ΕΛΕΝΗ ΚΑΣΤΑΝΗ: "ΧΕΙΡΙΖΟΜΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ, ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΛΕΠΤΗ"

Με περιμένει στο café του «Πανελληνίου», κοντά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, όσο ο γιος της θα κάνει την προπόνησή του εκεί, σε κάποιο άθλημα που του αρέσει. «Εδώ χαλαρώνω. Είναι χαρά θεού!», μου λέει καθώς ζητάει έναν διπλό μέτριο ελληνικό και λίγα κουλουράκια, «απ τα ωραία σας!». «Ό,τι θέλει η Ελένη μας!», φωνάζει ο σερβιτόρος απ το μικρό κουζινάκι και γελάει.

-Πάντα ήσασταν η ψυχή της παρέας; Έτσι όπως σας βλέπω τώρα, εξωστρεφή και κοινωνική;

-Ναι, ήμουν το κεντρικό πρόσωπο, είχα πλάκα, έκανα χιούμορ. Ανέκαθεν. Μου έλεγαν, θυμάμαι, οι δάσκαλοι μου στο σχολείο ότι τους θύμιζα ένα κοριτσάκι που έπαιζε σε μία διαφήμιση στη Merenda-που να ξεραν τότε ότι στο μέλλον θα γινόμουνα ηθοποιός; Από τότε μάλιστα που αναλογίζομαι τον εαυτό μου-ασυνείδητα στην αρχή- στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη και έκανα την ηθοποιό ή χόρευα τουίστ στα τραπέζια. Τέτοια τρέλα! Έχω κάνει όλες τις «γελοιότητες» που κάνουν τα μικρά κοριτσάκια! Ενσυνείδητα πια έγινε όταν είδα πρώτη φορά θεατρική παράσταση, στα 10 μου χρόνια. Κόντευε να σταματήσει η καρδιά μου όταν είχε ανοίξει η αυλαία! Και να σκεφτείς ότι οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά: Ο πατέρας μου δούλευε στο δήμο και η μητέρα μου ήταν μοδίστρα-έραβε μάλιστα πολύ ωραία ρούχα κι εγώ είχα μεγαλώσει μέσα στα υφάσματα.

-Από μικρή είχατε τόσο χιούμορ; Πάντα γελούσατε;

-Όχι πάντα. Έχασα το πατέρα μου όταν πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου-ήμουν τότε 12 χρόνων. Και πάντα είχα μια βαθιά στεναχώρια μέσα μου κι έναν βαθύ καημό για το θάνατο του πατέρα μου... Νομίζω μάλιστα πως αυτό με έκανε να παίζω και τόσο καλά το δράμα. Επειδή έχω πονέσει πολύ μικρούλα. Το χιούμορ, λοιπόν, ήταν πλέον η σανίδα σωτηρίας μου. Γιατί μου έλειπε πολύ ο μπαμπάς μου, του είχα μεγάλη αδυναμία. Ήταν 52 χρόνων όταν πέθανε.

-Το ξεπεράσατε ποτέ;

-Ποτέ! Τις πρώτες μέρες θυμάμαι ότι πήγαινα στο σχολείο με την αδελφή μου, ντυμένες και οι δύο στα μαύρα...(συγκινείται) Κοίτα, ο χαμός του μπαμπά μου είναι μία πληγή που δεν έκλεισε ποτέ. Ποτέ. Κι εγώ, ακόμη και στις ερωτικές ή στις φιλικές μου σχέσεις, πάντα αναζητούσα έναν πατέρα. Σκέψου ότι ακόμη και ο άντρας που παντρεύτηκα, έμοιαζε πολύ με τον μπαμπά μου: Ήταν μελαγχολικός, δεν μίλαγε πολύ, ήταν σοβαρός-όπως ακριβώς και ο μπαμπάς μου.

-Εσείς είστε εσωστρεφής;

-Πολύ! Και νομίζω ότι όλοι οι ηθοποιοί που θεωρούμαστε κωμικοί, είμαστε εσωστρεφείς. Τάσεις μελαγχολίας δεν έχω αλλά, όσο περνάνε τα χρόνια, κάνω λιγότερο ξόδεμα σε πράγματα που αφορούν στη ζωή μου.

-Ξοδευόσασταν άσκοπα παλιά; Αυτό νιώθατε;

-Ναι. Τώρα η ζωή μου είναι διαφορετική-ίσως και λόγω του παιδιού μου. Ο γιος μου πλέον είναι η μεγάλη προτεραιότητα στη ζωή μου, ενώ παλιά ήταν η καριέρα. Από τότε, όμως, που γεννήθηκε το παιδί μου, ποτέ δεν έπαιζα και θέατρο και τηλεόραση ταυτόχρονα, γιατί δεν ήθελα να λείπω από το παιδί μου απ το πρωί μέχρι το βράδυ. Τα κανόνιζα με τέτοιο τρόπο τα πράγματα, που να είμαι μαζί με το γιο μου.

-Και δεν είχατε ανασφάλειες μήπως σας «ξεχάσουν»;

-Όχι. Είναι το φυζίκ μου έτσι που δεν ξεχνιέμαι εγώ (γελάει). Δεν είμαι εγώ «η όμορφη» που θα περάσει η μπογιά μου! Μην σου πω ότι προτιμώ να είμαι μία «καλή ηθοποιός» παρά «η όμορφη». Και επειδή δεν ήμουν ποτέ η ενζενί, άργησα και να προχωρήσω στη δουλειά μου-έπαιζα αρχικά στα ΔΗ.ΠΕ.Θ.Ε και μετά στην Αθήνα. Κατάλαβα, όμως, ότι όσο πιο αργά κάνεις καριέρα, τόσο πιο σίγουρα και δικά σου είναι τα πράγματα, τόσο πιο σωστές επιλογές κάνεις.

-Ήταν τροχοπέδη στην αρχή της καριέρας το ότι δεν ήσασταν «η όμορφη»;

-Θα ήταν τροχοπέδη αν δεν το συνειδητοποιούσα και νόμιζα ότι είμαι «η θεά»! Και να λέω «γιατί δουλεύει η Ματσούκα και δεν δουλεύω εγώ;». Ή να έχω παράπονο, γιατί να παίζει ένα συγκεκριμένο ρόλο η Ματσούκα και να μην τον παίζω εγώ; Το θέμα σε αυτή τη δουλειά δεν είναι μόνο το να έχεις ταλέντο, είναι και το να στοχεύσεις και σωστά: Να ξέρεις που πρέπει να αποταθείς, πώς να διαχειριστείς το ταλέντο σου. Και πολλοί άνθρωποι καταστρέφονται επειδή δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν το ταλέντο τους. Απ την άλλη, οι πραγματικά ταλαντούχοι άνθρωποι, ποτέ δεν χάνονται. Αν χαθεί κάποιος ταλαντούχος, κάτι άλλο θα φταίει- ίσως να μην είναι συνεργάσιμος, να μην αφήνει χώρο στους διπλανούς. Εγώ, για παράδειγμα, θέλω να παίζω με άτομα που είναι καλύτερα από μένα, για να έχω να φτάσω κάποιον. Τι πληκτικό που θα ήταν να είσαι εσύ ο σπουδαίος και όλοι οι άλλοι δίπλα σου οι ποταποί! Το μόνο που απαιτώ εγώ από αυτή τη δουλειά, είναι να αμείβομαι σωστά. Αυτό.

-Ποια είναι η σχέση σας με τα χρήματα;

-Δεν είναι καλή. Είμαι του ξοδέματος, δεν κάνω αποταμιεύσεις. Θυμάμαι, όταν ήμουνα φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη- στη Βιομηχανική-, ό,τι χρήματα μου έδινε η μητέρα μου τα ξόδευα όλα! Μπορεί να αγόραζα μία μπούρδα, ένα μαξιλάρι που μου άρεσε και να έμενα νηστική για μία εβδομάδα. Δεν ζήταγα όμως επιπλέον χρήματα, ούτε δανειζόμουν-γενικά η λέξη «δάνειο» είναι κάτι έξω από εμένα. Σκέψου ότι δεν κάνω δάνεια, δεν έχω βίζες, δεν έχω παίξει ποτέ λεφτά σε τυχερά παιχνίδια ή στο χρηματιστήριο. Ξοδεύω μόνο όσα έχω, αλλά μου έρχονται. Κι είμαι μάλιστα και από τις τυχερές που έχω βγάλει καλά λεφτά και από τις διαφημίσεις.

-Ποτέ δεν καβαλήσατε το καλάμι;

-Ποτέ. Την καριέρα μου την έχτισα σιγά σιγά. Ξεκίνησα ανοίγοντας μία πόρτα, μετά άνοιγα δύο πόρτες και ύστερα ήρθαν τα πρώτα λόγια. Έτσι άρχισα στο θέατρο. Επειδή έκανα καλά τη δουλειά μου, μου έδιναν λίγο παραπάνω κάθε φορά.

-Και δεν χρειάστηκε ποτέ να πείτε «εγώ είμαι η Καστάνη»;

-Αυτό το λέω μόνο όταν πρόκειται να πληρωθώ. Όταν έκανα παλιά μία διαφήμιση είπα «επειδή θα το κάνω πολύ καλά, θέλω να πάρω αυτά τα χρήματα». Και μου τα έδωσαν. Τότε όμως…

-Περάσατε ποτέ κρίση ηλικίας;

-Τώρα μπορεί να την περάσω. Αλλά δεν με αγχώνει η ηλικία, δεν ήμουν ποτέ ο μίσχος που θα χαθεί και θα μαραθεί το λουλούδι-μην τρελαθούμε! Είμαι πολύ γήινη, τα πόδια μου είναι πολύ καλά βιδωμένα στη γη, δεν πετάω στα σύννεφα. Και με τη δουλειά μου έτσι λειτουργώ. Ξέρεις τι πιστεύω; Όσο ψηλά και να φτάσεις σε αυτή τη δουλειά, ουσιαστικά δεν κάνεις τίποτα. Γιατί είναι αέρας η δουλειά μας!

-Είχατε ποτέ άγχος με την εμφάνιση σας, με τα επιπλέον κιλά σας;

-Τον εαυτό μου τον έχω απέναντι και τον πυροβολώ. Χάλια είμαι! Το φαγητό, όμως, είναι ένα πάθος, όπως πολλά άλλα. Άλλοι πέφτουν στα ποτά, άλλοι στα ψυχοφάρμακα, εγώ έχω πέσει στο φαί. Τι να κάνουμε; Έχω κάνει άπειρες δίαιτες, τα δοκίμασα όλα, έχω πάει σε διατροφολόγους, σε διαιτολόγους, τίποτα. Επίσης μαγειρεύω πολύ καλά- θα μπορούσα να κάνω καριέρα και ως μαγείρισσα στο μέλλον- και αυτό συμβάλλει, όπως καταλαβαίνετε, ακόμη περισσότερο στην αύξηση των κιλών. Αυτοσαρκάζομαι κιόλας μ αυτό. Δεν έχω πρόβλημα.  

-Έτσι ήσασταν και στην εφηβεία σας; Αυτή τη σχέση είχατε με το σώμα σας;

-Επειδή στην εφηβεία μου δεν ήμουν χοντρούλα, πολλές φορές τώρα στην ζωή μου εθελοτυφλώ, νομίζω ότι είμαι αδύνατη! Και χειρίζομαι το σώμα μου, σαν να είμαι λεπτή. Ακόμη και στις ερωτικές μου σχέσεις, κινούμαι σαν να είμαι λεπτή (γελάει)! Σκέψου ότι στην εφηβεία μου ταυτιζόμουνα με τη Μάρθα Καραγιάννη που είχε καμπύλες, όχι με τη Λάσκαρη. Κοίτα, ο σημερινός άνθρωπος, στη σημερινή κοινωνία, με την πίεση που δέχεται από παντού, κάπου θα ξεσπάσει. Ε, εγώ το κάνω με το φαγητό! Και ευτυχώς που έχω τη μεγάλη τύχη να κάνω μία δουλειά η οποία είναι ψυχοθεραπευτική-γιατί το θέατρο μου γιατρεύει την ψυχή. Αν και παρόλο που είναι πολύ σκληρή η δουλειά μας, πολλές φορές έχω φύγει κλαίγοντας απ αυτήν.

-Για ποιο λόγο;

-Γιατί είναι πολύ ανταγωνιστική δουλειά, είναι πολύ σκληρή, είναι πολλές φορές μία ζούγκλα την οποία δεν μπορώ να αντέξω. Είμαι σχεδόν 30 χρόνια στο θέατρο, και ακόμη δεν έχω συμβιβαστεί με κάποια πράγματα.

-Συνεχίζετε να κάνετε όνειρα;

-Το παντοτινό μου όνειρο είναι να είμαι ξαπλωμένη σε μία ξαπλώστρα στη θάλασσα (γελάει). Είναι πολύ ταπεινό και ποταπό το όνειρό μου, αλλά αυτό μ αρέσει: Η πλήρης ακινησία. Θα μπορούσα να ζω για πάντα σε ένα ξενοδοχείο και να μην κάνω τίποτα. Και να ναι μαζί μου και το παιδί μου βέβαια.

-Πως είναι η σχέση σας μαζί του, τώρα που μπαίνει στην εφηβεία;

-Πολύ καλή. Και με τον μπαμπά του θέλω να έχει πολύ καλές σχέσεις, γιατί πιστεύω ότι πιο σημαντικό ρόλο παίζει ο πατέρας στη διαμόρφωση ενός αγοριού, παρά η μάνα. Πρέπει να είσαι κοντά στα παιδιά, προσπαθώ να εξηγώ στο γιο μου, να του λέω την αλήθεια. Για το σχολείο, για παράδειγμα, του λέω «αυτή είναι η δουλειά σου», ή «κοίταξε πόσο πολύ δουλεύει η μαμά». Με πρακτικά παραδείγματα, για να γίνεται πιο κατανοητό.

-Πάντα θέλατε να κάνετε ένα παιδί;

-Πάντα. Και θα μπορούσα να έχω κάνει πολλά παιδιά. Γιατί η μητρότητα δεν διδάσκεται-ή το χεις ή δεν το χεις. Αν δεν έκανα, λοιπόν, αυτή τη δουλειά, θα έκανα πολλά παιδιά.

-Έχετε καθόλου ανασφάλειες στη ζωή σας;

-Είμαι ατρόμητη! Και να μου πεις «πήγαινε εκεί να πολεμήσεις», θα το κάνω. Δεν φοβάμαι τίποτα-ίσως να είναι κι ο χαρακτήρας μου τέτοιος. Είμαι σαν τα βουνά της Κρήτης, της πατρίδας μου: Ό,τι και να μου ρίξουν εγώ θα το σηκώσω. 
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Αύγουστο του 2012.