«Θα σε αγκαλιάσω στη μέση δρόμου! Μόνο έτσι θα καταλάβεις πόσο σε αγαπάω!». Ο τρόπος που η Μαριώ άρπαξε την φίλη της από το μπράτσο και ξεκίνησε να τη φιλάει μπροστά στους φωτογράφους και στους ξένους ρεπόρτερ ήταν η δική της «πράξη θάρρους», η δική της «κίνηση υπερηφάνειας», η μοναδική της «οικογενειακή υπόθεση». Κι’ έτσι ξεκίνησαν να χαϊδεύει η μία το κεφάλι της άλλης και να γελάνε χωρίς ιδιαίτερο λόγο, κρατώντας σφικτά στα χέρια τους την πολύχρωμη σημαία που, λίγο πριν, είχαν αγοράσει από τους εθελοντές της 10ης Γιορτής Υπερηφάνειας της Αθήνας, στην πλατεία Κλαυθμώνος-ναι, ήταν ευτυχισμένες, πραγματικά ευτυχισμένες! Είχαν προηγηθεί, στις άκρες της μεγάλης παρέλασης, ο Γιώργος Καμίνης, η Ελένη Λουκά, η Πάολα Ρεβενιώτη, ακτιβιστές, μέλη gay οργανώσεων από το εξωτερικό, οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, trans ακτιβίστριες, η Κατερίνα Στικούδη που προετοιμαζόταν για το πρόγραμμά της επάνω στο stage, αγόρια και κορίτσια που χόρευαν στην άσφαλτο ή πάνω στο άρμα πετώντας τα μπλουζάκια τους-αφόρητη η ζέστη, ο ιδρώτας έσταζε στην οδό Σταδίου. Ροζ χαρτάκια πεταμένα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη με συνθήματα, παίρνω στα χέρια μου ένα με μαύρα γράμματα που γράφει «λόγο δεν θα δώσω, αν με την Κατερίνα ή τον Χρήστο θα καυλώσω» και, ασυναίσθητα, κοιτάω τη διμοιρία των ΜΑΤ που παραφυλάει, μήπως μπουκάρουν από τα στενά της πλατείας Συντάγματος τίποτα Χρυσαυγίτες.
