Στο «Happy Faces»,
στη Γλυφάδα, το νέο επαγγελματικό δημιούργημα της Έλλης- έναν υπερσύγχρονο
παιδικό σταθμό, στα Νότια προάστια της Αθήνας- έχει ήδη φτάσει από νωρίς και με
περιμένει για τη συνέντευξή μας στις 10 το πρωί «ανάμεσα σε δύο ραντεβού που
πρέπει να γίνουν» ενώ ταυτόχρονα χαϊδεύει τα μαλλιά της Κατερίνας -ενός μικρού κοριτσιού-
που κρατάει σφικτά απ το χέρι τη μαμά της, λέγοντας της «τι όμορφη που είσαι
σήμερα μπέμπα, με τα γυαλάκια σου, με τα όμορφα φουστανάκια σου, με τα
κοτσιδάκια σου…». Είναι πολύ ήρεμη η Έλλη, πολύ ευτυχισμένη, «τουλάχιστον αυτό
μου βγάζεις» της λέω, καθώς πίνει την πρώτη γουλιά από τον χυμό πορτοκάλι που
μόλις έχει φέρει απ την κουζίνα.
-Πότε θα πας διακοπές;
-Έχω ήδη ξεκινήσει να κάνω διακοπές στο εξοχικό μου, κοντά
στην Ερμιόνη, αλλά έχω έρθει τώρα στον παιδικό σταθμό για λίγες μέρες ώστε να
κανονιστούν κάποια ραντεβού, κάποιες εκκρεμότητες. Ωστόσο, το παιδί παραμένει
στην Ερμιόνη με τη γιαγιά του και σε λίγες μέρες προγραμματίζουμε με τον
Αλέξανδρο να κάνουμε μία ωραία εξόρμηση στα νησιά.
-Πόσων χρόνων είναι τώρα ο γιος σου;
-Τεσσάρων.
-Δεν είναι δύσκολο να κάνεις διακοπές με ένα παιδί τεσσάρων
χρόνων;
-Καθόλου. Έτσι κι αλλιώς, κοιμάμαι νωρίς- καμιά ωρίτσα αφότου
κοιμηθεί ο Αλέξανδρος-, ξυπνάμε αρκετά νωρίς με το παιδί, είμαστε όλη τη μέρα
μαζί και περνάμε υπέροχα. Το μόνο «κακό» θα έλεγα πως είναι το πολύ πρωινό
εγερτήριο γιατί, ό,τι ώρα και να έχει κοιμηθεί ο Αλέξανδρος, θα έχει ξυπνήσει
νωρίς- αν είμαι τυχερή στις 8 η ώρα. Ε, αυτό είναι και λίγο «βάρβαρο» για τις
διακοπές, αλλά με ένα παιδί που είναι υπερδραστήριο, όπως ο Αλέξανδρος, αυτό
είναι μία συνεχής- αλλά πολύ όμορφη- περιπέτεια.
-Και δεν σε κουράζει όλη αυτή η υπερκινητικότητα που έχει ο
γιος σου;
-Κάποια στιγμή, ναι. Γιατί θες και λίγο να μείνεις στην ξαπλώστρα
ήρεμη. Παρόλα αυτά, αυτό το ενδεχόμενο το έχω αποβάλει από τη σκέψη μου, δεν
υπάρχει (γελάει). Κοίτα, ναι μεν κουράζομαι, αλλά το απολαμβάνω πραγματικά
γιατί κάνουμε πολύ ωραία πράγματα όταν είμαστε μαζί με τον Αλέξανδρο.
-Είσαι αυστηρή μαζί του;
-Κάθε μαμά οφείλει να είναι αυστηρή με το παιδί της- εντός
ορίων βέβαια. Αποφεύγω να του φωνάζω και, ό,τι θέλω να του πω, όσο κι αν με
έχει θυμώσει, προσπαθώ να του το λέω με ηρεμία.
-Πάντα έβαζες σε προτεραιότητα το γιο σου στη ζωή σου; Ποτέ
δεν υπερίσχυσε η επαγγελματική σου ματαιοδοξία;
-Το παιδί μου είναι πάνω απ όλα και ξέρω ότι οι μέρες αυτές
δεν ξανάρχονται. Όχι, η επαγγελματική ματαιοδοξία δεν έχει υπερισχύσει ποτέ. Ο
γιος μου θέλω να γίνει ένας άνθρωπος με καλή καρδιά, καλές προθέσεις,
ανεξάρτητος και δοτικός- και αυτό προσπαθώ. Θέλω να είμαι πάρα πολύ κοντά με το
γιο μου, αλλά θέλω να είναι ταυτόχρονα και ο ίδιος μία αυτόνομη προσωπικότητα…
(μία μαμά την πλησιάζει, ξανά το ίδιο σκηνικό με ένα άλλο κοριτσάκι, της λέει
πως την περιμένει απ το Σεπτέμβριο στο σταθμό «να παίξεις ξανά μαζί με τις
φίλες σου»).
-Σε μία περίοδο κρίσης δεν είναι παράτολμο να ανοίγεις έναν
παιδικό σταθμό;
-Είναι. Αλλά ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Άλλωστε, είναι
κάτι που αγαπώ -αν και έχει πολλή δουλειά, πολλή γραφειοκρατία, πολλές
λεπτομέρειες- γιατί είναι κάτι που αφορά στα παιδιά, στην ασφάλεια και στην
υγιεινή τους. Δεν σου κρύβω ότι έχω δει πάρα πολύ κόσμο- εκτός από τις
δασκάλες-, από άτομα που θα μπορούσαν να παρέχουν διάφορες υπηρεσίες στα
παιδιά, έχω λάβει πάρα πολλά βιογραφικά από κόσμο που ζητάει δουλειά και
προσπαθώ να επιλέγω το καλύτερο δυνατόν για τα παιδιά. Αλίμονο, όμως, αν
καθόμασταν «λόγω κρίσης».
-Αυτό στο δημιούργησε και η ανασφάλειά σου, σε σχέση με τον
καλλιτεχνικό χώρο;
-Δεν ξέρω μέχρι πότε θα τραγουδάω- αν και ελπίζω να τραγουδώ
για πολλά χρόνια ακόμη γιατί το τραγούδι και η μουσική είναι η μεγάλη μου
αγάπη. Άλλωστε, το τραγούδι είναι που με έχει κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια σε
σχέση με την γραφιστική που είχα σπουδάσει. Με στενοχωρεί, όμως, που δεν
γίνονται πια συχνά όμορφες παραγωγές, που όλοι πάνε να κάνουν δουλειές στα
γρήγορα, που δεν γίνονται πολλές πρόβες «γιατί δεν υπάρχει χρόνος ή χρήματα»-
βλέπω μεγάλη κάμψη στον καλλιτεχνικό χώρο, όπως συμβαίνει άλλωστε πια και στα
περισσότερα επαγγέλματα. Αν δεν είχα το παιδί και είχα μόνο τη δική μου ζωή στα
χέρια μου, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα.
-Δηλαδή; Τι θα άλλαζε;
-Όταν έχεις ένα παιδί έχεις ευθύνες, έχεις υποχρεώσεις και
δεν κοιτάς μόνο τον εαυτό σου. Πάνω απ όλα είναι το παιδί σου! Δεν μπορείς να
κάνεις ό,τι θες με το όποιο κόστος. Για παράδειγμα, εγώ προσωπικά θα μπορούσα
να ζω με πολύ λιγότερα χρήματα. Όταν, όμως, έχεις ένα μικρό παιδί το οποίο θες
να μεγαλώσει σωστά- με σπουδές και παιδεία που οφείλω ως μαμά να του παράσχω-, τότε
πρέπει να κάνω πράγματα που θα ευοδώσουν στο μέλλον και θεωρώ υποχρέωση μου να
το πράξω. Γι αυτό άλλωστε διάλεξα ένα τομέα που μ αρέσει και έτσι άνοιξα έναν
παιδικό σταθμό και όχι ένα εστιατόριο ή ένα μπαρ.
-Μήπως αυτό το κάνεις για να καλύψεις και μία ενδεχόμενη
ανάγκη σου για ένα δεύτερο παιδί;
-(γελάει) Καμία σχέση! Άλλωστε, δεν είμαι εγώ η δασκάλα
τους.
-Ο Αλέξανδρος δεν σου ζητάει αδελφάκι;
-Μου το έχει ζητήσει δύο φορές.
-Κι εσύ τι του απάντησες;
-Ότι «δεν ξέρω, θα δούμε».
-Δεν το χεις στο μυαλό σου ώστε να συμβεί στο μέλλον;
-Προς το παρόν, όχι.
-Ούτε το γάμο σκέφτεσαι;
-Όχι, όχι. Δεν σκέφτομαι το γάμο.
-Κι αν στο ζητήσει ο τωρινός σύντροφός σου;
-Δεν με αφορά τώρα, αυτή τη στιγμή, ένας δεύτερος γάμος.
-Πως ονειρεύεσαι τη ζωή σου στο μέλλον, Έλλη;
-Πιο ήρεμη, πιο σταθερή και κυρίως να είναι καλά ο γιος μου.
Να κάνω πράγματα που να μου φτιάχνουν τη διάθεση, που αγαπώ και όχι κάποια που
ίσως να υποχρεώνομαι να κάνω.
-Έχεις κάνει πολλές υποχωρήσεις μέχρι τώρα;
-Όλοι έχουμε κάνει. Άλλοι λίγες άλλοι πολλές.
-Αυτό αφορά και στην προσωπική σου ζωή;
-Στην προσωπική μου ζωή δεν έχω κάνει υποχωρήσεις. Το θεωρώ
πολύ υποτιμητικό και προσβλητικό να κάνω υποχωρήσεις σε αυτό τον τομέα γιατί
αυτό σημαίνει ότι δεν εκτιμώ καθόλου τον εαυτό μου, ότι ίσως να εκτιμώ τον άλλο
περισσότερο- και αυτό δεν είναι καθόλου ισορροπημένο.
-Υπήρξε περίοδος στη ζωή σου που να είχες χαμηλή
αυτοεκτίμηση;
-Ουουουου, εννοείται! Κοίτα, πιστεύω πως κάποιες ανασφάλειες
όλοι τις έχουμε και, ανάλογα με τις ανασφάλειές μας, κάνουμε και κάποιες
επιλογές στη ζωή μας- είτε προσωπικές είτε επαγγελματικές. Και μπορεί τη
συγκεκριμένη στιγμή που επιλέγουμε κάτι να μην καταλαβαίνουμε γιατί το κάναμε- ή
να έχουμε μία τάση στρουθοκαμηλισμού-, αλλά το αντιλαμβανόμαστε μετά- για ποιο
λόγο, για παράδειγμα, να είμαι τον τάδε άνθρωπο. Όταν πια είμαστε έξω από μία
τέτοια σχέση, το βλέπουμε πολύ πιο ξεκάθαρα. Παρόλα αυτά, όταν αγαπάς κάποιον,
«καλύπτεις» τα ελαττώματά του- είτε γιατί τον αγαπάς πολύ, είτε γιατί νομίζεις
ότι τον αγαπάς πολύ λόγω δικών σου ανασφαλειών.
-Γυναικείες ανασφάλειες έχεις;
-Βεβαίως και έχω! Ποια γυναίκα δεν έχει; Ακόμη και η πιο
τέλεια γυναίκα έχει ανασφάλειες.
-Πως αντιδράς στη θέα μιας ρυτίδας ή αν δείξει η ζυγαριά σου
δύο κιλά παραπάνω;
-Με τις ρυτίδες δεν πανικοβάλλομαι, με τα κιλά όμως κάτι θα
πάθω. Γι αυτό και δεν αφήνομαι να πάρω κιλά παραπάνω.
-Στις αρχές της πορείας σου, πόσα περισσότερα κιλά ζύγιζες;
-Γύρω στα 20! Είχα και έχω υποθυρεοειδισμό- παίρνω κάθε μέρα
χάπι. Τελικά, έχασα αυτά τα 20
κιλά με πάρα πολλή γυμναστική και καλή ποιοτική
διατροφή. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, πολύ επώδυνο, στερήθηκα πολλά- ακόμη και μία απλή
έξοδο για φαγητό, αφού δεν έβγαινα για να μην μπω σε πειρασμό. Να φανταστείς,
πήγαινα σε τραπέζια φίλων μου, εκείνοι έτρωγαν τα πάντα και εγώ ήμουν με μία
σαλάτα ή έπαιρνα μαζί μου ταπεράκια με μαρούλι, ένα ακτινίδιο και ένα γιαούρτι.
Ήταν πολύ επίπονο. Ξέρεις, όμως, με βοήθησε πολύ στο να γίνω «στρατιώτης» ο
πρωταθλητισμός που έκανα στο παρελθόν και αυτό που είχα μάθει ως αθλήτρια ότι
«για να πετύχω το στόχο μου πρέπει να υπομένω και να επιμένω». Όταν έχασα,
λοιπόν, αυτά τα 20 κιλά,
είπα πως «πέρασα κάτι πάρα πολύ δύσκολο, που κανένας δεν μπορούσε να το
καταλάβει, αλλά τα κατάφερα. Επομένως μπορώ να καταφέρω και πάρα πολλά άλλα
πράγματα στη ζωή μου». Γιατί δεν είναι εύκολο να χάσεις τόσα κιλά- ειδικά όταν
έχεις και πρόβλημα. Να φανταστείς, τα πόδια μου έβγαζαν φουσκάλες από το
περπάτημα γιατί περπατούσα 4 ώρες κάθε μέρα, ως μέρος της γυμναστικής μου.
-Κι όταν έβλεπες μία σοκολατίνα πως αντιδρούσες;
-Α, ευτυχώς δεν μ αρέσουν τα γλυκά (γελάει).
-Με την τωρινή σου σχέση, μπήκες στη διαδικασία να αλλάξεις
κάτι στην εικόνα σου;
-Όχι. Δεν χρειαζόταν.
-Μετά από ενάμιση χρόνο θα έλεγες πως η σχέση σου με τον
Γιώργο γίνεται όλο και πιο δυνατή;
-Όταν μιλάς πολύ για τις σχέσεις σου, πιστεύω πως αυτό κάπου
χαλάει. Αυτό μένει για τον εαυτό σου και τον άνθρωπό σου.
-Θα έλεγες πως η περίοδος του διαζυγίου σου ήταν η πιο
δύσκολη της προσωπικής σου ζωής;
-Ήταν από τις πιο δύσκολες. Έχω περάσει αρκετές δύσκολες
καταστάσεις στη ζωή μου και ο χωρισμός μου ήταν μία από αυτές.
-Ήταν μία επώδυνη διαδικασία- όπως τουλάχιστον εμείς την
έχουμε εισπράξει μέσα από τα media-,
κάτι σαν «πόλεμος» ή «διαμάχη»;
-Αυτό δεν αφορά κανέναν. Ωστόσο, θα σου έλεγα ότι τα media κάπως
διογκώνουν τα πράγματα, κάπως υπερβάλλουν, δημιουργούν μερικές φορές καταστάσεις
στις οποίες το λίγο το κάνουν πάρα πολύ και το τίποτα λίγο. Αυτό είναι ένα θέμα
που δεν μου αρέσει να το σχολιάζω ή να το συζητώ.Δημοσίευση στο περιοδικό "Down Town Κύπρου", τον Αύγουστο του 2012.
