Ο Κώστας μισεί τις συνεντεύξεις, τους δημοσιογράφους, τις φωτογραφήσεις για περιοδικά που θα θέλουν μετά ατάκες, τα πολλά λόγια απ τα oποία μία γραμμούλα μπορεί να μπει τίτλος σε εξώφυλλο. Αυτό από μόνο του είναι μία δυσκολία, μία δυσκολία που πρέπει να καταφέρεις να αντιμετωπίσεις, να νιώσει εμπιστοσύνη στον άγνωστο που έχει απέναντί του. Και να σταματήσει να βρίσκεται σε άμυνα. Οι φήμες, λοιπόν, επιβεβαιώνονται. Στην αρχή «όχι», «ναι», «μπορεί να ναι κι έτσι, δεν ξέρω». Σταματάω. Δεν κάνουμε δουλειά έτσι, Κώστα. Τι φοβάσαι; «Στο παρελθόν είχαν γραφτεί διάφορα για την προσωπική μου ζωή, καταστάσεις που δεν ίσχυαν, έγινα θέμα χωρίς τη θέλησή μου και δεν θα θελα αυτό να επαναληφθεί. Γι αυτό με βλέπεις λίγο “κλειστό”». Με τους ανθρώπους γύρω του, με τους φίλους του, με το κορίτσι του- τη Χριστίνα- δεν είναι έτσι. Δεν είναι που κουράστηκε να κάνει αυτή η δουλειά που του έφερε αναγνωρισιμότητα και λεφτά («όχι πολλά λεφτά, αλλά καλά», λέει), γυναίκες να τον περιτριγυρίζουν, να του μιλούν, να του ζητάνε να πάνε «τώρα αμέσως» να κάνουν sex σε μία από τις τουαλέτες των μαγαζιών στα οποία έκανε στο παρελθόν δημόσιες σχέσεις. Όχι. Είναι που, λέει, πως είναι άνθρωπος της παρέας, οι φίλοι του είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει στη ζωή του, σαν κουσούρι που του έχει μείνει από την εφηβεία τότε που έπαιζε ποδόσφαιρο στα γήπεδα της Λαμπρινής όπου μεγάλωσε και επέστρεφε στο σπίτι με ματωμένα τα γόνατα. «Η φιλία για μένα είναι η πιο σημαντική αξία. Και από τις ερωτικές σχέσεις ακόμα. Εμένα μου αρέσει να έχω μεγάλο κύκλο. Θέλω οι άνθρωποι που βάζω στη ζωή μου να είναι απλοί. Αν κάποιος έχει τη δική μου τρέλα και δεν σκέφτεται συνέχεια πώς να μην τσαλακώσει την εικόνα του, είναι σίγουρο πως θα γίνουμε αμέσως κολλητοί». Δεν θέλει να μιλάει για γυναίκες που υπήρξαν στο παρελθόν σχέσεις του, ούτε για περιστατικά που τον έκαναν εξώφυλλο. Άθελά του, βέβαια. Γιατί αυτός απλά ερωτεύεται, δίνεται και μένει εκεί. Σαν ένα μικρό αγόρι. Έτσι λειτουργεί στα ερωτικά του. Δεν απατάει ποτέ, δεν ξενοκοιτάει όσο κι αν γίνεται πανικός γύρω του (ακόμη και μπροστά στη Χριστίνα συνέβαινε αυτό όταν την προηγούμενη εβδομάδα βρίσκονταν μαζί στη Μύκονο), δεν δίνει καν σημασία στα επιφωνήματα θαυμασμού για το γυμνασμένο του σώμα και τα σαρκώδη του χείλη (αυτό είναι το πιο συνηθισμένο κομπλιμέντο που του κάνουν οι γυναίκες). Τα πράγματα στις σχέσεις είναι απλά για τον Κώστα: «Όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται άλλη γυναίκα, το πιο σωστό είναι να της πεις “χωρίζουμε, μέχρι εδώ ήταν”, και να φύγεις. Το κέρατο είναι κάτι που μισώ». Στο Balux που συναντιόμαστε κάνει τις δημόσιες σχέσεις, διακόπτουμε συνεχώς, σηκώνεται να μιλήσει με κάποιους πελάτες, γελάει, δίνει φιλιά στα μάγουλα, κάνει τηλεφωνήματα για να επιβεβαιώσει μία κράτηση για τους «καλούς του φίλους». Του αρέσει αυτή η δουλειά. Φαίνεται. «Θέλω κάποια στιγμή να ανοίξω ένα καφέ, να με ξέρει ο κόσμος, να έρχεται και να περνάμε καλά. Αυτό είναι που με νοιάζει. Η παρέα. Παλιά είχα δοκιμάσει να παίξω και στην τηλεόραση, έκανα και ένα πέρασμα από το “safe sex”. Ωραία ήταν! Απλά εμένα νομίζω πως δεν μου πάει να γίνω ηθοποιός, δεν μπορώ να έχω κάθε χρόνο το άγχος αν θα έχω του χρόνου δουλειά ή θα ψάχνομαι. Εξάλλου πρέπει να σπουδάσεις γι αυτό το πράγμα, να κάτσεις να διαβάσεις, όλα αυτά που εγώ αυτή τη στιγμή- έτσι όπως είναι οι υποχρεώσεις στη ζωή μου- δεν μπορώ και δεν έχω και το χρόνο να το κάνω». Χρειάζεται το χρόνο του, αλλά τελικά χαλαρώνει. Ok. Καιρός να μιλήσουμε και για κάτι γαργαλιστικό, κάτι που του συνέβαινε στο παρελθόν με τα δεκάδες κορίτσια που τον αναγνώριζαν από τις αφίσες του που είχαν γεμίζει τότε την Αθήνα με το διαφημιστικό της coca cola, που πήγαινε στα μπαρ και ψιθύριζαν «Γκρέκας, Γκρέκας». Τότε που- όσο κι αν του άρεσε στην αρχή- μετά ξεκίνησε να νιώθει άβολα, να θέλει να περπατάει στο δρόμο και να μην τον αναγνωρίζει κανένας. «Δεν είχα σκοπό της ζωής μου να γίνω διάσημος. Απλά προέκυψε. Όταν ήμουν ελεύθερος δεν με πείραζε όταν με αναγνώριζαν σε κάποια μπαρ. Αν ήταν και καμιά ωραία γυναίκα που με κοιτούσε αισθανόμουν πολύ όμορφα. Μου έδιναν χαρτάκια με τα τηλέφωνα τους, μου έκαναν νόημα να πάμε κάπου μόνοι μας. Όταν όμως ήμουν στο δρόμο και καταλάβαινα ότι κάποιοι με κοιτούσαν ή συζητούσαν για μένα, δεν ένιωθα καλά». Αν η Χριστίνα έβρισκε στο αρχείο του Κώστα παλιές του δηλώσεις θα αισθανόταν πολύ μεγάλη επιβεβαίωση. Ήταν τότε που είχε τελειώσει οριστικά από δύο μεγάλες του σχέσεις και δήλωνε: «Μου είναι πολύ δύσκολο πια να ερωτευτώ. Εγώ τα είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Τώρα πια δεν εμπιστεύομαι εύκολα τις γυναίκες και έχω μάθει να μην ακούω τις υποσχέσεις τους». Να λοιπόν που τα πράγματα αλλάζουν. Ακόμη και από αυτό που ήταν ο Κώστας στα 20 του χρόνια. «Έκανα πολλές αλητείες στο παρελθόν και με τις γυναίκες και με το sex. Εντάξει, φυσικό είναι. Αν δεν τα έκανα τότε, πότε θα τα έκανα; Μερικές φορές είναι τόσο ωραίο το sex που δεν θες να τελειώσεις επειδή έχεις την απόλυτη χημεία με τον άνθρωπο που είστε μαζί, όχι επειδή δεν μπορείς». Φυσικά και θέλει να κάνει οικογένεια, παιδιά, όλα αυτά που είχε στο μυαλό του από τότε ακόμα που σπούδαζε ψυκτικός και επιδιόρθωνε χαλασμένα ψυγεία. Να επιστρέφει από τη δουλειά, η γυναίκα του να του έχει έτοιμο παστίτσιο (αυτό είναι το αγαπημένο φαγητό του Κώστα) και μετά να βγαίνει στις αυλές και να παίζει ποδόσφαιρο με το γιο του. Το τελευταίο δεν μου το είπε ο ίδιος, αλλά πάω στοίχημα πως αυτό είναι που θα θελε: Ένα από τα παιδιά του να είναι αγόρι. Ίσως για να έχουν την ίδια σχέση που είχε και ο πατέρας του μαζί του όταν έβγαιναν για μπάλα τα απογεύματα. Τότε που μάθαινε τα «γκολ» και τα «οφσάιντ». Έτσι δεν είναι, Κώστα;
Δημοσίευση στο "Down Town", τον Αύγουστο του 2007.
