-Πως αντιμετωπίζεις τον
ρατσισμό του τύπου «αυτός είναι τόσο ωραίος που δεν μπορεί να είναι και καλός
ηθοποιός».
-Αυτό ακούγεται συνέχεια,
αν και νομίζω ότι έχει καταλαγιάσει πια γιατί έχω δείξει ότι είμαι άνθρωπος που
δεν παίρνω και πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου. Εγώ αυτό που προσπαθώ να κάνω
είναι να είμαι διαφορετικός και να κάνω πράγματα τα οποία να με ανεβάζουν ένα
σκαλί πιο πάνω επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά- σαν εμπειρία, σαν οτιδήποτε.
-Σε ενοχλεί που ο καθένας,
λόγω αναγνωρισιμότητας, μπορεί να έχει γνώμη για σένα;
-Η μαγκιά είναι ότι ο καθένας
μπορεί να έχει γνώμη, αλλά εγώ δεν μπορώ να καθίσω να ασχοληθώ με το τι
πιστεύει ο κάθε ένας για μένα. Ούτε στο παρελθόν με αφορούσε αυτό. Δεν μπορείς
να αρέσεις σε όλους. Δεν γίνεται.
-Θεωρείς τον εαυτό σου
υπερεκτιμημένο;
-Υπετιμημένο, από την πλευρά
των περιοδικών και των καναλιών, ναι. Γιατί, δεν έγινε και τίποτα. Λες και
είμαστε τίποτα χειρούργοι! Μην ακούς αυτά τα «έκανα φοβερή δουλειά!». Ηθοποιός
είσαι, δεν είναι τίποτα μάγος να εξαφανίζεις και να εμφανίζεις αντικείμενα. Με
μένα είχε γίνει υπερβολική έκθεση, μία διόγκωση των πραγμάτων. Αυτό, όμως, καλό
μου έκανε στην καριέρα μου. Κακό δεν μου κανε. Από εκεί και πέρα, πιστεύω πως
ξεκαθαρίστηκαν τα πράγματα στην πορεία. Επειδή είμαι άνθρωπος που στο παρελθόν
έκρινα πολύ αυστηρά τους ανθρώπους και τον κόσμο, έχω σταματήσει πια να το
κάνω.
-Τι σε χαλάρωσε από τον τρόπο
που αντιμετώπιζες παλιά τα πράγματα;
-Γενικώς, ηρέμησα. Σκέφτηκα
«ηθοποιός είσαι, μην τρελαίνεσαι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι γνωστοί και
είναι τρεις φορές καλύτεροι από σένα». Δεν μπορείς να είσαι μέχρι τα 80 σου ο
καλύτερος ηθοποιός!
-Σε βοήθησε σε αυτές τις
σκέψεις σου η σχέση που έχεις τα τελευταία χρόνια;
-Πάρα πολύ! Ήταν και ένας
από τους σημαντικότερους παράγοντες που με έκαναν να χαλαρώσω. Έχω αλλάξει. Και
η Ρούλα με έχει βοηθήσει πολύ σ’ αυτό. Γιατί έχει ζήσει, έχει δει πράγματα,
έχει φάει όλο το πακέτο στη μάπα. Μου έλεγε «μην τρελαίνεσαι!».
-Το ξέρεις ότι όταν είχα
εξασφαλίσει την πρώτη σου συνέντευξη από το Mega ως «νέο και ωραίο τεκνό», τότε που ξεκίνησες να
παίζεις στο «Μαζί σου», το 2007, μου είχες πει στο τηλέφωνο «δεν θέλω να σου
δώσω συνέντευξη, γιατί δεν με εκφράζει εμένα το Down Town»;
-Σου είπα τέτοια μαλακία;
Ούτε που το θυμάμαι! Και γιατί δεν με έβρισες;
-Είπα να δείξω κατανόηση.
-Ξέρεις τι φταίει σε αυτές
τις περιπτώσεις; Οι παρέες! Οι «ψευτοεπαναστάτες». Δεν γινόταν να μου ζητάς
συνέντευξη και εγώ να σου το παίζω «κουλτούρα»!
-Είσαι συντροφικός τύπος;
-Ναι, εννοείται. Είμαι του
μονογαμικού. Δεν είμαι άνθρωπος που θα έκανε κάτι παραπάνω από αυτό που
πραγματικά αγαπάει- και δεν έχει και νόημα. Οι οξείς γωνίες αμβλύνονται,
εξομαλύνονται, με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Και η συντροφιά είναι ό,τι
καλύτερο. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που να έχει μία σχέση και να έχει και κάτι
άλλο παράλληλα. Δεν το άντεχα εγώ. Ένιωθα ενοχή.
-Τι δεν σου αρέσει στη single ζωή;
-Αυτή τη στιγμή πραγματικά
δεν ξέρω να σου πω, γιατί δεν θυμάμαι.
-Τα ‘χεις μηδενίσει όλα;
-Όταν ερωτεύτηκα, έφτασα το
κοντέρ στο μηδέν, πάω κι όπου φτάσει.
-Τι ζητάς από μία σχέση;
-Να μπορώ να επικοινωνώ επί
της ουσίας- όχι πολλές σπατάλες.
-Πιστεύεις ότι μπορεί να
είναι απλά φίλοι ένας άντρας και μία γυναίκα;
-Δεν είχα ποτέ γυναίκες
φίλες. Ήμουν συνέχεια με μία αντροπαρέα και είχα το κώλυμα «οι φίλοι
προηγούνται απ’ τις γυναίκες». Μια μαλακία επαρχιώτικη! Δεν κατέληξα πουθενά με
αυτό. Μόνο να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο.
-Τι σου αρέσει να κάνεις στον
ελεύθερο σου χρόνο;
-Μ’ αρέσει πολύ το παρκούρ!
-Αν σου πρότειναν να κάνεις
μία διαφήμιση που να πρωταγωνιστεί σ αυτήν το σώμα και το πρόσωπο σου, θα το
έκανες;
-Βεβαίως και θα το έκανα, αν
τα έβρισκα με τους ενδιαφερόμενους σε όλες τις πτυχές του πράγματος. Παλιά
άκουγα «διαφήμιση» και έλεγα «άντε ρε ξεφτίλες!». Τι ξεφτίλες; Λες και ήξερα
εγώ αν ο άλλος έχει δύο παιδιά ή προβλήματα με τον πατέρα του. Κάτσε ρε μεγάλε,
ποιος είσαι εσύ και κρίνεις τους άλλους; Δεν μπορώ να τα ακούω αυτά, ειδικά από
κάτι «ταγάρηδες», από κάτι δήθεν επαναστάτες χωρίς αιτία.
-Συνεχίζεις να κυκλοφορείς με
το μετρό;
-Βέβαια!
-Κι όταν σε αναγνωρίζουν τι
κάνεις;
-Τίποτα. Όταν ακολουθείς
κάποια πράγματα, έχουν και τις συνέπειες τους. Και δεν το λέω με την κακή
έννοια. Είναι δράση- αντίδραση αυτά τα πράγματα.
-Υπάρχουν κοριτσάκια που συνεχίζουν
να παθαίνουν πανικό όταν σε αναγνωρίζουν;
-Ναι, ναι. Πλάκα έχει. Είναι
ωραίο. Σκεφτόμουν και τον εαυτό μου στη θέση των παιδιών αυτών, γιατί όλοι
λατρεύουμε κάποιον. Αν δω τον Κρίστιαν Μπέιλ στο δρόμο θα κάνω «Ουάουουουου!!».
Θα αρχίσω να ουρλιάζω!
-Δεν έρχεσαι σε δύσκολη θέση
με τις αντιδράσεις θαυμασμού που γίνονται σε σένα;
-Τώρα πια όχι. Μικρός, επειδή
ήμουν πιο σεμνούλης, ναι. Είναι σαν να σου λέει ο κόσμος «συνέχισε»- και αυτό
είναι ό,τι πιο ωραίο.
Δημοσίευση στο περιοδικό
"Down Town Κύπρου", τον Μάιο του 2012 (φώτο: Ρούλα Ρέβη).
