-Γνωρίζοντας σε όλα αυτά τα χρόνια, νομίζω δεν είναι και το
καλύτερό σου να γυρνάς σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο σε περιοδεία. Έστω κι αν
πρόκειται για την παράσταση «Τα βαφτίσια» του Νίκου Μουτσινά, που είναι ήδη sold out παντού
και περνάς σούπερ. Έτσι δεν είναι;-Ναι, δεν είναι καθόλου το καλύτερό μου παρόλο που έχω τους καλύτερους συνεργάτες που θα μπορούσαν να μου τύχουν. Όσοι με ξέρουν καλά και ακούνε αυτό που κάνω το φετινό Καλοκαίρι, γελάνε. Βασικά, με «παρέσυραν» ο Νίκος Μουτσινάς και η Τζένη Διαγούπη όσο παίζαμε μαζί στο «Ψέκασα την Ελίζα»-λίγο λίγο μου το βάζανε μέσα στο μυαλό. Στην αρχή τους είχα πει «όχι, δεν υπάρχει περίπτωση, ξεχάστε με». Σιγά σιγά, ξεκίνησαν όλα αυτά τα «θα είμαστε παρέα, μωρέ», «θα περάσουμε καλά», και τελικά συνέβη με συνοπτικές «δημοκρατικές διαδικασίες». Ουσιαστικά, ποτέ δεν με ρώτησαν. Στην αρχή μάλιστα ξεκινήσαμε με τη λογική του να κάνουμε λίγες πιάτσες, αλλά αυτό «πέθανε» νωρίς με την ανταπόκριση που είχε τελικά η παράσταση παντού-και «δόξα τω Θεώ» να λέμε. Εν πάση περιπτώσει, απ τη στιγμή που μπήκα σ αυτή τη διαδικασία θα το κάνω μέχρι τέλους. Αν και μου έχουν συμβεί όλα!
-Δηλαδή; Τι σου συνέβη;
-Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι εγώ σιχαίνομαι τη φύση-έχω πρόβλημα,
έχω αλλεργίες, παθαίνω διάφορα μεταξύ θάμνου και λουλουδιού. Και επίσης, δεν
μπορώ να βλέπω ή να «λούζομαι» οτιδήποτε πετάει και έρπεται, να μην βρίσκω μία
τουαλέτα της προκοπής ή τρεχούμενο νερό όταν το χρειαστώ. Εγώ φρίκαρα όταν μου
έλεγαν οι άλλοι «καλά, έχεις να κατουρήσεις κάτω από δέντρο…». Ε, τα έζησα όλα
αυτά! Μου το χρώσταγε ο Θεός! Σκέψου ότι στην πρώτη μας παράσταση προσγειώθηκε
μία τεράστια ιπτάμενη κατσαρίδα επάνω στο μάγουλό μου! Αηδίασα, ξέρασα, ήθελα
να πεθάνω! Είχαμε αντισηπτικό πάνω στη σκηνή, το άδειασα όλο στα μούτρα μου και
έπαθα επί τόπου νευρικό κλονισμό!
-Δεν θα μπορούσες να ζεις μόνιμα στη φύση, όπως είναι το
όνειρο κάποιων άλλων;
-Δεν το χω κάνει ποτέ αυτό στη ζωή μου. Κι όταν λέω
«σιχαίνομαι τη φύση»-για να μην παρεξηγηθώ και μου την πέσουν διάφοροι
περίεργοι τύποι- δεν εννοώ ότι δεν μ αρέσει ένα ωραίο τοπίο, αλλά το πόσο κοντά
είμαι στη φύση είναι το θέμα μου. Και στην ερημιά εγώ δεν θα μπορούσα να πάω να
ζήσω για πολύ καιρό. Είμαι παιδί της πόλης. Για να καταλάβεις, πάρε παράδειγμα
το πιο απλό: Δεν θα έκανα ποτέ μου camping-θα θελα να είχα το σπιτάκι μου, το κρεββατάκι μου για να
κοιμάμαι, την τουαλέτα μου, και να μην υπάρχει κάτι να μπουσουλάει, να ίπταται
ή να έρπει μέσα στο χώρο που κοιμάμαι. Είναι παράλογο αυτό που λέω; Ε, στην
περιοδεία είσαι αγκαλιά με τα ζουζούνια. Γι αυτό σου λέω: Ό,τι σιχαίνομαι πάω μετά
και το λούζομαι κανονικά! Θα ήμουν η ζωντανή δυσφήμιση των Οικολόγων-Πράσινων.
-Τι ψήφισες στις εκλογές;
-Οικολόγους-Πράσινους!
-Θα με τρελάνεις! Στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση;
-Ναι. Στην πρώτη είχα ψηφίσει Τζήμερο-πίστευα μάλιστα ότι θα
έμπαινε στη βουλή, γιατί είχε πολύ «ρεύμα»-αλλά μετά κάτι μου κανε, κάτι δεν μ
άρεσε και ήθελα να πάω με τους Οικολόγους. Και ψήφισα Οικολόγους όχι για
κανέναν περίεργο τάχαμου και δήθεν «εναλλακτικό» λόγο, αλλά για να μπορώ να
κοιμάμαι ήσυχη με τη συνείδηση μου το βράδυ. Δεν ήμουν σίγουρη για τον Τσίπρα.
Κακώς ή καλώς δεν με έπεισε ο Τσίπρας να τον ψηφίσω και σκέφτηκα «αν μία στις
χίλιες βγει και τα κάνει χειρότερα, εγώ πώς θα κοιμάμαι μετά;». Το φοβήθηκα.
Θεωρώ ότι υπήρχαν πράγματα στα οποία έφασκε και αντίφασκε και αυτό εμένα με
τρόμαξε λίγο.
-Για τον Σαμαρά ούτε σκέψη δεν υπήρχε;
-Το θέμα ήταν να απαγκιστρωθούμε από τα ήδη υπάρχοντα μεγάλα
κόμματα. Όχι να πάμε να πέσουμε ξανά στα ίδια.
-Στην παράσταση είσαι μία chick γυναίκα παντρεμένη με έναν κάπως λαϊκό άντρα. Έχει συμβεί
να είσαι σε σχέση με κάποιον τέτοιου τύπου άντρα και στην προσωπική σου ζωή;
-Σε σχέση ποτέ. Αλλά, μου έχει τύχει να είμαι με κάποιον και
μετά να πω «Χριστέ μου! Τι δευτεράντζα! Πως το κανα;». Αλλά, όχι για μεγάλο
χρονικό διάστημα. Τα «εγκλήματα» πρέπει να τα σκοτώνεις νωρίς. Κι όταν λέω
«δευτεράντζα» εννοώ στη συμπεριφορά, όχι στην εμφάνιση. Γιατί όλα αυτά είναι
στο φέρεσθαι, όχι στο τι φοράς. Όλα είναι θέμα αισθητικής- και αυτό έχει να
κάνει και γενικότερα με την συμπεριφορά και την αγωγή σου ως άνθρωπος, στο πως «στέκεσαι»
στην κοινωνία.
-Σε σχέση πάντως με την εικόνα σου, έχουμε την εντύπωση ότι
εσύ είσαι η δυναμική persona των σχέσεών σου. Ισχύει αυτό;
-Δεν νιώθω αδύναμη, αλλά εξαρτάται με το με τι είδους άντρες
είμαι. Πάντως, δεν μ αρέσει να είναι ο άντρας από κάτω. Αν συμβεί κάτι τέτοιο,
έχω ήδη βαρεθεί πάρα πολύ και θέλω γρήγορα να την κάνω.
-Σε αγχώνει που, σε λίγα χρόνια, θα μπεις στη δεκαετία των
40;
-Υιοθετώ την ατάκα που λέει ότι «η δεκαετία των 40 είναι η
καλύτερη για μία γυναίκα». Κοίτα, όσο με τρόμαζαν τα 30 άλλο τόσο δεν με
φοβίζουν τα 40 που έρχονται. Δεν πανικοβάλλομαι με το «πω πω, μεγάλωσα!»-το
αντίθετο- αλλά νομίζω ότι θα μπω στα 40 και εγώ θα αισθάνομαι ακόμη μία μικρούλα.
Τις ίδιες μπούρδες που έκανα στα 25 μου μπορώ να τις κάνω μια χαρά ακόμη και
τότε-δεν θα έχω τέτοια κωλύματα. Απλά, όσο μεγαλώνεις, το μυαλό στροφάρει
καλύτερα και, σε ορισμένα πράγματα, δεν είσαι πια τόσο ζαμανφού, όσο ήσουν σε
μικρότερη ηλικία. Στη δεκαετία των 30 που βρίσκομαι τώρα, έχω αρχίσει να
φιλτράρω περισσότερο τα πράγματα και προσπαθώ να αναλαμβάνω περισσότερες
ευθύνες για τον εαυτό μου και τη ζωή μου. Από εκεί και πέρα, όλα τα άλλα είναι
καλύτερα από ό,τι ήταν στη δεκαετία των 20: Είμαι πιο αδύνατη, το σώμα μου
είναι καλύτερο από ό,τι ήταν στα 25, είμαι πιο ήρεμη, πιο κατασταλαγμένη, ξέρω
τι ακριβώς θέλω απ τη ζωή μου, είμαι σε καλύτερη φάση. Ειδικά μετά τα 33, το
πρόσωπο μίας γυναίκας κάπως έρχεται και αλλάζει και γίνεται καλύτερο-δεν ξέρω
πως συμβαίνει αυτό-οπότε εμένα μ αρέσω πιο πολύ τώρα.
-Το sex αλλάζει στη δεκαετία των 40;
-Αλλάζει. Όταν θα γίνω 40 θα είμαι πιο κατασταλαγμένη στο τι
ακριβώς συμβαίνει, θα ξέρω από πρώτο χέρι και θα μπορώ να σου πω τότε, αλλά έχω
την εντύπωση ότι, όσο μεγαλώνουμε, το sex είναι «καμία σχέση» με ό,τι
προηγήθηκε. Νομίζω ότι στα 20 το sex ήταν τύπου «η ανακάλυψη του
αιώνα»-θέλεις να το κάνεις συνέχεια και πολύ και όπως να ναι και όπου να ναι,
είναι δηλαδή λίγο στην ποσότητα το όλο θέμα-αλλά περνώντας σε επόμενες ηλικίες
το sex
γίνεται όλο και πιο εγκεφαλικό και καλύτερο.
-Δεν θα ήθελες να επέστρεφες στη δεκαετία των 20;
-Πάρα πολύ! Θα άλλαζα το σύμπαν! Για να ζούσα, όμως, μία
άλλη ζωή, εντελώς διαφορετική. Θα έκανα άλλα πράγματα στη ζωή μου, δεν θα έκανα
τίποτα αυτά που έχω κάνει ήδη-εκτός βέβαια απ το παιδί μου. Αυτό μην το πάρεις του
τύπου ότι δεν πέρασα καλά και θέλω να τα σβήσω όλα απ το χάρτη αλλά, «αφού τα
κάναμε αυτά, τα ζήσαμε, να μην κάνουμε άλλα τώρα;». Δίκιο δεν έχω;
-Σου έχει έρθει η Εφορία;
-Α, ναι! Όλα ξεράσματα! Δεν ντρέπονται λιγάκι; Πού θα τα
βρούμε όλα αυτά τα λεφτά που μας ζητάνε; Δεν με πειράζει που έχουν πέσει οι
μισθοί, δεν με πειράζει που έχουν μειωθεί οι δουλειές-θα βρούμε έναν τρόπο να
επιβιώσουμε. Αυτό που με ενοχλεί είναι που έρχονται-ελέω Μνημονίου-και σου λένε «έχεις λίγα λεφτάκια στην άκρη; Θα
στα πάρουμε! Θα βρούμε εμείς τον τρόπο. Πάντως, με την μία ή με την άλλη
δικαιολογία, εμείς θα στα πάρουμε!». Ότι εγώ δούλευα τόσα χρόνια έχοντας ως συνέταιρό
μου το κράτος το ξέρω, αλλά να έρχεται τώρα ο συνέταιρος που, ούτως ή άλλως με
έκλεβε τόσα χρόνια, και να μου λέει «δώσε μου και ό,τι άλλο φύλαξες όλο αυτό
τον καιρό που εργαζόσουν σαν το σκυλί» εμένα με τρελαίνει! Τι θέλουν δηλαδή; Να
βγούμε με τα βρακιά στους δρόμους και να λέμε «μόνο αυτά έχουμε, πάρτε τα να
τελειώνουμε!»; Είναι σαν να κάθονται σε ένα τραπέζι και να λένε με την Τρόικα «για
φέρτε αυτήν…πόσα βγάζει; Πόσα να της πάρουμε; Μήπως δεν φτάνουν; Να της πάρουμε
κι άλλα! Όλα να της τα πάρουμε!».
-Στην παράσταση «τα βαφτίσια» που παίχτηκε στον Βύρωνα
βρίσκονταν στις κερκίδες και ο Μάριος Αθανασίου και ο Πάνος Μουζουράκης-κοντά,
αν και σε διαφορετικά διαζώματα. Είσαι υπέρ του «σουηδικού μοντέλου» στις σχέσεις;
-Ποτέ δεν ήμουν! Τι σουηδικά μοντέλα και μπούρδες; Κοίτα,
δεν μπορείς να αποφύγεις να βρεθείς σε μία πρεμιέρα με κάποιον-ειδικά όταν αυτή
η συγκεκριμένη παράσταση παίζεται μόνο μία φορά στην Αθήνα. Αυτό, όμως, δεν
σημαίνει ούτε μπουνίδια ούτε αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε και είμαστε όλοι «η
αγία οικογένεια». Όχι, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Απλά, πολιτισμένα. Μέχρι
εκεί. Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου" τον Αύγουστο του 2012.
