεόρασης». Αυτό σε κολάκεψε τότε ή αισθάνθηκες αμηχανία;

-Με κολάκεψε πολύ! Εξάλλου, ένας ηθοποιός τα έχει όλα-και το sexy και το μη sexy και το εύθραυστο και το ρομαντικό και το μοιραίο. Είμαστε όλα.

-Τι είναι για σένα «sexy»;
-Είναι η αύρα που έχει ένας άνθρωπος-είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Είναι ο τρόπος που μιλάει, είναι η φωνή, είναι το στήσιμο του σώματος.

-Τι πρέπει να έχει ένας άντρας για να σε κερδίσει;

-Δεν θέλω να έχει κάτι ιδιαίτερο. Θέλω απλώς να είναι ευθύς και ειλικρινής απέναντι μου. Και να μου δώσει «κουτουλιά» (γελάει). 
-Συνήθως ερωτεύεσαι κεραυνοβόλα;

-Είναι αυτό που βλέπεις έναν άνθρωπο και λες «κάτι θα γίνει», το νιώθεις… Αν αυτό το θεωρείς κεραυνοβόλο…

-Στο ρωτάω επειδή υπάρχουν και περιπτώσεις που χρειάζεται να περάσει καιρός για να αισθανθείς ερωτευμένη με κάποιον, ο οποίος μπορεί να είναι ήδη π.χ μέλος της παρέας σου…

-Όχι, δεν μου έχει τύχει αυτό.

-Τι θα σε οδηγούσε στο γάμο;

-Ένας δυνατός έρωτας.

-Έχεις φτάσει ποτέ λίγο πριν το γάμο;
-Δεν έχει σημασία το «λίγο πριν το γάμο», σημασία έχει το μακροχρόνιο και πάντα όταν ζεις με έναν άνθρωπο είσαι παντρεμένος έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι τόσο το ζητούμενό μου ο γάμος, με την έννοια της εκκλησίας. Αλλά, πιο πολύ, θα ήθελα να έχω ένα παιδί. Θέλω πολύ να κάνω ένα παιδί.

-Ακόμη και χωρίς να είσαι παντρεμένη;

-Θα ήθελα να ήμουν παντρεμένη αλλά, και να μην ήμουνα, δεν πειράζει. Δεν κάνει ο γάμος το παιδί και τις γυναίκες πιο ευτυχισμένες.

-Πάντα αγαπούσες τα παιδιά;

-Πάντα! Δεν ήθελα, μέχρι κάποια ηλικία, να κάνω παιδί, αλλά τα τελευταία χρόνια μου γεννήθηκε αυτή η επιθυμία…

-Όλοι λένε πολύ κολακευτικά λόγια για σένα: Και για το ταλέντο σου και για την εμφάνισή σου και για την άψογη συνεργασία σου με τους συναδέλφους σου και για τη γλυκύτητα που βγάζει στους ανθρώπους. Τι σε προσγειώνει μετά από όλα αυτά τα όμορφα που ακούς;

-(χαμογελάει) Είμαι πολύ χαρούμενη για όλα όσα μου λένε και αισθάνομαι πολύ καλά-ιδιαίτερα που, παρά αυτά τα οποία μου αναφέρεις, δεν μου έχει συμβεί ποτέ το «καβάλημα».

-Ποτέ;

-Ποτέ! Και μπορεί να οφείλεται αυτό στην οικογένειά μου, στον τρόπο που μεγάλωσα.

-Πως προσέχεις την εμφάνισή σου;

-Έχω ανακαλύψει τελευταία κάποιες ελληνικές κρέμες που είναι πάρα πολύ καλές και θα ήθελα κάποια στιγμή να τις φέρω και στην Κύπρο-ψάχνω να βρω τον τρόπο. Πέρα από αυτό γυμνάζομαι και προσέχω τη διατροφή μου-χωρίς να γίνομαι, όμως, υστερικιά.

-Πόσο συχνά γυμνάζεσαι;

-Σχεδόν καθημερινά. Δεν πάω γυμναστήριο, αλλά μου αρέσει να τρέχω. Αυτό με ξεκουράζει και με ηρεμεί πολύ.

-Είσαι αγχωτική;

-Όχι. Απλώς, θέλω να έχω τα πράγματα γύρω μου λίγο οργανωμένα και τακτοποιημένα.

-Υπήρξε περίοδος που η δουλειά σου ήταν προτεραιότητα στη ζωή σου;

-Αναγκαστικά. Όλα εξαρτώνται από την εποχή.

-Με τόση ηρεμία να εκπέμπεις στο πρόσωπό σου, αναρωτιέμαι αν θυμώνεις καμιά φορά, Παναγιώτα…

-(γελάει) Όχι όσο θα θελα, αλλά θυμώνω. Δεν είμαι πάντως ένας άνθρωπος που να με χαρακτηρίζει ο θυμός. Αν και ίσως θα έπρεπε να θυμώνω πιο συχνά... Καμιά φορά καταπίνω ελέφαντες. 

Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", το Νοέμβριο του 2012.