Την προηγούμενη Κυριακή, η Ευγενία ξύπνησε από τις 6:30.
Όπως, άλλωστε, κάνει κάθε μέρα. Έβαλε χαμηλά τη μουσική στο cd player του σπιτιού της, στα
Μελίσσια – τη «Βαρκαρόλλα» από
την όπερα «Τα Παραμύθια του Χόφμαν»
που λατρεύει-, έφτιαξε έναν φρέντο εσπρέσο σκέτο για την ίδια, ετοίμασε
πρωινό-δημητριακά, γιαούρτια, κρουασάν βουτύρου, μαρμελάδες και χυμούς
πορτοκάλι-για τα παιδιά της, τον 18χρονο Αλέξανδρο, την 16χρονη Θεοδώρα και τον
8χρονο Περσέα, ενώ παράλληλα πηγαινοερχόταν από την κουζίνα στο σαλόνι έχοντας
συνεχώς στην αγκαλιά της τον μόλις 24 ημερών Αλκαίο, λέγοντάς του όλα εκείνα τα
λογάκια που ξέρει πως θα τον ακολουθούν για πάντα στη ζωή του: «ψυχή μου»,
«αγάπη μου», «μωρό μου». Τα μεγαλύτερα παιδιά την παρακάλεσαν να πάνε βόλτα στη
θάλασσα. Δεν ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό. Αλλά δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει
το χατίρι, τώρα που τελείωσαν πια με τα διαβάσματα τους και είχαν πλέον αρκετό ελεύθερο
χρόνο. Μαζί τους θα ήταν και ο Αλκαίος. Ξαφνιάστηκα. Ιδιαίτερα όταν μου ανέφερε
πως ο Άδωνις Γεωργιάδης έλειπε για κάποιες μέρες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν,
ώστε να συμμετάσχει στη σύνοδο του ΟΑΣΕ, και επομένως όλα θα τα έκανε μόνη της.
«Που θα τον άφηνα τον μικρό;», μου είπε το απόγευμα, με εμφανή την απορία στο
πρόσωπο της.
-Δεν έχετε νταντά μέσα στο σπίτι;
-Ποτέ δεν υπήρχε! Κατά καιρούς, είχα ανθρώπους που με βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού, αλλά σε μεγάλες περιόδους της ζωής μου είχα τα παιδιά, έκανα τις δουλειές του σπιτιού, ενώ παράλληλα ασχολιόμουν και με τη μουσική μου. Ήταν πολύ δύσκολες εποχές, αλλά πάντα τα κατάφερνα μ’ αυτά.
-Και ξυπνάς συγκεκριμένες ώρες μέσα στο βράδυ, για να ταΐσεις το μωρό;
-Ε, βέβαια! Ποιος θα το κάνει; Και, ευτυχώς, ο Άδωνις είναι πολύ υποστηρικτικός. Είμαι από πάνω απ’ το μωρό, όπως ήμουν από πάνω από όλα μου τα παιδιά. Τα παιδιά, μέχρι να μιλήσουν, δεν άφηνα να τα πιάσει κανένας, γιατί θεωρούσα ότι μπορεί να τους κάνει κακό και να μην μπορούν να μου το πούνε.
-Γιατί θα δώσετε το όνομα «Αλκαίος» στον μικρό;-Θέλαμε να δώσουμε ένα μουσικό όνομα στο παιδί, σίγουρα αρχαίο και ελληνικό, γιατί μας αρέσουν πολύ αυτά τα ονόματα, λόγω της δύναμης και της ενέργειάς τους. Έψαχνα να βρω ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο, το οποίο να έχει και μία όμορφη ιστορία. Το όνομα «Αλκαίος» τα συμπεριλαμβάνει όλα: γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας, πολύ σπουδαίος λυρικός ποιητής της αρχαιότητας, μεγάλος καρδιοκατακτητής ως ιστορικό πρόσωπο, ενώ ως μυθικό πρόσωπο το όνομα «Αλκαίος» ήταν το πρώτο όνομα του Ηρακλή, που σημαίνει «πολύ δυνατός». Το συγκεκριμένο όνομα, λοιπόν, περιλαμβάνει την τέχνη και τη δύναμη - και η δύναμη είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης χρειάζεται πολύ!
-Ήταν συνειδητή η απόφασή σας να γίνετε γονείς αυτή τη φορά ή έτυχε;
-Δεν έτυχε. Ήταν απολύτως συνειδητή η απόφαση. Από τα τέσσερά μου παιδιά, ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω τόσο πολύ ένα μωρό! Πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν είχα ήδη κάνει παιδιά, το πραγματικό μου βιολογικό ρολόι θα χτυπούσε τώρα. Τα άλλα τρία παιδιά έτυχαν και, κάθε φορά που μου τύχαιναν, μου ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι, λόγω των πολλών υποχρεώσεων. Αν και-και αυτό είναι κάτι που ξέρουν τα παιδιά μου-, σε κάθε παιδί έδινα όσα περισσότερα μπορούσα να δώσω την δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, το τελευταίο μας μωρό θέλαμε πολύ να το κάνουμε-και εγώ και ο Άδωνις.
-Είναι αλήθεια πως του μοιάζει;
-Αν και είναι μόλις μερικών ημερών, βλέπω πως του μοιάζει πολύ. Είναι ίδιο ο Άδωνις!
-Πως είναι οι πρώτες σας μέρες μαζί του;
-Πολύ όμορφές! Αλλά επειδή η καθημερινότητά μας είναι πολύ γεμάτη και πολύ έντονη, αυτομάτως με το μωρό γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Είμαστε, όμως, όλοι πάρα πολύ χαρούμενοι και πολύ ευτυχισμένοι με το μωράκι. Προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα μαζί του! Άλλωστε, σε κάθε μωρό που ερχόταν προσάρμοζα πάντοτε την καθημερινότητά μου επάνω στο μωρό.
-Τι διαφορά έχει αυτή η τέταρτη φορά που έγινες μητέρα σε σχέση με την πρώτη, όταν γέννησες τον Αλέξανδρο;
-Πάντα έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Όμως τότε που γέννησα τον Αλέξανδρο ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί έπρεπε να προσαρμόσω τις φοιτητικές μου υποχρεώσεις επάνω στο μωρό, ήμουν πολύ μικρή, ζούσα στην Αμερική χωρίς την οικογένειά μου και επιπλέον δεν ήξερα βασικά πράγματα. Τώρα είναι όλα πιο εύκολα, σε σχέση με τότε που ήμουν 20 χρόνων, γιατί τώρα γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, δεν πάω στα τυφλά-είναι σαν να έχω μωρά από τότε που γεννήθηκα κι’ είναι κάτι που κατέχω πάρα πολύ καλά. Ωστόσο, υπάρχει, όπως πάντα, η βιολογική κούραση: έχω και τα άλλα παιδιά, τα οποία έχουν και εκείνα τις δικές τους υποχρεώσεις, έχω και τη μουσική μου που δεν θέλω να την αφήσω ποτέ.
-Έγραφες μουσική και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου;
-Ναι. Έγραφα μουσικές ιδέες και ετοίμαζα βίντεο με βάση τις μουσικές μου-αρκετές από αυτές υπάρχουν και στο site μου, www.eugeniamanolides.com. Ήδη έχω πάρα πολλή δουλειά, έτοιμη, ολοκληρωμένη, που δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί και θα προσπαθήσω να την παρουσιάσω μέσα στους επόμενους μήνες.
-Τραγούδια δεν γράφεις;
-Όχι. Έχω πολύ καιρό να γράψω τραγούδια και δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, εκτός αν μου ζητηθεί.
-Ήταν σημαντικό για σένα το πρώτο βραβείο κοινού που απέσπασες πριν από λίγες μέρες στον παγκόσμιο διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα στην Ουγγαρία, για το έργο σου «La Pisanella, το κορίτσι από την Πίζα»;
-Ήταν μία μεγάλη δικαίωση για μένα. Πρόκειται για ένα έργο που έγραφα σχεδόν δύο χρόνια, από το 2011 μέχρι το 2013, με θέμα μια αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε στη Μεσαιωνική Κύπρο. Είναι ένα λυρικό δράμα για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, σολίστ και μεσαιωνικά όργανα. Χαίρομαι πολύ που εκτιμήθηκε και βραβεύτηκε με ψηφοφορία από το κοινό και ελπίζω να καταφέρω να το παρουσιάσω στην Αθήνα το χειμώνα.
-Γιατί ήταν ιδιαίτερη αυτή η βράβευση για την μουσική σου πορεία;
-Η οποιαδήποτε αναγνώριση είναι σημαντική. Γιατί αυτό δεν το ζω στην Ελλάδα. Την αναγνώριση μου ως καλλιτέχνη στην Ελλάδα, δεν τη ζω. Μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη η στιγμή, παρ’ όλο που βρίσκομαι στη σκηνή από το 2000 και έχω ήδη κάνει συναυλίες σε πολλές χώρες-Αυστρία, Ελβετία, Γερμανία, Κίνα κ.α. Οπότε, κάθε φορά που κερδίζω κάτι στο εξωτερικό, όπως ήταν και το δεύτερο διεθνές βραβείο που απέσπασα στη Βιέννη, το 2006, στο διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα από γυναίκες δημιουργούς, για το έργο μου «ΕΠΟΣ», ήταν εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Είναι μία δικαίωση και επιβεβαιώνει ότι η μουσική που γράφω δεν αρέσει μόνο σε μένα, στην οικογένειά μου και σε 5 φίλους μου, αλλά ότι μπορεί να σταθεί διεθνώς σε ένα κοινό που μπορεί να μην ξέρει τίποτα για μένα, ούτε καν το όνομά μου.
-Μήπως η παρουσίαση από σένα τηλεοπτικών εκπομπών στην Ελλάδα, επηρεάζει αρνητικά τη σταδιοδρομία σου στη μουσική;
-Δικαιολογίες για να μην δώσεις σε έναν άνθρωπο ευκαιρίες, μπορεί να υπάρχουν πάντα. Παρόλα αυτά, εγώ κάνω μουσική και βρίσκομαι στην Ελλάδα περισσότερο από 10 χρόνια. Με ξέρουν οι άνθρωποι του χώρου, δεν με έμαθαν από την τηλεόραση. Τους έχω συναντήσει, έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου και έχω δείξει ότι θέλω να έχω κάποιο ρόλο μέσα στο χώρο-ως συνθέτης, όχι ως μαέστρος. Η τηλεόραση ήταν κάτι που προέκυψε και δεν το κυνήγησα. Αν είχα καριέρα μουσικού στην Ελλάδα, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αναλάβω κάποια άλλη επαγγελματική δέσμευση.
-Θα προτιμούσες το κοινό να σε είχε ταυτισμένη μόνο με τη μουσική και καθόλου με την τηλεόραση;
-Δεν με πειράζει αυτό. Ούτως ή άλλως, στις συναυλίες που έκανα πέρσι, με το «Μιούζικαλ, αγάπη μου», γυρίσαμε πολλά θέατρα σε όλη την Ελλάδα, κάνοντας 21 συναυλίες, και είχαμε πολύ μεγάλη προσέλευση. Η πλειοψηφία, λοιπόν, του κόσμου, με ήξερε μέσα από την τηλεόραση. Και πέρασαν πολύ καλά, πολύ ευχάριστα-δεν μου έκανε επομένως κακό η ενασχόληση μου με την παρουσίαση. Ίσως γιατί ο κόσμος ξέρει ότι βασικά είμαι μουσικός. Και φρόντιζα αυτό να το υπενθυμίζω πάντα στις συνεντεύξεις μου ή όπου με καλούσαν. Δεν ταυτίστηκα ποτέ με το ρόλο της παρουσιάστριας.
-Η παρουσίαση εκπομπών στην τηλεόραση, ανήκει πια οριστικά στο παρελθόν για σένα;
-Ο σκοπός μου είναι να παραμείνω στη μουσική. Ακόμη συνεχίζω να δέχομαι τηλεοπτικές προτάσεις, χαίρομαι που οι άνθρωποι της τηλεόρασης ακόμη θεωρούν ότι μπορώ να παίξω κι εγώ κάποιο ρόλο στα τηλεοπτικά δρώμενα και πως δεν «ξεπεράστηκε» η παρουσία μου, αλλά προτιμώ να προσπαθώ στο χώρο της μουσικής παρά στο χώρο της τηλεόρασης. Αν, όμως, εμφανιστεί κάτι το οποίο μου ταιριάζει πάρα πολύ και θεωρήσω ότι μπορώ να προσφέρω και μέσα από έναν τηλεοπτικό ρόλο, ενδεχομένως και να το συζητήσω.
-Έχεις μετανιώσει για κάποια τηλεοπτική σου παρουσία;
-Για καμία. Μετά από κάθε εκπομπή, ερχόταν κάτι πολύ καλύτερο. Έζησα τρία πολύ έντονα χρόνια τηλεοπτικά, μέσα στα οποία έκανα πολλά πράγματα. Και δεν ήταν μόνο οι εμφανίσεις στη τηλεόραση, ήταν και οι εμφανίσεις σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές γιατί, όπως θυμάσαι, με καλούσαν παντού και, για να μην στενοχωρήσω κανέναν, πήγαινα και παντού. Μέγα λάθος! Αλλά δεν ήξερα. Αυτό, λοιπόν, ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Μέσα από το οποίο έμαθα και πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.
-Όπως;
-Την τεράστια αντοχή που έχω και τα πολύ μεγάλα αποθέματα υπομονής.
-Οι μέρες που γέννησες συνέπεσαν και με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Αυτό πως το αντιμετωπίσατε μέσα στο σπίτι, με δεδομένο ότι ο Άδωνις ήταν υπουργός Υγείας; Ήταν μία «περίεργη» περίοδος για σας;
-Όχι. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να επισκιάσει την ευτυχία μας για το μωρό. Τίποτα! Η πολιτική ιδιότητα του Άδωνι δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι, οπότε μέσα στην οικογένειά μας δεν επηρεαζόμαστε από όλα αυτά. Ήταν θέμα της δουλειάς του.
-Μα, ήταν υπουργός!
-Και λοιπόν; Έτσι κι αλλιώς, αυτό το γεγονός δεν επηρέασε το σπίτι και την οικογένειά του. Άλλωστε, πάντα ο Άδωνις έφευγε πολύ νωρίς από το σπίτι και γυρνούσε πολύ αργά. Έτσι τον ξέραμε. Και μέσα στο σπίτι ήταν και είναι πάντα ο Άδωνις-ανεξάρτητα από την ιδιότητα που μπορεί να έχει μία δεδομένη περίοδο.
-Η δική σου ζωή δεν επηρεάστηκε από το γεγονός ότι ο άντρας σου ήταν υπουργός της κυβέρνησης;
-Όχι. Πάντα ήμουν ταυτισμένη με τα παιδιά μου και με τη μουσική μου. Άκουσε, εγώ δεν είμαι μία γυναίκα που θα μπορούσε να είναι πάντα μαζί με τον σύζυγό της, να τον συνοδεύει σε ταξίδια, σε κοινωνικές συναθροίσεις και να κάνει δημόσιες παρουσίες δίπλα του. Ποτέ μου δεν το ‘χω κάνει! Γιατί έχω μία ζωή αυτόνομη, από μόνη μου. Μπορεί να δεις σε φωτογραφίες κοινωνικών γεγονότων συζύγους άλλων πολιτικών, αλλά εμένα θα με δεις σπάνια. Εξάλλου, δεν προλαβαίνω και δεν έχω και τις αντοχές για να κάνω και αυτό παράλληλα. Σίγουρα η ζωή του Άδωνι μπορεί να άλλαξε, γιατί απέκτησε πολλές ευθύνες και πολλές αρμοδιότητες, αλλά εμείς, η οικογένειά του, δεν αλλάξαμε στο παραμικρό το πρόγραμμα μας.
-Ποιες στιγμές αναπολείς από το παρελθόν;
-Εκείνες που βγαίναμε στο δρόμο και δεν μας κοίταζε κανένας. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι όταν βγαίνω μόνη μου έξω, δεν με γνωρίζουν πια τόσο πολύ όσο πριν από δύο χρόνια. Τώρα έχει μειωθεί αρκετά όλο αυτό. Και από «θεωρητικής άποψης», είναι πολύ ενδιαφέρον να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάει ο κόσμος τα λεγόμενα «τηλεοπτικά πρόσωπα». Πολλές φορές ακούω αυτό το «τι μου θυμίζετε; Τι μου θυμίζετε; Δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό!». Να, αυτό το ακούω συχνά. Ή αυτό το «πείτε μας, που σας έχουμε δει;». Μέχρι πριν από ένα χρόνο δεν συνέβαινε αυτό, αλλά τώρα έχει αλλάξει. Και, πρέπει να σου πω ότι το κάνω χάζι. Αυτός που με «καρφώνει» είναι ο Άδωνις. Γιατί όταν βγαίνω κάπου μαζί του, επειδή αμέσως αναγνωρίζουν εκείνον, αυτομάτως καταλαβαίνουν ότι μάλλον αυτή που είναι δίπλα του «θα είναι εκείνη η παρουσιάστρια που, μέχρι πριν από δύο χρόνια, έκανε όλα όσα έκανε» (γελάει).
-Με αυτό το χιούμορ αντιμετώπιζες και την-μέχρι πρόσφατα-προσφώνηση «κυρία υπουργού»;
-Καταρχήν, εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τίτλος. Προτιμώ να με λένε με το μικρό μου όνομα, παρά με όλο το υπόλοιπο. Εξάλλου, δεν έχω κάνει κάτι για να αξίζω έναν τίτλο! Ο τίτλος αυτός ανήκει στον σύζυγό μου. Εγώ είμαι μόνο μουσικός.
-Δεν έχετε νταντά μέσα στο σπίτι;
-Ποτέ δεν υπήρχε! Κατά καιρούς, είχα ανθρώπους που με βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού, αλλά σε μεγάλες περιόδους της ζωής μου είχα τα παιδιά, έκανα τις δουλειές του σπιτιού, ενώ παράλληλα ασχολιόμουν και με τη μουσική μου. Ήταν πολύ δύσκολες εποχές, αλλά πάντα τα κατάφερνα μ’ αυτά.
-Και ξυπνάς συγκεκριμένες ώρες μέσα στο βράδυ, για να ταΐσεις το μωρό;
-Ε, βέβαια! Ποιος θα το κάνει; Και, ευτυχώς, ο Άδωνις είναι πολύ υποστηρικτικός. Είμαι από πάνω απ’ το μωρό, όπως ήμουν από πάνω από όλα μου τα παιδιά. Τα παιδιά, μέχρι να μιλήσουν, δεν άφηνα να τα πιάσει κανένας, γιατί θεωρούσα ότι μπορεί να τους κάνει κακό και να μην μπορούν να μου το πούνε.
-Γιατί θα δώσετε το όνομα «Αλκαίος» στον μικρό;-Θέλαμε να δώσουμε ένα μουσικό όνομα στο παιδί, σίγουρα αρχαίο και ελληνικό, γιατί μας αρέσουν πολύ αυτά τα ονόματα, λόγω της δύναμης και της ενέργειάς τους. Έψαχνα να βρω ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο, το οποίο να έχει και μία όμορφη ιστορία. Το όνομα «Αλκαίος» τα συμπεριλαμβάνει όλα: γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας, πολύ σπουδαίος λυρικός ποιητής της αρχαιότητας, μεγάλος καρδιοκατακτητής ως ιστορικό πρόσωπο, ενώ ως μυθικό πρόσωπο το όνομα «Αλκαίος» ήταν το πρώτο όνομα του Ηρακλή, που σημαίνει «πολύ δυνατός». Το συγκεκριμένο όνομα, λοιπόν, περιλαμβάνει την τέχνη και τη δύναμη - και η δύναμη είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης χρειάζεται πολύ!
-Ήταν συνειδητή η απόφασή σας να γίνετε γονείς αυτή τη φορά ή έτυχε;
-Δεν έτυχε. Ήταν απολύτως συνειδητή η απόφαση. Από τα τέσσερά μου παιδιά, ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω τόσο πολύ ένα μωρό! Πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν είχα ήδη κάνει παιδιά, το πραγματικό μου βιολογικό ρολόι θα χτυπούσε τώρα. Τα άλλα τρία παιδιά έτυχαν και, κάθε φορά που μου τύχαιναν, μου ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι, λόγω των πολλών υποχρεώσεων. Αν και-και αυτό είναι κάτι που ξέρουν τα παιδιά μου-, σε κάθε παιδί έδινα όσα περισσότερα μπορούσα να δώσω την δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, το τελευταίο μας μωρό θέλαμε πολύ να το κάνουμε-και εγώ και ο Άδωνις.
-Είναι αλήθεια πως του μοιάζει;
-Αν και είναι μόλις μερικών ημερών, βλέπω πως του μοιάζει πολύ. Είναι ίδιο ο Άδωνις!
-Πως είναι οι πρώτες σας μέρες μαζί του;
-Πολύ όμορφές! Αλλά επειδή η καθημερινότητά μας είναι πολύ γεμάτη και πολύ έντονη, αυτομάτως με το μωρό γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Είμαστε, όμως, όλοι πάρα πολύ χαρούμενοι και πολύ ευτυχισμένοι με το μωράκι. Προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα μαζί του! Άλλωστε, σε κάθε μωρό που ερχόταν προσάρμοζα πάντοτε την καθημερινότητά μου επάνω στο μωρό.
-Τι διαφορά έχει αυτή η τέταρτη φορά που έγινες μητέρα σε σχέση με την πρώτη, όταν γέννησες τον Αλέξανδρο;
-Πάντα έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Όμως τότε που γέννησα τον Αλέξανδρο ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα, γιατί έπρεπε να προσαρμόσω τις φοιτητικές μου υποχρεώσεις επάνω στο μωρό, ήμουν πολύ μικρή, ζούσα στην Αμερική χωρίς την οικογένειά μου και επιπλέον δεν ήξερα βασικά πράγματα. Τώρα είναι όλα πιο εύκολα, σε σχέση με τότε που ήμουν 20 χρόνων, γιατί τώρα γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, δεν πάω στα τυφλά-είναι σαν να έχω μωρά από τότε που γεννήθηκα κι’ είναι κάτι που κατέχω πάρα πολύ καλά. Ωστόσο, υπάρχει, όπως πάντα, η βιολογική κούραση: έχω και τα άλλα παιδιά, τα οποία έχουν και εκείνα τις δικές τους υποχρεώσεις, έχω και τη μουσική μου που δεν θέλω να την αφήσω ποτέ.
-Έγραφες μουσική και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου;
-Ναι. Έγραφα μουσικές ιδέες και ετοίμαζα βίντεο με βάση τις μουσικές μου-αρκετές από αυτές υπάρχουν και στο site μου, www.eugeniamanolides.com. Ήδη έχω πάρα πολλή δουλειά, έτοιμη, ολοκληρωμένη, που δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί και θα προσπαθήσω να την παρουσιάσω μέσα στους επόμενους μήνες.
-Τραγούδια δεν γράφεις;
-Όχι. Έχω πολύ καιρό να γράψω τραγούδια και δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, εκτός αν μου ζητηθεί.
-Ήταν σημαντικό για σένα το πρώτο βραβείο κοινού που απέσπασες πριν από λίγες μέρες στον παγκόσμιο διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα στην Ουγγαρία, για το έργο σου «La Pisanella, το κορίτσι από την Πίζα»;
-Ήταν μία μεγάλη δικαίωση για μένα. Πρόκειται για ένα έργο που έγραφα σχεδόν δύο χρόνια, από το 2011 μέχρι το 2013, με θέμα μια αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε στη Μεσαιωνική Κύπρο. Είναι ένα λυρικό δράμα για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, σολίστ και μεσαιωνικά όργανα. Χαίρομαι πολύ που εκτιμήθηκε και βραβεύτηκε με ψηφοφορία από το κοινό και ελπίζω να καταφέρω να το παρουσιάσω στην Αθήνα το χειμώνα.
-Γιατί ήταν ιδιαίτερη αυτή η βράβευση για την μουσική σου πορεία;
-Η οποιαδήποτε αναγνώριση είναι σημαντική. Γιατί αυτό δεν το ζω στην Ελλάδα. Την αναγνώριση μου ως καλλιτέχνη στην Ελλάδα, δεν τη ζω. Μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη η στιγμή, παρ’ όλο που βρίσκομαι στη σκηνή από το 2000 και έχω ήδη κάνει συναυλίες σε πολλές χώρες-Αυστρία, Ελβετία, Γερμανία, Κίνα κ.α. Οπότε, κάθε φορά που κερδίζω κάτι στο εξωτερικό, όπως ήταν και το δεύτερο διεθνές βραβείο που απέσπασα στη Βιέννη, το 2006, στο διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα από γυναίκες δημιουργούς, για το έργο μου «ΕΠΟΣ», ήταν εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Είναι μία δικαίωση και επιβεβαιώνει ότι η μουσική που γράφω δεν αρέσει μόνο σε μένα, στην οικογένειά μου και σε 5 φίλους μου, αλλά ότι μπορεί να σταθεί διεθνώς σε ένα κοινό που μπορεί να μην ξέρει τίποτα για μένα, ούτε καν το όνομά μου.
-Μήπως η παρουσίαση από σένα τηλεοπτικών εκπομπών στην Ελλάδα, επηρεάζει αρνητικά τη σταδιοδρομία σου στη μουσική;
-Δικαιολογίες για να μην δώσεις σε έναν άνθρωπο ευκαιρίες, μπορεί να υπάρχουν πάντα. Παρόλα αυτά, εγώ κάνω μουσική και βρίσκομαι στην Ελλάδα περισσότερο από 10 χρόνια. Με ξέρουν οι άνθρωποι του χώρου, δεν με έμαθαν από την τηλεόραση. Τους έχω συναντήσει, έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου και έχω δείξει ότι θέλω να έχω κάποιο ρόλο μέσα στο χώρο-ως συνθέτης, όχι ως μαέστρος. Η τηλεόραση ήταν κάτι που προέκυψε και δεν το κυνήγησα. Αν είχα καριέρα μουσικού στην Ελλάδα, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αναλάβω κάποια άλλη επαγγελματική δέσμευση.
-Θα προτιμούσες το κοινό να σε είχε ταυτισμένη μόνο με τη μουσική και καθόλου με την τηλεόραση;
-Δεν με πειράζει αυτό. Ούτως ή άλλως, στις συναυλίες που έκανα πέρσι, με το «Μιούζικαλ, αγάπη μου», γυρίσαμε πολλά θέατρα σε όλη την Ελλάδα, κάνοντας 21 συναυλίες, και είχαμε πολύ μεγάλη προσέλευση. Η πλειοψηφία, λοιπόν, του κόσμου, με ήξερε μέσα από την τηλεόραση. Και πέρασαν πολύ καλά, πολύ ευχάριστα-δεν μου έκανε επομένως κακό η ενασχόληση μου με την παρουσίαση. Ίσως γιατί ο κόσμος ξέρει ότι βασικά είμαι μουσικός. Και φρόντιζα αυτό να το υπενθυμίζω πάντα στις συνεντεύξεις μου ή όπου με καλούσαν. Δεν ταυτίστηκα ποτέ με το ρόλο της παρουσιάστριας.
-Η παρουσίαση εκπομπών στην τηλεόραση, ανήκει πια οριστικά στο παρελθόν για σένα;
-Ο σκοπός μου είναι να παραμείνω στη μουσική. Ακόμη συνεχίζω να δέχομαι τηλεοπτικές προτάσεις, χαίρομαι που οι άνθρωποι της τηλεόρασης ακόμη θεωρούν ότι μπορώ να παίξω κι εγώ κάποιο ρόλο στα τηλεοπτικά δρώμενα και πως δεν «ξεπεράστηκε» η παρουσία μου, αλλά προτιμώ να προσπαθώ στο χώρο της μουσικής παρά στο χώρο της τηλεόρασης. Αν, όμως, εμφανιστεί κάτι το οποίο μου ταιριάζει πάρα πολύ και θεωρήσω ότι μπορώ να προσφέρω και μέσα από έναν τηλεοπτικό ρόλο, ενδεχομένως και να το συζητήσω.
-Έχεις μετανιώσει για κάποια τηλεοπτική σου παρουσία;
-Για καμία. Μετά από κάθε εκπομπή, ερχόταν κάτι πολύ καλύτερο. Έζησα τρία πολύ έντονα χρόνια τηλεοπτικά, μέσα στα οποία έκανα πολλά πράγματα. Και δεν ήταν μόνο οι εμφανίσεις στη τηλεόραση, ήταν και οι εμφανίσεις σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές γιατί, όπως θυμάσαι, με καλούσαν παντού και, για να μην στενοχωρήσω κανέναν, πήγαινα και παντού. Μέγα λάθος! Αλλά δεν ήξερα. Αυτό, λοιπόν, ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Μέσα από το οποίο έμαθα και πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.
-Όπως;
-Την τεράστια αντοχή που έχω και τα πολύ μεγάλα αποθέματα υπομονής.
-Οι μέρες που γέννησες συνέπεσαν και με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Αυτό πως το αντιμετωπίσατε μέσα στο σπίτι, με δεδομένο ότι ο Άδωνις ήταν υπουργός Υγείας; Ήταν μία «περίεργη» περίοδος για σας;
-Όχι. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να επισκιάσει την ευτυχία μας για το μωρό. Τίποτα! Η πολιτική ιδιότητα του Άδωνι δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι, οπότε μέσα στην οικογένειά μας δεν επηρεαζόμαστε από όλα αυτά. Ήταν θέμα της δουλειάς του.
-Μα, ήταν υπουργός!
-Και λοιπόν; Έτσι κι αλλιώς, αυτό το γεγονός δεν επηρέασε το σπίτι και την οικογένειά του. Άλλωστε, πάντα ο Άδωνις έφευγε πολύ νωρίς από το σπίτι και γυρνούσε πολύ αργά. Έτσι τον ξέραμε. Και μέσα στο σπίτι ήταν και είναι πάντα ο Άδωνις-ανεξάρτητα από την ιδιότητα που μπορεί να έχει μία δεδομένη περίοδο.
-Η δική σου ζωή δεν επηρεάστηκε από το γεγονός ότι ο άντρας σου ήταν υπουργός της κυβέρνησης;
-Όχι. Πάντα ήμουν ταυτισμένη με τα παιδιά μου και με τη μουσική μου. Άκουσε, εγώ δεν είμαι μία γυναίκα που θα μπορούσε να είναι πάντα μαζί με τον σύζυγό της, να τον συνοδεύει σε ταξίδια, σε κοινωνικές συναθροίσεις και να κάνει δημόσιες παρουσίες δίπλα του. Ποτέ μου δεν το ‘χω κάνει! Γιατί έχω μία ζωή αυτόνομη, από μόνη μου. Μπορεί να δεις σε φωτογραφίες κοινωνικών γεγονότων συζύγους άλλων πολιτικών, αλλά εμένα θα με δεις σπάνια. Εξάλλου, δεν προλαβαίνω και δεν έχω και τις αντοχές για να κάνω και αυτό παράλληλα. Σίγουρα η ζωή του Άδωνι μπορεί να άλλαξε, γιατί απέκτησε πολλές ευθύνες και πολλές αρμοδιότητες, αλλά εμείς, η οικογένειά του, δεν αλλάξαμε στο παραμικρό το πρόγραμμα μας.
-Ποιες στιγμές αναπολείς από το παρελθόν;
-Εκείνες που βγαίναμε στο δρόμο και δεν μας κοίταζε κανένας. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι όταν βγαίνω μόνη μου έξω, δεν με γνωρίζουν πια τόσο πολύ όσο πριν από δύο χρόνια. Τώρα έχει μειωθεί αρκετά όλο αυτό. Και από «θεωρητικής άποψης», είναι πολύ ενδιαφέρον να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάει ο κόσμος τα λεγόμενα «τηλεοπτικά πρόσωπα». Πολλές φορές ακούω αυτό το «τι μου θυμίζετε; Τι μου θυμίζετε; Δεν μου έρχεται τώρα στο μυαλό!». Να, αυτό το ακούω συχνά. Ή αυτό το «πείτε μας, που σας έχουμε δει;». Μέχρι πριν από ένα χρόνο δεν συνέβαινε αυτό, αλλά τώρα έχει αλλάξει. Και, πρέπει να σου πω ότι το κάνω χάζι. Αυτός που με «καρφώνει» είναι ο Άδωνις. Γιατί όταν βγαίνω κάπου μαζί του, επειδή αμέσως αναγνωρίζουν εκείνον, αυτομάτως καταλαβαίνουν ότι μάλλον αυτή που είναι δίπλα του «θα είναι εκείνη η παρουσιάστρια που, μέχρι πριν από δύο χρόνια, έκανε όλα όσα έκανε» (γελάει).
-Με αυτό το χιούμορ αντιμετώπιζες και την-μέχρι πρόσφατα-προσφώνηση «κυρία υπουργού»;
-Καταρχήν, εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τίτλος. Προτιμώ να με λένε με το μικρό μου όνομα, παρά με όλο το υπόλοιπο. Εξάλλου, δεν έχω κάνει κάτι για να αξίζω έναν τίτλο! Ο τίτλος αυτός ανήκει στον σύζυγό μου. Εγώ είμαι μόνο μουσικός.
Δημοσίευση στο "Πρώτο Θέμα", τον Ιούλιο του 2014.
http://www.protothema.gr/Stories/article/393861/eugenia-manolidouoi-protes-meres-me-ton-alkaio-georgiadi/
