Η κορυφαία τραγουδίστρια απομονώνει 10 στιγμές από όλα όσα
έχει βιώσει μέχρι σήμερα στα 40 χρόνια πορείας της στο τραγούδι, στη μουσική,
στη σκηνή, εικόνες αναπόσπαστες ακόμη και από την ίδια της τη ζωή.
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
«Τα μεσημέρια, όταν ο μπαμπάς μου πήγαινε για ύπνο εμείς, η μαμά
μου, η Λία, κι εγώ κάναμε πρόβα στην κουζίνα. Με έβαζε να τραγουδάω και με
διόρθωνε. Στην ερμηνεία, στη τεχνική και στην ορθοφωνία. Όλα αυτά, ενώ το
φαγητό στη κατσαρόλα σιγοψηνόταν! Μετά οι τρεις μας το τελειοποιούσαμε στο
πιάνο που βρισκόταν δίπλα στο σαλόνι. Στα χρόνια της υπομονής...».
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ
«Με διαφορά 7 χρόνων κέρδισα τη πρώτη θέση σε δύο διαγωνισμούς. Πάντα με μέντορα τη κυρά Σοφούλα. 1970, Ρ.Ι.Κ, Λευκωσία, η Λία στο πιάνο, εγώ τραγούδι, λέγοντας ψέμα για την ηλικία μου-ήμουν 12 και έπρεπε να ‘μουν 16 για να μπορώ να λάβω μέρος-πήραμε παμψηφεί τη πρώτη θέση. Θυμάμαι μας δώσαν 15 λίρες και κάποια βιβλία. Με τα λεφτά πήραμε από ένα ποδήλατο άσπρο η καθεμιά που χρειάστηκε η αλήθεια, για να πηγαίνουμε σχολείο κάθε μέρα. 7 χρόνια μετά κερδίζω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια νίκη που δεν περίμενα καθόλου και θυμάμαι ακόμα το τρακ και την αμηχανία που είχα όταν ο Άλκης Στέας με φώναξε στη σκηνή να το παραλάβω. Είχα την αίσθηση πως ονειρευόμουν... “Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή” και έκανα στ’ αλήθεια τότε την Αρχή!».
ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
«1973. Κάτι σαν μυστική αποστολή το θυμάμαι εκείνο το βράδυ.
Την άλλη μέρα είχα σχολείο. Και με ξύπνησαν από την εταιρία για να πάω στο
στούντιο να γράψω κάποιο τραγούδι. Το αυτοκίνητο οδηγούσε ο Γιώργος Νταλάρας
και εγώ δεν ρώταγα ούτε που πάμε, ούτε τι συμβαίνει. Σαν να ήξερα και σεβόμουνα
την στιγμή. Τελικά θα αντικαταστούσα μια άλλη τραγουδίστρια και έτσι θα κέρδιζα
μια θέση στον θρυλικό δίσκο “Τα Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας” του Μ.
Θεοδωράκη και του Γ. Ρίτσου». ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΠΟΨΕ ΜΙΑ ΑΡΧΗ
«Με διαφορά 7 χρόνων κέρδισα τη πρώτη θέση σε δύο διαγωνισμούς. Πάντα με μέντορα τη κυρά Σοφούλα. 1970, Ρ.Ι.Κ, Λευκωσία, η Λία στο πιάνο, εγώ τραγούδι, λέγοντας ψέμα για την ηλικία μου-ήμουν 12 και έπρεπε να ‘μουν 16 για να μπορώ να λάβω μέρος-πήραμε παμψηφεί τη πρώτη θέση. Θυμάμαι μας δώσαν 15 λίρες και κάποια βιβλία. Με τα λεφτά πήραμε από ένα ποδήλατο άσπρο η καθεμιά που χρειάστηκε η αλήθεια, για να πηγαίνουμε σχολείο κάθε μέρα. 7 χρόνια μετά κερδίζω στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια νίκη που δεν περίμενα καθόλου και θυμάμαι ακόμα το τρακ και την αμηχανία που είχα όταν ο Άλκης Στέας με φώναξε στη σκηνή να το παραλάβω. Είχα την αίσθηση πως ονειρευόμουν... “Ας κάνουμε απόψε μιαν αρχή” και έκανα στ’ αλήθεια τότε την Αρχή!».
ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
ZOOM-ΠΛΑΚΑ
«Τα Σάββατα στο ZOOM της Πλάκας ανήκαν στη Σοφία. Αρχές ‘90 και περίμενε στη δεξιά μεριά της σκηνής, νυσταγμένη συνήθως, να τη φωνάξω να τραγουδήσει. Το αγαπημένο της ήταν το “Ακόμα μία”. Και το ρόκαρε κανονικά!».
ALBERT HALL
«Για μια στιγμή αφαιρέθηκα ενώ τραγουδούσα στο Albert Hall και σταμάτησα γιατί συγκινήθηκα όταν συνειδητοποίησα πως το όνειρο του μικρού κοριτσιού, που κατοικούσε μέσα μου, πραγματοποιήθηκε. Αυτό ήθελε η 6χρονη Αννούλα. Ένα μεγάλο θέατρο γεμάτο, να την χειροκροτάει και οι γονείς της να είναι στο κοινό και να καμαρώνουν…».
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ
«Όταν ακόμα ήμουν ζευγάρι με τον Νίκο, τα ωραιότερα μου
ξυπνήματα ήταν στο άκουσμα των καινούργιων τραγουδιών που μου έγραφε. Άκουγα το
τραγούδι ενώ ακόμα κοιμόμουνα κι’ όταν έφτανα στο πιάνο και τον έβρισκα ακόμα
να συνθέτει, το ήξερα σχεδόν όλο. Ειδικά τη μέρα που έγραφε το “Δεν θέλω να
ξέρεις”, με θυμάμαι να τρέχω εκστασιασμένη για να το ακούσω από κοντά. Είχα
καταλάβει τι τραγούδι έγραφε και πόσο μοιραίο θα ‘ταν για μένα και τη καριέρα
μου».
ΔΑΙΜΟΝΕΣ
«Δύο φορές με έβαλε στο μάτι η Εκκλησία. Την πρώτη φορά με
κατηγόρησαν για άσεμνη συμπεριφορά επειδή τραγουδούσα και ...έκλεινα τα μάτια
μου (1970) και την δεύτερη, όταν κάναμε τους Δαίμονες (1990), θεώρησαν τον
Καρβέλα και μένα “σατανιστές” επειδή το θέμα της ροκ όπερας καταπιανόταν με
θέματα Σατανισμού και Δαιμονισμού».
Ο ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ
«Ήταν απίστευτα αστείο το πως γυρίστηκε το βίντεο κλίπ “Βρε
Κουτό”. Εγώ και ο Νίκος, που συνήθως βαριόταν τα βίντεο κλιπ, φτάναμε στο
στούντιο εκείνο το πρωί και δεν υπήρχε ούτε σενάριο ούτε καμιά ιδέα γυρίσματος.
Θυμάμαι μόλις μπήκαμε μέσα κι’ ενώ τα παιδιά του συνεργείου βάζανε φώτα και
λοιπά λέει ο Νίκος “αρχίζουμε γύρισμα! Πιάστε τις κάμερες. Βάλτε το τραγούδι!”.
Τελείως αυθόρμητα περιφερόμασταν στους χώρους χωρίς πλάνο, χωρίς σχέδιο, κι’ ό,τι
μας ερχόταν κάναμε ανάλογα με τα λόγια του κομματιού ή και χωρίς καμιά λογική
συνοχή. Σε μια ώρα τελειώσαμε, φύγαμε κι’ έμειναν όλοι με την απορία τι ήταν
όλο αυτό. Τελικά, βγήκε ένα πολύ γλυκό αποτέλεσμα και το βίντεο έχει πλάκα και
είναι πρωτότυπο».
Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ
«Νιώθω παράξενα ωραία όταν διαβάζω σε γράμματα που μου
στέλνουν κατά καιρούς, κυρίως νέα παιδιά ή γυναίκες που νιώθουν πως τις
καταλαβαίνω, το πόσο μπορεί να τους επηρεάζω, να τους εμπνέω, να τους δίνω
κουράγιο και δύναμη. Και τελικά δεν είναι εγωιστικό να χαίρεσαι ότι
επιβεβαιώνεται η ικανότητα σου να κάνεις κάποιους ανθρώπους να αισθάνονται
καλύτερα. Σε κάποιες υπερβολές στέκομαι αμήχανη όπως...όταν είδα το πρόσωπο μου
tattoo στη μέση μιας κοπέλας και στη πλάτη κάποιου άλλου. Αλλά το πάθος είναι
δικαίωμα του καθενός κι’ ας είσαι εσύ η έμπνευση του. Δεν με πειράζουν, μ’
αγαπάνε ή έτσι θέλουν να πιστεύουν τουλάχιστον».
Η ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ…
«Ξέρω πια πως η ζωή μου είναι ένα μεγάλο τραγούδι, μια φωνή,
η Μουσική! Όμως η δύναμη της φύσης τα νίκησε κάποτε. Όταν έγινα μητέρα και
έπιασα στην αγκαλιά μου τη Σοφία, δεν υπήρχε τίποτα εκείνη τη στιγμή. Ο
ωραιότερος ήχος ήταν η φωνή της...».
Δημοσίευση στο "Down Town Κύπρου", τον Αύγουστο του 2014. Φωτογραφία: Μ. Σιακόλα.
http://like.philenews.com/el-gr/people-sunantisis/1478/29442/i-zoi-mou-einai-ena-megalo-tragoudi
