Στα χέρια χρωματιστές κορδέλες που υποδηλώνουν «ζώνες», πολύχρωμα φανταζί σορτσάκια, γάντια στις γροθιές, ημίγυμνοι με έντονο βλέμμα «για να σπάσουν το τσαμπουκά του αντιπάλου». Οι πρωταθλητές του kick boxing είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν άλλον ένα αγώνα μέχρι τελικής πτώσης…
Χτυπάνε με δύναμη το σάκο στο κέντρο του γυμναστηρίου. Τη δεύτερη φορά δυνατότερα, τη δέκατη με το φόβο ότι όπου να ναι θα τρέξει αίμα απ τα δάχτυλα. Οι γροθιές που ρίχνει ο ένας στο στήθος του άλλου είναι το «καλημέρα» τους, οι κλοτσιές στον αέρα το «χαίρω πολύ» τους. Μπιτάκος, Τζώρος, Καπώνης, Κωτσάκης, Κύλας. «Η σκέψη μου, ως πιτσιρικάς, ήταν ότι “αν μου τύχει κάτι στο δρόμο θέλω να καταφέρω να αντεπεξέλθω”, λέει ο Σταμάτης. «Νομίζω μάλιστα ότι και τα περισσότερα παιδιά που ξεκινούν να ασχολούνται με το άθλημα, κάπως έτσι σκέφτονται. Αυτό μάλιστα που είχα εγώ στο μυαλό μου ξεκινώντας το άθλημα κάποια στιγμή μου έτυχε. Είχα ατύχημα με το αυτοκίνητο, κατέβηκε ο άλλος οδηγός απ το δικό του εκνευρισμένος, και αρχικά προσπάθησα να τον αποφύγω. Αυτός ήρθε τόσο τσαμπουκαλεμένος δίπλα μου, που τελικά τον χτύπησα. Είχα φτάσει στα όριά μου, αλλά δεν έφταιγα εγώ. Ο Αντώνης αν και ο πιο μεγαλόσωμος απ τους τρεις, είναι ο μικρότερος σε ηλικία. «Είμαι 22 χρόνων. Ξεκίνησα με το kick boxing γιατί μου άρεσε το ξύλο. Μετά το είδα ως ένα πολύ σκληρό αλλά όμορφο άθλημα. Χαιρόμουν που ανέβαινα πάνω στο ριγκ. Είχα νευρικότητα, πολλή ενέργεια ως παιδί και έπρεπε να τη διοχετεύσω κάπου». «Προετοιμαζόμαστε πολύ σκληρά γι αυτόν ακριβώς το λόγο, για να μην τραυματιστούμε», συμπληρώνει ο Παύλος. «Για μας είναι τρόπος ζωής το kick boxing. Αλίμονο να τρομάζαμε από τους τραυματισμούς. Πάνω στο ριγκ είσαι εσύ κι εαυτός σου. Είσαι ολομόναχος. Πρέπει ν αντέξεις, να χεις αντοχή, δύναμη, να σαι σκληρός». «Άμα φοβάσαι τέτοια πράγματα τότε καλύτερα να μην αγωνιστείς», λέει ο Ζαφείρης. «Μποξέρς και φόβος δεν πάνε μαζί».
Σπάνια διασκεδάζουν σε clubs. Συνήθως αυτό γίνεται μόλις τελειώσουν από σημαντικούς αγώνες. Πριν από μεγάλα πρωταθλήματα αυτό είναι απαγορευτικό. Προτιμούν τις βόλτες και τις επισκέψεις σε σπίτια φίλων. Οι γυναίκες έχουν –φυσικά- κι αυτές το δικό τους ρόλο στη ζωή των αθλητών. «Στην αρχή οι γυναίκες ψιλοτρομάζουνε όταν τους λέμε ότι ασχολούμαστε με το kick boxing», μου λέει ο Σταμάτης. «Μετά οι πιο πολλές μας κοιτάνε με θαυμασμό. Άλλες μας ζητάνε να έρθουν και στους αγώνες. Εκεί πια μας βοηθάνε και ψυχολογικά». Γελάνε. «Να γράψεις ότι ευτυχώς που έχω στη ζωή μου τη φίλη μου τη Γιώτα η οποία με βοηθάει πάρα πολύ ψυχολογικά. Της αρέσει πολύ που το αγόρι της είναι μποξέρ. Σε ποια γυναίκα δεν θα άρεσε αυτό; Φοβόταν λίγο στην αρχή αλλά τώρα είναι μια χαρά», συμπληρώνει ο Αντώνης. «Οι γυναίκες μαζί μας νιώθουν πιο ασφαλείς», λέει ο Ζαφείρης. «Τα σημαντικότερο για τις γυναίκες που είναι δίπλα μας είναι να μας στηρίζουν ψυχολογικά. Όταν είχα ένα fight και ήρθε η κοπέλα μου μαζί ανέβηκα πολύ. Εννοείται ότι νίκησα».
Σπάνια διασκεδάζουν σε clubs. Συνήθως αυτό γίνεται μόλις τελειώσουν από σημαντικούς αγώνες. Πριν από μεγάλα πρωταθλήματα αυτό είναι απαγορευτικό. Προτιμούν τις βόλτες και τις επισκέψεις σε σπίτια φίλων. Οι γυναίκες έχουν –φυσικά- κι αυτές το δικό τους ρόλο στη ζωή των αθλητών. «Στην αρχή οι γυναίκες ψιλοτρομάζουνε όταν τους λέμε ότι ασχολούμαστε με το kick boxing», μου λέει ο Σταμάτης. «Μετά οι πιο πολλές μας κοιτάνε με θαυμασμό. Άλλες μας ζητάνε να έρθουν και στους αγώνες. Εκεί πια μας βοηθάνε και ψυχολογικά». Γελάνε. «Να γράψεις ότι ευτυχώς που έχω στη ζωή μου τη φίλη μου τη Γιώτα η οποία με βοηθάει πάρα πολύ ψυχολογικά. Της αρέσει πολύ που το αγόρι της είναι μποξέρ. Σε ποια γυναίκα δεν θα άρεσε αυτό; Φοβόταν λίγο στην αρχή αλλά τώρα είναι μια χαρά», συμπληρώνει ο Αντώνης. «Οι γυναίκες μαζί μας νιώθουν πιο ασφαλείς», λέει ο Ζαφείρης. «Τα σημαντικότερο για τις γυναίκες που είναι δίπλα μας είναι να μας στηρίζουν ψυχολογικά. Όταν είχα ένα fight και ήρθε η κοπέλα μου μαζί ανέβηκα πολύ. Εννοείται ότι νίκησα».
Απόσπασμα από δημοσίευση στο Down Town, τον Σεπτέμβριο του 2006.
