Ένα ανεπαίσθητο αεράκι με χτυπούσε στο κεφάλι, καθισμένος το πρωί της Τρίτης στην προκυμαία της Σμύρνης. Ήταν σαν τα φαντάσματα των νεκρών να με είχαν πιάσει απ' το λαιμό και να με τράβαγαν με κρότο προς τα κάτω, από τον πάτο του νερού όπου βρίσκονταν. Κοιτούσα, πολλές φορές, μια τη θάλασσα, μια τη λεωφόρο Ataturk που περνάει μπροστά από την παραλία, μια τα ελάχιστα ελληνικά σπιτιά που είχαν χτιστεί πριν από το 1922 και παρέμεναν ανέπαφα από την τσιμεντοποίηση της υπόλοιπης πόλης, μια το Κορδελιό (σημερινό Carci Aka) απέναντι-το σκεπασμένο από την ομίχλη και την υγρασία που αγκάλιασε την Τρίτη ολόκληρη την πόλη-, μια την είσοδο στη συνοικία της Πούντας (σημερινό Alsancan) που με περίμενε για το καλύτερο καζαν ντιπί της Σμύρνης, στο ζαχαροπλαστείο "Sevinc Pastanesi" (πολύ κοντά στην οδό "Kibris")... Αν είσαι Έλληνας και ξέρεις τα βασικά από ιστορία, είναι πολύ δύσκολο να μην συγκινηθείς περπατώντας στους δρόμους της, γνωρίζοντας ότι εκεί όπου σήμερα κάθονται υπομονετικά Τούρκοι ψαράδες κρατώντας τα μακρυά καλάμια τους, κάποτε ο Σμύρνης Χρυσόστομος καλωσόριζε τους ευζώνους και τα ελληνικά στρατεύματα (μπροστά ακριβώς από το σημερινό κτήριο του Νάτο, πίσω από τη γαλλική σχολή και το "Otel Kilim"). Κι είναι λογικό... Εικόνες από την παλιά Αρμένικη συνοικία, το Μπαιρακλί, το Παραλέλι, τον Φραγκομαχαλά, το σιδηροδρομικό σταθμό του Αιδινίου, την κεντρική πλατεία Konak με το διάσημο ρολόι, το δαιδαλώδες παλιό παζάρι...
Εικόνες και πρόσωπα. Πολλά που βλέπονται και άλλα τόσα που συναισθάνονται...
