ΑΝΘΙΜΟΣ ΑΝΑΝΙΑΔΗΣ: "ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ"

Ο 28χρονος πια Anthem Moss (όπως είναι πλέον το όνομά του στην Αμερική), που οι περισσότεροι τον θυμούνται από την μεγάλη του επιτυχία στη «Μαρία την άσχημη» του 2007, ζει τα τελευταία 5 σχεδόν χρόνια μεταξύ Νέας Υόρκης και Los Angeles. 
Θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είχα συναντήσει-ημίγυμνος ήταν, φορώντας ένα σκισμένο blue τζιν-, κατά τη διάρκεια κάποιων λήψεων μπροστά από ένα συνεργείο αυτοκινήτων, να φωτογραφίζεται για τις ανάγκες του promo της ταινίας «straight story» του Βλαδίμηρου Κυριακίδη και της Έφης Μουρίκη, όπου θα πρωταγωνιστούσε-πριν από την «Μαρία την άσχημη», πριν από την έκρηξη αναγνωρισμότητας που θα είχε στην εξέλιξή του ως ηθοποιός. Ήταν μόλις 21 ετών. Και σχεδόν τον είχα ερωτευτεί κεραυνοβόλα. Όπως συνέβαινε περίπου με όλους όσους συναντούσαν τον Άνθιμο για πρώτη φορά-είτε ήταν straight είτε gay. Δεν ήταν ότι έμοιαζε «θεός», αλλά είχε μία περίεργη οικειότητα και αύρα με τους γύρω του που μαγνήτιζε επάνω του ακόμη και τα πιο αδιάφορα βλέμματα. Αστραπιαία.  Χαρακτηριστικό, μάλλον, δείγμα των γεννημένων stars, των αποφασισμένων να πετύχουν στα όνειρά τους. Μαζί είχαμε κάνει τότε την πρώτη του μεγάλη συνέντευξη. Για το «Down Town». «Γούρι σου πήγε», του είπα κατά τη διάρκεια του πρωινού τηλεφωνήματος μας Αθήνα-Los Angeles, την προηγούμενη Πέμπτη. Γέλασε δυνατά, από την δυτική πλευρά του ατλαντικού όπου βρισκόταν, και ξεκίνησε να μου αφηγείται τα νέα του καθώς σκουπιζόταν, αφού μόλις είχε βγει από το μπάνιο και έσταζε νερά. Τον περίμενα δυο τρία λεπτά στο ακουστικό, μέχρι να τελειώσει, να βάλει ένα μπουρνούζι και να καθίσει αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σπιτιού του, περιμένοντας τις ερωτήσεις μου. Αλλά, την πρώτη εικόνα της συνέντευξής μας, μόλις μου την είχε ήδη δώσει αυθόρμητα.  

-Πως είναι η ζωή σου στην Αμερική, τα τελευταία 5 χρόνια που ζεις εκεί;
-Είναι όλα διαφορετικά εδώ, σε σχέση με όσα ζούσα στην Ελλάδα. Είχα έρθει από ένα μέρος όπου είχα την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, σε μία χώρα η οποία δεν είχε καμία αναφορά με μένα. Στην αρχή ένιωθα απομονωμένος. Όμως μετά κατάλαβα πως έπρεπε να δημιουργήσω έναν καινούργιο Άνθιμο, να ξαναγεννηθώ, να με ξαναφτιάξω. Τα πρώτα χρόνια έκανα μεγάλη προσπάθεια: στο να μάθω καταρχήν τη γλώσσα-γιατί είχα έρθει στην Αμερική, χωρίς να ξέρω αγγλικά-, να δικτυωθώ, να γνωρίσω ανθρώπους, να πάρω τις πρώτες μου δουλειές. Κάθε μέρα στην Αμερική κρύβει πια και μία έκπληξη για μένα. Κι είμαι πολύ καλά σήμερα! Νιώθω ότι, μετά από 14 ταινίες που έχω κάνει-δύο από τις οποίες έχουν βραβευτεί σε φεστιβάλ-, κάτι έχω καταφέρει και μάλλον είμαι στο σωστό δρόμο. Έχω κάνει και επιτυχίες και αποτυχίες όλα αυτά τα χρόνια και σίγουρα έχω και κάποια μεγάλα projects στο μυαλό μου για την επόμενη χρονιά, που δεν αφορούν μόνο στην ηθοποιία, αλλά και στη σκηνοθεσία ή στη συγγραφή σεναρίων. Παράλληλα, όλο αυτό τον καιρό, έκανα και κάποια διαφημιστικά-μεταξύ αυτών, στη Levis ήμουν το κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας, ενώ σε λίγο καιρό θα βγει το διαφημιστικό της adidas, όπου συμμετέχω. Είναι βαριά κουβέντα αλλά, ναι, είμαι πραγματικά ευτυχισμένος στην Αμερική.
-Δεν ήταν μεγάλο ρίσκο, στα 24 σου μόλις χρόνια, μετά την μεγάλη επιτυχία που έκανε η «Μαρία η άσχημη», να εγκαταλείψεις την Ελλάδα και τις προοπτικές που σου ανοίγονταν τότε σε τηλεόραση και θέατρο;
-Ήταν. Αλλά ήθελα να βάλω τον εαυτό μου σε δοκιμασία. Ήμουν 24 χρόνων! Τι είχα να χάσω; Αν τα κατάφερνα θα ήταν μια χαρά, αν όχι θα επέστρεφα στην Ελλάδα χωρίς όμως να έχω στο μυαλό μου «αν έκανα αυτό, ίσως τα πράγματα να ήταν έτσι σήμερα…». Χαίρομαι που το τόλμησα. Και αυτό, πέρα από τις δουλειές, με βοήθησε πολύ κυρίως ως άνθρωπο.
-Δηλαδή; Τι διαφοροποιήθηκε σε σένα;
-Καταρχήν, σταμάτησα να θεωρώ ότι έχω δεδομένη μία οικογένεια και μία βοήθεια. Αυτό σε δυναμώνει, σε ωριμάζει. Και αυτό το έβγαλα και στη δουλειά μου. Λίγο πριν φύγω από την Ελλάδα ήμουν ήδη στο ψάξιμο, ήθελα να γνωρίσω νέους ανθρώπους, να κάνω ανεξάρτητες ταινίες στο εξωτερικό, να μάθω σε μία νέα αισθητική και να κινηθώ σε άλλα μέρη. Αυτό, λοιπόν, που κατάφερα καταρχήν στην Αμερική, ήταν να μπω σε μία άλλη ροή πραγμάτων. Κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα.
-Στα προσωπικά σου τι άλλαξε;
-Ήμουν πάντα πολύ δύσκολος στις σχέσεις. Και ιδιαίτερα στις ερωτικές σχέσεις. Δεν είναι εύκολο να είσαι μαζί μου. Ερωτεύομαι εύκολα, αλλά το χάνω και πολύ εύκολα. Αυτό πάντα το είχα. Και αυτό είναι το μόνο που δεν άλλαξε. 
-Προτεραιότητά σου στην Αμερική είναι μόνο η δουλειά σου;
-Όχι. Γιατί, για τη δουλειά μου, αντλώ πολλά στοιχεία από τις ερωτικές μου σχέσεις. Τα προσωπικά μου, εγώ τα διοχετεύω στη δουλειά μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ «να μην κάνω τώρα sex τώρα, γιατί έχω δουλειά», γιατί θεωρώ ότι όλα είναι ένα μέρος ενός συνόλου πραγμάτων. Και όλα σε πάνε κάπου. Εφόσον πραγματικά μπορείς να δεις προς τα πού σε πάνε. 
-Θα έκανες υποχωρήσεις στην προσωπική σου ζωή προκειμένου να τα καταφέρεις στη δουλειά σου, στην Αμερική;
-Αν γούσταρα πραγματικά μία σκηνοθέτη, θα πήγαινα μαζί της. Είτε έκανε ταινία μαζί μου είτε όχι. Αλλά δεν έχω τέτοιου είδους διεκδικήσεις. Το να κάνω sex με κάποιον για να πάρω κάτι, το βαριέμαι. Είμαι του «άμα σου αρέσει, άμα γουστάρεις, αλλιώς άστο». Αλλιώς δεν θα βγει και καλό στο τέλος (γελάει). Γενικότερα πάντως, όχι, δεν κάνω υποχωρήσεις. Σε οποιονδήποτε τομέα. 
-Πέρασες καθόλου δύσκολα εκεί, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό;
-Σίγουρα. Όταν ήρθα στην Αμερική, πίστευα ότι θα βγάλω τα πολλά λεφτά μέσα σε 6 μήνες. Και, ό,τι οικονομίες είχα, σχεδόν τις σπατάλησα όλες από τους πρώτους μήνες. Αλλά, ξέρεις, μέσα μου ήταν σαν να ήθελα να χάσω τα λεφτά μου! Για να αισθανθώ πως είναι να χάνεις τα λεφτά σου και να προσπαθείς να ξανασηκωθείς. Μου έκανε καλό αυτό. Έβαλα μυαλό και έφτιαξα ένα πλάνο. Όχι μόνο για τα οικονομικά, αλλά και γενικότερα για τη ζωή μου. Ήρθαν μετά δουλειές, ξανάβγαλα τα λεφτά που είχα χάσει και όλα καλά…
-Έκανες παράλληλα άλλες δουλειές;
-Πέρα από το χώρο μου, δεν χρειάστηκε να κάνω άλλες δουλειές. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όποιος δουλεύει ως σερβιτόρος, δεν είναι σωστό.
-Πως είναι, λοιπόν, η καθημερινότητα σου εκεί;
-Για να τα διαχωρίσουμε, ο τρόπος ζωής κάποιου που ζει στο Los Angeles είναι πολύ διαφορετικός από κάποιον που μένει στη Νέα Υόρκη. Εγώ μοιράζω το χρόνο μου και στις δύο αυτές πόλεις. Καταρχήν ο τρόπος ζωής στη Νέα Υόρκη είναι πάρα πολύ γρήγορος-συνεχόμενα ραντεβού, μαθήματα υποκριτικής, γυμναστήριο. Αντίθετα, ο τρόπος ζωής στο Los Angeles είναι πολύ πιο αργός, πολύ πιο χαλαρός, εκεί αργείς περισσότερο να τελειώσεις τις δουλειές σου σε σχέση με τη Νέα Υόρκη.
-Όλο αυτό πόσο διαφορετικό είναι για έναν ηθοποιό που ζει στην Ελλάδα;
-Υπάρχουν σπουδαίοι δημιουργοί και ηθοποιοί στην Ελλάδα. Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει στην Αμερική-το πιο extreme ίσως απ’ όλα-είναι ότι περπατάς στο δρόμο και συναντάς και 5 ανθρώπους της δουλειάς σου. Ο ένας από αυτούς μπορεί να σου δώσει κάτι. Όταν το ανακάλυψα αυτό, με ενθουσίασε! Αυτό μ’ αρέσει. Και πίστεψα έτσι πως όταν το θέλεις πραγματικά πολύ, στο τέλος θα σου βγει. Στην Ελλάδα με βρήκε η δουλειά, στην Αμερική τη βρίσκω εγώ τη δουλειά συνέχεια. 
-Θα άφηνες όσα κάνεις στην Αμερική, για να επιστρέψεις στην Ελλάδα;
-Έχω ένα θέμα με τον εαυτό μου: τον πουσάρω συνεχώς, τον ανεβάζω, τον φτάνω στο σημείο που θέλω, αλλά μετά εγώ θα αποφασίσω αν θέλω θα τον κρατήσω, αλλιώς θα πάω σε κάτι άλλο. Αν δεν θέλω δηλαδή, τα παρατάω όλα και φεύγω, ανεξάρτητα σε ποιο σημείο έχω φτάσει. Έτσι έκανα και στην Ελλάδα. Έτσι κάνω και με τις σχέσεις μου. Αυτό που με φόβιζε πάντα ήταν η ρουτίνα. Μεγάλωσα, όπως ξέρεις, με έναν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς στην Ελλάδα και σπουδαίο άνθρωπο, που με βοήθησε πάρα πολύ, τον Κώστα Βουτσά. Και τον θυμάμαι συνεχώς να πηγαίνει από το θέατρο στο γύρισμα και από το γύρισμα στο θέατρο. Όλη μέρα. Και σκεφτόμουν: «θα κάνω αυτό που κάνει ο Κώστας; Σε όλη μου τη ζωή;». Δεν θα το μπορούσα, δεν είναι του χαρακτήρα μου, είμαι αλλιώς φτιαγμένος. Άκου. Εγώ δεν ήρθα στην Αμερική για να κάνω «διεθνή καριέρα», ήρθα γιατί αυτό πίστευα πως θα με βοηθούσε ως άνθρωπο, πως θα με πήγαινε ένα βήμα παραπέρα.
-Δεν αισθάνεσαι, λοιπόν, ότι κάνεις «διεθνή καριέρα»;
-Όχι. Αυτή τη στιγμή, τυχαίνει ο τόπος μου να είναι η Αμερική. Είμαι ένας Έλληνας που ζει στην Αμερική. Και αυτό που κάνω το κάνω επειδή το γουστάρω, όχι για να γίνω «ο κάποιος». 
-Η οικογένειά σου δεν αντέδρασε αρνητικά όταν τους είχες ανακοινώσει ότι θα πας να ζήσεις στην Αμερική;
-Θυμάμαι τον Βουτσά να μου λέει «πως το κάνεις τώρα αυτό; Πως τα αφήνεις όλα, μετά από αυτή την μεγάλη επιτυχία που κάνεις;». Το ίδιο μου έλεγε και η μάνα μου. Την επόμενη χρονιά, όταν πια ξεκίνησε η κρίση, όλοι μου έλεγαν «τι καλά που έκανες!». Το ένστικτό μου λοιπόν, λειτούργησε σωστά... Γενικότερα πάντως πρέπει να σου πω ότι δεν έχω χάσει επαφές με τους ανθρώπους μου στην Ελλάδα. Αν και οι κλίμακες επαφής αλλάζουν, ανάλογα με το πόσο πιεσμένος είμαι την εκάστοτε περίοδο. Και εγώ δεν αισθάνομαι ότι έχω φύγει από την Ελλάδα. Είναι σαν να έφυγα για δυο τρεις μέρες, θα ξαναγυρίσω και ίσως μετά ξαναφύγω πάλι. Είναι κεφάλαια στη ζωή μας που ανοίγουν, κλείνουν και μετά ξανανοίγουν. That’s life. 
-Ο γάμος σε αφορά;
-Είμαι ελεύθερος τύπος. Και έχουμε δώσει μεγάλη σημασία στο γάμο. Δεν θα έλεγα όχι σε μία ρομαντική σχέση, αλλά με φοβάμαι…(γελάει).
-Ήσουν πιστός, όποτε έμπαινες σε σχέση;
-Κατέληγα σχεδόν πάντα άπιστος. Κοίτα, μία αμερικάνα δεν μου βγάζει τη «σχέση», είναι διαφορετικού τύπου γυναίκες, ενώ οι ελληνίδες έχουν άλλο ταμπεραμέντο. Νομίζω πως στην προσωπική μου ζωή θα καταλήξω στην Ελλάδα (χαμογελάει). Θα δούμε.
-Το ξέρεις ότι έχεις γίνει πια ένας από τους αγαπημένους ηθοποιούς του gay κοινού;
-Αλήθεια; (γελάει δυνατά). Βέβαια η ταινία στην οποία προφανώς αναφέρεσαι, η «Foreign Relations», δεν είναι gay ταινία, είναι απλά gay ο ρόλος μου. Αυτό έχει να κάνει με το story. Έπαιξα έναν παντρεμένο ο οποίος είχε μία σχέση, την οποία άφησε γιατί βρέθηκε με έναν τύπο. Το «straight» και το «gay» δεν είναι χαρακτήρες για να τους παίξεις, αυτά έχουν τελειώσει πια στην Αμερική. Παίζεις έναν ρόλο, ανεξαρτήτως του τι φέρει αυτός σεξουαλικά-είναι ένας ακόμη χαρακτήρας για σένα. Και εγώ δεν φοβήθηκα να κάνω κάτι τόσο διαφορετικό από ό,τι είμαι εγώ. Θα με πήγαινε ένα βήμα παραπέρα γιατί, επειδή δεν είχα τέτοιου είδους αναφορές, πάτησα σε αναφορές φίλων μου. Αυτή την ταινία την έκανα και για έναν από τους καλύτερούς μου φίλους, ο οποίος είναι ομοφυλόφιλος, αφού είδα πολλά κοινά στοιχεία του ρόλου με τον χαρακτήρα του.
-Δεν σκέφτηκες ότι κάποιοι στην Ελλάδα ίσως παρεξηγήσουν την σεξουαλικότητά σου, βλέποντάς σε να παίζεις σε μία τέτοιου είδους ταινία;
-Όλοι αυτοί πρέπει να δουν πρώτα την ταινία. Δεν είναι θέμα gossip, είναι να κατανοήσεις από πού πηγάζουν τα συναισθήματα κάποιου που είναι straight για να γίνει κάτι άλλο στην πορεία.
-Τι άλλο θα ήθελες να πετύχεις στην Αμερική, Άνθιμε;
-Κάθε μέρα είναι επιτυχία για μένα στην Αμερική. Ξυπνάω και λέω «είμαι τόσο τυχερός!». Αυτό με κάνει χαρούμενο και είμαι ok μ’ αυτό. Ακόμη και από τις δύσκολές μου μέρες, πάντα μου βγαίνει κάτι καλό στο τέλος. 
 Δημοσίευση στο "Omikron" Κύπρου, τον Ιούλιο του 2014. Φωτογραφίες: Monica Baddar.

http://like.philenews.com/el-gr/people-sunantisis/1478/29666/xypnao-kai-leo-eimai-toso-tycheros