Αν συμφωνεί κάποιος με όσους λένε ότι η ομορφιά πηγάζει από
μέσα μας, τότε η Σμαράγδα είναι η ζωντανή απόδειξη του «λαμπερού» που δεν έχει
καμία ανάγκη τα περιττά για να υπάρξει ουσιαστικά.
Βρίσκεται, από το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου μέχρι το
απόγευμα που καταφέρνουμε τελικά να μιλήσουμε, σε μία από τις τελευταίες πρόβες
που κάνει στο «Παλλάς» της οδού Βουκουρεστίου, για το μιούζικαλ «Chicago», ενόψει της μεγάλης και
πολυαναμενόμενης πρεμιέρας του. Θα κάνει, μου λέει, ένα μισάωρο διάλειμμα για την κουβέντα μας και
μετά επιστροφή στη σκηνή, στις οδηγίες του Σταμάτη Φασουλή, σε κάποιες
αναγκαίες αλλαγές της τελευταίας στιγμής. «Αυτή η δουλειά έχει όλα τα εχέγγυα
για να βγει στο τέλος κάτι πολύ καλό», μου αναφέρει. «Καταρχήν, το έργο είναι
συγκλονιστικό-είναι ένα από τα αγαπημένα μου και θεωρώ ότι ακόμη και σε
ανθρώπους που δεν αρέσει το μιούζικαλ αυτό περιλαμβάνεται μέσα στα 2-3 που θα
τους αρέσει-, ο Φασουλής είναι υπέροχος, ο οποίος μου το πρότεινε κιόλας και
ήθελα πολύ να δουλέψω μαζί του και μάλιστα σε ένα είδος που το ξέρει εξαιρετικά
καλά-το μιούζικαλ-, ενώ και η συνεργασία με όλους τους συντελεστές είναι
εξαιρετική, κυρίως γιατί πρόκειται για ανθρώπους που εγώ θαυμάζω πολύ. Ο κάθε
ένας είναι στο σωστό πόστο σε αυτή τη δουλειά και όλα γίνονται πολύ όμορφα».
-Θεωρείς τύχη για σένα το γεγονός ότι φέτος έχεις δουλειά ή
πιστεύεις ότι είναι και αυτό αποτέλεσμα όσων πέτυχες μέσα στα χρόνια που
προηγήθηκαν;
-Όσοι έχουν την οποιαδήποτε δουλειά πια στην Ελλάδα είναι
τυχεροί. Ωστόσο, αν με ρωτάς προσωπικά, δεν το θεωρώ «τυχαίο» αυτό που μου συμβαίνει
εμένα φέτος-δεν είμαι, δηλαδή, ένας άνθρωπος που βγήκε από το πουθενά και του
έτυχε τώρα να ‘χει μία δουλειά. Έχω μία πορεία συνεπή.
-Είχες άλλες προτάσεις φέτος;
-Φέτος είχα τις πιο πολλές προτάσεις από ποτέ στο θέατρο! Αυτό,
ακόμη και σε μένα, μου έκανε εντύπωση. Για την τηλεόραση, δεν το συζητώ, αφού
εκεί δεν γίνεται τίποτα-είναι αυτό το «θα δούμε», «αν γίνει», «μπορεί και να»,
που δεν παίρνω καν στα σοβαρά.
-Αν έρχονταν άτομα έξω από το «Παλλάς» για να διαμαρτυρηθούν
για την παράσταση που ανεβάζετε επειδή «προσβάλλεται το θρησκευτικό και εθνικό
τους συναίσθημα», όπως συνέβη πριν από λίγες μέρες στο «Χυτήριο», πως πιστεύεις
ότι θα αντιδρούσες;
-Τις παραστάσεις που δεν μας αρέσουν δεν πάμε να τις
παρακολουθήσουμε. Και τα βιβλία με τα οποία δεν συμφωνούμε, δεν τα καίμε στην
πλατεία. Εγώ αυτό ξέρω ότι γίνεται στη δημοκρατία. Γενικά, πιστεύω ότι υπάρχουν
άνθρωποι που τη βία-την οποία έχει ο κάθε ένας μας μέσα του-δεν μπορούν να τη
διαχειριστούν και έχουν ανάγκη μία ιδεολογία για να την εκφράσουν. Γιατί δεν
μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει ιδεολογία πίσω από αυτό. Υπάρχει μόνο βία η οποία
βρίσκει μία ιδεολογία για να εκφραστεί, γιατί δεν μπορεί να εκφραστεί μόνη της.
-Μετανιώνεις για τα «όχι» που είπες στο παρελθόν σε ό,τι
αφορά στη δουλειά, κυρίως επειδή το οικονομικό κομμάτι δεν σε ικανοποιούσε
τότε;
-Όχι, δεν μετανιώνω. Γιατί όταν αποφάσιζα να κάνω κάποιες
επιλογές, πιστεύω πως καλώς τις έκανα. Κοίτα, έχω πει πολλά «όχι» από τότε που
ξεκίνησα αλλά, ως επί το πλείστον, όχι για οικονομικούς λόγους. Κυρίως άλλες
ήταν οι αιτίες.
-Η οικονομική κρίση πως σε επηρέασε προσωπικά;
-Είμαι από τους τυχερούς που δεν κινδυνεύω άμεσα, έχω
περιθώριο-αλλά δεν θα χω για πολύ ακόμα, γιατί δεν έχω βγάλει λεφτά που δεν
τελειώνουν ποτέ αν δεν αρχίσουν οι δουλειές να «τρέχουν» και να γίνονται
πράγματα όπως παλιά. Ωστόσο, γενικά έχω περιορίσει πολλά από τα έξοδα που
έκανα, κοιτάω για παράδειγμα τις τιμές στα σουπερμάρκετ και σκέφτομαι αν αυτό
χρειάζεται να το πάρω ή όχι-ενώ στο παρελθόν ήμουν κάπως ασύδοτη σ αυτό.
Ευτυχώς, δεν έχω πιστωτικές-τις κατήργησα πριν από 3 χρόνια-, δεν έχω δάνεια ή
άλλες κάρτες. Έγινα κι εγώ της λογικής «μόνο αν έχω λεφτά θα ψωνίσω», γιατί με
τις πιστωτικές χάνεις τον έλεγχο. Ακόμη, όμως, κι όταν έβγαλα πιστωτικές θυμάμαι
ότι δεν συνέβη επειδή εγώ το ήθελα-οι τράπεζες με έπαιρναν τηλέφωνο και μου
έλεγαν «κυρία Καρύδη, ελάτε να σας βγάλουμε μια κάρτα!» και απαντούσα «εντάξει».
Τώρα έχω «απελευθερωθεί» από όλα αυτά και ξοδεύω μόνο όσα μπορώ και όσα έχω στο
πορτοφόλι μου.
-Αν σου γινόταν πρόταση για παρουσίαση εκπομπής στην
τηλεόραση, κάτι που έχουν κάνει ήδη συνάδελφοί σου, όπως ο Μαρκουλάκης ή σε δύο
μήνες, στο «Dancing» του
ΑΝΤ1, η Μακρυπούλια και η Δανδουλάκη, θα έμπαινες στη διαδικασία να το
συζητήσεις;
-Θα το συζητούσα, αλλά δεν θα έκανα ό,τι να ναι. Γιατί ίσως
να μην μπορώ να υποστηρίξω κάποιο concept. Αν, όμως, ένιωθα ότι κάτι μπορώ να το κάνω καλά, γιατί
όχι;
-Πληρώνεσαι για τις συνεχείς επαναλήψεις του «παρά πέντε»;
-Όχι. Έτσι κι αλλιώς οι επαναλήψεις ποτέ δεν μας πλήρωναν
ιδιαίτερα-ήταν ένα υποτυπώδες ποσό που παίρναμε μέσω μιας εταιρείας συγγενικών
δικαιωμάτων-, αλλά τώρα νομίζω ότι τα κανάλια δεν έχουν ούτε αυτό να δώσουν.
Σχεδόν τα εκχωρούμε όλα αυτά. Και νομίζω ότι και να διαμαρτυρηθούμε δεν θα βγει
κάτι, γιατί η αγορά είναι μικρή. Σκέψου μόνο ότι, αυτή τη στιγμή, τα κανάλια
δεν έχουν να πληρώσουν τα καινούργια σήριαλ-τα χρεωστάνε σχεδόν όλα-πόσο μάλλον
να πληρώσουν τα δικαιώματα στα παλιά. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.
-Παρακολουθείς τηλεόραση;
-Τώρα πια όχι πολύ, γιατί δεν έχει και τίποτα να δω. Βλέπω
ειδήσεις καμιά φορά, αν και τελευταία προσπαθώ να τις παρακολουθώ και λίγο επιπόλαια
γιατί σε πιάνει κατάθλιψη αν καθίσεις και δεις πολλές. Νιώθεις ότι έρχεται μια
καταστροφή και δεν θέλω να ζω όλη μου τη μέρα περιμένοντας να έρθει το τέλος.
-Πως διατηρείς την αισιοδοξία σου;
-Καταρχήν, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη. Και, κατά
δεύτερον, αντλώ αισιοδοξία από τον περίγυρο μου, από τους φίλους μου, από τους
αγαπημένους μου ανθρώπους, από τη δουλειά μου, από την καθημερινότητά μου. Αν
υπάρχει αγάπη, αν υπάρχουν φίλοι, παίρνουμε από κάπου ελπίδα.
-Αποφεύγεις μίζερους ή καταθλιπτικούς ανθρώπους;
-Αν είναι φίλοι μου και έχουν κάποιο πρόβλημα δεν τους αποφεύγω-θέλω
να τους βοηθήσω και να τους ακούσω. Αν είναι γενικά κάποιοι άνθρωποι που είναι
πάντα γκρινιάρηδες και μίζεροι, από πάντα αυτούς δεν τους έκανα ποτέ παρέα.
-Σου λείπει η αθωότητα των 20 σου χρόνων-τότε που είχες
άλλες αγωνίες, άλλα όνειρά, που ακόμη καρδιοχτυπούσες για κάθε σου πρεμιέρα;
-Μα και τώρα καρδιοχτυπώ για κάθε μου πρεμιέρα! Απλά, τώρα
το άγχος μου δεν με καταβάλλει και δεν με διαλύει, ενώ παλιά αυτό δεν μπορούσα
να το ελέγξω. Γενικά, δεν νοσταλγώ τα παλιά χρόνια. Μου αρέσει η κάθε περίοδος
της ζωής μου-και αυτή η συγκεκριμένη που ζω τώρα μου αρέσει πολύ. Ούτε νιώθω
ότι τα παλιά χρόνια ήταν «αθώα» και τώρα ξαφνικά «πονήρεψαν». Κι αν ακόμη «πονήρεψαν»
και έκανα εγώ προσωπικά κάποια βήματα οφείλονται στην ωριμότητα και όχι σε κάτι
άλλο. Ωστόσο, αυτή η ωριμότητα που έχω τώρα δεν είναι ότι με έκανε να τα βλέπω
όλα κυνικά.
-Ούτε σκέφτεσαι «πως θα είμαι όταν φτάσω στα 60!»;
-Το σκέφτομαι, αλλά δεν το κάνω συνέχεια. Προσπαθώ να
συμβιβαστώ μ αυτό. Δεν μου αρέσει που θα γίνω 60, προτιμώ να είμαι 20-όπως όλος
ο κόσμος. Και να μην πεθάνουμε κιόλας, αν γίνεται (γελάει). Αλλά, αφού δεν
γίνεται, θέλω να συμβιβαστώ όσο το δυνατόν πιο ήρεμα με όλα αυτά και να τα πάρω
μαλακά, για να μην με πιάσει τρέλα.
-Λένε πως όταν οι εξωτερικές συνθήκες είναι δύσκολες,
είμαστε περισσότερο ανοιχτοί στον έρωτα ή, αν είμαστε σε σχέση, αυτή δυναμώνει.
Ισχύει αυτό και στη δική σου περίπτωση;
-Εγώ από πάντα επένδυα γενικά στις ανθρώπινες σχέσεις-ακόμη
και όταν δεν υπήρχε κρίση. Αυτό θεωρώ προτεραιότητα στη ζωή μου και δεν θεωρώ
ότι η δουλειά και τα λεφτά μπορούν να σε γεμίσουν. Σε καλύπτουν, αλλά δεν σε
γεμίζουν.
-Και ο έρωτας αποτελούσε προτεραιότητά σου;
-Νομίζω πως ναι. Τα ερωτικά μου δεν τα παραμέλησα ποτέ. Υπήρχαν
φορές που δούλευα περισσότερο και πιο πολύ, αλλά αυτό το κομμάτι της ζωής μου
το κρατούσα ζωντανό.
-Να υποθέσω πως πάντα ήσουν σε σχέση;
-Σχεδόν πάντα.
-Φοβάσαι το να μείνεις μόνη ή δεν το κάνεις επί τούτου;
-Κανονικά νομίζω ότι δεν φοβάμαι να μείνω και μόνη μου.
Αλλά, αν κάνω ψυχανάλυση-που δεν έχω κάνει-μπορεί να δείξει ότι φοβάμαι. Ωστόσο,
δεν με απασχολεί και να το ψάξω. Άλλωστε, μόνη μου μένω, υπήρξα μοναχοπαίδι και
δεν έχω πρόβλημα να κάθομαι κάποιες ώρες μόνη μου στο σπίτι. Δεν κάνω παρέα με
τον οποιονδήποτε απλώς για να πω «δεν είμαι μόνη».
-Πώς και δεν έχεις κάνει ψυχανάλυση;
-Δεν μου χρειάστηκε. Άμα, όμως, μου χρειαστεί θα κάνω.
-Είναι περισσότερες οι ευτυχισμένες παρά οι δυστυχισμένες
στιγμές που έχεις ζήσει;
-Με σιγουριά σου απαντώ πως ναι.
-Και στο ερωτικό κομμάτι;
-Ναι, βέβαια.
-Ακόμη και όταν χώριζες, το ξεπερνούσες εύκολα;
-Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που ξεπερνάει καταστάσεις και
προχωράει. Ακόμη όμως και όταν πονάς δεν είναι κακό, μέσα στο παιχνίδι είναι κι
αυτό. Το θέμα είναι να μην διαλυθείς, να μην γίνεις κομμάτια και στο τέλος να
μην μπορείς να μαζευτείς. Εμένα δεν μου χει τύχει αυτό.
-Πως διαχειρίζεσαι αυτές τις στιγμές του πόνου;
-Θέλω να τις μοιράζομαι. Μπορεί να μείνω για λίγο μόνη μου,
αλλά θέλω μετά να το μοιραστώ, να κάνω πλάκα, να το κολάσω λίγο, να το δω με
χιούμορ και να κοιτάξω την αστεία του πλευρά. Γιατί πιστεύω πολύ στην αστεία
πλευρά των πραγμάτων. Είναι και θέμα οπτικής γωνίας.
-Γελάς εύκολα;
-Ναι. Αλλά όχι με βλακείες.
-Τα παιδικά σου χρόνια ήταν ευτυχισμένα;
-Ήταν μια χαρά. Δεν είχαμε πολλά λεφτά, αλλά ζούσαμε
κανονικά. Ευτυχισμένα χρόνια ήταν. Το μόνο που δεν μ άρεσε ήταν που δεν είχα
αδέλφια και ήθελα παρέα στο σπίτι για να παίζω.
-Έχεις ιδιαίτερη αδυναμία στον πατέρα και στη μητέρα σου;
-Τους αγαπώ πολύ. Έτσι κι αλλιώς, είναι η μόνη μου
οικογένεια, δεν έχω κάνει άλλη.
-Θα ήθελες ωστόσο να είχες κι άλλη οικογένεια-την κλασσική
εικόνα με παιδιά και σύζυγο ή σου αρκεί αυτή που ήδη έχεις;
-Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ το συγκεκριμένο κομμάτι που μου
λες.
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", το Νοέμβριο του 2012.
